Ik ben al jarenlang bekend met depressies. Dat komt en gaat, soms heel heftig, soms wat minder, maar ik ‘zit nooit zonder’, zeg maar. Ik ben er inmiddels achter dat het weinig te maken heeft met de inhoud van mijn leven, maar dat het puur lichamelijk is, echt een tekort aan het een of ander (serotonine?). Want mijn leven gaat al heel erg lang heel erg goed, maar nog schiet ik twee keer per jaar in een depressie waar ik met veel moeite weer uit kom. En als ik er in zit, dan is het heel heftig. Ik weet nog net voor mijn zoon te zorgen, maar daar is ook alles mee gezegd. Mezelf extreem verwaarlozen en suicidale gedachten voeren dan de boventoon. Wat me altijd op de been houdt, is dat ik wéét dat ik het aankan, dat ik wéét dat ik er weer doorheen kom, ooit.
Maar ik ben het gevecht zo zat, ben er zo moe van. :oops: En misschien moet ik, na me jarenlang te hebben verzet, aan de AD. Gewoon dat stofje aanvullen en niet meer hoeven vechten. Alleen weet ik niet of dat wel zo werkt, en ben ik altijd huiverig geweest omdat ik niet dol ben op die chemische troep in mijn lichaam…
Wie herkent iets/gebruikt er AD en kan/wil me meer vertellen?
poeh meid, heftig :hug:
ik probeer hier een berichtje te formuleren maar het wil vandaag niet zo goed. het lijkt me een goed idee om je erop te orienteren in ieder geval. zoek een psychiater waar je een goed gevoel bij hebt, die je twijfels en overwegingen begrijpt en die je advies kan geven. niet iedere AD werkt hetzelfde bij iedereen en ook de bijwerkingen kunnen verschillen.
succes!
jeetje heftig, maar herken het wel… ik slik al een tijd lang AD maar nu ivm de zwangerschap moest ik per direct stoppen, dat was behoorlijk een schok van mij… maar kan zeggen dat het mij redelijk goed afgaat oke ik heb een schat van een man die rustig blijft als ik een giga bui heb en ik heb omn de 2 weken een gesprek bij mijn peut ik kan alles bij haar kwijt ff mijn hoofd legen zeg ik dan. want ik weet hoe het is als je hoofd zo ontzetten vol is dat je alleen maar chaos ziet en voelt en je niet meer zo goed weet waar je in godsnaam moet beginnen om het opteruimen.
ik sta al ± 3 jaar op de wachtlijst voor therapie en weer is dit 3 maanden vooruit geschoven omdat er nou noem maar een stomme reden.
maar ik ben blij dat ik een hele lieve man in mijn leven heb die mij accepteerd en respecteerd (oke niet alles accepteerd ) en die met mij praat en voor mij dingen kan relativeren.
voor dat ik hem ontmoete zat ik er diep en dacht vaak aan zelfdoding en ja ik heb mij zelf ook lichamelijk beschadigd en nee dit deed ik absoluut niet om aandacht te vragen dat is nooit mijn bedoeling geweest ik deed het krassen en snijden puur om mijnlichaam te voelen omdat je het idee hebt dat je van lucht als je in zo depresie zit. Ik was moe en ik was het zat om te vechten, constant weer knokken om de dag door te komen het was zwaar en soms nog steeds… maar ergens in mijn achterhoofd kon ik het niet maken voor mijn katten (ja zeker mijn katten hebben eigenlijk mij in leven gehouden) en ook voor de mensnen om mij heen wilde ik hun dit verdriet dit niet aandoen en daarom leef ik nog…
wat als ik er een eind aan had gemaakt, was ik nu niet getrouwd niet zwanger en niet gelukkig ook al heb ik borderline en is het soms zo verdomd moeilijk en dat gevecht met jezelf waar je zo moe van word…
aan de ene kant snap en begrijp ik dat mensen die zo diep zitten gewoon niet meer willen, die zijn op en moe ook al hebben ze hulp. Maar ik ben blij dat ze die stap niet zetten en als ze het wel doen tja ik ben niet diegene om dat te beoordelen en te veroordelen.
