Acceptatie! Probeer te accepteren dat hij zo is. Benoem z’n gevoel: boos, bang, verdrietig, in de war en probeer samen een oplossing te vinden. Het is een fase en die gaat gewoon niet zomaar over dus maak het jezelf vooral niet te moeilijk door het nu meteen uit de weg te willen hebben.
Hij durft zich juist bij jullie te uiten en dingen uit te proberen, geef hem daar ook de ruimte voor maar geef ook de grenzen aan door alternatieven aan te bieden.
God, klinkt allemaal wel weer heel zweverig hahahaha. In ieder geval, geef eens wat meer praktische situatie’s dan kan ik er beter op inhaken.
Hier helpt het bij bijv. kleding aantrekken (als hij niet wil) door te vragen of hij dan in z’n pyama naar buiten gaan (neee! Dat kan niet haha) en daarna gelijk te zeggen: nou, welke voet zullen we eerst in de broek doen, die of die?
Hierdoor geef ik hem wel z’n eigen keuzemogelijkheid (welke voet) maar wel binnen mijn grenzen (we gaan nu gewoon aankleden)
Hij heeft natuurlijk ook net een hele grote verandering ondergaan door er even 3 broertjes bij te krijgen. Probeer ook 1 op 1 aandacht voor hem te creëren. En verder: succes, jeetje, wat zul jij het druk hebben!! :shock:
Hier sluit ik me bij aan. Ik heb zelf veel gehad aan het boek Zen mama (accepteren, rustig blijven) en Het ongedwongen kind (aletha solther). Mocht je tijd over hebben om wat te lezen
Natuurlijk levert hij nu wel een hoop in, drie kleintjes erbij, dat is niet niks!
Ik geloof je echt wel als je zegt dat jullie hem voldoende aandacht schenken, maar ik krijg wel het gevoel dat je het een beetje onderschat, wat een broertje/zusje krijgen met een kind doet.
ik onderschat helemaal niks Maar toch ken ik mijn situatie het beste en zo dus ook mijn kleine boef!
Het is logische dat zo’n mannetje moet wennen aan een nieuwe situatie en die ruimte en tijd krijgt hij ook… Maar netzoals al een aantal andere mama’s hebben gezegd herkennen ze dit ook bij hun eigen kindje…
ik heb hier precies het zelfde bij de hakken daantjuh bij alles wat je beschrijft lijkt het wel alsof je het over floris hebt :roll:
wat ik hier in elk geval heb gedaan en wie weet heb je er wat aan is een hekje tussen de keuken en kamer gezet zodat hij niet alle kastjes lostrekt en leeghaald.en in de kamer heb ik op de kastjes magneetslotjes gezet.de eerste keer was hij even boos ,maar daarna intereseerde het hem allemaal niets meer…dit geeft mij in elk geval enorm veel rust. doordat hij nu sommige dingen gewoon niet meer kan doen heeft het hem ook wat rust gegeven hoe raar het ook klinkt.
het trappen tijdens het verschonen is hier ook een ramp ik lees dan ook mee voor de oplossing :lol:
Ben bang dat er voor dat verschonen nooit de goude tip gaat komen!! Ik word er echt gek van… Wat een drama om dat ventje aan te kleden of te verschonen…
En bij andere blijft hij lief liggen en is er niks aan de hand… Maar als papa of ik het doen… Pffff DRAMA
kun je niet proberen hem af te leiden tijdens het verschonen? dus opeens een speeltje in zn hand geven of de tandenborstel of de neusjespomp ofzo? dat helpt hier wel. of we laten hem zelf iets van de plank pakken dat ie graag wil bekijken.
Hier ook zo 1 hoor soms is het oke beetje zingen op de commode of wat dan ook soms neem ik hem gewoon op bed we hebben zo’n plastic beren zeiltje van Ik.a echt top. Maar dat staand verschonen gaat trouwens een stuk makkelijk als je van die luierbroekjes aanschaft. Stijn tilt dan zelf zijn voetjes op het is nog niet altijd een succes, maar hij vindt het minder erg dan te moeten liggen.
Soms lijkt het wel of hij dan pijn in zijn hoofdje heeft ofzo kan echt helemaal door het lint gaan dan blaas ik in zijn gezichtje en is het klaar met overstuur zijn, maar wil hij zich alleen maar optrekken aan mama :wall: . Verders hier niets te klagen hoor :mrgreen: .
Fijn ook he dat andere dan doodleuk vertellen dat hij dat noooooiiiiit doet als hij bij hun is :evil: :evil: :evil:
Herkenbaar! Kan goed ook veel te maken hebben met gezinsverandering…ze zeggen dat dat wel tot een half jaar kan duren. En tja…ze belanden van sprong in sprong ook nog eens lijkt wel. Heb niet alle reacties gelezen, maar onze oudste is ook met fases moeilijk en heb de indruk dat dat soms wel soms niet door 2e mopje komt.
