Hoi,
Sinds een paar maanden ben ik ontzettend aan het twijfelen of ik nog een derde kindje zou willen of niet. Heb al diverse keren de beslissing gemaakt, dan wist ik zeker dat ik het wel wilde of juist niet. Ik word er gek van. Mijn hart zegt ja, maar verstand… het is zo moeilijk.
Iemand in hetzelfde schuitje? Of ben je wel/niet voor een derde kindje gegaan en waarom?
hier hetzelfde , maar dan voor een vierde…
@Mam van 2 wrote:
hier hetzelfde , maar dan voor een vierde…
Hoi Mam van 2, ben je wel zonder twijfel voor nummer drie gegaan? (of heb je een tweeling)
Hier heeft het lot voor ons beslist 
Verrassing door de pil heen! Maar we zijn er zeer zeker blij mee hoor :inlove:
Maar waarom zou je niet voor een 3de willen gaan?
Laten we dat eerst even op een rijtje zetten!
Waarom niet? Een rijtje:
- financieel (maar we kunnen het nu ook redden)
- leeftijd van mezelf en mijn man (ik ben 35, man is 48)
- zware zwangerschappen (depressies)
- angst voor gehandicapt of ziek kindje
- angst voor miskraam en vlokkentest
- moet ik niet gewoon tevreden zijn met wat ik heb? zal ik daarna niet nóg een kindje willen? wanneer is het ‘af’?
O wat ontzettend stom dat ik dat vergat:
Cin: gefeliciteerd met je zwangerschap!
de derde was zonder twijfel. maar voor de vierde heb ik ongeveer dezelfde twijfels als jij
hihi dank je wel
Financieel gezien; red je het ook als de 3de er zou zijn?
Leeftijd; kan toch?
Zware zwangerschappen (depressie); nu weet ik natuurlijk niet in hoeverre jij er echt last van hebt gehad, maar een vriendin van mij heeft dit ook gehad. En heeft toen bij haar 2de en 3de zwangerschap al hulp gehad tijdens de zwangerschap. Dit om eventuele depressie voor te zijn.
Angst voor gehandicapt kindje; Denk dat iedereen dit inderdaad heeft. Kan niemand ook wegnemen die angst.
Precies hetzelfde als de angst voor een MK. Vooral als je die al eens hebt gehad, speelt die angst een hele grote rol.
Denk dat je wel weet wanneer het af is, sommige vrouwen wel.
Hierna is het bij ons ook echt af, klaar, finito!
De dingen die jij aan geeft; zijn dat echt redenen om niet meer voor een eventuele 3de te gaan, of zijn deze situaties allemaal te overbruggen?
En jou partner, wat vind die er van?
Cin, je volgt precies mijn gedachtengangen. Mijn man is er nog niet uit. Zelf wil ik ook eigenlijk angst niet mijn keuze laten bepalen. Maar ik heb idd een miskraam gehad nadat het hartje al klopte.
Mama van 2, raar he, dat je eerst geen twijfel hebt en nu ineens wel.
Herken het wel hoor! Ik heb zelf ook de nodige miskramen gehad, ellende!
Dus toen ik van deze zwanger was, vond ik het soms wel moeilijk om echt te genieten.
En toen wij er achter kwamen dat we zwanger waren, kwamen voornamelijk de praktische vragen.
Hoe gaan we dit doen, hoe gaan we dat doen, wat als dit, wat als dat.
Maar tot nu toe is alles nog goed gekomen, ondanks de moeilijke zwangerschap!
Dus alles komt wel op den duur op zijn pootjes terecht denk ik.
Oh, wat herkenbaar!!!
Mijn hele lijf en hart schreeuwt om een 3e kindje, maar mijn verstand zegt…nee…
We hebben altijd de wens gehad van een groot gezin 3 a 4 kinderen als ons dat gegeven zou zijn. Maar da’s ff anders gelopen/ of loopt ff anders dan onze droom.
We hebben best een hele pittige 4 jaar gehad met onze oudste (adhd etc). Sinds 2 weken is hij nu aan de medicatie en gaat hij naar het MOD (Medisch Orthopedagogisch Dagverblijf). Het gaat nu zooooo goed, dat het weer giga ‘rammelt’ hier. We genieten nu echt weer als gezin :inlove: Hij doet het zo goed, ik ben zoooo giga trots op hem!
Maar jah… blijft het wel zo? Kan ik een 3e wel aan? Wat als ons 3e wondertje ook ADHD heeft, kan ik dat nog eens aan? Is het wel eerlijk tov Tycho en Jesse (met name Jesse, die heeft het altijd al met minder aandacht moeten doen)? Moeilijk hoor!
Ik heb ook wel angst voor nog een mk/ma (1e zwangerschap MA 11w4d en 3e zwangerschap MK 6 a 7 wkn. Het lijkt wel dan mijn lijf eerst helemaal schoon moet zijn wil ik een vitale zwangerschap hebben.)
Ook de angst voor een gehandicapt kindje of nog een kindje met ADHD…(al weten we met dat laatste nu aardig goed mee om te gaan!)