lang verhaal dus ik laat het hier bij, misschien sluit het wel niet aan op wat je verteld en vraag, maar ik moest het even kwijt en ik wilde je een gevoel van herkening geven dat jij (en anderen) niet de enige zijn…
over het AD nog even. ga goed met een HA in overleg welk medicijn het beste bij je is. en ja het klopt je voelt je wat vlakker maar je kan het beter uithouden… ik had fluvoxamine zolang het goed gaat blijf ik wel zonder. maar als ik mij terug voel vallen dan heel graag weer een AD
:hug:
een HA kan inderdaad ook AD voorschrijven maar ik zou zelf liever een stap zetten, via de HA, naar een GGZ instelling. een psychiater is meer hiervoor opgeleid dan een HA en vaak hebben instellingen ook ondersteund aanbod om je te leren meer ‘grip op je dip’ te krijgen. hoe herken je het vroeg, wat kun je zelf doen om niet zo diep te zakken en om er eerder uit te komen etc. niet dat ik denk dat zoals over kan gaan met een paar gesprekken hoor, maar in aanvulling op medicijnen kán het goede effecten hebben. ga ieder geval praten, geef aan waar je bang voor bent. ik vind het super knap dat je dit al zo lang zonder medische hulp trekt. dat heeft je vast ook veel inzicht in jezelf en je depressies gegeven. een goede arts luistert daarnaar en kun je samen uitvinden wat jou kan helpen.
Ik herken heel veel.
En ben daarom antidepressiva gaan slikken, Wellbutrin, waar in het begin misselijk en ‘stoned’ was, maar dat was binnen 3 dagen weg, en daarna beter functioneerde.
Ik herken heb heb een zware depressie na Y.eline haar zwangerschap gehad na ruim 2,5 jaar was ik er een beetje bovenop, heb ook zolang AD geslikt. Maar val telkens terug ook op dit moment helaas. Ik slik nu geen AD want geef ook nog BV maar soms denk ik had ik het maar standaard als ik me dan beter voel en de negatieve gedachten onderdrukt wordt.
Merk dat ik nu steeds in die spiraal zit en er niet uitkom, legt een zware druk op me en ben telkens in “gevecht” in mn hoofd met mezelf…
Op dit moment even druk dus ff geen tijd om meer te typen maar je mag altijd pb-en :hug: :-*
een HA kan inderdaad ook AD voorschrijven maar ik zou zelf liever een stap zetten, via de HA, naar een GGZ instelling. een psychiater is meer hiervoor opgeleid dan een HA en vaak hebben instellingen ook ondersteund aanbod om je te leren meer 'grip op je dip' te krijgen.
Het vervelende is vaak alleen dat er voor de meeste GGZ-instellingen een giga-wachtlijst is... Vandaar dat huisartsen vaak al wel beginnen met een AD, anders is zo'n wachttijd helemaal moeilijk te overbruggen. Tijdens het instellen op AD zal de huisarts je vaak genoeg op controle laten komen, om je in de gaten te houden. Verdere therapie/ gesprekken etc. zul je inderdaad buiten de huisarts om hebben. Vaak is het een combinatie van beiden wat gaat helpen, en zo'n therapie is ook vaak veel makkelijker voor je als je al gestart bent met AD.
Let erop dat de meeste AD een vervelende bijwerking hebben: het kan de eerste weken juist iets verslechteren! In ieder geval kost het een week of 2-3 voordat de stof werkelijk zijn werk kan gaan doen, dus verwacht er niet direct teveel van!
