hij is idd via uitzending gemist te kijken vanaf vandaag.
nou, ik heb me weer verbaasd. echt, wat een moeder…die scene waarbij zoonlief zo boos was omdat ‘Kees’ had gelogen door te zeggen dat vaders niet zou sterven, en zij die dan gewoon boos wordt op haar zoon ipv dat ze begrip toont voor zijn (zeer goed voorstelbare) woede…jemig…
en lekker gezond eten schotelt ze haar kinderen voor :o
Dit had ik heel graag willen zien…
twee keer gemist, en kijken via de laptop vind ik niet fijn.
Grrr.
Ik heb me ook weer zitten verbazen :shock: .
Lekker veel begrip voor de kinderen weer…
Sowieso, een helderziende die zegt dat die vader snel terug komt in een dubbelganger… :shock: Die maatschappelijk werkster vroeg of Jill afscheid had kunnen nemen van haar vader… maar, zo krijg je niet echt de kans, als je moet gaan hopen op een dubbelganger. Het eerst al niet mogen toelaten van het naderende overlijden, en als hij dan dood is mag het gemis nog steeds niet worden gevoelt…
Ik geloof best wel dat er mensen zijn die contact kunnen leggen met overledenen. Maar als iemand voor het overlijden zegt dat hij beter gaat worden… zou ik nadien toch echt mijn vertrouwen verloren zijn… maar ja, als je wil is alles wel weer te verklaren. :think:
En dat ze op de begraafplaats eerst het graf niet konden vinden :think: .
En dat “gezonde” eten. WOW, ligt het aan mij of at dat meisje echt heel veel frikandellen? :think:
ik heb net deel 3 wer vol verbazing zitten kijken… :shock:
“De kortzichtigheid van een moeder” had het beter kunnen heten… 
Leek me erg ‘interessant’ (sorry, weet even geen beter woord). Maar als ik jullie reacties zo lees, kan ik beter niet kijken :?
Ken het hele meisje niet, maar krijg nu al medelijden met haar…
heb het gister ook gezien,zat echt met :shock: te kijken…
wat een raar mens zeg,die moeder…
wat ik het ergste vind is dat dat meisje heilig overtuigd is dat haar vader terugkomt,terwijl die maatschappelijk werkster haar meerdere keren vroeg of ze dat wel eens meer gehoord had,dat iemand terug kwam,nee dat had ze niet,maar haar vader kwam wel terug,dat had "dubieuze"kees gezegd.
dan vraag ik mij af; in wat voor realiteit leven die mensen???
ik vond het echt heel zielig voor de kinderen hoe die door "ogendichtknijpende"moeder voor de gek werden gehouden.
en ja,dat ze dat graf niet “kenne vinde”
ik weet na 20 jaar nog blind waar mijn opa en oma liggen.
wanneer is nu de herhaling? :mrgreen:
Ik heb net zitten kijken.
Ik zie eigenlijk hele andere dingen… Ik zie pijn, onmacht. ongeloof…
Ik zie mensen die zoveel verdriet hebben dat het teveel is om te delen…
Ik vind jullie reacties een beetje overtrokken…
Ik moet eerlijk zeggen dat jullie best hard zijn over dit gezin
Ik zie ook veel onmacht, onzekerheid en verdriet.
Ik zou het ook anders doen dan hoe deze moeder het zou doen maar volgens mij heeft ze wel gehandeld uit liefde.
Dit is een gezin wat veel hulp nodig heeft
Deze moeder besprak dingen met haar dochter wat zo’n kind absoluut niet hoeft te weten bv de geldzorgen maar deze moeder moet haar verhaal kwijt dit is een vrouw die bewijs van spreken ook bv het geldkwestie tegen de slager zou vertellen.
Ze besteft dus eigenlijk helemaal niet dat ze het tegen een meisje van 10 zegt.
Onbewust schreeuwt ze om hulp omdat ze het eigenlijk ook niet meer weet wat ze moet doen in deze situatie
Dat ze jill de ruimte niet gaf voor jills verdriet komt denk ik door angst het komt te dichtbij voor haar.
Moeder weet niet hoe ze met haar eigen verdriet en pijn om moet gaan hoe moet ze dan weten hoe ze dat met haar dochter moet.
Dit soort mensen leven op dit soort manier en wonen op hun manier het is niets voor niets dat ze een gezinshulp hebben.
Maar laat deze mensen wel in hun waarde.
Dat ze het graf niet kan vinden kan je ook opmaken dat ze de hele begravenis als een roes voor hun voorbij is gegaan.
@lizzy wrote:
Ik moet eerlijk zeggen dat jullie best hard zijn over dit gezin
Ik zie ook veel onmacht, onzekerheid en verdriet.
Ik zou het ook anders doen dan hoe deze moeder het zou doen maar volgens mij heeft ze wel gehandeld uit liefde.
Dit is een gezin wat veel hulp nodig heeft
Deze moeder besprak dingen met haar dochter wat zo’n kind absoluut niet hoeft te weten bv de geldzorgen maar deze moeder moet haar verhaal kwijt dit is een vrouw die bewijs van spreken ook bv het geldkwestie tegen de slager zou vertellen.
