Voelden jullie wanneer het gezin compleet was?
Zo van: dit was ons laatste kindje, het is mooi geweest…
En weten jullie ook hoe dat gevoel tot stand kwam?
Dat gevoel heb ik nu namelijk nog niet, ben met mijn tweede zwangerschap ook helemaal niet bezig geweest met: “dit was de laatste keer”.
Maar ik zou ook niet weten of er nog een derde komt.
Ben benieuwd of het op een gegeven moment duidelijk wordt (tijd zal het leren), of dat je het gewoon ‘voelt’ of ‘weet’.
Begrijpen jullie wat ik bedoel? :think:
Leuke en interesssante vraag. Voor mijzelf kan ik wel zeggen dat na dit kindje mijn gezin compleet is. Dit gevoel heb ik ook nog niet eerder gehad.
Mijn man hebben het er in het verleden best wel over gehad qua gezinsplanning en hadden als droom 3 kinderen. Inmiddels staat dit te gebeuren en ervaar ik deze zwangershcap ook voor het eerst als de laatste keer. Sterker nog met het uitzoeken van de kleertjes en zo ben ik nu ook echt bezig geweest met het weggooien van hetgeen niet meer gebruikt zal worden.
Bij mij is het wel duidelijk geworden. Dit gevoel heb ik nog niet eerder gehad.
Ik heb hetzelfde als jij, was bij mijn tweede zwangerschap er niet mee bezig dat dat evt. mijn laatste zou zijn. Ikzelf voel wel duidelijk dat ons gezin nog niet compleet is en dat er nog 1 kindje bij komt, als dat mocht lukken (heb PCOS, dus is niet makkelijk om zwanger te raken)
Weet niet hoe het voelt als nr 3 er zou zijn: is het dan compleet of blijven de kriebels voor een vierde? Ik denk wel dat het dan compleet is.
Ik heb het nog niet gevoeld
Ook ik was er in de 2e zwangerschap niet me bezig dat dit de laatste zwangerschap was. Integendeel, toen ons meisje geboren was had ik heel erg het gevoel dat ik dit nog een keer wil…
Of dat ooit nog gaat gebeuren blijft nog even een vraag…
Ik hoop wel dat het gevoel komt dat we “compleet” zijn…
(volgens mij is er al eens eerder een soortgelijk topic over geweest)
Ik was er bij de derde wel van overtuigd dat dit de laatste zou zijn…
Niet helemaal vrijwillg, mijn man wilde echt geen kinderen meer, maar zeker in de babytijd, best heftige periode, vond ik het echt wel mooi zo en kon ik me daar prima in vinden.
Maar ja… nu doen we toch weer hard ons best voor een vierde :mrgreen:
Hier was ik tijdens de zwangerschap van Nika ervan overtuigd dat het niet de laatste keer was… maar sinds ze er is heb ik zo’n voldaan, compleet gevoel :inlove: . Ik heb vanaf dag 1 het idee: Zo hoort het, dit is goed!
En dat heeft niks met de zwangerschap/bevalling te maken omdat dat vreselijk was ofzo. Absoluut niet! Maar zij heeft voor ons gezin gewoon alles afgemaakt, de puntjes op de i gezet…
En wie weet komt ooit die kriebel voor een derde… maar hub denkt er hetzelfde over als ik nu. Sterker nog, die was daar voor zichzelf ook al uit toen Nika er nog niet was. 
zelfs tijdens mijn 2e zw.schap had ik al zoiets: dit is (hopelijk) niet de laatste keer!
Toen hij er was, was het voor dat moment wel prima hoor, je bent lekker bezig met je nieuwe grotere gezin, maar al vrij snel kwam de kriebel weer. Toen wel bewust langer gewacht om te kijken of het ook geen bevlieging was in de categorie ‘maar babietjes zijn zo leuk’. Babietjes worden namelijk groter.