En natuurlijk, zo'n pil is uiteindelijk iets chemisch en dat kan lastig zijn om je aan over te geven. Maar stel dat je iets aan je hart of bloeddruk had, zou je het dan minder moeilijk vinden om dat chemische stofje in te nemen? Zie een depressie niet teveel als iets niet-lichamelijks. Bepaalde stoffen kunnen nu eenmaal uit balans zijn, en dat los je wellicht op met AD!
Pearlie, wat vreemd dat je zo ineens hebt moeten stoppen met die AD! Er zijn zoveel AD die wel mogen tijdens de zwangerschap! De kans op een depressie is juist veel groter bij acuut stoppen en tijdens de zwangerschap! Maar goed, ik ben blij dat je je er redelijk mee kunt redden!
O en Chantal, er zijn ook AD die tijdens de borstvoeding wel mogen! Sleep je niet onnodig door een zware periode heen!
Jullie kunnen altijd een pb sturen.
Bedankt voor de reacties. Ik zit er even helemaal doorheen, heb in het verleden al heel veel therapie etc. gehad, als ik eerlijk ben sta ik daar niet om te springen. Ik heb geen behoefte aan nieuwe inzichten eigenlijk, maar misschien ben ik eigenwijs.
Ik laat de reacties even bezinken. 
Ik ben ook altijd anti AD geweest.
ik heb al jaren slechte periodes en dan gaat het weer beter.
In mijn laatste zwangerschap ging het fout ik reageerde gigantische op de hormonen en kreeg een zware depressie.
Ik wou AD maar mocht het niet.
Dat heeft me veel gekost helaas(relatie,vriendschappen,werk,liefde voor mijn kind)
Na de bevalling ging het nog slechter en mocht ik eindelijk aan de AD geloof me het werkte bij mij binnen een week en ik was er zoo blij mee…
Het lost niks op maar helpt wel de scherpe kanten eraf te halen zodat je op weg kan met andere hulp en ook ter overbrugging totdat je eindelijk hulp krijgt.
Wat vreemd trouwens dat je al zolang op de wachtlijst staat…
Hier gaat dat een stuk sneller ik werd tijdens de zwangerschap na aanmelding binnen 3 weken opgenomen en na de bevalling na aanmelding kon ik binnen 3 maanden beginnen met de DGT.
Nu na aanmelding binnen 3 maanden met de VERS-training begonnen.
Kan je niet ergens anders terecht voor die therapie?
sabrina ik sta idd al 3 jaar op de wachtlijst. heel verhaal maar dat ga ik hier even neit neer zettten
@D. ik snap dat je er door heen zet, maar ga dan alsjeblieft even naar HA vraag aan hem wat hij voor je kan doen… want lang in zon dip zitten is niet leuk… en ja de donkere dagen staan weer voor de deur en dat helpt ook niet altijd mee…
knuff
Meissie ik kan je niet helpen, maar ik wil je wel even een kusje komen geven.
dus hier issie :-* en een knuffie ook natuurlijk. :hug:
Sterkte Dtje
In principe werken medicatie en therapie allebei ongeveer 50%. Meestal zijn allebei nodig voor optimaal resultaat. De medicatie voor de serotonine (en dan heb je vormen die de productie stimuleren en soorten die juist de ‘afvoer’ remmen) en de therapie voor de gebeurtenissen die de depressies de ruimte hebben kunnen geven.
Als je al veel therapie hebt gehad en daar ‘klaar’ mee bent maar je nog steeds af en toe episodes hebt zou ik het eens proberen. Je moet er wel rekening mee houden dat je ongeveer 2 weken last hebt van bijwerkingen en je het eigenlijk een aantal máánden de kans moet geven.
Succes!
Mijn man mist precies dezelfde stof. Hij heeft hier paroxetine (de werkzame stof in Seroxat) voorgeschreven gekregen door de ha en de psycholoog. Ook hij heeft therapie gehad, maar dit werkte (ondanks de paroxetine) juist averechts. hij begon met een puntenaantal van 150, na afloop (15 sessies) zat hij op 190 punten ipv dat het afnam.
