Hier dezelfde twijfels…hart zegt ja en verstand zegt nee. Tenminste die zegt zouden we wel…
Bij ons twijfels.
Net uit de luiers,
Geen middagslaapje meer
Soms erg pittig en druk nu al
Nu finacieel makkelijk te redden maar wat als ze naar school gaan, contributies enz?
Ik heb wel iets van nu niet dan niet meer. Ik ben 33 maar manlief al 40.
Ben ook bang als we het niet doen dan krijg ik miss spijt.
Ik ben nu zover dat ik zoiets heb, we proberen het en mocht het lukken zwanger te worden dan zijn we blij en als het niet lukt dan vinden we het jammer maar het zij zo.
Maar ik heb dezelfde dillema’s
Hier ook een flink dilemma. Mijn man zegt nee en ik wil nog zo graag een derde. Pfff erg lastig. Moet er regelmatig om janken. Voo rmijn gevoel is het oook nog niet compleet. En al die praktische zaken komen we wel uit. Mijn zwangerschappen waren ook niet gemakkelijk. Bij de eerste met 30 weken bevallen en bij de 2e was daardoor de zwangerschap psychisch best zwaar. Ook heb ik toen heel veel rust moeten houden, maar uiteindelijk ben ik toen met 39 weken bevallen. Ik weet dus dat het ook goed kan gaan. Mijn man vindt het allemaal te veel. Echt pittige discussies hier. Maar ja, je moet er wel allebei achter staan. Dat vind ik wel een vereiste. ik hoop zo dat hij nog bijdraait.
Pinky, hier ook nog pittige discussies. Mijn man wil niet maar ik wel. Het lijkt een onoplosbaar probleem want hij beslist ook voor mij. Natuurlijk moet je er allebei achter staan, ben ik het helemaal mee eens. Maar andersom?
Bente, dat is en blijft een heeeel moeilijk punt!
Het lijkt me heel erg als mijn man helemaal niet mee zou willen als bij mij de wens nog heel sterk zou zijn… (al is het hier een hele tijd vooral de wens van mijn man geweest, een 3e wondertje)
Sterkte! Ik hoop dat jullie hier samen goed uit komen!
Ik heb het er ook nog eens ff met manlief over gehad, althans ik heb gesproken :roll:
Ik heb zoiets van: als het zo goed blijft gaan thuis wil ik heel graag rond dec/het nieuwe jaar beginnen aan een 3e wondertje. Hij wil zich daar nog niet over uiten…grrr! We zien wel, zegt 'ie steeds. Wat kan ik daar nou mee?! :roll: :lol:
Het lijkt me zo leuk om een ‘datum’ te hebben om naar uit te kijken :inlove:
Eigenlijk is het bij de meesten toch wel een hart-hoofd-kwestie. En een man-vrouw.
Zelf heb ik nu ook weer twijfels. We houden van reizen en met twee kinderen is dat nog wel te doen, maar met drie weer een stuk bewerkelijker (en duurder niet te vergeten). Of stel dat het kindje niet gezond is of gehandicapt is? Wat kan een mens zich gek maken zeg!
Ja, een mens kan zich zeker gek maken .
Het blijft toch voornamelijk een gevoelskwestie.
Al die andere zaken die genoemd zijn, geld, school, kan ik nog wel op vakantie met 3 kindjes en noem het maar op, dat zijn praktische zaken. Spelen voor ons ook, en maak ik me ook wel eens druk om, maar m’n gevoel wint het toch duidelijk.Bij mij/ons was het een gevoel dat ik al had tijdens de 2e zwangerschap "het is nog niet klaar zo '.
Natuurlijk denk ik wel eens… oh my god, hoe ga ik het doen strakjes. Maar ach, ze zijn maar even klein, de tijd gaat zo snel.
Kan alleen maar zeggen, spijt van dit 3e kindje zal ik niet hebben.
Wel zou ik er op den duur spijt van hebben gehad als we er niet aan zouden zijn begonnen.
Succes met je twijfels.