Hoewel ik tijdens de zw.schap van de jongste wel heel bewust ermee bezig ben geweest dat het wel de laatste zou kunnen zijn… al wel de hoop op een 4e gehad.
En die 4e is nu onderweg :inlove:
Hoewel ik nu al weet dat ik het zwanger zijn ga missen en daar heimwee naar ga hebben… had ik afgelopen week ineens zoiets: als dit kleintje er is… dan is het klaar, dan is het mooi, dan zijn we compleet. Hele tafel straks vol met kindjes :lol:
Vind het wel eens moeilijk om te beseffen dat dit echt de laatste keer is dat we zo’n uk met een echo hebben gezien, voor het laatst eerste beweging, over een tijdje voor het laatst bont en blauw geschopt worden van binnen… maar ja die laatste keer komt hoe dan ook een keertje en zoals gezegd: als ik ons gezin voor me zie over een jaar en verder… dan is dat mooi met 4 kinderen :inlove:
Mijn man heeft altijd gezegd dat hij niet meer kinderen wil dan 2. Ik heb er altijd 4 willen krijgen. Maar na de geboorte van Juul heb ik die 4 meteen verlaagd naar 3. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en dat heb ik als prettig ervaren.
Ik raakte zwanger van Imme en had meteen het gevoel dat ik van deze zwangerschap moest genieten omdat dit hoogstwaarschijnlijk de laatste zou zijn. Zeker na de 20 weken echo waar we te horen kregen dat er een meisje in mijn buik zat. Vanaf dat moment was het goed.
Hier is het klaar. Wij hebben 2 gezonde kindjes, een meisje en een jongen, we zijn compleet…
biologisch gezien blijf ik wel het gevoel houden dat ik kindjes wil baren…
Ik denk dat dit te maken heeft met mogelijkheden… het KAN, ik ben vruchtbaar en pas 34 en dus zou het allemaal best kunnen en dus denk ik dat ik die biologische kriebel voor een kindje wel zal houden totdat ik in de menopauze kom.
Maar puur op allerlei argumenten en bijkomende emotionele gevoelens weet ik dat het zo meeeeer dan goed is.
Na Michel had ik al zoiets van… 3 is mooi, 3 is goed, ik heb mijn bijdrage gedaan, dit kan ik aan, de achterbank is vol, ik vind dit best druk, mis tijd voor mezelf als moeder en ik voel de lonkende vrijheid van kindjes op school hebben en 1 naar de peuterspeelzaal. Ik zat me daar ook echt op te verheugen.
Een hond kwam weer in scope aangezien ik daar pas aan mag van manlief als de jongste kan lopen en dus door te staan enigzins natuurlijk grootteverschil heeft met de hond.
En toen kwam Suus en hoewel de biokriebel er wel was, kon ik het toch maar moeilijk accepteren.
Manlief krijgt nu toch echt een knoopje, ik wil geen risico op nr 5 en ook al zou die kriebel er nog zijn tot mijn 40e ofzo… rationeel en otherwise emotioneel houd het ook een keer op.
Ons huis is vol, financieel kunnen we dit aan, tijdtechnisch kunnen we dit aan, huishoudelijk kunnen we dit (net) aan, prikkelgevoelig kunnen we dit (net) aan.
Ik heb legio dagen dat ik het echt even niet meer zie zitten en dat zijn de momenten dat ik het moeilijk vind dat die 4e er is gekomen.
Maar ze is er en we zijn gelukkig met ons 4 tal en dat ik biologisch gezien de kriebels wel wat blijf houden, leg ik naast me neer omdat ik die kleine momentjes in de babytijd al snel voorbij zie gaan en ik goed besef dat ik dan een kind, mens, individu met karakter erbij krijg. Ze blijven geen baby.
De keren dat ik die biokriebel dus even voel… hoef ik maar te denken aan 4x school, 4x zeurende vermoeide kindjes die broodnodig naar bed moeten, 4x " maamaaaaaa" en alles wat het mij van mezelf kost en dan is die kriebel ook direct weer weg.
Omdat ik die kriebel dus echt weg kan denken, weet ik dat het helemaal goed is.
Bij Mies kon ik dat toen niet… als ik dacht aan wat het me deed, dan vond ik het erger om te leven met maar 2 kindjes dan de nadelen die ik ook zag.
Dus kon ik die kriebel niet wegdenken en negeren.
Dan ben je klaar denk ik… als je een natuurlijke kriebel met argumenten en bijkomende gevoelens weg kan redeneren… 
ik heb gewoon geen kriebels meer… ik heb twee bloedjes van kinderen en das genoeg… ik hoef niet meer…
heb ook geen problemen met het feit dat de alle baby-dingen verkocht zijn… ook neit toen ze daadwerkelijk door de kopers de deur uitgingen :mrgreen:
nee ik ben al verder aan het plannen, hoe Jade haar kamer verder om te toveren tot echte meiden kamer enzo… als Dave 6 is mag hij helpen met uitzoeken naar zijn grote jongenskamer…
een baby past daar helemaal niet meer tussen :mrgreen:
het is goed zo. :inlove:
Op dit moment, heb ik het gevoel niet dat ik klaar ben.
Terwijl we wel klaar zijn (R.oy dan), hij wil na dit kindje absoluut geen 4e!
ik voel dit wel heel duidelijk,
dit zal mn laatste zwangerschap zijn.
al weet ik dat ik dat wel altijd zal missen.
tijdens mn 2e zwangerschap had ik absoluut neit het gevoel van dit is de laatste keer, terwijl we toen eigenlijk dachten geen 3e meer te willen.
maar over een paar weken komt hier toch echt nummertje3
Ik heb nu nog geen compleet gevoel , voor ons is het gewoon anders comleet omdat we 1 altijd missen
Ik zag mezelf als mama van 3 kinderen. Straks komt zusje en hebben we 3 kinderen maar het gevoel is anders , moeilijk uit te leggen
Misschien een beetje rare vraag van mijn kant, en ik wil absoluut niemand voor het hoofd stoten, maar het “gevoel” wat jullie hebben/hadden, is dat mbt de zwangerschap (dus niet het krijgen van nog een kindje) of het willen krijgen van nog een 2e 3e of 4e kindje?
Ik krijg nl heel vaak het gevoel van andere meiden,vrouwen dat ze puur om de zwangerschap en alles wat daarbij hoort (aandacht etc.) nog wel een kindje zouden willen, en dat snap ik niet :oops:
Tuurlijk, zwanger zijn is leuk, maar dat gevoel kan door blijven gaan tot bijvoorbeeld kindje nr 10…
Op dit moment hebben wij het gevoel dat ons gezinnetje compleet is
We hebben maar 1 pracht van een dochter :inlove: maar voor ons is het compleet
Misschien dat het ooit wel verander maar nu ff niet we are happy :inlove:
hier moet het gek lopen wil er na nummer2 nog een nummer3 komen. Ik sluit niks uit, als mijn hele leven verandert en ik dus in totaal andere omstandigheden kom te leven, komt allicht die drang naar nummer 3 er nog. Maar voor nu was nummer2 een ‘missend’ schakeltje in mijn gezinnetje, en daarna verwacht ik dus gewoon dat het compleet is.
Ik zie mezelf alleen ook echt geen drie kinderen opvoeden, ik zie me in mijn eentje geen vier monden voeden, geen huis betalen waar drie kinderen een plekje hebben, ook dat soort praktische zaken spelen mee. Maar ik voel ook geen noodzaak voor 3 kinderen, terwijl ik wel -in fases- een zekere noodzaak voelde voor nÃét 1 kind.
@leeuwtje74 wrote:
Misschien een beetje rare vraag van mijn kant, en ik wil absoluut niemand voor het hoofd stoten, maar het “gevoel” wat jullie hebben/hadden, is dat mbt de zwangerschap (dus niet het krijgen van nog een kindje) of het willen krijgen van nog een 2e 3e of 4e kindje?
