Vlak na de bevalling van nr 2 riep ik meteen:" Dit hoef ik nooooit meer te doen!" Terwijl het echt geen dramatische bevalling was. Voelde gewoon zo.
Ben ook van alles aan het verkopen. Ik ben er klaar mee en ben een tevreden mens met 2 fantastisch prachtige, gezonde meiden. Mama is er klaar mee.
Maar hier blijft het bij 2, als het aan ons ligt. Ik ben niet zo’n hele relaxte moeder, dus ik wil het de kinderen en mezelf niet ‘‘aandoen’’ om nog voor een 3e te gaan. Maar ow, er zijn nog steeds momenten dat ik die 3e wel graag zou hebben, en een 4e ook nog wel. Maar wij denken dat het verstandig is om het niet te doen. Daarbij ben ik inmiddels 40, dus de leeftijd gaat ook wel een rolletje spelen.
Hier spelen ratio en emotie dus een ander spelletje met mij, maar wij kiezen in dit geval toch echt voor de ratio.
Mijn gevoel zegt ja ik wil er graag nog wel 1 bij niet meteen hoor maar over 1a2 jaar.
Mijn verstand zegt het is prima zo en manlief zegt ook dit is goed.
Als het financieel heel erg super ging dan zouden we er denk ik nog wel voor gaan.Dus wie weet wat er nog gaat komen 
Al voor wij trouwden hebben wij het over kinderen gehad, en allebei hebben we dezelfde wens: als het kan en mag willen we graag 4 kindjes. We hebben op dit moment drie zonen en we hebben allebei nog steeds het idee dat er nog een vierde gaat komen. De derde zwangerschap heb ik dus ook nog niet als ‘laatste’ beleefd. Ik denk wel dat dit gaat komen mocht ik zwanger raken van de vierde…Maar voor nu hebben we onze handen wel even vol hoor :inlove:
hier is de wens voor een 3e er ook… maar moet wel bekennen… nu even niet… heb een heftig jaar achter de rug met de jongste.
en vind het op dit moment even genoeg… zie het over een tijdje wel weer…
maar een 3e komt er als het aan ons ligt (nu de natuur nog)
hier denk ik niet dat we ons ooit compleet zullen voelen
maar er gaat hier geen kindje meer bij komen
wij durven het niet meer aan
we hebben 4 kinderen maar helaas maar 3 om voor te zorgen
daarbij heeft onze oudste dochter diabetes wat heel wat meer zorgen met zich meebrengt
onze jongste heeft eczeem wat ook niet altijd even makkelijk is
ik zou graag nog voor een kindje gaan ik ben bijna 27 en mijn man is 32 maar stel dat een volgend kindje niet helemaal gezond op de wereld zou komen of dat een van onze andere kinderen nog ziek zouden worden
kimberly was 5 toen ze de diagnose kreeg dan kunnen wij denk ik niet meer in alle opzichten aan onze kinderen geven wat ze verdienen
en emotioneel vind ik het nu soms al wel moeilijk met onze kinderen
dus compleet zal het nooit voelen maar compleet genoeg om er wel heel gelukkig mee te zijn
ik heb altijd gezegt het lijkt me heerlijk een groot gezin man lief heeft er altijd gezegt als dan een evenaantal omdat hij anders het idee heeft er hangt er 1tje bij.
na de geboorte van de 2e wederom een makkelijke bevalling maar wel wat gevaarlijke complicaties was het voor mij op het kraambed gelijk duidelijk we hebben 2 gezonde kindjes een konings wens we mogen god op onze blote knieen danken en we zijn compleet.
weel baby dingen zijn de deur al uit en nee hier zijn we compleet en hoeft en willen we geen kindjes er meer bij en we zeggen dan maar zo als de tijd komt van vriendjes en vriendinnetjes krijgen we ooit hopelijk in de toekomst nog 2 kindjes erbij
als we kijken wat voor band broer en zus nu al met zn 2 hebben zijn we dol gelukkig en compleet in de periode dat de oudste nog net geen jaar was en mn vriendin een baby kreeg zat ik blijbaar midden in het emo gedeelte van het babyboek afsluiten op kraam visite was ik in een keer bang voor zn klein teder babytje iets waar ik zelf van schrok maar wat nu dus verklaard dat mijn gevoel het ook heeft afgesloten.
zelf ben ik nog jong 27 maar het is nu al oh zo duidelijk we gaan genieten met ons compleet gezinnetje van 4 en in de toekomst is het aan onze kindjes om ons gezinnetje groter te maken :inlove:
Jaaah leuke vraag :D.
Ik peil ook wel eens wat medemama’s in m’n buurt en die zeggen allemaal (bij 1 of bij 2 kindjes) heel resoluut dat het mooi is zo. En dat heb ik dus ook niet. M’n verstand vindt 2 soms (en soms vaak) al om gek te worden zo druk, maar toch hebben wij allebei zoiets dat meer wel welkom zijn. Die extra drukte enzo daar leer je je vanzelf weer aan aan te pasen.
This is the time, over 10 jaar ben ik te oud ervoor, dus in deze periode (en dan bedoel ik mijn dertiger jaren) geen voorbehoedsmiddelen en we zien wel wat er mag komen. Of wanneer het gevoel komt van ho, stop, we zijn compleet.
Tot zover stel ik me steeds voor: stel je voor dat je weet wie je 3e kindje wordt. Dat je nu even in de toekomst kan kijken en ziet hoe 'n schattig jongetje/meisje dat wordt. Hoe kun je dan nu beslissen dat je geen kindjes meer wil omdat je 't wat druk vindt, dan mag dat lieve jongetje/meisje dus niet in ons gezinnetje komen?
Ik weet dat zo redeneren misschien niet klopt ofzo, maar die gedachte laat me nog niet los. Dus houden wij alle mogelijkheden nog open…
Lev was er net toen ik al riep dat er nog eentje bij mocht.
Dat had ik bij de oudste niet.
Bij salomé nu denk ik: we hebben 2 kinderen en een salomé :oops: klinkt negatief maar zo bedoel ik het niet. Zij is een soort babypop geloof ik :oops:
@lydia wrote:
Bij salomé nu denk ik: we hebben 2 kinderen en een salomé :oops: klinkt negatief maar zo bedoel ik het niet. Zij is een soort babypop geloof ik :oops:
Hoe bedoel je Lydia? Is ze zo gemakkelijk of…?
Hihi ik weet zelf ook niet hoe ik het bedoel, man heeft hetzelfde. Ze is extreem makkelijk en de andere 2 vragen veel aandacht en zij is extra ofzo :think: niet minder lief, integendeel :inlove: maar het is vreemd om uit te leggen :shifty:
@lydia wrote:
Lev was er net toen ik al riep dat er nog eentje bij mocht.
Dat had ik bij de oudste niet.
Dit heb ik dus ook bij Yari.
Toen Levi geboren was, moest ik er echt nog niet aan denken, aan nog een kindje.
Na Yari, echt ik geniet met volle teugen van hem, maar toch wil ik echt nog een keer voor een derde gaan.
Dat oergevoel gaat niet voorbij :mrgreen:
Goede vraag…
Ik kreeg mijn eerste kindje toen ik 23 was en door de zware bevalling wist ik zeker dat ik de eerste 3-4 jaar geen tweede kindje wilde. Toch kwam nummer 2 onverwacht en sneller dan gedacht in ons leven binnen gefietst :). Ik was daar heel blij mee en ik had heel sterk het gevoel dat dit had zo moeten zijn, in de zwangerschap voelde dit al als een bijzonder kindje. Dit tweede kindje was ook anders, had veel gezondheids en ontwikkelings problemen waardoor wij in het begin niet aan een derde kindje dachten. Toen het beter ging met haar begon het steeds meer te kriebelen. Uiteindelijk zijn we er voor gegaan, maar zijn we best lang met medicijnen bezig geweest voor ik zwanger werd. De wens werd elke maand nog sterker, gelukkig ben ik toen zwanger geworden. Toen ik eenmaal zwanger was van de derde was ik er van overtuigd dat het bij 3 zou blijven Maar vanaf het moment dat zij geboren vond ik het zo bijzonder dat ik eigenlijk meteen al wist dat ik heel graag nog een kindje in mijn armen wil sluiten. Dat gevoel is gebleven.
Ik heb ook het gevoel dat er ‘boven’ nog zeker eentje op ons staat te wachten. 
Wij zijn dus nog niet compleet, maar de natuur moet natuurlijk ook nog wel een beetje meewerken. Het gaat niet bij iedereen vanzelf, soms is het niet te kiezen
wij hebben dus juist het tegenover gestelde als bij lydia en cin.
bij ons was de 1e erg makkelijk en de 2e is wel makkelijk… maar hebben daar heel veelal mee meegemaakt…
Na de geboorte van mijn dochter had ik al heel snel het gevoel van: ik wil er nog 1. 1,5 jaar na de geboorte van mijn dochter was ik zwanger van mijn zoon. Ik was toen 38 en wist toen dat het mijn laatste zou worden en heb dat ook bewust zo meegemaakt al was ik er natuurlijk niet continue mee bezig. Na de geboorte van mijn zoon was er geen kriebel voor een derde. Totdat een vriendin van me en haar man met 2 kinderen met dezelfde als die van ons de afspraak voor een knip bij hem afzegden en toch voor een derde besloten te gaan. Toen begon ik te twijfelen maar dat kwam vooral omdat ik het zwanger worden en zijn zo leuk vond en het vertellen en zo. Op een gegeven moment zat ik echter met mijn vriend op de bank naar onze kinderen te kijken en toen dacht ik: het is goed, het is compleet, ik hoef er niet nog 1, niet omdat ik te oud ben maar omdat het gewoon niet hoeft.
@Marda wrote:
Ik heb ook het gevoel dat er ‘boven’ nog zeker eentje op ons staat te wachten.
Dat gevoel heb ik dus ook, dat er nog een kindje aan het wachten is om bij ons gezin te mogen komen.
Luc en Stan slapen echter nog niet door (
) en mijn man zit nog niet lekker in zijn vel (PTSS) en het is dus nu niet het moment om hier een beslissing over te nemen, aangezien we beide oververmoeid zijn.Mijn kinderwens is dagelijks aanwezig en ik voor mijn gevoel is ons gezin nog niet compleet.
Ik wist altijd al wel dat ik heel graag meer dan 1 kindje wilde.
Na de geboorte van I.sabel was ik onverwacht snel zwanger van de tweede (niet gepland). Eigenlijk was ik hier geestelijk en lichamelijk nog niet klaar voor. Het was een heftige periode (mede door mijn traumatische eerste bevalling). Die zwangerschap, maar ook de babyperiode van de tweede is helemaal aan ons voorbijgegaan, we waren nog zo druk met de eerste. Het was echt overleven vond ik de twee meiden zo dicht op elkaar. Toen ze iets ouder werden was ik ook klaar met ons gezinnetje, was blij dat het wat makkelijker werd allemaal.
Toch begon het weer iets te kriebelen, met name mijn vriend wilde altijd graag 3 kindjes.
Voor mijn gevoel was toen nu of niet meer omdat ik anders het leeftijdsverschil te groot vond worden tussen de kinderen.
Toen kwam nummer drie en heb heel bewust deze laatste zwangerschap beleefd al was de zwangerschap op zich een drama en BI en niet lekker in mijn vel zitten. Het is wel de laatste en daar ben ik me heel bewust van.
Ik kan nu hij er is enorm genieten van de tijd die ik voor hem heb nu de meisjes allebei op school zitten. Maar ik kan ook enorm genieten van hun reacties op hun broertje (dat heb je toch minder met een kindje wat zelf nog zo jong is…).
Ben dus heel blij dat we toch voor een derde kindje gegaan zijn, maar ik weet ook zeker dat dit nu de laatste is, het is goed zo.
hallo dames,
Hier heb ik na de geboorte van mijn kleine meid ook niets anders gedaan dan praten en denken over een derde kindje. De zwangerschap was prachtig en de bevalling een hel maar dat was ik na 3 dagen alweer vergeten.
Vanaf haar geboorte is ze een makkelijke baby. Nu is ze 10 maanden en gaat op onderzoek uit. De dame weet precies wat ze wil en kan echt gefrustreerd raken als ze iets niet mag. Deze periode is best zwaar want we hebben ook nog een zoontje met wat gedragsproblemen.
Nu deze drukke tijd is aangebroken kan ik ook weer wat meer realistisch denken. De hormonen zijn mijn lijf uit en ik voel me steeds meer mezelf.
Ik begin dus ook uit te kijken naar het moment dat ze allebei naar school zullen gaan en ik mijn eigen ding weer een beetje kan oppakken op de ochtenden die ik dan vrij zal zijn…heerlijk lijkt me dat.
Volgens mij is dit een teken dat we wel degelijk compleet zijn en dat wat ik voelde alleen maar hormonen waren.
Tuurlijk ik zou best nog wel eens een baby in mijn buik willen hebben en de spanning willen voelen van hoe het kindje eruit ziet, de echo’s en alles eromheen maar aan de andere kant denk ik ook. Stel dat we nóg een kindje krijgen, dan beginnen we weer helemaal opnieuw en dan krijg ik wéér 10 maanden lang die nasleep.
Ik hoop dus dat mijn verlangens steeds meer wegebben en dat ik kan genieten van mijn complete gezin!
Conny
Bedankt voor al jullie reacties. Sommige dingen zijn zeker herkenbaar!
Een compleet gevoel heb ik nog niet helemaal. Voor ons zijn alle opties nog open, maar niet op korte termijn.
We wachten het af!
Wij zijn compleet. Ik heb de derde zwangerschap van mijn poppetje ook echt intens beleefd. Anders dan van de tweede. Je eerste zwangerschap is zowiezo speciaal, want het is je eerste keer.
Ik geniet ook heel erg van de borstvoeding en van haar baby zijn. Ze hoeft van mij niet snel groot te worden lekker lachen en brabbelen. Ik kan me ook niet voorstellen dat ze er niet is.
Maar hier absoluut geen wens voor een 4e. Zoals mandy mooi zegt, mijn eigen leven en lijf staat hier met liefde op pauze voor ze. Hierna is het weer tijd voor mijn leven ( wat dat ook moge zijn :mrgreen: ).