Even van mij aftypen. Zijn er meer die dit kennen of herkennen?
In juli 2005 gestopt met de pil en dan hard oefenen voor een wondertje. Elke maand weer een teleurstelling en na 1,5 jaar de stap naar de ha gemaakt.
Voor de eerst met lood in de schoenen naar de gyn. Bang/schamen om daar in de stoel te liggen met je benen wijd voor een echo…
Na een paar onderzoeken weten dat het probleem bij hub en bij mezelf ligt. Op dat moment dat we te horen krijgen dat de kans op een natuurlijke zwangerschap erg klein is, valt er een last van mijn schouder. Niet meer elke maand stressen of ik misschien toch zwanger zou zijn… Op dat moment ook een hele regelmatige cyclus van 29 dagen…
We komen in aanmerking voor IVF maar de gyn wil eerst 6 IUI behandelingen doen. Dit zie ik in eerst instantie niet zitten. Wil niet nog eens eerst 6 teleurstellingen en een half jaar weggooien.
We beginnen toch met IUI en wonder boven wonder ben ik bij de 2e poging zwanger…Eindelijk!!!
Na een niet helemaal probleemloze zwangerschap krijg ik een mega zware bevalling. Die uiteindelijk in een ks eindigt. Op dat moment ben ik blij…Ook kan ik bv geven maar die strijd meost ik na 4 dagen staken. Het was teveel voor mijn lichaam en Tycho ging er aan onder door…
Later kwamen dus die rotgevoelens. Mijn lichaam laat me in de steek. Kan niet zelf zwanger worden, niet zelf mijn kind op de wereld zetten en niet zelf mijn kind voeden. Oooh wat voelt dat rot.
Ondertussen geniet ik met volle teugen van mijn kleine manneke.
Tegen de tijd dat ik weer aan het werk moet beginnen de problemen. Ik werk zelf op een kdv en Tycho gaat naar een ander kdv. Elke vezel in mijn lijf schreeuwt dat dit niet kan en mag. Tycho moet bij me blijven. Maar helaas ik moet toch aan het werk. Tis financieel niet haalbaar om te stoppen.
Ik heb er zolang over gedaan om Tycho te mogen krijgen en nu moet ik hem weg brengen…
Nu gaat hij al 2 maand naar een kdv en Tycho vind het geweldig. Hij is daar helemaal in zijn sas maar nog steeds staat het me tegen. Vertel hem ook elke avond dat ik hem gemist heb en dat ik heel veel van hem hou.
Nu is Tycho 5 maand oud en de laatste weken merk ik dat het niet goed met me gaat. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd en toch ben ik niet gelukkig. Ik ben in een depressie beland.
Vandaag ben ik voor het eerst bij een therapeut geweest en daar kwam ik erachter door het gesprek dat de hele MMM meer impact op me heeft (gehad) dan dat ik dacht…
HErkend iemand dit? En kan je mij vertellen dat dit echt weer overgaat??? 
Liefs, Chantal
Chantal,
Eerst een dikke knuffel voor je, het feit dat je het erkent en dat je hulp zoekt wil zeggen dat je eerste stap in de goed richting is gezet. Ik kan je helaas niet beloven dat het goed komt, maar ik kan het wel geloven, kan je daar al een ietsiepietsiemini mee??
Ik herken het niet echt maar ik begrijp je wel door mijn eigen verhaal.
Zware zwangerschap, keizersnede hier ook gehad, alleen wel bv kunnen geven, echter als ik daar nu terug op kijk, was ik daar zo fel op he! Ik wilde zo graag bewijzen dat ik iets zelf kon, en dat herken ik aan jouw verhaal.
Jij wilde dat ook en bij jou is dat niet gelukt, nu moet je zoeken naar wat je wel zelf kan, een kind liefde geven kun je in elk geval, en iets zelf kunnen hoeft niet te zeggen dat je het voortdurend hoeft te doen. En er is vast nog een heleboel hoor wat je kunt, dat je geen natuurlijke bevalling hebt gehad, wat zegt dat? Je lichaam, het moment was niet mee, dat zegt toch niets over jou als persoon, je blijft wie je bent hoor, je zoontje moest er gewoon uit en dat was nu even niet anders, gelukkig bestaat die ingreep. Probeer dat los te laten en accepteer alle hulp die je daar bij krijgt.