Ik krijg nl heel vaak het gevoel van andere meiden,vrouwen dat ze puur om de zwangerschap en alles wat daarbij hoort (aandacht etc.) nog wel een kindje zouden willen, en dat snap ik niet :oops:
Tuurlijk, zwanger zijn is leuk, maar dat gevoel kan door blijven gaan tot bijvoorbeeld kindje nr 10…
Nou dan kan ik je geruststellen: ik vind zwanger zijn namelijk helemaal niet leuk :? en dat terwijl ik echt twee super makkelijke zwangerschappen achter de rug heb… Maar toch heb ik het gevoel dat er eentje mist, en zou ik daarvoor graag nog een keer zwanger willen worden
@leeuwtje74 wrote:
Misschien een beetje rare vraag van mijn kant, en ik wil absoluut niemand voor het hoofd stoten, maar het “gevoel” wat jullie hebben/hadden, is dat mbt de zwangerschap (dus niet het krijgen van nog een kindje) of het willen krijgen van nog een 2e 3e of 4e kindje?
Ik krijg nl heel vaak het gevoel van andere meiden,vrouwen dat ze puur om de zwangerschap en alles wat daarbij hoort (aandacht etc.) nog wel een kindje zouden willen, en dat snap ik niet :oops:
Tuurlijk, zwanger zijn is leuk, maar dat gevoel kan door blijven gaan tot bijvoorbeeld kindje nr 10…
Bij een 3e/4e valt het met de aandacht voor jou als zwangere wel tegen, dus daar hoef je het niet voor te doen hoor :mrgreen: (net als dat de kraamvisite bij nummer 1 vaak het grootste in getale is etc… maar WIJ zijn er blij mee en dat is het belangrijkste… en gelukkig zijn er nog genoeg mensen om ons heen die wel meeleven natuurlijk).
Vind zelf zwanger zijn leuk… maar het is echt het gevoel: nog een kindje in huis. Ik ben nogal een emo muts afentoe en zal straks het zwanger zijn best weleens missen… maar van zwanger zijn krijg je kindjes
en daar hebben we hier straks een huis en hart mee vol :inlove:
Mooi om jullie (verschillende) verhalen te lezen.
Aan de ene kant zit mijn hart vol met liefde voor nog een kindje.
En dat kindje zou zó welkom zijn.
Maar het verlangen wordt enorm getemperd door de drukte van hoe het gezin nu is. En ik zou niet weten hoe een derde daar nog bij zou kunnen.
Maar is dat dan het gevoel van “een compleet gezin”??
@Pé wrote:
Mooi om jullie (verschillende) verhalen te lezen.
Aan de ene kant zit mijn hart vol met liefde voor nog een kindje.
En dat kindje zou zó welkom zijn.
Maar het verlangen wordt enorm getemperd door de drukte van hoe het gezin nu is. En ik zou niet weten hoe een derde daar nog bij zou kunnen.
Maar is dat dan het gevoel van “een compleet gezin”??
denk dat jullie op zich qua leeftijden ook best wel in een hectische periode zitten… de oudste gaat net naar school, de jongste bijna een jaar en waarschijnlijk bezig met 1 grote ontdekkingstocht…
Tussen de 1e en 2e zit bij ons 1,5 jaar… de 3e zit daar bijna 3 achteraan en hij zal 2 jaar en 3 maand zijn als de 4e komt.
Hoewel al wel eerder het gevoel graag een 3e kindje te willen… hebben wij dus oa vanwege drukte etc wel bewust gekozen wat langer te wachten om voor een 3e te gaan (oké is iets meer geworden door een ma).
Misschien is jullie gezin wel compleet en misschien als het straks wat rustiger is in jullie gezin dat het verlangen toch groter is als eventuele (praktische) beren op de weg.