Ik denk er ook over na hoor, en soms zie ik ook veel beren, maar mijn gevoel is zoooo veel sterker! En mijn vriend ziet die beren gelukkig helemaal niet! Hij vind dat je niet teveel moet plannen in het leven, het kan allemaal zo anders lopen. Wel moeten er natuurlijk financien zijn om een kindje te kunnen opvoeden, maar als het met twee lukt, lukt het met drie ook denk ik dan maar!
Wij gaan dus ook zeker voor een derde! Ondanks de “praktische zaken”, want mijn gezin in nog niet af! Ik zou altijd een groot gat voelen als we niet voor een derde zouden gaan, dat weet ik zeker…
Tja en vriendin van mij heeft een dochtertje van 3 en wil zeer zeker geen tweede meer. Tja en dan is het ook goed!
O ik wil ook mee kletsen rammel al heel lang en lizz is pas 1
wij (ik) wil pas een 3e als lizz naar school gaat en ga in januari weer beginnen met een opleiding.
hub wil geen 3e maar zegt nu geen nee meer en begint steeds meer te twijfelen we hebben dus nog even de tijd om er overna te denken maar ik zou ook wel een verassing willen :inlove: al zou dat nu niet zo best uit komen wel pas als lizz naar school gaat dan kan ik heerlijk uitgebreid genieten van de 3e :inlove:
@Bente8 wrote:
Pinky, hier ook nog pittige discussies. Mijn man wil niet maar ik wel. Het lijkt een onoplosbaar probleem want hij beslist ook voor mij. Natuurlijk moet je er allebei achter staan, ben ik het helemaal mee eens. Maar andersom?
Ja andersom idd ook. Heb vandaag ook bedacht dat hij maar moet proberen te accepteren dat we nog een derde krijgen en dat ik ga proberen te accepteren dat er geen derde meer komt. Misschien vinden we elkaar ergens…Weet ookniet of dit nou de manier is…
Het is echt puur gevoel he. Ik heb echt het gevoel dat het allemaal nog niet compleet is. Vanavond waren we even met de kids aan het stoeien op bed en ik miste gewoon een derde kindje daar op dat bed. Vind het echt zo moeilijk. Helemaal omdat ik tijdens mijn werk continue geconfronteerd wordt met zwangeren, bevallingen en baby’s Werk op verloskunde-afdeling…Was laatst zelfs “jaloers” op een vrouw die net bevallen was…
Hoe moet ik nou ooit accepteren dat er geen derde meer komt…
Pinky, als je zo dicht bij geconfronteerd wordt steeds is het wel lastiger, lijkt me. Dan kan je het ook heel moeilijk van je af zetten!
Hier wilde hub juist een derde en had ik mijn twijfels (vooral praktisch, met 2 ga je nog eens naar de winkel, maar hoe doe je dat met 3 etc Hub gaat zijn eigen gang en ik moet constant ‘vechten’ dat hij best een of zelfs twee kids mee kan nemen, dit blijft een discussie 
)
Maar bedenk me dan dat ze vanzelf ouder worden en dat het dan alleen maar weer makkelijker wordt.
Financieel gezien is wel met opvang wel pittig, maar ik ben ook van mening dat we daar wel weer een oplossing voor vinden. Het is belangrijker dat je een gezinssamenstelling hebt waar je beide vrede mee hebt (of het nu 1, 2, 3 of meer kinderen zijn).
Hoi ik ben moeder van een zoon van 6 en een dochter van 3.
Ik ben op het moment al mijn babyspullen aan het verkopen en moest vanmiddag ineens zo huilen. Dit is het dan dacht ik, weg babytijd… Dus ook de twijfels of ik niet toch een derde wil.
Wanneer weet je dit toch eindelijk zeker?
mijn man is altijd stellig geweest dat hij er maar 2 wilde. Ik wilde er graag 4, maar daar kwam ik al snel van terug en was 3 mijn ideaalbeeld… Ik heb 1,5 mijn derde kinderwens weggedrukt, of in ieder geval geprobeerd. Maar op het laatst was ik depressief, ik zat er zelfs over te denken om weg te gaan van mijn man. Ik had niet echt in de gaten dat het echt alleen met die wens te maken had. Ik wist het gewoon niet meer. Ik was teleurgesteld in hoe ik op dat moment mijn leven zag. Tot dat ik hoorde dat een collega zwanger was van haar derde kindje. er ging bij mij een knop om. Ik wist vanaf dat moment zeker dat ik dat ook wilde en dat dat al die tijd de reden is geweest dat ik mij zo ellendig voelde.
