Gek dat daar dan nog geen topic over is…
Maar goed. Doen jullie er aan mee? Hier gaat standaard de tv op ned. 2 en ik ben ook echt (en das voor mij heeeeel moeilijk) 2 minuten stil. Dodenherdenking maakt al zolang ik me kan herinneren heel veel indruk op me, ben er ook altijd een beetje emotioneel over. Misschien ook omdat ik om één of andere reden al heel lang iets heb met WO II. Op school voor mijn boekverslagen alleen maar boeken over de oorlog gelezen. Mijn opa heeft ook in Polen in een kamp gezeten. Niet omdat hij Joods was, maar omdat hij eten had gestolen voor zijn opa. Toen hij nog leefde waren 4 en 5 mei voor hem bijna ondraaglijke dagen door de herinneringen die dan boven kwamen.
Ik vind het belangrijk, mijn kids moeten ook weten wat er is gebeurd en dat ga ik ze als ze oud genoeg zijn echt bijbrengen. Langzaam maar zeker gaan de mensen die er bij waren dood en zullen de verhalen niet meer door hun verteld kunnen worden, maar moeten we het doen met de boeken en films over die tijd en dat lijkt mij heel vreemd eigenlijk…
Ja, wij zijn stil (tenminste, zo stil mogelijk met een klaarwakkere baby van 4 maanden 8) )
Isa ook, maar uitleggen over het ‘waarom’ vond ik wel erg moeilijk eerlijk gezegd. Ze is nog maar zo klein…
Heb het nu maar gehouden op: na de meneer met de toeter moet je stil zijn, en als er dan muziek komt mag je weer praten :oops: :shifty:
volgend jaar maar weer een stapje verder…
onze meiden waren muisstil… maar ja lagen al te slapen…
en ik ben alleen thuis… heb m niet op ned 2 gezet… :oops:
Ook hier altijd 2 minuten stil. Mijn 2 mannen waren buiten in de tuin en heb toen even bij het raam gestaan en op die manier laten merken dat het 2min stilte is.
Ook ik heb op de een of andere manier iets met de WO. Kijk in deze periode vaak naar docu’s over concentratie kampen enzo. Maakt altijd veel indruk op me.
Ik zal de kinderen dan ook zoveel mogelijk proberen om het belang van het bestaan van 4 en 5 mei te leren.
ter aanvulling…
ik ben zelf (met school) in tjechie geweest in een doorvoerkamp en mijn vriend is in auswitsch geweest.
maar vind ook dat dit bij de opvoeding van kinderen hoort…
Kan me heugen dat er vorig jaar al een topic was, maar die staat bij Discussies volgens mij… :mrgreen: 
En nee, wij waren niet stil…maar daar ga ik niet meer over uit breiden.
@Pitje27 wrote:
ter aanvulling…
ik ben zelf (met school) in tjechie geweest in een doorvoerkamp en mijn vriend is in auswitsch geweest.
maar vind ook dat dit bij de opvoeding van kinderen hoort…
Wij zijn afgelopen jaar al keertje met de kids naar kamp Westerbork geweest. Of al meer dan een jaar geleden, want nummer 3 lag nog in de kinderwagen :think: .
En vooral de steentjes met sterretjes erop die symbool staan voor de gedeporteerde joden heeft op onze oudste enorm veel indruk gemaakt.
Zo ontzettend veel steentjes en dus zo ontzettend veel mensen die dood zijn gemaakt omdat ze waren wie ze waren…
Ik vind het een stukje respect om stil te zijn.
Ik zal onze zoon ook zo op gaan voeden, Niet buiten spelen tijdens die tijd enz gewoon mee kijken of na de herdenking toe…
ik was ook stil, maar goed, fietje ligt al te slapen en verder was er niemand thuis, dus zo moeilijk is dat dan ook niet.
vind het ook van jongs af aan erg indrukwekkend. de woII en heb vele films/boeken verslonden erover.
blijft een indrukwekkend iets vind ik… nu de film aan het kijken: the boy in the striped pyama…
apart om het door de ogen van een 8 jarige te zien…en ook wel indrukwekkend om te zien hoe een kind dat ervaren heeft.
toevallig vrijdag ini het zkh langs een dame gelegen die de oorlog had meegemaakt. indrukwekkende verhalen vertelde ze, en kan alleen maar blij zijn dat wij het niet meegemaakt hebben
al heb ik ooit tijdens mijn levensbeschouwing lessen een enorm aangrijpende documentaire gezien waar de hele klas echt van moest huilen… zou die graag nog eens zien, maar helaas heb geen flauw idee meer hoe die heette…
:kaars:
Tja…
Ik…
Denk ondermeer aan het feit dat ik nooit met mijn opa heb kunnen spelen, praten enz enz enz. Dat alles dankzij…
Needless to say, dat ik er dus wel bij stil sta.
:kaars:
Ik voel bij dit soort nationale dingen (die nu en in de toekomst van onze kids heel reeel aanwezig zijn en blijven) nooit de drang om rebels te doen en lekker te schoppen.