Hier een mama die wel de luxe heeft om thuis te blijven bij haar zo gewenste kereltje, ook ervaring met de mmm, zit nu midden in het proces om het bij 1 kindje te laten. En ik weet ik heb makkelijk praten omdat ik niet een kindje naar het kdv moet brengen maar ik wil je de andere kant graag ook laten weten, ik heb ook heel wat tranen gelaten en heb het momenteel erg zwaar doordat ik niet meer werk, ik ga ook weer aan de slag en het kdv is een heerlijke uitvinding (anders had jij geen baan!)
Nogmaals een dikke knuffel :hug:
Ik herken je gevoelens op zich wel. Ookal hebben wij nu een prachtige meid en hebben we het geluk gehad na één ICSI-behandeling weer meteen zwanger te zijn, ik heb er nog steeds heel erg veel moeite mee dat wij nooit op de spontane manier zwanger kunnen worden. Ik denk dat dat een gevoel is wat nooit over zal gaan. Na de zwangerschap kwam alles wat we de laatste jaren meegemaakt hebben ook echt op me af. Van tevoren denk je dat je alles zomaar vergeten bent, als je eenmaal een kindje hebt. Maar nu merk ik hoe groot de impact is. Ik heb het allemaal echt moeten verwerken, als dat al mogelijk is. Het was net alsof ik elke teleurstelling, tegenslag en verdriet opnieuw onderging het afgelopen jaar. Ik denk dat ik het nooit zal vergeten, het zal altijd een onderdeel van mijn leven blijven en het heeft mij als persoon ook veranderd.
Geef jezelf de tijd om alles te verwerken en voel je niet schuldig om dingen waar je zelf helemaal niets aan kunt doen. Het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt! Heel veel sterkte & een dikke knuf! :hug:
Lieve, Chantal ik heb, zoals je weet, geen ervaring met de mmm maar wil je toch even een hele dikke knuffel geven :hug: :hug:
Ik vind het in elk geval al ongelooflijk knap dat je erkent dat er een probleem is en dat je hulp hebt gezocht. Dat is al stap 1!
Meer weet ik eigenlijk even niet tegen je te zeggen :-* :-*
Ted: :-* :-*
Jippie en Natas: Jullie kennen het dus wel dat je daarna nog een heleoboel te verwerken hebt. Ik dacht echt van te voren: nu ben ik zwanger en kan ik de mmm achter me laten… Maar niks is dus minder waar… Pfff straks met de wens voor een 2e wondertje begint het hele circus weer van voor af aan…
Chantal ik wil je even laten weten dat je een topmoeder bent :-*
Ook ik voel me nog regelmatig teleurgesteld in mijn lichaam. Spontaan zwanger worden zit er niet in, een zwangerschap die 16 weken te vroeg dreigde te eindigen. Uiteindelijk geen natuurlijke weeen maar een infuus nodig :? Ik ben erg verdrietig geweest dat ik niet van mijn eerste zwangerschap heb kunnen genieten. Ik merk dat het weer gaan werken mij juist goed heeft gedaan. Niet de hele dag bezig zijn met mama zijn geeft me rust in mijn hoofd.
Ik hoop dat jij ook snel weer uit je dalletje bent. :hug:
En wat betreft een 2e kindje zie ook heeeeeeeeeeel erg op tegen weer de mmm in :shifty:
Tja… ik denk dat ik net als jij weet hoe en wat vwb de medische molen, en de keizersnede en de geen bv kunnen geven. En toch herken ik de depressie niet. En ook niet echt die gevoelens. OP EEN NA!!!
Wij hebben er 6,5 jaar over gedaan om zwanger te worden van dit wonder wat ik nu in de handen heb. (totaal 7 jaar van pil tot geboorte van Stan) 3 ma’s/mk’s… Veel IUI’s… veel medicijnen. Veel onderzoeken en VAAK op die stoel met de benen wijd.
