memmie… ik zag je titel… en dacht meteen.
jaaa zo voel ik het ook…
ik zou zo graag een 3e willen, maar gaat bij ons op dit moment gewoon niet… :?
Hier neig ik steeds meer naar ‘het bij deze 2 mannetjes houden’. Het is erg pittig op 't moment… en kan een 3e kindje er echt niet bij hebben. Al hoe groot de wens en het verlangen ook is.
Pitje, voor jou ook een dikke :hug: Hopelijk mag voor jullie deze wens toch ooit uitkomen 
Memmie hoe gaat het met de jacht naar een leuke gastouder?
Heb je al een gevoel of idee waar je wat meer rust door zou krijgen? Nog een kleine (ahum das met wens laaaaang natuurlijk) 3 jaren dan gaat jullie jongste bv naar school. Zou dat meer rust geven of juist meer drukte? En heb je voor jezelf ook een soort ‘grens’ aan het leeftijdsverschil tussen de jongste en dan kersverse spruit? Soms krijg je voor je gevoel wel een stukje rust als je bv weet; NU is het knetterdruk maar over x tijd gaat de jongste naar de PSZ en dan volgt er meer rust en tot dan kan ik nog zus of zo doen…
Wij hebben nu reuze kneuterig het grote project TUIN gestart…grote goedheid daar kun je een pleur tijd in kwijt. :silenced: Maar het helpt ook als afleiding en toch ook iets waar je een mooi eindresultaat mee kunt krijgen. En nopes niet te vergelijken met een kind krijgen maar wel iets waar wij voldoening uit kunnen halen tot het zover is. 
En het is ook fijn om er zo een beetje naar toe te werken toch?
Ik had destijds echt een beetje last van pre-zwangerschap-nesteldrang ofzo en werkte allerlei projecten af met het idee nu heb ik er tijd voor en zo langzamerhand ook wat meer energie, en dan is dat maar lekker gedaan 
Memmie,
Ik voel wel een beetje met je mee.
Wij hebben ook een zoon die behoorlijk veel van ons vraagt als ouders en er zijn periodes dat we voor ons gevoel alleen maar foeteren, mopperen en aan dode koeien lopen te sjorren die niet mee werken.
Peet was al vrij jong erg zwaar op de hand en hij was ook een huilbaby.
Eerst waren we er even helemaal klaar mee. We verhuisden van Zwolle naar Ermelo, na 8 maanden verhuisden we naar Utrecht en na 5 maanden ging het huis daar al weer in de verkoop omdat ik niet kon wennen daar.
In alle opzichten was ons leven een chaos, ik had het niet op de rit. We hadden financieel ook weinig armslag want net 2 x verhuisd en alles… tja.
Toch zijn we voor een 3e gegaan. Ik wilde net als Poeizie niet alles kunnen beredeneren. Het leven is zo kort en ik heb nog nooit spijt gehad van dingen die we hebben gedaan… alleen van dingen die we NIET hebben gedaan.
Ik raakte zwanger, was uitgerekend in de zomer en we hadden ons huis te koop en zouden weer terug verhuizen naar Zwolle.
We zijn verhuisd toen Mies 7 weken oud was.
In alle opzichten een heftige tijd, toch heb ik nog geen dag spijt gehad van onze beslissing ons hart te volgen.
Peet heeft erg moeten wennen aan Mies erbij. Maar anderzijds is het voor de balans in ons gezin wel erg goed geweest.
Alles draaide om hem, hij trok alle aandacht naar zich toe en onze oudste is geen assertief meisje. Ze cijferde zichzelf weg.
Mies laat zich echter het kaas niet van het brood eten en komt voor zijn eigen portie aandacht op en hierdoor heeft Peet echt moeten leren omgaan met het aandacht delen.
Voor de dynamiek in ons gezin was nog een kindje echt het beste wat ons kon gebeuren. Terwijl ik dat echt niet had verwacht eigelijk.
Onze 4e kwam zonder planning. Ze kwam gewoon. Ik zat niet op d’r te wachten en zag het echt niet zitten.
Peet zo pittig, Niek zo onzeker en eigelijk was mijn kinderwens wel vervuld.
Maar je ziet meteen wel in dat je nog zo veel kan denken en beredeneren… soms neemt het toeval/lot/karma de overhand en krijg je gewoon nieuwe kaarten gedeeld.
Doe het er maar mee.
Ze is er nu, we genieten, het is soms loeizwaar (heel eerlijk zeg ik dat, we hebben ook best wat hulp, met name naar Peet toe) Ik kom echt niet aan mezelf toe tenzij ik echt wegga en de kinderen aan manlief overlaat.
Maar ik geniet zo he… de tafel vol, het huis vol.
En ja, we kunnen niet alles doen, we moeten alles plannen en we hebben zorgen om Peet die een autismestoornis heeft en sociaal emotioneel erg tegen zijn eigen onbegrip aanloopt en dat eist dagelijks veel van zijn broer en zusjes. Maar toch…
Geen spijt dat ze er zijn… wel spijt denk ik als ik mijn gevoel had genegeerd en ze niet had gekregen.
Niet alles draait om Peet en dat leerde hij nog duidelijker toen hij een broertje en nog een zusje kreeg.
Wil maar zeggen… soms moet je niet te veel willen nadenken.
wat als wat als… wat als de hemel naar beneden stort, dan zijn de bonenstaken stuk zou mijn opa zaliger hebben gezegd :-*
Hallo meiden! Lief dat jullie reageren!
De wens voor een 3e kindje is hier op het moment minimaal (denk ik :shifty: ) . Op het moment hebben we het erg druk met Tycho. Hij krijgt steeds observaties en volgende week woensdag krijgen we advies voor een school voor Tycho, speciaal of regulier onderwijs.
Erg spannend allemaal!
Ik hoop dat we te horen krijgen dat het verstandig is om Tycho naar speciaal onderwijs te laten gaan. Hij verzuipt op regulier onderwijs. Manlief zou het minder leuk vinden, maar we gaan mee met het advies. Het gaat nl niet goed met Tycho in groepsverband (peuterspeelzaal, KDV). Hij is erg overprikkeld en heeft totaal geen concentratie (was ook niet te testen door de pedagoge, voor zijn ontwikkeling).
De pedagoog van vorige week (observatie) liet blijken dat ze het best wel heftig vond wat ze bij Tycho zag… Ze vroeg of hij wel medicatie krijgt en of ik (wij) wel hulp krijgen.
Maandag wordt hij wederom geobserveerd door een orthopedagoge en woensdag krijgen we haar bevindingen te horen.
We lopen met Tych ook al in Groningen en daar hebben we het ook al over het vervolg (hebben eerst ouderbegeleiding gevolgd) gehad. En dat zal ook medicatie of ouder/kind interactiebegeleiding zijn.
Hij is erg pittig op 't moment…pfff! Ben echt zooooo moe… Begint echt te kleuteren. Denk dat hij toe is aan de basisschool! Nieuwe uitdagingen.
Ik moet er dus (NU) niet aan denken om er nog een kinde bij te hebben. Ook met het risico dat het nog een ADHD’er + wordt… of iets dergelijks :oops:
Op 't moment zie ik alleen maar voordelen om het bij deze 2 heerlijke mannetjes te houden. Manlief denkt dan mijn gevoel voor een 3e tzt wel terug komt als alles met Tycho in rustiger vaarwater komt, maar ik denk van niet. Ik zou er het liefst niet heel veel tijd tussen hebben (4 jaar bijv.). En Jesse is al bijna 2 jaar, dusss… Heel egoistisch, maar als beide mannetjes naar school gaan wil ik het liefst niet weer van vooraf aan beginnen. :oops:
We zijn er beide overuit dat het binnen een jaar niet gaat worden dus dan komt het al gauw bij die 4 jaar en dat wil ik liever niet… :oops:
Zo staat het er op 't moment voor.
Straks gaan manlief en ik een weekendje weg (en zijn net terug van een midweekje weg met de jongens :mrgreen: ) We zullen het er ongetwijfeld nog wel ff over hebben. Wie weet zijn we straks ff lekker bijgetankt en kunnen we (kan ik) er weer goed tegenaan EN denk ik er dan weer heel anders over???