Dat je ze niet echt kan ‘straffen’ of wijzen op hun fouten.
Robin word 6, die haalt ook kattekwaad uit, heeft ook echt nog niet alle wijsheid in pacht en ondanks dat hij de consequenties weet kiest hij er regelmatig toch voor om iets stouts te doen.
Maar dan wijzen wij hem daarop, waarschuwen hem een volgende keer en maakt hij het bont dan is het een retourtje gang.
Je kan hem dan ook uitleggen waarom hij daar staat en wat hij kan doen om dat te voorkomen.
Hij heeft een geweten, weet het verschil tussen goed en fout en handelt daarnaar.
Maar Lucas…
Wat doe je daar dan mee?
Ik kom niet verder dan ‘Nee’ en ‘Dat mag niet’.
Nou, dan lacht hij gewoon en doet het nog een keer, of loopt weg en doet het later alsnog.
Hij is gewoon nog te klein om duidelijk te maken dat hij straf zou kunnen krijgen. Ik denk dat hij ‘Nee’ wel begrijpt, maar het ‘waarom’ niet en als het hem leuk lijkt doet hij het toch omdat hij dingen gewoon niet kan overzien.
En dat vind ik nu juist het moeilijke.
Het werkt niet (zoals ik hier al las) om tijdens het aankleden wanneer hij moeilijk doet te zeggen ‘wil je dan in je pyama naar buiten’.
Mijn 1,5 jarige snapt dat echt niet hoor, en wat zou het hem kunnen schelen?
Alsof hij er besef van heeft wat hij aan heeft.
Ik kan l*llen als Brugman, hij kan dat allemaal niet in zich opnemen, laat staan enig besef van hebben wat ik bedoel.
maar als ik hem op de bank verschoon met de tv aan, dan gaat hij zelf liggen en wacht keurig tot ik klaar ben.
Dus tegenwoordig heb ik een handdoek beneden liggen, die leg ik op de bank, ik klop erop en huppa… daar ligt mies.
Dit werkte bij Pete ook!
Ik heb toen gewoon een extra verschoonkussen gehaald en heb deze beneden liggen (erg handig met 3 kleine kids in huis) en ging Pete dan op het verschoonkussen op de bank een schone luier geven.
Als Kevin zulke periodes heeft, is het meestal een spiegeling van mezelf :oops:. Dan slaap ik al een tijdje niet zo lekker, ik voel me niet fit, ik heb het te druk, ik heb dingen aan m’n hoofd, ik heb teveel te doen in huis.
Wat dan helpt is aandacht specifiek aan hem besteden. Op de simpele manier: erbij zitten op de grond en meespelen. Hem laten helpen bij bijna alles wat ik doe (okee, het gaat minder snel).
Zou het misschien kunnen dat jij verre van uitgerust bent (wat me zeeeeeer logisch lijkt!), dat je wat gehaaster / kortaffer bent dan anders, dat je in zijn ogen altijd loopt te heen en weren? Denk dat hij roept om je aandacht.
Wie weet kun je een paar uurtjes vrijmaken (iemand anders die zich met de 3 bezighoudt) en iets leuks enkel en alleen met hem gaan doen? Fietsen, diertjes eten geven, in ieder geval veel rustig en gezellig tegen 'm aanbabbelen. Wat je ziet, wat die en die zei, gewoon lekker babbelen zoals wij vrouwen altijd kunnen toch :D.
Verder helpt het hier om duidelijk te zijn en steeds te vertellen wat we gaan doen. (over 10 minuten gaan we schoenen aandoen en lekker naar buiten! / over 5 minuten / over 1 minuut). Mama gaat Kevin een schone luier aandoen want ik ruik poep, baaah! Welke auto’s mogen er mee op het aankleedkussen? Die? Oh, dat is leuk. Ja auto’s, kom maar mee, want Kevin krijgt een schone luier!
Vergeet ik dat en gris ik hem gelijk op vanuit z’n autootjes, dan heb ik een spartelende peuter die hysterisch wordt.
By the way: alle respect voor je en petje af, je hebt veeeeeel werk. Ik zou proberen waar mogelijk wat hulptroepen in te schakelen zodat jij ook zelf kan uitrusten (ieder momentje dat je pakken kan). Want dan heb je ook meer energie voor de oudste (en de jongsten!). Waarmee ik niet bedoel dat je het niet aankan! Maar jeeeeeemig ontzwangeren was voor mij al een hele klus, laat staan voor jou met 2 extra ‘nieuwelingen’.
Pas toen ik echt lekker begon uit te rusten, werd ik weer aardig mezelf (en aardig voor mezelf, haha).
Probeer te accepteren dat hij zo is. Benoem z’n gevoel: boos, bang, verdrietig, in de war en probeer samen een oplossing te vinden. Het is een fase en die gaat gewoon niet zomaar over dus maak het jezelf vooral niet te moeilijk door het nu meteen uit de weg te willen hebben.
)