Het is dus niet standaard dat het 50-50 is zoals Lilly zegt. Bij de een werkt het wel, bij de ander niet.
Van zijn 17de tot zijn 25ste heeft hij anafraniel gehad, daarna Seroxat en nu Paroxetine (eigen merk).
Het kan idd zo zijn dat het tekort aan Serotonine in de hersenen je steeds dit blijvende gevoel kan geven.
ik zou eens in gesprek gaan met je huisarts, dat je graag wil uitzoeken wat het is dat je tekort schiet en of dit op basis van onderhoudsdosering met AD onder controle kan komen.
Het is het proberen waard.
Het is wel zo dat ze zeggen dat het een niet zonder het ander kan dus medicijn met therapie, maar dat is natuurlijk niet in alle gevallen zo.
Ik heb baat gehad bij de combinatie, mijn moeder heeft helaas ook tekort aan serontonine en heeft als onderhoud seroxat of paroxetine en nu gaat het beter, ze voelt zich veel beter en rustiger.
Succes, ik hoop dat je huisarts bereid voor jou een oplossng te vinden, ik kan goed begrijpen dat je de eeuwige strijd en het gevecht met je sombere gevoelens meer dan zat bent.
:hug:
Misschien je eens verdiepen in alternatieven?
Ik heb jaren Seroxat (werd ik erg ellendig van, vind het bocht wat veel te veel voorgeschreven wordt en afkicken is loodzwaar) en Anafranil geslikt en was blij toen ik zonder kon. Ik heb toen via een natuurgeneeskundige L-tryptofaan gebruikt. De bijwerkingen (stikmoe, heeeel veel slapen, aankomen enz) waren er niet bij, ik kon zo beginnen en weer stoppen.
Misschien voor jou een tip?
Ik heb het de laatste jaren niet meer gebruikt, maar ik vind het fijn dat ik op zoiets terug kan vallen.
Mijn 2 psychiaters en meerdere therapeuten hebben mij in het begin verteld dat sommige mensen gewoon hun leven lang medicijnen moeten nemen omdat ze idd een stof tekort hebben in hun hersenen.
Dat ik daar rekening mee moest houden , ik wou namelijk zo snel mogelijk weer afbouwen of stoppen.
Maar daar mocht ik me niet op vast pinnen.
Je moet het zien als iemand met een hartkwaal die slikt ook de rest van zijn leven medicijnen omdat zijn hart dat nodig heeft.
En andere mensen slikken de rest van hun leven medicijnen omdat hun hersenen dat nodig hebben.
Sabrina: dit is mij destijds ook verteld. Ik zou nooit zonder kunnen :eh: .
Dat ik uit mijn werk meteen in slaap viel en het hele weekend ook veel overdag lag te slapen moest ik maar voor lief nemen.
Ik ben er helemaal vanaf, en het gaat prima met me!
ik ben er ook vanaf heb nu alleen nog iets om te slapen ik slaap anders maar 4 uurtjes op een nacht. Ik pieker en droom veel.
Maar de AD ben ik mee gestopt.
Ze hebben mij nooit gezegd dat ik niet zonder zou kunnen,maar wel dat ik er rekening mee moest houden.
Mijn man kan dus NIET zonder. Hij is al een keer een aantal jaar gestopt geweest. Het ging eerst goed, maar naderhand ging hij snel bergafwaarts. Er is niets bijzonders gebeurd die deze reactie zou kunnen oproepen. Hij kan gewoon helaas niet zonder.
Maar weet je, hij heeft geen last van bijwerkingen. Zijn libido is nog aanwezig, hij slaapt goed (heeft minder slaap nodig dan voor de meds).
Zolang je meds kan slikken zonder bijwerkingen is het goed te doen, ook al zou dat je hele leven lang zijn.