We hebben 2 prachtige, lieve zoontjes. tarten we het lot dan niet om er nog graag eentje bij te willen?
Toch hebben we beide zoiets van: als het de komende maanden zo goed blijft gaan thuis, dan zouden we ons gezin heel graag met een 3e kindje willen verrijken :inlove:
Het blijft een moeilijk keus… ik zou ook wel willen dat het lot voor ons een verrassing heeft :inlove: :oops: :silenced:
Suc6 met de rammelende eierstokken en het gevecht tussen je hart en je verstand! :-*
moet ik niet gewoon tevreden zijn met wat ik heb? zal ik daarna niet nóg een kindje willen? wanneer is het 'af'?
ik pik deze vraag er ff uit:
ik had uit mijn eerste huwelijk drie dochters. na 12 j huwelijk gescheiden.
nochtans: indien ik een goed huwelijk zou gehad hebben, dan was er wellicht nog wel een vierde kindje gekomen. nu waren de omstandigheden heel anders geworden: ik werd een alleenstaande mama met drie kinderen (en een on-af gevoel tov een vierde).
Zeven jaar bleef ik zonder partner....
in 2004 leerde ik Rob kennen, mijn huidige echtgenoot. Hij had een huwelijk van 25 j achter de rug, ongewild kinderloos... :?
Toen we beslisten dat er een kindje van ons beiden mocht komen, was ik 37 en Rob 48 j.
Bijna direct raak ! :inlove:
Op mijn 38ste werd ik voor de vierde keer mama en Rob voor de allereerste keer papa !!! :inlove: :inlove: :inlove:
en jawel: het on-af gevoel was weg; nooit geen last meer van gehad.
lang verhaal om je te zeggen: ja, als het af is, is het af en dan rammelen die eierstokken niet meer.
natuuuuuuuurlijk blijf ik vertederd bij een baby én zeker toen mijn eerste kleinkind geboren werd (zie banner). maar dat is iets anders: vertederd zijn door of rammelende stokken.
veel succes bij je beslissing al dan niet nog een kindje...
Gerda
Memmie, wat fijn dat het met je zoontje nu zo goed gaat dat je de kriebels weer toelaat. Jullie hebben de keuze dus gemaakt, wat spannend.
Zullen de twijfels niet altijd blijven bestaan?
Gerda, bedankt voor je reactie! Je ervaart nu dus het echte ‘af-gevoel’. Wat heerlijk. Dit pleit heel duidelijk voor: volg je hart.
Jij bent op latere leeftijd zwanger geraakt. Dat speelt bij ons ook mee. Ik ben bijna 36, mijn man is al 48. Is dat bij jullie nooit een punt geweest, met name dan ook de leeftijd van je man? Kind zal gaan studeren als hij al met pensioen is zo ongeveer.
Ik ben ook bang dat het lang zal duren voordat ik zwanger raak gezien onze leeftijden, dat er weer een miskraam komt. Denk dat als ik eenmaal heb besloten ervoor te gaan, ik het na een miskraam zal blijven willen proberen. Maar ik denk dat mijn man dan zal afhaken.
En wat leuk dat je een kleinkind hebt! Gefeliciteerd!
Dat speelt ook wel in mijn hoofd, moet ik zeggen. De oudste zoon van mijn man is nu 21 en heeft vaste verkering. Studeert nog wel, maar daar gaan zeker kinderen komen (als het zo mag zijn). Dan zal zijn kind niet heel veel gaan schelen met zijn kleinkind.
@Bente8 wrote:
Gerda, bedankt voor je reactie! Je ervaart nu dus het echte ‘af-gevoel’. Wat heerlijk. Dit pleit heel duidelijk voor: volg je hart.
Jij bent op latere leeftijd zwanger geraakt. Dat speelt bij ons ook mee. Ik ben bijna 36, mijn man is al 48. Is dat bij jullie nooit een punt geweest, met name dan ook de leeftijd van je man? Kind zal gaan studeren als hij al met pensioen is zo ongeveer.
Ik ben ook bang dat het lang zal duren voordat ik zwanger raak gezien onze leeftijden, dat er weer een miskraam komt. Denk dat als ik eenmaal heb besloten ervoor te gaan, ik het na een miskraam zal blijven willen proberen. Maar ik denk dat mijn man dan zal afhaken.
De leeftijd van Rob speelde eigenlijk niet zo erg mee. Zijn ex was onvruchtbaar en hij wou zoooooooo vreselijk graag papa worden (ok, hij is stiefpapa van mijn dochters, maar er is toch een nuance-verschil tegenover een eigen kind krijgen).
Mijn leeftijd ? tja, bij de dochters was ik een erg jonge mama. ik beviel op resp. 19, 21 en 25-jarige leeftijd.
Nu was ik er 38… we hebben het wel gehad over al dan niet vruchtwaterpunctie, maar dat hebben we niet gedaan.
