Ik wilde altijd wel graag 4 kindjes maar zwanger zijn vind ik echt :sick:
en dat terwijl ik geen hele moeilijke zwangerschappen heb gehad.
Na numemr 1 wilde we al snel een 2e en na 2 toch ook wel een 3e.
Toen was ik er eigenlijk wel klaar mee, vooral zwanger zijn dan. Een 4e mocht er voor mij zo bij intrekken maar dan wel graag op aflevering :mrgreen:
Pleegzorg is dus ook wel een serieuze overweging geweest…
Maar toen kwam er toch een nummer 4 en hoewel ik moest wennen aan het weer zwanger zijn en ik blij ben als ik een maal bevallen ben weet ik dat ons gezin nu echt compleet is met dit kindje erbij :inlove:
geen idee wanneer het voor mij compleet is…ik vind een groot gezin helemaal te gek :inlove: maar het moet ook allemaal maar willen en kunnen…ben nu net zwanger van de 2e en onwijs gelukkig er mee…we kijken wel aan hoe de zwangerschap verloopt en hoe het kindje straks is…al hoewel ik diep in mn hart al weet dat ik een verlangen heb van een tafel vol kids :inlove: heb in totaal 6 stoelen…dus nog 2 hierna 
nee gekkigheid…lijkt me best lastig om de keus te maken wanneer het compleet is…hoop dat je snel duidelijkheid krijgt voor jezelf :-*
ik sluit me aan bij Karin. compleet wordt ons gezin nooit meer. al komen er nog tien kindjes bij, mijn tweede zoon zal altijd missen.
wel voelt het ‘completer’ nu het kleine meisje er is. vanochtend waren peuter en baby samen aan het ‘spelen’, wat een enorme rijkdom :inlove: :inlove: :inlove:
of we nog een kindje gaan proberen te krijgen? dat weet ik nog niet.
eerst maar genieten van (en werken voor) deze twee.
@leeuwtje74 wrote:
Misschien een beetje rare vraag van mijn kant, en ik wil absoluut niemand voor het hoofd stoten, maar het “gevoel” wat jullie hebben/hadden, is dat mbt de zwangerschap (dus niet het krijgen van nog een kindje) of het willen krijgen van nog een 2e 3e of 4e kindje?
Ik krijg nl heel vaak het gevoel van andere meiden,vrouwen dat ze puur om de zwangerschap en alles wat daarbij hoort (aandacht etc.) nog wel een kindje zouden willen, en dat snap ik niet :oops:
Tuurlijk, zwanger zijn is leuk, maar dat gevoel kan door blijven gaan tot bijvoorbeeld kindje nr 10…
voo mij persoonlijk zou het puur om het kindje zijn, een groter gezin, en eigenlijk vooral nog een broertje of zusje voor mijn kinderen. de zwangerschap en bevalling zelf heb ik nu echt wel gezien. de spanning, het medisch gedoe, het ziek zijn, alle emoties. nou nee. heb ook niet echt ervaart dat ik zoveel meer aandacht kreeg vanwege de zwangerschappen :think: als ik aandacht wil dan roep ik wel gewoon
Eli is nu 3 (en Jo 5), ik begin meer en meer uit te kijken naar het moment dat Eli ook naar school gaat…
En daar bedoel ik niet mee dat het niet heerlijk is om hem thuis te hebben,want het is echt fijn,maar ik ben in mijn hoofd eigenlijk al die ochtendjes dat ik niet werk aan het invullen voor mezelf, het huis,huishouden, meer energie in mijn werk enz.enz…
Met alle liefde staat op dit moment mijn eigen leven even stil…energie is er op dit moment net aan voor alles wat moet,naast de kids…de rest moet even wachten…
Eerlijk gezegd…zie ik het niet snel gebeuren dat er een enorme kriebel gaat komen om over 1 jaar weer van voor af aan te beginnen…
Ik weet dat hier mensen over gaan vallen,maar zo negatief bedoel ik het niet.