Mijn man en ik hebben er lang over gepraat en hij wil mij liever gelukkig zien met 3 kinderen dan ongelukkig met 2. (klinkt best wel raar nu ik het zo opschrijf)… in december in mijn spiraaltje verwijderd en we gaan voor een derde kindje. Hopelijk mogen wij nog een keer gaan genieten van een zwangerschap, baby en alles wat daar bij komt kijken…
Ik denk dat je op een gegeven moment echt wel aanvoelt of het klaar is, ja of nee…
Succes met het maken van jullie beslissing…
OP zich heb ik het gevoel wel dat het zo goed is. Twee gezonde kinderen een jongen en een meisje, we zijn net verhuisd en hebben nu eindelijk een kamer over als kantoor/studeer. Maar toch is het zo bizar dat ik nu die babytijd al achter de rug heb. Ach ja, eerst de jongste maar eens naar school en dan afwachten of de twijfels er nog steeds zijn.
Als er nog meer ervaringen/tips zijn van andere moeders graag!!!
als je twijfelt ben je denk ik nog niet klaar als je het klaar gevoel hebt dan twijfel je echt niet namelijk
ik was ook klaar… maar werd onverwacht zwanger van nr 3 en ik neem het de artsen ook behoorlijk kwalijk in 2009 wilde ik al gesteriliseerd worden maar helaas ik was te jong… :roll:
manlief had wel zijn twijfels over een 3e dus liet zich niet helpen
nu zet ik alles op alles dat ik geholpen ga worden zodra deze eruit is (ziekenhuis doet nog steeds moeilijk ik wil nu graag een keizersnede en alles onschadelijk laten maken (Odin is gekomen met keizersnede dus dat kan alleen willen ze mij nog steeds niet helpen…) )
Ik ben ook zooooo aan t twijfelen. Vroegah altijd bedacht dat ik 2 kinderen wilde (of eigenlijk vond ik 1 wel best, maar vond dat ook weer zo sneu) tot ik mn 1e in mn armen had, toen wilde ik r meteen 3.
Maar ik heb 2 heeele zware zwangerschappen gehad ivm bi, bij de 1e 1 jaar na de bevalling pas weer volledig gereintegreerd en bij de 2e ben ik net weer beter gemeld (10 mnd).
Zit dus in dubio over, ze zien me aankomen op mn werk ,weer zwanger en waarschijnlijk r weer een jaar (gedeeltelijk) uit, ik werk 3 dagen, maar om echt leuk werk te doen moet ik toch wel 4 werken (en dat wil ik weer gaan doen als ze op school zitten) ga ik weer een jaar lang met constante pijn lopen en gaan we t financieel redden. Als wij onze banen houden zou t moeten kunnen, als we een beetje opletten kunnen we zelfs nog sparen, en ik heb t idee (correct me if i’m wrong) dat ik de jaren dat ze op t kdv zitten t meeste geld kwijt ben, bso is de helft goedkopen (helft vd uren) en als ze op school zitten gaan we ook meer werken, dus t zou uiteindelijk een jaartje of 2 (dan gaat nr 2 nl naar bso en dus nog maar 1 op kdv) wat krapper zijn. Zolder wordt deze zomer sowieso verbouwd, we hebben een ruime auto met 3 stoelen achterin, dus das ook geen probleem dus alles in me schreeuwt JA, maar toch blijf ik twijfelen. Nu is nr 2 pas 10 maanden en willen we r minstens 2,5 tussen hebben ,maar ook niet veel meer omdat t meer werken dan alleen nog maar langer duurt. Ik hoop dat aan t eind vh jaar mn twijfels weg zijn, want ik kan er toch echt nog niet bij dat er geen kindje meer bij komt (alle spullen verhuizen ook nog gewoon naar zolder
Hoi, ik meld me ook maar even. Wij zitten ook te denken aan een derde kindje. Nou zijn onze kinderen allebei niet spontaan maar uit IUI geboren, dus veel hoop dat het nu wel zou lukken is er niet. Bij ons zit er dus nog wel iets tussen ‘gewoon weer proberen’ en de stap naar het ziekenhuis. De artsen sluiten nog steeds een spontane zwangerschap niet uit omdat er nooit een oorzaak is gevonden, maar wij zouden het werkelijk een wondertje vinden als het nog ging lukken…
Ik ben soms zo bang dat ik teveel vraag om nu weer voor een derde kindje te gaan. Twee gezonde kinderen is zo’n rijkdom! 5 Jaar geleden had ik niet durven dromen dat het ons uberhaupt nog gegeven was, na een traject van 4 jaar ‘proberen’…herkennen jullie dat :oops: :?