Maar als ik nu kijk naar Stan, dan zie ik geluk, voel ik me gelukkig. En het kon me niet schelen dat hij met een ks kwam, ik had hem in mijn handen!!! EINDELIJK!!! Van de bv heb ik wel heel erg gebaald… maar hij doet het zo goed, groeit zo goed, is zooo tevreden, wat wil een moeder nog meer…
Waar ik wel verdrietig van word, is idd het gevoel van werken en Stan achterlaten bij mijn moeder. Ik voel ook een soort jaloezie… Zij heeft die mooie momenten op een dag terwijl ik zit te werken. En hij heeft het goed hoor. Niet elk kind heeft de luxe van één-op-één oppas. Al die jaren al die moeite en nu geef ik hem weg voor 3 dagen… Maar goed, ik hoop dat dit gevoel nog iets slijt.
Waarschijnlijk heb je echt helemaal geen KL*TE aan mijn verhaal. Ik ben iemand van vooruit kijken… Niet te lang stil blijven staan bij wat is gebeurt. Daar kun je niets aan veranderen. Dat is zo gegaan en jammer dan of gelukkig dan… Ik probeer te genieten van alle momenten die ik WEL heb. De zon gaat wel weer schijnen. Tuurlijk kan ik verdrietig worden als ik terugdenk aan alles wat is gebeurt in die 7 jaar totaal. Maar dan denk ik aan Stan en dan ben ik echt gelukkig en voel ik me rijk!
Lieve schat,
Ik denk dat ik niet echt iets kan bijdragen in je verhaal, ik ken de gevoelens niet, en ik prijs mezelf maar weer gelukkig dat het bij mij redelijk gemakkelijk is geweest (op de MA/MK en de zware zwangerschap na).
Desalniettemin… vind ik het heel verdrietig dat jij je zo voelt. Ik zou willen dat ik iets weg kon nemen, dat je onvoorwaardelijk kunt genieten, van alles om je heen. Maar helaas kan ik dat niet.
Ik hoop dat je, door middel van de therapeut en alle steun om je heen en je innerlijk vermogen, snel weer uit je dal mag komen, je lekker voelt, en bovenal TROTS mag zijn op jezelf!
Want dat is en blijft zo, al zijn er heleboel negatieve dingen in je ogen: Je mag trots zijn op jezelf. Je hebt een prachtzoon. Hij is hier door jou, jij hebt hem gedragen, bij jou is hij gegroeid, en van jou krijgt hij alle liefde om nu te groeien!
Lieverd, het komt allemaal goed.
Heel veel liefs en een heeeeeeeeeele dikke knuffel! :-*
HErkend iemand dit? En kan je mij vertellen dat dit echt weer overgaat???
Chantal.. 4x heb ik je verhaal gelezen, en toch maar besloten om te reageren..
Wat het zwanger raken zelf betreft.. Bij Rebecca was dat geen punt.. was zo zwanger.. Bij Ruben was het een ander verhaal.. goed.. geen medische molen, want er was mij verteld dat ik geen kinderen meer kon krijgen.. Heb me daar destijds bij neergelegd.. en na 10 jaar.. Zwanger..
Maar het belangrijkste.. Je depressie...Nadat Rebecca geboren was, ben ik echt in een zwart gat gevallen.. en heb het heeeel zwaar gehad.. 20 jaar geleden was daar helemaal geen begrip voor.. tegenwoordig wel, maar na mijn smaak nog niet genoeg.
Het is alles bij elkaar...(in jou geval) moeite moeten doen om zwanger te raken.. dan het zwanger zijn, met alle onzekerheden van dien.. De bevalling die bij de 1ste meestal niet soepel gaat...
Wennen aan een nieuw leven.. De angst die om de hoek komt kijken of alles wel goed is..
Ik was echt zoooooooo intens bang dat Rebecca dood zou gaan.. (nu bij Ruben ook hoor)..
Die hele tijd van zwanger tot het kind er is.. gaat een mens niet in de koude kleren zitten..
En als klap op de vuurpijl mag je hem nog aan een ander overlaten omdat je moet werken..
Ik kan je helaas er niet zomaar vanaf helpen.. dit soort dingen hebben tijd nodig.. Maar ik kan je wel beloven dat het minder wordt.. veel minder scherp.. en je leert ermee overweg kunnen.. Voel je niet schuldig omdat je werkt of om wat je voelt.... Je bent een opperbeste moeder of Tycho nou bij jou op het KDV zit of elders..