Ik geniet van deze jaren…deze leeftijd,de onafhankelijkheid en karakters.
Heb geen roze wolk ideeen bij weer zwanger raken, weer een baby in buik (ergo 20 kilo aankomen, wellicht weer bekkenpijnen, weer 2 jaar nodig hebben om weer richting iets wat op mijn oude lijf lijkt te komen).
En dat eerste jaar…ik geniet van deze 2 mannen met een eigen mening, zelfstandigheid en eigenwijsheid.
Qua ruimte, financien…het is gewoon erg leuk zo! Zijn afgelopen jaar voor het eerst wat verder weg (ipv duitsland of frankrijk) op vakantie geweest met de auto en kids hebben het echt intens beleefd! Wij ook dus!
Natuurlijk kan dat met een 3e, natuurlijk kan dat ook met een baby…als je daar een natuurtalent in bent… dat zijn wij niet.
Ik zie geen kriebel meer komen. Zou graag weer wat dingen op willen pakken,maar daarnaast ook o.a. voor school wat dingen willen doen…ik zie dat niet gebeuren als er volgend jaar weer een beebje bij komt…
Ik denk dat wij compleet zijn,voor zover je dat kan stellen…
Maar…alles kan. Man wil nog niet aan defintieve oplossingen. Hij wordt 39 volgend jaar en vind het mooi zo (voor nu),maar beseft heel goed dat de pil niet zaligmakend is…hij weet erg goed hoe snel ik er 1 vergeet en weet dat het zomaar eens kan zijn…dan zullen we er ook weer voor gaan,maar als het even kan…oppassen…
Op de vraag: NU voelen we ons gelukkig met zijn vieren!
@elisaatje wrote:
@leeuwtje74 wrote:Misschien een beetje rare vraag van mijn kant, en ik wil absoluut niemand voor het hoofd stoten, maar het “gevoel” wat jullie hebben/hadden, is dat mbt de zwangerschap (dus niet het krijgen van nog een kindje) of het willen krijgen van nog een 2e 3e of 4e kindje?
Ik krijg nl heel vaak het gevoel van andere meiden,vrouwen dat ze puur om de zwangerschap en alles wat daarbij hoort (aandacht etc.) nog wel een kindje zouden willen, en dat snap ik niet :oops:
Tuurlijk, zwanger zijn is leuk, maar dat gevoel kan door blijven gaan tot bijvoorbeeld kindje nr 10…
voo mij persoonlijk zou het puur om het kindje zijn, een groter gezin, en eigenlijk vooral nog een broertje of zusje voor mijn kinderen. de zwangerschap en bevalling zelf heb ik nu echt wel gezien. de spanning, het medisch gedoe, het ziek zijn, alle emoties. nou nee. heb ook niet echt ervaart dat ik zoveel meer aandacht kreeg vanwege de zwangerschappen :think: als ik aandacht wil dan roep ik wel gewoon
Hihi…die aandacht zou voor mij nu een reden zijn om er zeker niet aan te beginnen…pfff…dat rozewolk geneuzel weer…
Hahahaha…
Grappig, ik was er net mee aan het denken toen ik op dit topic stuitte.
Wij hadden na nummer 1 snel al het gevoel, nog eentje te willen. Aangezien we een tikje slordig waren met anticonceptie en er niet vanuit gingen snel zwanger te worden, waren we verbaasd dat we 5 maanden na de geboorte alweer zwanger bleken van de 2e.
Dit vond ik best heel zwaar, het voelde alsof mijn lijf nog niet genoeg hersteld was. De zwangerschap liep door zonder veel moeilijkheden en ik heb een uiterst moeizame bevalling gehad van de 2e. De eerste was een eitje en dat viel dus knap tegen.
Toen volgden er ziekenhuisopname’s, de 2e bleek een huilbaby en niet zonder reden, constitutioneel eczeem. 4 maanden dag en nacht huilen deden mij denken geen 3e meer te willen. Daarna de constatering van fibormyalgie en ik was eigenlijk wel klaar.