@maria77 wrote:
Ik ben soms zo bang dat ik teveel vraag om nu weer voor een derde kindje te gaan. Twee gezonde kinderen is zo’n rijkdom! 5 Jaar geleden had ik niet durven dromen dat het ons uberhaupt nog gegeven was, na een traject van 4 jaar ‘proberen’…herkennen jullie dat :oops: :?
herkenbaar…
over Luna hebben we 3 jaar gedaan
over Odin 1 1/2 jaar en toen clomid
en deze was 1x niet opletten :shifty:
oh en 2 “moeilijke” zwangerschappen en deze gaat tot nu toe vrij perfect
Wat herkenbaar, wij hadden dat ook bij onze derde.
We wilden graag een groot gezin, maar is 3 groot genoeg… dat is nu mijn issue.
Onze kleine meid wordt volgende week een jaar, maar diep van binnen zit ergens nog een verlangen voor nog een kindje. Mijn hub weet dat niet eens.
We hebben een zoon van bijna 9 jaar met autisme wat de nodige zorgen en problemen met zich mee geeft, maar daar krijgen we nu heel veel hulp voor.
Argument van mijn man op dit moment: De achterbank zit vol.
Oke, maar is dat echt een probleem denk ik dan? Zo ontzettend vaak gaan we niet weg. Als we wel weg willen hebben we wel een probleem, want ik heb geen rijbewijs, dus we kunnen niet in 2 auto’s gaan ofzo.
Twijfels, twijfels en nog eens twijfels. Financieel zouden we het wel kunnen redden, maar moeten we eerst van wat schulden af. Dan houden we wat meer ruimte over, aan de andere kant… je wordt vanzelf creatief.
Zag dat het al even geleden is dat de laatste reactie is geplaatst.
Hier zwanger van de derde, we hebben heel lang getwijfeld. Overal beren, maar ik kon spullen nog niet weg doen, ik voelde me niet compleet, ik kon me niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zou zijn.
We dachten kan ik de drukte aan, kunnen we het financieel aan. Want ja hoe groter ze worden hoe meer geld ze gaan kosten zeker als ze naar de middelbare gaan.
De ruimte hadden we wel.
Maar ik heb net zoals loesje zeer ernstige symfysiolyse/bekkeninstabiliteit en ben bij de tweede rolstoelafhankelijk geweest. Met na 5 jaar nog steeds af en toe klachten.
Ik heb vooraf met de fysio gesport geoefend en een achterban opgesteld voor mocht het weer gebeuren.
De oppas vooraf gevraagd of ze er nog eentje bij zou kunnen hebben.
Bij nr 1 en 2 was ik erg snel zwanger door de pil en gelijk na stoppen met de pil.
Helaas hebben we op deze 1,5 jaar moeten wachten en dan besef je hoe graag je wilt. Je vind al die beren op de weg ineens zo stom.
We krijgen nu een zoon, dus alle spullen van dochterlief gaan of zijn weg, mijn lichaam zou nog eentje ws niet aan kunnen en nu kunnen we ze geven wat we willen en ik vind het een mooi aantal. Dat neemt nietweg dat het me erg pijn doet.