Goed dat je hulp krijgt.. en dat je ermee aan het werk gaat..
Wees nou in godsnaam net zo lief voor jezelf als dat je voor Tycho bent.. Want dat verdien je.
En besef dat je de laatste tijd door een emotionele achtbaan bent gegaan.. Tel ik de hormonen niet eens mee... :hug: :hug: :hug:
Hele dikke knuffel.. En geloof me het wordt echt beter... :wink: :hug:
Hallo Chantal,
Hier iemand die na 10 jaar nog spontaan zwanger is geworden (ook ik dacht dat dit nooit kon gebeuren en had het al helemaal afgesloten).
De gevoelens van woede tegen mijn lichaam herken ik niet. Mijn bevalling verliep relatief vlekkeloos en ik heb ervoor gekozen geen BV te geven. Wat ik wel herken is de moeite, schuldgevoelens en het verdriet van het uit handen geven van de zorg voor mijn zoontje.
Ooit werkte ik op een kdv, maar nu heb ik eigen bedrijf in de gastouderopvang. Ookal kan ik mijn tijd zelf indelen, toch heb ik opvang voor mijn zoontje nodig. Sinds oktober 08 (toen was hij 6 maanden) gaat hij 2 dagen per week naar een kdv (die waar ik ooit werkte). Bij het afscheid is het nog altijd huilen en strekt hij z’n armpjes naar me uit. Ik vind het verschrikkelijk (m’n hart breekt iedere keer opnieuw) en barst zelf dan ook bijna in huilen uit. Mijn zoontje eet en slaapt minder goed dan thuis en ook spelen doet hij weinig (het liefste kijkt hij rond vanuit de schommel of vanaf een schoot).
Ik wacht nog steeds op het moment dat het allemaal makkelijker wordt.
Soms overweeg ik dan ook om de boel de boel te laten en lekker thuis te blijven, maar ik weet dat dit niet realistisch is. Ook wij willen de verworven financiële ruimte behouden en ik heb m’n werk (een baan) ook nodig om zelf “gezond” te blijven. Wat is het leven soms toch wreed.
Anke
Ik heb niet zulke gevoelens, dus weet niet hoe of wat. Ik weet ook dat je daar niets aan hebt, maar ik kan je alleen maar een :hug: aanbieden. Als je je zo verdrietig voelt is dat ook wel fijn.
Ik hoop dat je snel weer goed voelt en nog meer van jezelf en Tycho kan genieten. Tycho is een gezond, sterk en prachtige mannetje en jij hebt ervoor gezorgd dat hij zo is! Iets waar je trots op kunt zijn! :thumbup:
Lieve Chantal, ik herken het niet echt natuurlijk, maar ik ben nog steeds de zwangerschap en de eerste 2 maanden erna aan het verwerken. Terwijl dat relatief misschien best meeviel allemaal :shifty:
Geen wonder dat alles wat je hebt meegemaakt en ook nog wat zwanger worden betreft moet verwerken!
Ik denk dat je al een beetje op de goede weg bent met je therapeut en wens voor je dat je met haar hulp alles op een rijtje kunt zetten en je snel weer gelukkiger gaat voelen!
:-* :hug:
Hoi Chantal, allereerst vind ik het vervelend voor je dat het allemaal zo loopt.
Ik reageer op het moment dat onze 6e iui mislukt is en we nu tegen 3x ivf aankijken (of icsi, als blijkt dat er toch iets niet goed gaat tussen de ei- en spermacellen). Helaas hebben wij geen kleintje thuis al. Mijn reactie is daarom wel een beetje gekleurd door mijn eigen emoties, waarvoor alvast mijn excuses.
Van je verhaal schrik ik heel erg. Hoe zeer ik het ook begrijp, ik wordt er erg bang door. Na elke hobbel die we moeten overwinnen, komt er dus een nieuwe hobbel. Ik wist het al, maar dit is weer het ultieme bewijs.