:-* (reageer later ff persoonlijk, ga nu weer pakken)
Een heel fijn weekend iig mocht je dit nog lezen.
En het klinkt idd reuze druk, hectisch, spannend wat je allemaal meemaakt en je grote kleine man ook. Ik duim met je mee dat ze de beste plek voor Tycho vinden al denk ik dat ze dat vast doen. :-* En je weet maar nooit, stel hij gaat idd naar het speciaal onderwijs en hij vind razend snel zijn draai! Voor je het weet rammelen je eierstokken weer aan alle kanten. En dat is natuurlijk op alle vlakken goed want dan zit Tycho ook helemaal op zijn plekkie! :thumbup:
even een dikke :hug: :hug: :hug:
en das heeeeel vervelend rammelende eierstokken
hier ook al :oops:
maar mijn verstand zegt als lizz naar school gaat en daar wil ik me echt aan houden dan kan ik de laatste zwangerschap bewust meemaken en van genieten en de ongemakken hebben terwijl ik geen kindjes thuis heb (ja tussendoor en na school) en echt genieten van de laatste x een baby
ik zou zeggen wacht nog even je hebt toch geen haast? :-*
:hug:
Omdat we nu (eindelijk) verder kunnen met ons lieve mannetje, gaat het bij mij weer steeds meer rammelen… :?
We hebben nu een oproep gekregen vanuit Groningen voor medicatie voor Tycho en een oproep van het MOD (medisch orthopedagogisch dagverblijf) waar Tycho eerst zijn school gaat volgen. Speciaal basisonderwijs is nu nog te heftig voor hem.
Ik ben echt zo benieuwd hoe het dan allemaal gaat lopen.
We hebben best weer heftige weken met ons oudste mannetje gehad, helaas ook op vakantie (mooie en leuke vakantie gehad, maar absoluut niet ontspannend… 
).
Ik (lees:WE) ho(o)p(en) echt zo dat het allemaal een positieve werking heeft op Tycho EN ons gezin Zodat we misschien nog een wondertje in ons gezin kunnen/mogen toelaten.
Ik heb altijd erg van een groot gezin gedroomd en het is erg moeilijk om die droom op te moeten geven omwille van een ‘moeilijk’ gezinslid.
Nu is mij ook meerdere keren genoemd dat ik daar ook voor uit moet kijken, dat je bijv later niet het betreffende gezinslid ervoor aan moet kijken dat je droom door hem niet is uitgekomen.
Daar heb ik dus ook over nagedacht…
Ook wordt mij verteld dat een 3e wondertje gewoon met het gezin mee zal draaien. Het gezin draait gewoon door met daarbovenop de extra zorg voor de oudste.
Heel mooi om die ervaringen te lezen! En hopelijk zal dat hier ook mogen gebeuren.
Nu is het afwachten wat de medicatie en het MOD voor werking heeft op Tycho en of het een positieve invloed heeft op ons gezin.
Eerlijk is eerlijk, een 3e wondertje moet voor ieder in het gezin een verrijking zijn en het moet eerlijk zijn tegeover ons gezin als het nieuwe wondertje.
Tycho kan er niets aan doen dat hij zo is en dat verwijt ik hem ook niet!
Het is een heerlijk innemend, vrolijk en opgewekt mannetje :inlove: , maar met een behoorlijk pittige gebruiksaanwijzing.
Als ik het over mocht doen en ik wist dat het zo zou zijn, dan had ik het meteen weer gedaan! Ik zou echt niet zonder hem willen en kunnen!
Zijn er meiden die ook in zo’n soorgelijke situatie hebben gezeten? Wat hebben jullie besloten en wat was voor jullie doorsaggevend?
(Puur informatief bedoeld. Het is en blijft toch onze keuze wat we uiteindleijk gaan doen met onze wens voor een 3e wondertje.)
(misschien is niet alles even goed en aardig geformuleerd, maar mijn schrijven is wel positief bedoeld! ben niet een goede schrijfster )
hoe is het nu?