(we zouden beebje toch houden, wat het resultaat zou geweest zijn, dus wilden we geen risico op mk nemen door een punctie te doen.) Wel de nekplooimeting waarbij alles in orde was.
ik denk eerlijk gezegd dat ik een vrij groot vertrouwen had dat het allemaal wel goed zou lopen.
Ik had in die periode enorm overgewicht (lees: zwaar obees); ik heb in 2007 een maagverkleining laten doen en ben sinds dan 45 kg kwijt. Het lijkt ff off-topic, maar overgewicht én mijn leeftijd en toch was ik bijna onmiddellijk zwanger. (dat was bij mijn meisjes ook zo: pil laten en maand later positieve test).
dus twee factoren die de kans op zwangerschap verkleinen, heb ik dus niet gehad :dance: .
ik moet heel eerlijk zijn: wellicht heb ik de maand vooraleer Michaël op komst was, een heel pril mk gehad. (net niet overtijd, maar heel heftige pijn en bloeding). er is toen echo gemaakt, maar de baarmoeder was alweer schoon en er rijpte een volgend eitje. Zo wisten we (van de gyn) wanneer we best zouden klussen en zowaar… pos test ! :inlove:
we hebben heus geen impulsieve beslissing genomen wel/niet kindje, maar het gevoel in ons hart was zoooo groot, dat we als het ware het verstand uitschakelden…
en nu: mocht ik de klok terugdraaien: ik deed precies hetzelfde !
Michaël is een enorme verrijking in ons leven.
Soms komen we in rare situaties terecht: zeker als Kobe bij ons is. Dan denken de mensen dat we twee kleinkinderen hebben en dan zeg ik heel trots: neen hoor, Michaël is ons kind; maar ik heb ook drie volwassen dochters en dit kindje (op Kobe dan) is mijn kleinkind.
Michaël werd dus oom toen hij 4 jaar was.
Het is voor Michaël ook leuk om er op die wijze een speelkameraatje bij te hebben. Want de drie dochters zijn de deur uit intussen en voor Michaël is het altijd uitkijken naar als Kobe komt ! (niet voor Michaël alleen hoor, ook voor ons/mij ! :inlove: )
Ik geniet heel erg van die twee jonge lieverds in mijn leven !!!
xxx
Gerda
Ik weet het, statistieken zeggen lang niet alles.
Ik had ondergewicht en was 34, toch meteen weer zwanger. Maar ja, zal dat deze keer ook zo zijn? Elk jaar telt toch weer mee en voor de vierde keer direct zwanger, dat zou toch wel heel snel zijn allemaal. Nu al bijna 36… risico’s nemen toch toe, ook op miskraam, afwijkingen en complicaties.
Weet je wat het is, ik kan tig (verstandelijke) redenen opnoemen om het niet te gaan proberen, maar het gevoel telt toch voor meer. Denk dat ik er eigenlijk wel uit ben…
Mijn man alleen niet (voor hem zou het de vijfde worden).
Hoi Bente,
Ik heb precies dezelfde twijfels gehad over een derde als jij, denk ik. En zie banner…
Wij vonden de ‘wens van ons hart’ zwaarder tellen dan al het practise ‘geneuzel’, maar daar moet ik wel bij zeggen dat we het sowieso financieel wel redden (dan maar geen merkkleding etc.) en we ons vrij makkelijk aanpassen.
Mijn zwangerschap valt me zwaar dit keer, ook met jochies die mama mama mama mama roepen de hele dag, maar ook lichamelijk. Ik ben ook 35, trouwens, en ik merk het wel. Maar soi, who cares, het is voor een goed doel! Nog drie maanden…
Soms, heel eerlijk gezegd, als ik weer eens bekaf ben en het huilen me nader staat dan het lachen, denk ik wel eens ‘waar zijn we aan begonnen?!?!?!?’ maar als ik dan aan een derde verrijking van ons gezin denk, glimlach ik toch weer.
Succes met twijfelen
Groetjes,
LaBruja
Gefeliciteerd met je zwangerschap, je bent al een eind op weg.
Financieel maak ik me eigenlijk ook niet alteveel zorgen, we redden het nu ook ruim. O het is zo moeilijk…
Wat een mooie namen hebben je zoons. Misschien wordt het nu een meisje, nu de zwangerschap zwaarder is? Zeggen ze weleens toch? Mijn oudste is ook van 2007.
Mijn vorige zwangerschap was heel zwaar (diverse complicaties) dus daar zie ik wel tegenop. Wat als ik weer rust moet houden, hoe moet dat met school van de oudste? Maar dat is allemaal maar tijdelijk.
Hier was een derde kindje verstandelijk gezien uitgesloten.
In mijn hart was ik het daar helemaal niet over eens, het voelde niet compleet zeg maar. Heel vaag misschien maar ik weet het niet beter te zeggen.
En zie we hebben een cadeautje gekregen nu inmiddels alweer 2 jaar geleden.
En op het moment dat ze geboren was, was dat gevoel van niet compleet zijn was in 1 klap verdwenen.
Succes met je beslissing!