Ikzelf zit al maanden ziek thuis, omdat we na 4 jaar (sinds feb '05, 2x vroege miskraam, geen oorzaken te vinden) nog niet zwanger zijn en de behandelingen, kijkoperatie en emoties niet te combineren meer waren met mijn zware leidinggevende baan. Ik loop ook bij een psycholoog en een fysiotherapeut, omdat de spanning in mijn lijf gaat zitten. Wanneer ik weer aan het werk kan, wordt nu met de maand meer onzeker. Net als het zo gewenste moeder/vader worden.
Wat ik mij vaak afvraag, nu ook nav jouw verhaal: geven we onszelf wel de kans om gelukkig te zijn met wat we wel hebben? Het leven is nooit eerlijk en altijd zwaar. Maar daartussen kunnen we proberen er het meeste van te maken. Goed dat je je er nu aan over geeft, want daarmee is genezing in de buurt, maar blijf niet vergeten dat er voor iedereen grote en kleine tegenslagen inzitten en dat die, samen met de meevallers en mooie dingen, maken dat we ook echt leven.
Ik lees momenteel veel over mindfulness, een soort van westerse meditatie, waardoor ik leer positief te staan in het hier en nu. Misschien vind jij het ook heilzaam, zie hier de reviews van het boek: http://www.bol.com/nl/p/boeken/mindfulness/1001004002726626/index.html;jsessionid=57AFE78AF1D964C954F91095F12392A9.ps149#product_judgement
Veel succes met je de overwinning. Ook al wordt en blijft het altijd moeilijk, je gaat jezelf vast en zeker positief verrassen. Neem je tijd.
Veel goeds en kracht gewenst, -M
Miki Ik denk niet dat het te maken heeft met wel of niet gelukkig zijn. Tuurlijk ben je ongelooflijk gelukkig en dankbaar voor je kindje, dat heeft er niks mee te maken.
Als er eenmaal een kindje is, begin je te beseffen wat je allemaal hebt meegemaakt. Als je in de mm zit, heb je maar één doel voor ogen en daar ga je helemaal voor. Na elke teleurstelling krabbel je weer overeind en begin je opnieuw. Ik denk dat je jezelf daardoor niet de tijd gunt om dingen echt te verwerken. Dan ineens zie je daar je hummeltje liggen en heb je door wat je al die jaren hebt moeten doorstaan. Bij mij kwam ineens alles boven van de afgelopen jaren, juist de eerste maanden toen onze dochter er was. Het is niet zo dat ik daardoor depressief werd of ongelukkig, maar ik had het idee dat ik op dat moment alles nog moest verwerken. Dat had gewoon eventjes tijd nodig. Is het niet meestal zo dat de klap en de verwerking pas achteraf komen? Ik denk dat dat hiermee net zo gaat.
Succes met alles & ik hoop dat je snel zwanger zult zijn!
Ja zo’n moeizaam proces van zwanger worden, dient ook verwerkt te worden. Dat heeft met zoveel primair leven te maken!
Maar een depressie heeft wel degelijk te maken met geluk. Ik heb er zelf 1 gehad, een tijd geleden, een lange (nav een trauma, bijna dood ongeluk). Maar ik ben er uitgekomen door meer in het hier en nu te leren leven. Vandaar dat ik dit Chantal ook graag meegeef.
Struggles komen in veel vormen en maten, maar gelukkig kadotjes ook.
Veel liefs, -M
Hoe gaat het Chantal?
Ik sprak je afgelopen weekend al even en donderdag gaan we natuurlijk ook nog even bijkletsen… :hug:
:-*
Beste Krabje,
Wat enorm vervelend dat je depressieve gevoelens ontwikkelt in een tijd dat je het van de daken zou moeten schreeuwen van geluk. En dat is nou het hele eieren eten.
Dat is wat je denkt dat de hele wereld van je verwacht en al helemaal als je zoveel moeite hebt moeten doen om zwanger te raken.
Natuurlijk sta je er achteraf pas bij stil wat je allemaal meegemaakt hebt. Als je dat namelijk op het moment doet als je er midden in zit, stop je onmiddellijk. Al dat gedoe aan en met je lijf terwijl de gehele wereld om je heen zwanger lijkt te raken van een natte krant, de “ongelukjes� je om de oren vliegen en vriendinnen die gelijk met jou begonnen zijn, beginnen aan de tweede ronde.