En toch…toen kriebelde het na een jaar weer. Zo graag wilde ik inhalen wat ik “gemist” had. Zwanger zijn, en dan echt zwanger en geen automatisch kindgroeisysteem.Want zo voelde de 2e, als een automatismezwangerschap.Een fijne kraamtijd,niet altijd moe zijn en zorgen hebben.
Maar mijn man was duidelijk, voor hem geen derde. Met veel moeite heb ik mij daarbij neergelegd (ook omdat ik me best realiseer dat mijn verlangens kwamen uit een gemis, en op de 2e plaats nog een kind) en we besloten samen: Dit is het, dit kunnen we emotioneel,lichamelijk, financieel aan.
Nu voelt het voor mij compleet, ik richt me op de toekomst. Ik ben best een tikje druk soms, help graag anderen en als het moet zou een derde misschien wel kunnen. Maar dan blijft de vraag, kom ik nog aan mijzelf toe?
Mijn werk gaat goed, de fibro speelt soms een zware rol, maar dat kan ik aan. Ik krijg straks meer vrije tijd, weg met het gesjouw met luiers en flessen etc. Ja, voor mij is het goed.
En dan…stonden we een week geleden voor de steriliatie operatie voor manlief, en hij belt af…want misschien…wil hij in de toekomst nog een kindje…
Even was ik blown away…en nu…nee, ik wil geen kindje meer en zal dat proberen te voorkomen. Maar als het ons anders is weggelegd, dan accepteer ik dat als een groot geschenk. Back to basic…“als het je gegund is” .
Misschien een raar, warrig verhaal en een rollercoaster van emoties. Maar ons gezin is stabiel, onze relatie sterk. Bij deze beslissingen, waarin we elkaar respecteren, en hoe gek deze voor anderen mogen klinken, zijn voor ons de goede.
Ik heb het zelfs nu al dat ik denk, de eerstvolgende zwangerschap zal tevens ook de laatste zijn (toch :shifty: :mrgreen: 
).
Ik vond al dat gezeur om je dikke buik nou juist niet echt positief, wat een heisa maken sommige mensen ervan zeg, het is ‘maar’ een zwangerschap, tuurlijk heel bijzonder maar het gewone leven gaat ook door.
Bij mij komen de kriebels dus ook echt niet voort uit nog eens zwanger willen zijn (als dr eentje afgeleverd kon worden op bestelling…graag!).
Ik herken ook wel dat het ook wel erg fijn is als de kinderen groter, zelfstandiger worden. Wij gaan er dus wel weer vol in en wat dat betreft zou ik onze kinderwens nu anders plannen (of 4 korter achter elkaar, dus niet zo’n gat ertussen, of 2x 2 snel achter elkaar met daartussen wat meer tijd).
ikzelf heb ook echt nog de kriebel voor een derde. Het is nog niet compleet voor me gevoel.
Maar we gaan er pas over 1,5 jaar of zo aan beginnen hoor :lol:
Enne als ik de zwangerschap kon overslaan, deed ik dat ook!
Wij leven sowieso niet in de toekomst, dus we zien alles gewoon wel.
Tot onze zoon 1 was heb ik gedacht: 1 is wel prima. Maar toen kwamen de kriebels wel weer. We willen nu in de niet al te verre toekomst best wel graag een 2e. Maar misschien komen we ook nog wel bij een 3e, 4e of 5e uit. Nou, prima. In ons huis past het, we zijn nog lekker jong (ik 24, hij 29). Dus voorlopig laten we ons gevoel gewoon spreken. Tot we het niet meer aankunnen of financieel niet meer kunnen, dan wordt het anders natuurlijk. Maar ik beslis nu echt niet: we willen er 3. Meer komen er ook niet.
Ik weet niet of ik mijn gezin ooit als compleet (of incompleet) zal zien, ik heb wel een limiet gesteld, niet in het aantal kinderen maar bij mijn leeftijd: als ik 40 ben is het klaar met kindjes krijgen, of we er nu 1 hebben of meer.