Ze besteft dus eigenlijk helemaal niet dat ze het tegen een meisje van 10 zegt.
Onbewust schreeuwt ze om hulp omdat ze het eigenlijk ook niet meer weet wat ze moet doen in deze situatie
Dat ze jill de ruimte niet gaf voor jills verdriet komt denk ik door angst het komt te dichtbij voor haar.
Moeder weet niet hoe ze met haar eigen verdriet en pijn om moet gaan hoe moet ze dan weten hoe ze dat met haar dochter moet.
Dit soort mensen leven op dit soort manier en wonen op hun manier het is niets voor niets dat ze een gezinshulp hebben.
Maar laat deze mensen wel in hun waarde.
Dat ze het graf niet kan vinden kan je ook opmaken dat ze de hele begravenis als een roes voor hun voorbij is gegaan.
tja, tuurlijk zal ze er allerlei redenen voor hebben, maar daar heeft haar dochter eigenlijk helemaal niks aan. Ã?k vind dat ze ontzettend nalaat wat je zou moeten doen als ouder in zo’n geval, nl ondanks je eigen enorme verdriet er ook zijn voor het verdriet van je kinderen. En ja, dat lijkt me een vreselijk moeilijke opgave, maar dat neemt niet weg dat ik het echt pijnlijk vind te zien hoe zij daar totaal niet mee bezig lijkt te zijn.
lijkt inderdaad…
Als ze tegen jill zegt dat jill lief moet zijn voor papa, de tijd dat hij er nog is, dan gaat die moeder kapot. Ze breekt… Ze is stuk…
jill ook…
Op dat moment zie je ze samen rouwen om het verlies wat gaat komen. Dat zie ik er in. Niet hoe een moeder een kind opzadelt met een taak… of een last op haar schouders…
Ik heb een keer eerder een stuk gezien en gisterenavond een stuk - en ik zie een gezin met de nodige beperkingen.
Ik denk dat die moeder vrij beperkt is en niet anders kan en weet. En zoonlief is ookal geen hoogvlieger denk ik.
Om een of andere reden is iemand dit gezin gaan volgen - ik denk dat een ander gezin uit een andere laag van de bevolking wellicht andere dingen had laten zien. Maar gezinnen zoals deze zijn er in overvloed.
en ik zie op het moment dat de maatschappelijk werkster van haar dochter haar uitnodigt voor gesprek, en zij ten eerste niet eens opkijkt naar wat voor monument haar dochter heeft gemaakt, en vervolgens het alleen maar over haar éigen verdriet heeft, een moeder die niet in staat is om als móeder met dit verdriet om te gaan, en een dochter (en zoon) die het daardoor wslk nóg veel zwaarder zullen hebben…
Ik volgde deze serie ook… omdat ik zelf ook jong mijn vader ben verloren (nah ja ik was 18) … alleen mijn vader was plots klaps weg … dus gelukkig geen ziekbed of wat…
maar heb me ook staan te verbazen hoe die moeder met haar dochter om ging… en ook dat ze zei op een gegeven moment van ja maar ik blijf dalijk met 2 kinders over… daar ergerde ik me echt aan … die man was hardstikke ziek en dan kreeg hij ook dat nog es om zijn oren heen dat hij dalijk weg was…
ik dacht alleen dat vanaaf de laattste aflevering was… maar dta was dus gister … dus ga maar vrijdag naar herhaling kijken en anders ff op uitzending gemist
liefss :vlinder:
@fiep klophout wrote:
en ik zie op het moment dat de maatschappelijk werkster van haar dochter haar uitnodigt voor gesprek, en zij ten eerste niet eens opkijkt naar wat voor monument haar dochter heeft gemaakt, en vervolgens het alleen maar over haar éigen verdriet heeft, een moeder die niet in staat is om als móeder met dit verdriet om te gaan, en een dochter (en zoon) die het daardoor wslk nóg veel zwaarder zullen hebben…
helaas wel dat die dochter op de latere leeftijd zwaar krijgt waarschijnlijk heeft de moeder ook een zwaar leven gehad.
dat die moeder op een gegeven moment na het ziekenhuis gaat om haar baarmoeder te verwijderen omdat ze bang is opbaarmoederkanker te verwijderen vind ik ook niet kloppen omdat 1 je man ziek is en 2 omdat dochter ook nog eens na het ziekenhuis moet voor moeders.
ik zie dat gedrag dus ook als schreeuw om aandacht
maar net wat bella ook zegt die moeder vrij beperkt is en niet anders kan en weet
ik vind het erg zielig voor die dochter je ziet haar gewoon in de delen harde worden en niet meer dat vrolijke onbezorgde meisje
Ik ken dit soort vrouwen wel - zelf eigenlijk niet emotioneel volwassen geworden en in dit soort situaties op de kinderen leunen ipv andersom. Kinderen die dan een ouderrol gaan vervullen en voor de ouder(s) gaan zorgen ipv andersom.