Vind het niks raar dat je bij jezelf depressieve gedachten ontdekt en dat je niet altijd blij bent met de situatie. Leg de lat voor jezelf niet zo hoog meis. En laat het gewoon toe dat je een paar jaar + die bevalling moet verwerken. Take your time!
Dit gaat over, maar niet als je het weg blijft stoppen! Dan duurt het langer en ik denk altijd dat je het dan 3dubbeldwars moet gaan verwerken en dan ben je echt verder van huis.
Succes dame!
Groetjes van Sen (die nagenoeg hetzelfde heeft meegemaakt en je gevoelens ook wel een beetje herkent en die door omstandigheden op dit moment 5 dagen in de week werkt…zucht)
hey Sen,
Wat een rake woorden… :hug:
Vooral over wat iedereen om je heen van je verwacht. Zo waar!
Ik weet niet wat er bij jou allemaal speelt, maar ik wil je wel even een knuffel geven… :hug: … in ieder geval voor die laatste zin achter je naam!
:-*
Luna: Dus jij ziet er ook tegenop om weer de mmm in te gaan?
Noor: Het verhaal wat je schrijft over alle onderzoeken. Weer in de stoel, weer benen wijd en gaan met die handel.
Op dat mometn doe je dat gewoon. Je wilt zo graag een kindje en je doet er ales voor. Je groeit in het proces.
En wat je zegt van de ks. Ik was zo blij op dat moment dat er een ks kwam. Ik was kapot, helemaal op en kon ook niet meer…
Enne ik heb heel veel aan je verhaal… :-
Kim: :- :-
Jet: :- :-*
Anke: Jij herkent het gevoel ook wel wbt het weg brengen…
Ik kan soms zo moeilijk wennen aan het feit dat ik voor kinderem zorg en dat een ander voor mijn kind moet zorgen.
Maar ik ga ervoor. Ik hoop dat het ooit makkelijker wordt.
Miki: Je moet je niet teveel laten afschrikken door mijn verhaal hoor! Het hele mmm traject groei je in. Ligt er denk ik ook wel aan hoe je was voordat je er aan begon en hoe je er dan uitkomt. Voordat ik begon met IUI heb ik ook aal een aantal maanden anti depressieva geslikt ivm werk gerelateerde problemen en een uitblijvende zwangerschap. had ook daardoor al de angst dat dit zou gaan gebeuren.
Wees niet bang. Ga vol vertrouwen door! Ooit zal jou grote wens ook uitkomen!
Dit hebben hub en ik ook altijd gedacht en gezegd.
Jipïe: Je hebt gelijk. Nu komt ook pas het besef… Intens gelukkig met de kleine man. En dan het intense verdriet aan alles wat er vooraf is gegaan… Ik hoop dat ik dit allemaal een plekje kan geven.
Miki: Ik ben niet van mening dat een depressie te maken heeft met geluk.
Het heeft te maken met je gemoedstoestand…
Sen: Bedankt voor je berichtje. Je weet precies de juiste snaar te raken. Alles wat je ook zegt kan ik me in vinden.
Ook voor jou een hele dikke knuffel!
Noor: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
Morgen weer een afspraak bij de therapeut. Ben benieuwd. Het gaat steeds in etappes. Wordt wel steeds weer wat blijer. Er is een last van mijn schouders gevallen door te zeggen dat het niet goed met me gaat. Ook op mijn werk weten ze ervan. En ook daar kan het zijn dat ik weer even moet huilen. Maar dat mag dan ook.
Maar vandaag weer een dipdag…veel huilen Ben vrij maar Tycho is op het kdv. Ben druk bezig met huis schoonmaken zodat we morgen samen weer leuke dingen kunnen gaan doen…
Nog anderhalf uur dan haal ik hem op :dance: :dance:
Chantal wat fijn dat de gesprekken je helpen. :-* Zoveel jaar “doorbikkelen” verwerk je niet in een weekje :hug:
Ik zie zeker ook weer op tegen de mmm. Je bent niet meer blanco wat dat betreft en weet al teveel. Maar als het moment daar is ga je er gewoon weer in mee denk ik zo. Er is wel 1 angst minder. Ik weet dat ik zwanger kan worden. (alleen nu nog een kindje zonder lichamelijke afwijking maken 
)