Sinds een week of 4 is ons ventje niet om uit te staan!!! Week voor kerst zijn we met het hele gezin een weekje naar centerparks geweest… .Leuk zou je denken? NOT! hij heeft een week lang alleen maar gehuild en geschreeuwd… Slecht geslapen en gegeten… Bij thuis komst was dit bijna gelijk over… ( Dit jaar geleden ook gehad hij vind veranderingen gewoon niet leuk ) Maar naar een paar dagen weer het gezellige lieve mannetje gehad te hebben, is het nu al weer ruim twee weken mis…
Om alles gaat hij huilen… Niks is goed… ik word er echt GEK van… Het is een ventje met een sterke persoonlijkheid en hij weet heel goed wat hij wil maar ook wat hij vooral NIET wil… Ik mis mijn gezellige lieve goed alleen kunnende spelende mannetje… Op een gegeven moment kan je niet eens meer aardig reageren en zo’n moeder wil ik niet zijn…Daarbij loop je alleen maar boos en optredend te reageren… zucht
Is dit een fase? Hoop eigenlijk dat meerdere mama’s dit herkennen… Hij is trouwens bij andere heel lief leuk en gezellig… Behalve bij ons thuis… Home sweet home???
Lucas heeft wel zijn momenten.
Vaak is dat een hele dag.
Dan is inderdaad niks goed, is hij alleen maar aan het jengelen, staat continu achter je (net als je even bezig bent), ál het speelgoed haal ik tevoorschijn (ga alsjeblieft even 3 minuten iets voor jezelf doen), maar nee…
Als ik hem dan op schoot pak om te knuffelen is dat ook weer niet goed…manoevreert hij zich in de meest onmogelijke poses om ervandoor te gaan om vervolgens weer te jengelen als je maar weer verder gaat…
Sorry, heb ook geen oplossing…
Maar gedeelde smart is halve smart…
Kan me voorstellen dat als je ook nog 3 ukkies hebt die aandacht nodig hebben het helemaal naar is.
Het is echt lastig… HIj gaat dan op de grond liggen en houdt pas op als je hem weer afleidt… Hij blijft ook net zolang door gaan tot het weer even afgeleid gaat worden… Hij houdt niet op op een gegeven moment…
Gelukkig is er altijd wel iemand bij ons thuis, dus voor de 3-ling is er ook altijd iemand aanwezig… Dat is op zich een rustige gedachten… Plus dat de mannetjes nog niet echt van zich laten horen… Zijnheel zoet!
Misschien moet je mannetje ook heel erg wennen aan de nieuwe situatie? Er zijn nu nog drie andere kindjes die aandacht krijgen.
Het kan natuurlijk ook een fase zijn. Ik heb rond die tijd met mijn dochter ook een pittige fase gehad dat na een paar weken weer beter werd. Tja en nu zitten we in het begin van de peuterpubertijd ook erg interressant :mrgreen: .
Veel succes :hug:
Dat is zeker fijn!
Op de grond liggen doet Lucas niet echt. Ja, wel eens maar meer als hij met Robin een spelletje aan het doen is.
Niet om aandacht te vragen (dat is dan weer meer Robin zijn ding 
).
Ik ga er gewoon vanuit dat het bij de leeftijd hoort en het vanzelf weer over gaat.
Vind het zelf vooral erg wennen omdat Robin zo zelfstandig is, kan heel erg goed alleen spelen en helemaal geconcentreerd met iets bezig zijn, terwijl Lucas dat soms nog geen 5 seconden kan.
Toevallig moest hij vandaag naar het CB om zijn prik in te halen (die door de MG-prik uitgesteld waren) en toen las ik even dat groene boekje door. En bij deze leeftijdscategorie stond een stukje over een gezegd ‘aan moeders rok hangen’, en dat dat bij de leeftijd tussen 1 en 1,5 hoorde.
En toen dacht ik, ja, dat klopt wel…
Had Lucas vandaag ook aan mijn been hangen toen ik aan het poetsen was.
Altijd handig… :eh: 8)
:lol: dat schoot vast op met poetsen.
Ja inderdaad overal zijn waar ik ook ben… En vooral zichzelf NIET kunnen vermaken… En alles doen wat NIET mag… De laatste tijd ben ik gewoon “blij” als het bedtijd is… Even geen gehuil/strijdt en gejammer…
Als ik bv ga schoonmaken dan geef ik hem ook een doekje dus ik betrek hem er dan wel weer bij… Het is gewoon erg vermoeiend… Plus dat ik gewoon zijn gezelligheid mis… Hij heeft ook geen rust in de billen en hobbelt maar door!!!
Daantje :hug: zit hij nog niet lekker in zijn velletje?
zoals je zelf ook al schreef kan hij slecht tegenveranderingen…hier ook een ventje dat je geen plezier doet met logeerpartijtjes of vakantie huisjes…maar ook een jongetje dat heel zoekend kan zijn in de dag…zeker nu zijn zusje er is en er dus een poos geen duidelijk ritme meer was … ik ben weer heel strak elke dag het zelfde gaan doen en afwisselen, samen spelen met de trein, alleen spelen met de auto als mama de baby voed, samen fruit eten, alleen een boek lezen in de box en dat herhalen herhalen herhalen…en nu…heeft hij weer meer rust en veiligheid om van me los te komen…geen idee of het bij jou werkt maar wilde het toch hier neerzetten om te laten horen dat ik het herken en dat het indd heel lastig is…misschien heeft hij ook last van dat uurtje minder slaap en is hij ook moe…of wil hij met het drijnen even testen of je ook nog steeds met hem bezig blijft…ja je weet niet wat er allemaal in die kleintjes speelt…
en ik vind persoonlijk dat kindjes ook best mogen zien dat je het lastig vind hoe zij doen…en dat mama het niet leuk vind als ze zo huilen…snap je?
jaaah… enorm herkenbaar! hier ook drama als we op vakantie zijn, het gaat beter, maar de eerste dagen is het huilen huilen en nog eens huilen!
verder huilde ze zelfs als ik de dingen anders had neergezet in huis! dan was dat niet goed, en dat lijkt nu mider te worden.
meis… ik hoop dat het snel beter gaat! anders eens bij cb vragen? of bij een osteopaat? noem maar wat? die kunnen soms ook nog wel eens wat bijzonders!
Daan, heb jij mijn Ryan in huis? :lol: Echt, die is ook niet om uit te staan de laatste tijd.
Drift om alles: aankleden, tanden poetsen, eten, noem het maar op… Alles waarbij hij ‘gestoord’ wordt in zijn ‘bezig zijn’ op dat moment, geeft aanleiding tot een fikse driftbui. Tot stampvoeten en op de grond rollen aan toe :roll:
Hier hebben we die fase ook gehad. Erg vermoeiend!! :?
Overdag heel lief en bij andere ook, maar daarna mee naar huis vanaf de creche en dan gewoon heel hard instorten. En daarna thuis niet te genieten 
Ik vond dat ook echt moeilijk, maar gaf me wel een goed gevoel dat hij blijkbaar thuis zochzelf kan zijn en zich dan goed kan ontspannen en dus opeens merkt dat ie moe is en dan is alles opeens teveel.
Gelukkig ging het na een paar weken weer over.
Sterkte! :-*
Pfff…herkenbaar… Gaat hier net zo met Jayden :roll:
En ook al voordat z’n zusje geboren is. Nu zij erbij is, is dat natuurlijk een enorme verandering voor hem, dat begrijp ik heel goed. Maar het is oh zo vermoeiend. Ben ook verschrikkel prikkelbaar en reageer op een manier die geheel in strijd is met mijn principes over opvoeden…
Meestal (althans voor Felicia geboren is) negeerde ik stout gedrag, of hoe je het ook wilt noemen. Maar sommige dingen mogen natuurlijk gewoon niet (vorige week gooide hij z’n duplo vliegtuig op Felicia’s gezicht! Ik gaf de fles en kon niet ver genoeg voorover komen om het ding tegen te houden) Ik ben toen zó boos geworden…pfff.
Vraag me af of het enig nut heeft om hem bijv een time-out te geven, weet niet of dat besef er uberhaupt wel is op zo’n jonge leeftijd?? Dacht zelf aan beneden een traphekje maken, zodat 1 trede vrij is en hij daarop kan zitten als ie wil. Het halletje bij onze trap kan afgesloten worden, zijn alleen 2 deuren naar de wc en de woonkamer, dus daar kan ie geen enge dingen uithalen, slopen oid.
Zou dat werken, een minuutje afkoelen in geval van zulke acties?
Heb dus ook niet de oplossing, zit net zo met m’n handen in het haar :?
peter&caren:
wij hebben een stoeltje op de gang staan, daar mag hij prima even zitten als hij stout is en dat zeggen we er dan ook bij. Hij begrijpt heel goed dat hij daar zit omdat hij stout is, maar heel veel verder begriijpen doet ie nog niet. Na 2 minuten moet hij sorry zeggen en een kusje geven op waar hij au heeft gedaan.
Het begin is er en ik vind het best helpen.
Acceptatie! 
Probeer te accepteren dat hij zo is. Benoem z’n gevoel: boos, bang, verdrietig, in de war en probeer samen een oplossing te vinden. Het is een fase en die gaat gewoon niet zomaar over dus maak het jezelf vooral niet te moeilijk door het nu meteen uit de weg te willen hebben.