@Memmie wrote:
Ook wordt mij verteld dat een 3e wondertje gewoon met het gezin mee zal draaien. Het gezin draait gewoon door met daarbovenop de extra zorg voor de oudste.
Zijn er meiden die ook in zo’n soorgelijke situatie hebben gezeten? Wat hebben jullie besloten en wat was voor jullie doorsaggevend?
(Puur informatief bedoeld. Het is en blijft toch onze keuze wat we uiteindleijk gaan doen met onze wens voor een 3e wondertje.)
Ook een baby geeft even extra zorg, denk aan voedingen en slaapjes en gebroken nachten. De grote vraag is, kunnen jullie die extra zorg aan in combinatie met de extra zorg voor jullie oudste?
Ik heb nog een kinderwens, maar voorlopig hebben we het hoofdstuk even afgesloten.
Mijn situatie is niet helemaal vergelijkbaar, omdat niet een van mijn kinderen een ‘moelijk’ gezinslid is, maar mijn man en ikzelf :lol:
Mijn man heeft vanaf juli 2008 psychische klachten gehad (PTSS) waarvoor hij tot januari 2010 een jaar gedeeltelijk in de ziektewet gezeten. Hij was nog geen 3 weken aan het werk en toen kreeg hij een virus (CMV, vergelijk met Pfeiffer) waardoor hij nu nog klachten heeft en nog steeds gedeeltelijk in de ziektewet zit.
Daarnaast zit al zeker 2 jaar niet lekker in mijn vel. In dec 2009 bleek uit bloedonderzoek een vit B12 tekort, maar na een jaar lang injecties wilde de huisarts deze niet meer herhalen. Hij stuurde me in mei 2011 naar de internist die mijn waarde op dat moment hoog genoeg vond, maar nu heb ik toch weer klachten.
De extra zorg die komt bij een vierde kind kan ik dus op dit moment niet gebruiken.
Ik heb een koperspiraaltje genomen en mochten we binnen 5 jaar niet weer in optimale gezondheid zijn gekomen om voor een vierde te gaan, dan mag mijn man naar de uroloog voor een kleine ingreep.
Ik ga toch ook maar hier reageren…
Ik snap je situatie volledig memmie!
Hier ook een wens van mij uit voor een derde, maar verstand zegt dat het niet verstandig is… Manlief staat er ook niet achter. Wij komen allebei wel uit een gezin van 3 kinderen en vonden dat ook leuk.
Maar, onze jongste dochter heeft een zeldzame stofwisselingsziekte, veroorzaakt door ‘verkeerde’ genen van manlief en mij in combinatie met elkaar… Jinte heeft het gelukkig niet, maar de kans dat een evt. derde het heeft is 1 op 4. Fenne heeft het in een vrij milde vorm, maar is wel de enige in Nl met deze vorm. Er is op het moment goed mee te leven, maar vorig jaar hebben we in 3 maanden tijd 14 keer in het ziekenhuis gelegen. Niet echt een gunstige invloed op de rest ook van het gezin. Stel nou dat een derde kindje het in een zwaardere vorm heeft, hoe is dat dan? Willen we dat wel en kunnen we dat aan? Er wordt tijdens de zwangerschap dan al gekeken of het kindje het heeft en of we het dan willen houden :silenced:
Ik ben per 1 augustus dit jaar gestopt met werken, mede voor Fenne en om de rust thuis weer terug te krijgen. Dit is gelukt, maar hoe gaat het dan weer als er een derde komt… Weinig slaap, manlief moet zijn kantoor op zolder weg doen, kan hij dus niet meer thuis werken en heb ik zeker geen auto meer als ik m nodig heb… Derde kindje moet mee naar zwemles enzo, elke keer Jinte en Fenne van school halen, kan dus dan niet op de fiets, dus alles lopen… Phoe hee, wat een moeilijke beslissing toch… Al denk ik dat we met ons verstand denken en het dus niet doen, maar men, wat is dat moeilijk…
Hopelijk is het mijn broertje en schoonzus gegund om een kindje te mogen krijgen en dan ‘leen’ ik die gewoon af en toe een dagje :inlove: