Hoi Meiden!
De titel van dit topic zegt het al:
Bij wie is de wens voor nog een kindje heel groot maar is de situatie niet gunstig?
Ik heb nl heeeeel sterk het verlangen naar een 3e kindje, echt elke vezel/cel in mijn lichaam is er mee bezig, maar de stiuatie is nu niet gunstig.
We (lees:IK) hebben het op 't moment best zwaar met onze oudste zoon. Hij is jong gediagnostiseerd met ADHD (en een spraak- taal achterstand en gedragsstoornis. Waarbij sterk het vermoeden is dat het laatste voortkomt uit het zich verbaal niet goed kunnen uiten. Gelukkig is dit al met grote stappen vooruit gegaan!)
Op het moment loop ik echt op mijn tenen. We zijn 't afgelopen jaar 3x verhuisd en ook dat heeft natuurlijk niet een positieve invloed op alles en iedereen in 't gezin.
Maar toch blijft het gevoel en verlangen ondanks dat ik er de laatste tijd dagelijk door heen zit.
Mijn hart schreeuwt om nog een kindje, maar (gelukkig) zegt mijn verstand NIET DOEN!
Na de zomervakantie gaat onze oudste naar school. Ben erg benieuwd hoe dat zal gaan. Ook dit brengt bij mij veel stress, ik ben er veel te veel mee bezig en moet 't meer op me af laten komen, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan…
Ik hoop dat alles rustiger word hier thuis en dat we over een (hele) tijd misschien nog een 3e kindje in ons gezin mogen verwelomen 
Goh… ben ik de enige? 
48 keer gelezen en nog geen reactie…
Ik heb het ook gelezen, maar nog geen reactie geschreven.
De reden hiervan is dat ik een hele andere situatie heb.
Ook had ik het idee dat dit een beetje dubbelop topic is, mijns inziens had je ook dit bij de rammelaars kunnen schrijven.
Kan me voorstellen dat je er erg mee zit.
Het is een lastig iets. Al je energie gaat nu naar je oudste zoon. En dan is het verstandelijk een goed idee om te wachten, maar verstand en gevoel bij elkaar krijgen is soms heel erg moeilijk.
Ik schreef vandaag nog bij de rammelaars dat ik soms wel een knop wou omzetten om het gevoel/verlangen naar een 3e kindje even uit te schakelen.
Euhm ja, welke reacties zoek je? Dames die in (ong) hetzelfde schuitje zitten? Ik vermoed voor je dat dat er weinig zullen zijn. Je schrijft geloof ik ook bij het topic bij de mama’s met autisme bij de kids? Daar zullen ze je een stukje begrijpen, maar idd ook de rammelaars. Hier rammel ik al vanaf euhm 2002 :silenced: dat is kort weg geweest toen zoonlief geboren werd maar binnen een half jaar rammelden mijn eierstokken weer op volle toeren. En nu dus nog steeds zonder dat resultaat in handen. Maar ja ook door allerlei andere omstandigheden, ziekenhuis, man ernstig ziek geweest, IVF nodig, miskramen.
Het enige wat ik voor je kan tikken is; brengt een baby zoveel extra onrust in je gezin? Of brengt het zelfs misschien meer rust en regelmaat? Dat zijn allemaal dingen die je enkel zelf kunt bepalen natuurlijk. Het duurt toch echt een maandje of 9 voor de geboorte zich meestal aandient. En dat is wanneer je zo ongeveer direct zwanger zou raken. Veeeeel stress kan je ‘minder vruchtbaar’ maken, in de zin dat je lijf teveel negatieve hormonen (adrenaline ed) aanmaakt om in staat te zijn zwanger te raken. Dus misschien is het idd beter om eerst de zomer af te wachten, te genieten van het gezin wat je hebt ondanks de ‘obstakels’ die je ervaart en zo misschien meer rust te vinden.
Ik las het en dacht gelijk, rustig, wacht nog even.
Een tijdlang was ik nog niet klaar voor een derde kindje, onze meiden schelen maar 14 maanden, wij hadden ook zorgen rondom onze oudste dochter, tussen haar derde en vierde hebben wij hiervoor veel hulp gehad van buitenaf (kjp). Toen ze naar school ging en alles in rustiger vaarwater kwam hebben we de knoop doorgehakt om ervoor te gaan. Nu of nooit voor mijn gevoel omdat ik het leeftijdsverschil ook weer niet te groot wilde laten zijn.
Onze jongste werd geboren toen de meisjes allebei naar school gingen. echt we genieten nu enorm van ons babietje, heb er nu dus ook veel meer tijd en rust voor en voelt daarom extra als de kers op de taart of het toetje, echt een kadootje dus.
Daarom zou ik als ik jou verhaal zo lees echt nog even wachten zodat er straks meer ruimte en rust is om te genieten. (Nu heb ik makkelijk praten hoor, dat snap ik omdat ik er eerder zelf niet aan toe was nog, maar mijn man wel).
Misschien heb je iets aan mijn ervaring.
Anita, ik heb eerst ook bij de " Ei-rammelaars’ geschreven, maar de reden dat ik niet meer bij de ’ eirammelaars’ schrijf is dat er nog maar een klein groepje actief is en de meeste daarvan bezig is of inmiddels al zwanger is.
Ik kan daar met mijn gevoelens niet mijn ‘ei’ kwijt zeg maar…
Rhiannon, ik heb bij het topic ’ mama’s met kinderen met ADHD’ geschreven, maar dit topic is niet (erg) actief helaas…
Ik weet dat jij /jullie het niet makkelijk hebben gehad en dat zwanger worden voor jullie niet ’ vanzelfsprekend’ is, ik lees nl wel eens in 't topic ‘wanneer zwanger worden lang duurt’. Daar deel je dit alles met de meiden daar.
Het lijkt/leek mij fijn om ook met meiden te kunnen kletsen die deze gevoelens ook hebben of hebben gehad. Ervaringen van hun te horen, etc.
'k Vind persoonlijk de reactie van jou:
Euhm ja, welke reacties zoek je? Dames die in (ong) hetzelfde schuitje zitten?
Niet echt vriendelijk over komen… :oops: (en nee, ik ben nu echt niet op discussies uit of het nou wel of niet zo bedoeld is, het is hoe het op mij over komt). Ik ‘zoek’ niets, wil graag mijn gevoelens delen en ervaringen van meiden horen die ook zoiets dergelijks hebben gevoeld.
Alex, Fijn om te lezen dat het bij jullie (uiteindelijk) positief heeft uitgepakt! En ik kan me idd voorstellen dat je nu optimaal kunt genieten van je baby als de andere 2 naar school gaan.
Voor mij lijkt het alleen nog zo ver weg als ik zou ‘moeten’ wachten dat Jesse naar school gaat… Maar goed, de tijd zal 't ons leren!
Maar goed, het lijkt nu wel een beetje een discussie topic omdat ik het misschien beter ergens anders had kunnen/moeten plaatsen en dat is zeker niet mijn insteek geweest. Aangezien er redelijk is gelezen en relatief weinig is gereageerd laat ik er maar een slotje op zetten…
Ben bang dat dit topic verder niet zal gaan lopen zoals ik had gehoopt.
Toch bedankt voor de reacties! :-*
Ik kan me helemaal voorstellen dat je graag je gevoelens hierover met anderen wilt delen, en wat de reden ook is dat je niet nu zwanger bent of kan worden, het is altijd moeilijk toch?
Wij hebben lang gewacht, onze jongste is nu zes en het liefst had ik net als bij de anderen een klein leeftijdsverschil gehad. Toen ze 2,5 was ongeveer hoopte ik dat het zou gaan als ze naar school zou gaan… Maar toen voelde het nog niet goed. Eerst was het vanuit mijn man en drukte omtrent onze middelste die ehm… een nogal pittig kind is. We hebben nooit hulp gezocht omdat we wel wisten hoe we hem het beste aan konden pakken, maar het was en is heel intensief. Het ging overigens wle echt beter met hem toen hij op school gewend was.
Later raakte ik in een burnout. En met name die periode dat ik daarvan aan het herstellen was vond ik het zo onwijs moeilijk. Het idee dat het gewoon mijn schuld was, voor mijn kinderen een kinderwens uitstellen vond ik minder moeilijk, omdat je weet dat dat voor hen het beste is, maar voor jezelf :? Dat intense verlangen en weten dat als je nu zwangerschapshormonen in je lijf zou hebben je terug bij af bent… En dan ben je op 80% van je energielevel terug en dan toch beslissen dat je wacht tot je op ruim 100% zit… Oh wat duurde het ontzettend lang, ik heb er om gehuild, lijstjes met namen gemaakt, stiekem her en der vast een kleertje gekocht en in de kast gelegd. Zo bang geweest dat ik nooit meer mezelf zou zijn en er dus nooit meer een kindje bij zou komen.
En nu ben ik zwanger… 
En ik ben zo blij dat we zo lang gewacht hebben, nu kan ik er volop van genieten en ja het is heel anders, zo’n nakomertje erbij, anders als wat ik me voorgesteld had, graag gewild had. Maar ik ga er enorm van genieten en zie het ook echt als een kadootje.
Volgens mij heeft de ts geen behoefte aan weer een nieuw meeschrijftopic maar wil ze even los van zo’n topic haar verhaal droppen aan een breder publiek.
Moet kunnen lijkt me 
Ontopic: bij twijfel (nog) niet doen. Zoals
je zelf al zegt; kijk straks eens wat de rust je brengt.
Succes!
Memmie was zeker niet onvriendelijk bedoeld hoor, meer met het oog op dat je situatie nogal specifiek is en de kans dus klein is dat er dames in dezelfde situatie zitten. Niet als discussievoer idd. :thumbup: Er zullen zeker wel dames zijn die ook ‘moeten’ wachten en dat eigenlijk niet willen. Dus ik hoop zeker dat je dat iig vind en dat het iig oplucht om je verhaal te kunnen doen. En natuurlijk sterkte met het moeten wachten want dat is ongeacht de reden nooit leuk.
Lune, gefeliciteerd met je zwangerschap! wat fijn dat jullie wens en jouw verlangen nu vervuld is.
En idd, het is misschien niet in het tijdsbestek wat je voor ogen had, maar hij/zij komt er toch aan :inlove:
Een hele voorspoedige zwangerschap toegewenst! :-
Lydia, thnx voor je reactie en je PB. Zolang we twijfelen gaan we er zeker nog niet aan beginnen hoor! :-
Rhiannon, :-*
Hoi memmie, eerst maar eens: :hug: :hug: :hug: Volgens mij hebben jullie een retezware tijd achter de rug (?). 3x verhuizen in één jaar alleen al… pffff.
Ik ken verstand / gevoel dilemma. Bij ons was het verstand gedeelte alleen erg makkelijk weg te redeneren. Bij jullie minder. Lijkt me verstandig ( :shifty: ) om nog even te wachten en extra te genieten van de tijd die jullie nu (nog) met zijn 4en hebben…
Maar ja, ik weet niet of het dilemma ooit helemaal weg zal gaan, hoor, bij een 3e. Dus dan lijkt me bij twijfel (nog) niet doen niet heel erg handig Ik denk dat één kant wel de overhand zal krijgen, al zul je de andere kant misschien nooit helemaal opzij kunnen zetten (behalve als je kindje er eenmaal is).
Maar ja, ik brainstorm even wat (zo deed ik het bij ons ook)
Worst case scenario 1: het blijft bij twee kinderen. Ik kan niet inschatten hoe (erg) dat voor je is. Zal het altijd blijven kriebelen, jeuken, steken, schrijnen? Of zal je zo nu en dan eens denken ‘wat als…?’. Trek je dat? Ga je niemand ernstige verwijten maken en/of de schuld geven?
Worst case scenario 2: je krijgt een derde en … wat is je worst case? Chaos? Verwaarlozen van andere kinderen? Echtscheiding? En hoe erg is dat? En is dat scenario er niet of acceptabeler als je nog een paar maanden wacht? Is het het wachten niet waard?
Succes er mee, meid!
Groetjes,
LaBruja
Memmie:
Ik kan je niet het beste advies geven omdat ik er nog geen ervaring mee heb.
Ik heb je verhaal gelezen en gedacht wat ik zou doen als ik in jou schoenen zou staan.
Ikzelf zou denk ik wachten tot Tycho naar school gaat en dan kijken hoe dat verloopt. Als dat je meer rust geeft, zou ik een termijn afspreken met je man en dan kijken hoe lang het duurt voordat er eventueel gezinsuitbreiding komt…
In ieder geval wil je wel even een dikke knuffel geven :hug: :hug: :hug:
Eerst eventjes een knuffel :hug:
Maar ik zou bij twijfel ook nog niet beginnen aan een derde.
Pas als jullie er echt achterstaan, zou ik zeggen; ga aan de slag
Waarom heb je er zoveel stress om dat de oudste naar school gaat dadelijk na de zomervakantie?
THNX lady’s :-*
Het is ‘vanalleswat’ stress zeg maar…
- Het vinden van een geschikte gastouder die bereid is om Tycho te brengen en te halen van en naar school
- logistiek probleem straks met werk en gastouder/kinderopvang (heb geen rijbewijs en werk 2 dagen, waarvan 1x vroeg)
- hebben we de juiste keuze gemaakt door hem naar regulier babsisonderwijs te doen ipv speciaalonderwijs?
Vind het gewoon erg spannend allemaal!
Ik weet dat ik het op me af moet laten komen, maar helaas ben ik een (enorme) denker en merk dat het me veel bezig houdt.
Even over de wens: weet je wat het is… Als alles ‘normaal’ zou gaan/zou zijn thuis dan hadden we heel graag 3 kinderen vrij vlot (met ongeveer 2 jaar ertussen) op elkaar willen hebben (als ons dat was gegund natuurlijk). Dat was ons ideaal beeld. Die droom moeten we opgeven als het ware omdat het thuis eerst weer op de rit moet komen en dromen opgeven is nou eenmaal iets moeilijks!
Ik weet dat sommige misschien zoiets hebben van: wat zeurt ze nou? Ze heeft 2 kinderen?! En dat kan ik mij ook goed voorstellen dat dat wordt gedacht, maar het is nou eenmaal een sterk verlangen/gevoel wat ik heb, mijn gezin is zo nog niet compleet…
Wel zijn we erover uit dat als de onrust blijft (ondanks begeleiding voor ons en Tycho) en ik niet meer aan kan of aan denk te kunnen dan deze 2 heerlijke (pittige) mannetjes dan blijft het bij deze 2 heerlijke mannetjes! Gelukkig blijven we verstandig!
Hoi Memmie,
Ik herken het wel een beetje. Stiekem zou ik ook graag een derde kindje willen maar ook mijn verstand wint het momenteel van mijn gevoel.
En eerlijk gezegd denk ik dat het ook zo zal blijven gaan. Ik hoef er nu ook nog geen beslissing over te nemen natuurlijk, we zien wel wat de toekomst ons brengt maar momenteel hebben we niet de energie en de juiste basis voor een derde kindje.
We hebben met Aukje een zwaar eerste halfjaar gehad. Nu gaat dat gelukkig beter. Maar die eerste tijd (plus de zware zwangerschap) zit nog vers in het geheugen. En verder zit ik op dit moment een beetje in twijfels over wat ik wil w.b. mijn werk e.d.
Ik schrijf niet bij de ei-rammelaars omdat er nog geen toekomstige plannen zijn w.b. gezinsuitbreiding. Ik hoef dus geen “tijd uit te zitten” tot we er weer voor gaan. Het verlangen is er wel maar er is nog geen besluit of we hier ooit wel of geen gehoor aan zullen geven. Op dit moment is het niet aan de orde, maar dat neemt niet weg dat mijn eierstokken echt nog weleens flink rammelen.
Jouw situatie lijkt me erg pittig. Ik snap dat het je uitput en dat er daarom de hoop is op een kindje erbij maar dat het op dit moment gewoon geen optie lijkt te zijn. :hug: :hug:
wij zijn hier nu vanaf juni afgelopen jaar bezig voor een 2de kindje
ik wilde in eerste instantie wachten tot ik klaar was met mijn studie maar toen ik na de zomervakantie het nieuws kreeg van een klasgenoot dat ze baarmoederhals kanker had en hierdoor haar baarmoeder moest missen terwijl zij en ik zo vaak hadden gepraat over dat we dol graag na onze studie nog een kindje zouden willen
en ben toen dus in 1 klap met mijn beide benen op de grond gezet
het kan zo maar gebeuren dat het straks misschien om wat voor reden niet meer kan
we hebben allebei zo gehuild
heb toen ook besloten om niet langer meer te wachten
studie kan altijd nog afgemaakt worden en f*ck de rest
hier gebeuren nu ook veel dingen… maar als ik dat allemaal zou inplannen van eerst dit en eerst dat dan had ik tygo nog niet eens gehad
maar goed misschien is mijn situatie anders
Memmie iedere kinderwens of dat nu een eerste of een derde kindje is is vaak even sterk hoe gek dat ook mag klinken zeker voor mensen die nog aan het wachten en hopen zijn op een eerste wondertje. Zo’n wens kun je simpelweg niet even uitzetten. Zelfs niet wanneer je verstand zegt nee en je gevoel daar zo tegenin gaat, juist dan vaak niet.
Dus ja in principe is het ‘verstandig’ om die wens nog even in de koelkast te zetten, maar daarmee is je gevoel en je wens echt niet ineens weg.
Hopelijk komen er iig oplossingen voor je praktische zaken dan ben je iig alweer een stap in de richting van het vervullen! :thumbup:
Matsjo, een zware zwangerschap en een zwaar 1e half jaar hakt er ook goed in! Ik kan me voorstellen dat het dan ook een moeilijke keuze is/kan zijn. Fijn dat het met jullie meiske nu beter gaat!
Hopelijk heb je mbt je werk snel duidelijkheid. :-
Rhiannon, lief dat je ook weer een reactie plaatst :-
Het klopt wel, dit gevoel is idd even sterk als bij de wens voor het 1e of 2e kindje, misschien nu zelfs wel sterker omdat we er nu geen gehoor aan kunnen geven…
We zijn nu bezig met een gastouder, dus weer 1 stapje verder
Poeizie, jeetje dat was ook heftig idd! Dan wordt je wel ff met beide benen aan de grond gezet!
Ik zie dat het bij jou ook niet vanzelf gaat… :hug: Ik hoop dat jullie wens snel in vervulling mag gaan! :-*
Hej,
Ik wil ook zoooo graag weer zwanger zijn, maar het kan nu gewoon nog niet. Ik ben aan de studie (voltijd, nog anderhalf jaar) en mijn man werkt fulltime. Hierdoor hebben we maar een inkomen en daarnaast hebben we het gewoon veel en veel te druk met de studie en het werk. Ook had ik niet een perfecte zwangerschap(last van misselijkheid in het begin, last van mijn bekken vanaf 20 weken), waardoor ik studievertraging op zou lopen als ik nu weer zwanger zou zijn. En dat is niet de bedoeling.
Maar ik zou het dolgraag willen. Mijn lijf zegt gewoon dat het nu wel kan, mijn hoofd van niet. Elke keer als er weer iemand zwanger is in mijn omgeving, vind ik dat voor hen wel heel erg leuk, maar wordt ik ook heel erg verdrietig. Dat gevoel is zooooooo sterk!
Ik zou soms zo graag willen dat dat gevoel even weg zou gaan voor de komende anderhalf jaar, want het brengt gewoon heel veel verdriet. Maar dat gaat helaas niet. Het gevoel blijft aanwezig.
Veel groetjes
Yvonne
Ow wat vervelend dat je hoofd en je gevoel elkaar zo tegenspreken.
Hier helaas hetzelfde, wij zitten momenteel niet in de financiële situatie voor een 2de kindje, terwijl mijn hart erom schreeuwt. Ik wil het zo graag, terwijl mijn hoofd echt zegt het gaat nu niet. Gelukkig wint mijn verstand het nog van mijn hart.
Memmie, ik hoop dat je wens heel snel mag uitkomen, tot die tijd vindt eerst de rust die jij en je gezin nodig hebt, je hebt een zwaar jaar achter de rug. Kijk hoe het zo direct gaat als alles rond is met zijn school en de opvang, misschien vind je dan de rust om aan een 3de kindje te beginnen.