Je ziet het ook wel vaak daar waar kids met een ouder wonen die aan de alcohol verslaafd is - kinderen moeten dan veel te jong eigenlijk voor zichzelf gaan zorgen en zorgen dat er eten is enzo. En ondertussen een moeder die op jou gaat leunen. Daar staan je dan met je 11 jaar ofzo.
Ik ga alle herhalingen kijken, ik had een voorstukje gezien en wil het graag kijken.
Arm meisje
heb het niet gezien…
maar vind uitspraken als “als ik zo ziek was… dan…”…
of … “als ouder hoor je…”…
niet passend in dit soort situaties…
Nu (weer) van dichtbij meemakend kan ik alleen maar zeggen (roepen)… mensen alsjeblieft… denk niet dat je je gezond en wel in deze situatie kunt verplaatsen… ECHT niet!
En je kunt treuren om het meisje… maar oordeel niet over mensen (hoe dan ook) in een dergelijke situatie… Zeker als het “maar” tv is…
@preggie wrote:
heb het niet gezien…
maar vind uitspraken als “als ik zo ziek was… dan…”…
of … “als ouder hoor je…”…
niet passend in dit soort situaties…
Nu (weer) van dichtbij meemakend kan ik alleen maar zeggen (roepen)… mensen alsjeblieft… denk niet dat je je gezond en wel in deze situatie kunt verplaatsen… ECHT niet!
En je kunt treuren om het meisje… maar oordeel niet over mensen (hoe dan ook) in een dergelijke situatie… Zeker als het “maar” tv is…
hmmm, begrijpelijke reactie…maar ik vind niet dat oordelen in zulke situaties zo slecht is eigenlijk. Ten eerste denk ik dat het naief is te zeggen dat je nooit moet oordelen, want oordelen we niet altijd? Oordeel jij niet nu over het oordeel dat ik velde over deze moeder?
Ten tweede: wat doe je met je oordeel? Waarom kijk je een documentaire, waarom wordt een documentaire gemaakt? Deze serie heeft mij in ieder geval juist door mijn grote verbazing over háár aanpak, doen beseffen wat ik belangrijk vind, niet alleen in dit specifieke geval, maar ook veel basaler; hoe zie ik de verhouding tussen moeder en kind, en in mijn geval tussen mij en nano?
en tja, ik denk dat documentaires gemaakt worden om dingen los te maken, dat mee werken aan een documentaire ook een akkoord geven betekent voor mensen die een mening zullen vormen over wat je zegt en wat je doet.
Wat moeten we dan? Iets kijken en er vervolgens niks mee doen? zoals de 3duizendste aflevering van as the world turns of weet ik veel wat? en ik kan wel heel omslachtig vermijden te zeggen dat ik haar methode niet goed vind, maar wel dat ik, zoals ik het nu zie, -want nee tuurlijk kan ik me niet precies verplaatsen in zo’n situatie- het totaal anders zou aanpakken?? Tja, wat is het verschil…?
Hallo allemaal,
Mijn naam is Jill, het meisje uit deze docu.
Ik heb voor het eerst sinds deze docu bestaat gezocht naar reviews van wat mensen hier nou van vonden, graag wil ik een paar dingen toelichten over deze serie en over jullie reacties( mocht dit OOIT) gelezen worden.
Mijn vader is m’n hele leven ziek geweest, voor deze docu ging ik al 3x perweek via school naart maarschappelijk werk, dit heeft mij heel goed geholpen. Toen deze serie gefilmt werd werd er ook veel veranderd, bizar veel… een film dag begon sochtends om 8 uur en eindigde savonds . Er is zoveel omgedraaid, zoveel veranderd terwijl ik dit zelf compleet anders beleefd heb.
Ik als jong meisje van gemiddelt 10 jaar oud wouw ik alles weten, daarom ging ik altijd mee, ik wilde weten wat er gebeurde, en ja mijn moeder liet dit toe, en waarom? Ik vind dat ik daar ook op jonge leeftijd recht op heb/had en heb dit ook altijd goed kunnen bespreken met mijn beide ouders.
Wat mij ook eigelijk best pijn aant hart deed is hoe mijn moeder al die tijd afgebeeld is, ja mijn moeder had/heeft veel verdriet, en dat komt veel in beeld. Mijn broer, heeft alleen tijdens de begravenis van mijn vader gehuild en toen nooit meer, en ik, de introvert die ik ben ga niet op tv huilen en heb ik ook nooit gedaan, de enige extrovert in de familie was mijn moeder, zoveel verdriet, zoveel van alleen haar emotie, Maar… wat niet goed word laten zien is hoeveel steun en liefde mijn broer en ik daarna gehad hebben.
En waten we eerlijk zijn, mijn moeder heeft tot het einde van mijn vaders leven gehoopt op een gezond en gelukkig leven, helaas is dit nooit gebeurt.
En als laatste, opt moment dat mijn moeder belde met artsen en het overlijden van mijn vader, hier zit zo’n anderhalf uur tussen eigelijk en is heel mooi geknipt. Mocht iemand dit gelezen te hebben, hopelijk kijk je nu anders naar een docu.