Kort gezegd,natuurlijk ben je dan even stil. Kleine moeite,groot gebaar.
Over enkele jaren zullen we nog steeds stil staan,maar vrees om oorlogen die veel verser liggen dan deze. Daarnaast is het gewoon een stukje respect wat we de kids ook bij willen brengen. Al is het maar om te voorkomen dat ook zij later een copycat van een damschreeuwer worden. Het kan klein beginnen…
was op de fitnish, ging om kwart voor acht de radio op radio 1, om 2 voor acht stapte iedereen af en ging zitten/staan naast het apparaat…
Was eigenlik van plan om door te fietsen, maar de sociale druk was groot, ben ook maar gaan zitten in de jengjang houding.
Wel mooi opzich… maar kan o pde fiets ook wel twee minuten denken. :oops:
Wij zijn elk jaar weer stil en wat is 2 minuten stil zijn voor al het leed, verdriet en gruwelijkheden die er in wo11 zijn gebeurd.
Ik vind dat je daar respect voor moet hebben en dat het nooit vergeten mag worden…
:kaars: :kaars: :kaars:
Op 30 april 1915 is mijn overgroot oma geboren, ze heeft de oorlog mee gemaakt, haar verhalen waren gaai erend, mijn werkstukken over de oorlog waren gebasseerd op de geschiedenis en stonden altijd stukken in van mijn overgroot oma die ze voor haar klein en achter kleinkinderen had geschreven en gekopieerd.
Wij staan altijd stil bij de oorlog, vrijheid enz. En op 4 mei zijn we stil.
Uit respect…
@Clairtje27 wrote:
Wij zijn elk jaar weer stil en wat is 2 minuten stil zijn voor al het leed, verdriet en gruwelijkheden die er in wo11 zijn gebeurd.
Ik vind dat je daar respect voor moet hebben en dat het nooit vergeten mag worden…
:kaars: :kaars: :kaars:
wij hebben het er dus met de oudste 2 over gehad en wel ook duidelijk vertelt dat er niet alleen toen oorlog is geweest, dat het wel de laatste op NL’se bodem is geweest, maar dat er nog steeds (ook NL’se) soldaten zijn die vechten in oorlogen en dat daar ook nog steeds soldaten en burgers bij dood gaan.
@mamaMarije wrote:
@Clairtje27 wrote:Wij zijn elk jaar weer stil en wat is 2 minuten stil zijn voor al het leed, verdriet en gruwelijkheden die er in wo11 zijn gebeurd.
Ik vind dat je daar respect voor moet hebben en dat het nooit vergeten mag worden…
:kaars: :kaars: :kaars:
wij hebben het er dus met de oudste 2 over gehad en wel ook duidelijk vertelt dat er niet alleen toen oorlog is geweest, dat het wel de laatste op NL’se bodem is geweest, maar dat er nog steeds (ook NL’se) soldaten zijn die vechten in oorlogen en dat daar ook nog steeds soldaten en burgers bij dood gaan.
Helemaal mee eens!
Ik ben met mijn oudste en mijn neef naar het dorp geweest naar de herdenking.
Vind het belangrijk dat wij dit doorgeven aan de nieuwe generatie.
Er was hier een man die zelf de oorlog had mee gemaakt. Hij las een gedicht voor, over dat hij erbij was op 4 mei 1946, de eerste herdenking, dat hij er altijd bij was, maar er straks niet meer zal zijn. Dat hij hoopte dat dan de jonge generatie (die in grote getalen nu aanwezig waren) er straks ook zullen zijn…
Hij had mij in tranen en zelfs mijn neef had het moeilijk.
ik ben blij dat we gegaan zijn, en zal ook elk jaar er stil bij blijven staan…
Hier ook stil! Respect voor hen die voor onze vrijheid gevochten hebben.
Helaas wou onze dochter niet gaan slapen, dus die zat er ook bij, maar was goed stil nadat ze instructie’s had ontvangen van haar Mama.
Mijn vader heeft de oorlog ook meegemaakt, al was hij toen nog een kleine jongen (hij is van 1936). Veel heb ik nooit van hem gehoord, hij praatte er nooit over. Mijn opa heeft nog in Indie gevochten en wil daar al helemaal niet over praten. Zullen dus wel vreselijke dingen zijn gebeurd.
Wij zijn wel twee minuten stil. Ik denk dan vooral aan hoe slecht het toen was en hoe goed de kinderen (en wij) het nu hebben. En al alle leed wat de mensen in een concentratiekamp hebben meegemaakt en de hongersnood en vooral het gevoel hebben van geen vrijheid.
Bij ons tegenover het huis is een soort oorlogsmonumentje. Staat op 4 mei dan een orkest te tetteren en worden er bloemen gelegd. Ik sta er nooit bij, maar wel vanachter mijn eigen voorraam.
Ik vind het een stukje respect wat ik ook zeker mijn kids wil meegeven later.
Wij waren stil, vlag uit. Ieder jaar…