Hij durft zich juist bij jullie te uiten en dingen uit te proberen, geef hem daar ook de ruimte voor maar geef ook de grenzen aan door alternatieven aan te bieden.
God, klinkt allemaal wel weer heel zweverig hahahaha. In ieder geval, geef eens wat meer praktische situatie’s dan kan ik er beter op inhaken.
Hier helpt het bij bijv. kleding aantrekken (als hij niet wil) door te vragen of hij dan in z’n pyama naar buiten gaan (neee! Dat kan niet haha) en daarna gelijk te zeggen: nou, welke voet zullen we eerst in de broek doen, die of die?
Hierdoor geef ik hem wel z’n eigen keuzemogelijkheid (welke voet) maar wel binnen mijn grenzen (we gaan nu gewoon aankleden)
Hij heeft natuurlijk ook net een hele grote verandering ondergaan door er even 3 broertjes bij te krijgen. Probeer ook 1 op 1 aandacht voor hem te creëren. En verder: succes, jeetje, wat zul jij het druk hebben!! :shock:
Ik herken het van mijn oudste en achteraf gezien moest hij langer wennen aan het feit dat hij zijn aandacht moest delen met zijn broertje dan we hadden gedacht. Vanaf een half jaar na de geboorte ging het langzaam steeds beter.
In het begin vond hij het wel leuk en spannend tot hij door kreeg dat dit kindje bleef en hij de aandacht met vooral mama en ook papa moest delen met dit pruttelende en huilende gevaarte (in zijn ogen dan). En hij kon er ook nog eens niks mee.
En als ze ook nog niet kunnen praten, dan uiten ze zich door dwars gedrag.
Het is moeilijk, want er zitten maar 24 uur in een dag, maar probeer tijd samen met hem door te brengen en wat leuks alleen met hem te doen. Ik kreeg als tip om in elk geval elke dag een moment alleen met hem te pakken en dat werkte hier.
Sterkte ermee. Ook al kan hij er niks aan doen en is het onmacht, als ouder ben je ook maar een mens en kun je er super geirriteerd van raken.
Ik geloof niet dat dit te maken heeft met de komst van de 3… Het is denk ik echt een fase en hopelijk binnenkort afgerond
Aankleding is inderdaad een RAMP! verschonen is een RAMP! Hij wil het niet en gaat schreeuwen schoppen slaan… Hebben uiteraard van alles geprobeert maar niks helpt…
Hij komt overal aan… Wil alles zien voelen proeven en onderzoeken iets afleren bv dat de kast niet mag openen daar benje echt een week zoet mee eer hij daar mee ophoudt… Nee = een RAMP dus huilen,schreeuwen, boos op de grond liggen enz enz
En dit gedrag is alleen bij mama en soms bij papa… Bij andere is hij een engeltje hier alleen als hij slaapt
Hahahah heel herkenbaar hoor Daantje. Hier is de fase nee=huilen ook geweest en ook de fase ‘je mag mn luier niet verschonen’ zucht
Sterkte! :thumbup:
Ze reageren altijd af bij degene die ze het meest vertrouwen en waar ze zich het meest op hun gemak voelen … en dat ben jij. Dus hoe vervelend en tenenkrommend het ook is …jullie hebben in elk geval een goed band .
En het hoort ook wel bij de leeftijd (volgens mij gaat het pas echt over als ze zelf kinderen krijgen), maar onderschat de komst van een brusje (of in jouw geval drie) niet. Dat heeft gewoon veel impact op ze ook al zie je zelf niet direct een verband. Negatief gedrag is vaak een roep om aandacht en daar kunnen ze geen genoeg van krijgen :roll:.
Mij is ooit verteld. Je moet de komst van een broertje of zusje zien alsof je thuis komt met een andere vent en tegen je man zegt “Kijk dit is xxx, hij komt nu ook hier wonen. Je moet wel lief zijn voor hem en ik vind jou nog net zo lief als voor hij er was. Ik hou van jullie alletwee evenveel”. Moet je zien hoe dwars je man word 8).
Ik ga toch voor de fase hoor! Tuurlijk is het aanpassen als er 1 (of meerdere) familieleden bij komen. Maar ik mijn jongste 2 zijn net zo…
En mijn oudste was op die leeftijd ook. (broertjesloos toen…)
Ik blijf ook voor de fase… ookal kan ik me voorstellen dat het voor hem even wennen is… Maar hij is A nog heel erg jong en qua aandacht komt hij echt niks te kort… En ook niet van zijn moeder… Daarbij is de 3ling zo vreselijk makkelijk dat het allemaal prima gaat…
Ach we zullen wel zien… Fase of niet we zullen het nooit weten…