We gaan hier over een jaartje nummer 2 proberen te maken, als dat net zo voorspoedig gaat als met nummer 1 dan hebben we nog de mogelijkheid voor een derde, maar misschien heb ik met 2 wel echt het gevoel dat het klaar is, kweenie. Heilig moeten is het iig niet, we wilden allebei heel graag een dochter en die hebben we gekregen, een tweede zou een erg welkom cadeautje zijn en ik vond zwanger zijn op zich best leuk en wil gerust nog es meemaken (tsja en dat bevallen nemen we dan maar voor lief 
) maar liefst wel op mijn manier en met zo min mogelijk bemoeienis, daar kan ik slecht tegen. Denk dat ik bij de volgende de VK maar vast waarschuw dat ik dan pas bel tegen de tijd dat ik bijna persdrang heb :mrgreen:
Ruim een jaar terug was ik er van overtuigd dat er hier nog een derde zou komen (hopelijk dan he!!)… maar nu…geloof dat het wel goed is zo.
Ik krijg steeds meer het gevoel van …prima zo. 2 kids, ze zijn gezond en leuk (en soms vragen ze om een rolletje behang :mrgreen: ) we kunnen het bolwerken qua financien, het past in de auto en in huis.
Ik wil liever niet nog een keer zwanger worden. Absoluut niet mijn hobby en die bevalling al helemaal niet. Ik heb mezelf weer gevonden in het afgelopen jaar. Ben aardig wat kilo’s kwijt, kleed me weer goed, krijg vele complimenten, ga weer naar school, etc. Ik “wil” dat niet opgeven.
Tuurlijk denk ik wel eens terug aan de zwangerschap en de bevalling en de kraamtijd en dan wellen de tranen in mijn ogen, maar volgens mij zie ik het in mijn herinnering veel romantischer dan het is. Je 'vergeet" zo snel de andere dingen eromheen.
Ik sluit voor de zekerheid nog niets uit, maar “denk” dat het wel goed is zo.
na mischa heb ik altijd gezegt dat ik graag nog een 2e kindje zou willen.
Toen ik zwanger was van Daimen was het voor mij gevoelsmatig ook echt de laatste zwangerschap. Ons gezin is klaar, wij hebben geen wens meer voor een 3ekindje.
@mandy_d. wrote:
Eli is nu 3 (en Jo 5), ik begin meer en meer uit te kijken naar het moment dat Eli ook naar school gaat…
jouw woorden zijn mijn woorden!
Ik vind het nu ook alleen maar leuker worden, nieuwe fases etc…
Wel vind ik het jammer dat ik nooit meer zwanger zal zijn, niet vanwege de aandacht, maar puur het gevoel van een kindje in je buik, getrappel, etc. Nu heb ik 2 makkelijke zwangerschappen gehad, dus heb geen narigheid meegemaakt of i.d.
maar ik heb 2 gezonde kinderen, 2 handen voor ieder 1 etc… dus nee, hier geen 3e…
@minniemouse wrote:
Ruim een jaar terug was ik er van overtuigd dat er hier nog een derde zou komen (hopelijk dan he!!)… maar nu…geloof dat het wel goed is zo.
Ik krijg steeds meer het gevoel van …prima zo. 2 kids, ze zijn gezond en leuk (en soms vragen ze om een rolletje behang
Ik wil liever niet nog een keer zwanger worden. Absoluut niet mijn hobby en die bevalling al helemaal niet. Ik heb mezelf weer gevonden in het afgelopen jaar. Ben aardig wat kilo’s kwijt, kleed me weer goed, krijg vele complimenten, ga weer naar school, etc. Ik “wil” dat niet opgeven.
Tuurlijk denk ik wel eens terug aan de zwangerschap en de bevalling en de kraamtijd en dan wellen de tranen in mijn ogen, maar volgens mij zie ik het in mijn herinnering veel romantischer dan het is. Je ‘vergeet" zo snel de andere dingen eromheen.
Ik sluit voor de zekerheid nog niets uit, maar “denk” dat het wel goed is zo.
Grappig… zo begint het hier ook te voelen…
Een paar mnd geleden was ik er nog van overtuigd dat ik nog een derde wilde. Maar nu… Ik ben lekker aan het sporten, zit lekker in mijn vel, Jayden wordt steeds zelfstandiger en is ondertussen zelfs zindelijk.
En dan toch ook weer de herinnering aan de zw.schap en het eerste jaar van Kaylee (huilbaby)… Jayden was een superrustig kind, maar wat als nr. 3 ook zoveel huilt. Wil ik die gok weer nemen? Een paar mnd geleden had ik volmondig ja gezegd, maar nu… pfiew, nee ik geloof dat ik steeds meer neig naar “het is goed zo”.
Ook het "uitkijken naar het moment dat de jongste naar school gaat’ begin ik wel te herkennen. Niet dat ik Jayden nu al naar school wil sturen ;), maar ik begin wel na te denken over wat ik tegen die tijd met mijn tijd wil gaan doen zeg maar…
Dus hier hang ik er nog een beetje tussenin, maar ik neig steeds meer naar “het is goed zo”.
Ik wil heel graag nog een derde. Ik kom zelf uit een groot gezin, en heb dat altijd als heel positief ervaren.
3 kinderen is altijd mijn wens geweest (eigenlijk 4, maar dat wordt toch wel een beetje te veel van het goede). 3 kinderen lijkt me helemaal fantastisch. Tuurlijk, het zal zeker zwaar zijn, dat is het nu soms ook wel, maar ik heb zeker niet het idee dat ons gezin nu compleet is. Een derde kindje zou echt super welkom zijn.
En, ik zou heel graag nog eens zwanger zijn. Ik vond het zwanger zijn echt super. Heel speciaal en bijzonder. En dan heb ik het niet over de aandacht, maar over het gevoel dat er een levend wezentje in je buik zit. Fantastisch vond ik dat.
Hier gaan we dus zeker wel voor een derde, alleen niet zo snel op de tweede als we nu tussen de 1ste en de 2de hebben.
Als de jongste anderhalf is ofzo, is het leuk om weer een keer te proberen. Nu eerst even genieten van onze twee jongens 
na Elize had ik heel sterk het gevoel dat ons gezin niet compleet was.
toen ik zwanger raakte wilde ik het heel bewust meemaken omdat ik in mijn achterhoofd wel wist dat dit mijn laatste zwangerschap is. nu Sebastian er is heb ik ook wel heel sterk het gevoel dat ons gezin compleet is.
ik moet eerlijkheidshalve wel zeggen dat ik een derde kindje niet helemaal uitsluit. maar ik geloof dat op dit ogenblik het voornamelijk de hormonen zijn die spreken.
mochten de omstandigheden er naar zijn misschien dat er dan nog een derde kindje komt.
Poeeeheeee wat een moeilijke vraag!
Voor mijn gevoel ben ik nog niet klaar.
Maar omdat nu onze handen vol hebben aan deze 3 kindjes weet ik niet hoe lang wij wachten met een eventueel 4e kindje.
Nu hebben wij 3 kids onder de 4 jaar…en dus allemaal thuis.
Er zijn dagen dat ik het niet meer zie zitten en andere dagen gaat het geweldig en geniet ik echt.
Als ik van een 4e kindje net zo wil genieten als van de eerste weet ik dat ik echt wel een paar jaar wil wachten.
Wij hebben altijd geroepen dat we 2 kinderen wilden. Maar…mocht het financieel haalbaar zijn dan wilden we wel een elftal (bij wijze van)
Nu hebben we 2 kanjers. En ben ik voor mn gevoel nog helemaal niet klaar.
Dat er dus een derde kindje bij ons gaat komen is voor mij in ieder geval zeker. Of het voor mijn man net zo zeker is weet ik niet. We hebben het er eigenlijk nog helemaal niet over gehad.
We zien het vanzelf wel. De jongste is nog zo jong! Daar wil ik eerst van genieten :mrgreen: