ik vind het toch wel een beetje zorgelijk klinken eigenlijk :think:
zó weinig slaap lijkt me én heel ongezond voor een babytje én ik kan me toch ook haast niet voorstellen dat daar geen oorzaak voor is. Bij z bleek bij toeval na een dik jaar dat ze wslk al haar hele leven ooronsteking heeft, en daar kwamen wslk ook die nachten vandaan. Misschien dat er bij lynn toch ook iets medisch op de achtergrond speelt :think: En als dat niet zo is, dan klinkt het alsof jullie op de een of andere manier in een spiraal terecht zijn gekomen die voor jullie allen niet goed ‘uitpakt’.
Je begon dit topic over voeden tijdens zwangerschap, die nachten die je net beschreef zoals vannacht, zijn die wezenlijk anders dan toen je nog niet zwanger was?
Heb hele topic doorgelezen en mis eigenlijk 1 tip die nog niet gegeven is maar bij ons wel werkte…
Had hydrofiel doek gepakt en op mijn kussen gelegd en daar 1 nachtje op geslapen en daarna bij mijn zoon in zijn ledikant gelegd en dat hielp voor mijn zoon… Mijn geur alleen maar maar zo voelde hij zich toch niet alleen en zo konden we hem ook laten wennen om op zijn kamer te slapen.
(dit deden we wel al na 3 weken omdat hij ook van iedere zucht en kreun wakker werd).
Verder van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!!!
Ohja, is het geen optie om Lynn een nachtje te laten logeren zodat je even tot rust kan komen zelf. Je moet namelijk ook op jezelf letten!
@fiep klophout wrote:
ik vind het toch wel een beetje zorgelijk klinken eigenlijk :think:
zó weinig slaap lijkt me én heel ongezond voor een babytje én ik kan me toch ook haast niet voorstellen dat daar geen oorzaak voor is. Bij z bleek bij toeval na een dik jaar dat ze wslk al haar hele leven ooronsteking heeft, en daar kwamen wslk ook die nachten vandaan. Misschien dat er bij lynn toch ook iets medisch op de achtergrond speelt :think: En als dat niet zo is, dan klinkt het alsof jullie op de een of andere manier in een spiraal terecht zijn gekomen die voor jullie allen niet goed ‘uitpakt’.
Je begon dit topic over voeden tijdens zwangerschap, die nachten die je net beschreef zoals vannacht, zijn die wezenlijk anders dan toen je nog niet zwanger was?
Dit is ook mijn gedachte eigenlijk :oops:
Ja ik weet het ook niet… :think: Ze is sowieso de hele babytijd al snel van slag zeg maar. 5 nov. hebben we weer een afspraak staan in het ZH met de kinderarts, maar die gaan we inderdaad al vervroegen. Oortjes hebben we de laatste tijd al regelmatig na laten kijken, is ook niets mee aan de hand. En elke keer lijkt het een het ander wel weer te overlappen, tandjes, een sprongetje :roll:
En wat er nou weer is weet ik ook niet. Krijg al regelmatig te horen dat het een fase is, maar dat wordt al 3 maanden geroepen en dat lijkt me ook sterk.
Vannacht ging trouwens niet veel beter, ik ben op het logeerbed gaan slapen omdat ik het even niet meer hebben kon :oops: Niet dat het de hele tijd krijsen is trouwens hoor, maar wel de hele tijd jengelen/huilerig (wat daarna wel doorgaat in huilen) en alleen zelf verder slapen lukt haar niet meer.
Maar inderdaad, ik word het ook wel zat hoor, dat er altijd wel iets is. Dan denk ik ook steeds vaker wel: jezus, wat is er NOU weer, het is ook nooit goed he… Ze slaapt ook nooit ergens anders dan thuis, dus veel/lange tijd afleiding op 1 dag gaat ook nooit. En ze hoeft echt niet pertinent door te slapen hoor, maar een beetje normale nachten met 1 voeding ofzo ertussenin zou ik wel fijn vinden ja.
Van de week hadden we het al een soort van aangekaart op het CB. Slechte keuze, want van het CB weet ik toch wel welke antwoorden te verwachten. :roll: Heb helemaal niks met die lui… Normale babies mogen van hun máx 1 keer 's nachts komen in tandenperiode (in normale doen mogen ze uberhaupt 's nachts niet meer komen), anders is het niet normaal. En dan krijg je het dringende advies aan slaaptraining te doen, steeds langer te laten huilen, niet troosten, met de woorden erbij: je kan haar trainen hoor ! Tja… dat doe ik dus niet :silenced:. ZH idem dito eigenlijk, ze heeft er 1 week gelegen vanwege overmatig huilen, maar ook daar lieten ze haar huilen, voeden ze daar strak op schema, en als ze pech heeft moet ze eerst nog 3 uur huilen voor ze een voeding mag, of ze een speentje krijgt, of er uberhaupt iemand komt kijken. En familie hetzelfde. Ene oma woont 1,5 uur verderop en is van het laten huilen. Andere oma/opa wonen 15 minuten verderop, maar laten ook huilen, roken bovendien binnen, en ze zijn ZEER opdringerig/bemoeierig/betweterig/ruziezoekend… Schoonzus had gekund, maar die heeft ook een kind thuis, daarbij zwanger van de 2e, werkt en staat er voor de rest ook het grootste deel alleen voor. En daarbij vind ik uitbesteden een beetje sneu voor Lynn. Zij heeft dan geen idee waar papa/mama ineens zijn, raakt in paniek etc… en ik vind dat als een kind het moeilijk heeft, mama/papa er moeten zijn. Ostheopathie durven we ook niet aan, zitten gevaren aan vast waar zelfs babies aan overleden zijn op de ostheopathie-tafel ter plekke. Maar ja, onderhand word ik er inderdaad ook wel seniel van hoe het nu gaat…
Wat de BV betreft vandaag wel wat rustiger aan gedaan. Wel kolven enzo tussendoor hoor en live BV, maar ook ander vocht aangeboden zoals water, lauwe thee en pap (zonder suiker). Het voeden doet nog steeds erg zeer en de productie lijkt ook wel wat terug te lopen, maar dat zal er bij horen. :shifty: Ik houd nu ook op met voeden als ze steeds weer loslaat, dat helpt ook wel ietsjes tegen de pijn…
Ondanks dat je zegt pertinent tegen slaaptraining te zijn, ga ik je toch mijn verhaal vertellen 
ik herken veel wat je schrijft van een van mijn kids… Heel moeilijke babytijd met als toppunt deze leeftijd, 8/9/10 maanden…
Slaaptekort (en dat zal ze echt hebben met zlke nachten!) is echt slecht voor baby’s, heel de ontwikkeling gaat in ruststand. Onze knul wasnoververmoeid, functioneerde gewoon belabberd, speelde niet, at slecht, ja de borst wilde hij wel om een beetje te dutten en snel weer wakker te worden…
Ik studeerde toen pedagogiek en heb overlegd met verschillende van mijn leraren, psychologen, pedagogen enz. Uiteindelijk in overleg met hen dus besloten dat er toch echt iets moest gebeuren, want ook zo’n slaaptekort is gewoon echt niet goed.
Ik ben hem gaan leren in zn eigen bedje te slapen, maar ben ten alle tijde bij hem gebleven. Natuurlijk heeft hij gehuild, maar dat deed hij ook wel als hij niet in zn eigen bed was… We hebben hem eindeloos teruggelegd, over zn ruggetje gewreven etc. het heeft best ff geduurd maar uiteindelijk heeft het gewerkt en sinds dat moment haddne we een heel ander kind; eentje die zich opeens ging ontwikkelen, vrolijk speelde…
Hoewel ik echt heel erg mn twijfels heb bij al die slaaptrainingen, heb ik er nog altijd geen spijt van. Dit was de enige manier voor hem, en achteraf gezien zie ik ook zo duidelijk; dit kind heeft rust nodig, rust rust rust… En duidelijkheid. En dat kreeg hij niet…toen hij het wel kreeg, veranderde hij dus enorm.
je bent een moeder met principes, en dat is mooi. Een moeder die tot het gaatje gaat, en ook dat kan ik alleen maar aanmoedigen.
Maar je zit nu in een situatie dat het niet anders kan dan dat lynn er last van heeft dat ze al zo lang zo veel slaapgebrek heeft, én jij hebt nu een kindje in je buik, dus als jij tot het gaatje gaat, heb je niet alleen jezelf ermee, maar ook dat minimensje dat zo afhankelijk is van jou.
Ik sluit me dus graag min of meer aan bij lune;s woorden: probeer over je grenzen heen te kijken en naar een oplossing te zoeken die de grootste problemen (als ik je berichten zo lees is dat dus slaapgebrek van jou en van lynn) wegnemen. Misschien moet je daar wat principes voor tijdelijk een beetje aan de kant zetten (als in misschien toch niet zo lang voeden als je had gehoopt, of toch op een bepaalde manier aan slaaptraining doen), maar als ik het zo lees (want daar kan ik alleen maar op af gaan natuurlijk), denk ik écht dat het noodzaak is dat er iets verandert, zowel voor lynn die gewoon echt meer slaap nodig heeft, als voor jou en de buikbaby.
Ik ben het er mee eens hoor, dat ik graag zie dat er onderhand wel wat verandert, want zo is het geen doen. Maar het is gewoon zo lastig te achterhalen wat er aan de hand is. Eerst denk je tandjes, dan hoor je de 7/8/9 maandensprong, dan hoor je het eeuwige hetiseenfaaaaaaseeee, dan laat je maar weer de oortjes checken, en zo blijven we bezig. En misschien is ze ‘gewoon’ veel heftiger in het reageren op dingetjes. Ze wordt ook nooit vrolijk wakker eigenlijk, altijd jengelend/huilend.
Punt ook wel is, ik wil gewoon zo graag een goede moeder zijn. Ik heb zelf een rotjeugd gehad met ouders die er nooit voor me geweest zijn, ik weet wat ik heb gemist aan troost als ik het moeilijk had etc… En daarom dat ik zo’n leeuw ben in ‘ik wil het goed doen’. En dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen haar te laten huilen, haar ergens alleen te laten waar ze zichzelf maar moet zien te redden terwijl ze letterlijk schreeuwt dat ze ons nodig heeft. :oops:
Maar het lijkt inderdaad wel of we er niet meer uitkomen. In haar eigen bedje is het brullen, huilen, schreeuwen tot en met dat je het 6 straten verder nog hoort (‘en dan mag ik haar niet oppakken’), met samenslapen wordt ze ook iedere 20 minuten wakker en kunnen we het alleen door de nacht halen door een levend standbeeld te zijn, niet fluisteren, niet draaien, geen dekens verplaatsen… Maar we ZIJN er wel, en ergens is het ook minder vermoeiend dan 7583920 keer je bed uitmoeten voor het geval ze in haar eigen kamertje even vaak wakker wordt (wat wel het geval was voordat we tot samenslapen besloten). Want dan zijn we helemaal kapot.
Maar aan de andere kant ben ik nu al een hele tijd enorm geirriteerd en chagrijnig vanwege hoe het nu gaat, zit ik vol frustraties en daar reageert Lynn ook weer op. En ik blijf er ook in hangen, aangezien ik (deels gedwongen) thuisblijfmoeder ben vanwege afkeuring…
Maar realiseer je ook dat dit ook niet goed is voor Lynn…!
Je hoeft haar niet alleen telaten huilen in een bedje, maar je kan haar wel voorzichtig aan leren slapen in bed. Bij haar blijven en troosten, dat was voor mij destijds ook het compromis (overigens ook wat mijn leerkrachten aanraadden, er eas er geen die het een strak plan vond de deur dicht te trekken en hem alleen te laten).
Ik kan me indenken dat je hier wanhopig van wordt, wat rot zeg 
Gelukkig heb je al veel fijne reacties gehad. Het enige wat ik op dit moment als aanvulling daarop heb is het boek Lekker slapen zonder huilen van Elizabeth Pantley. Ik vond het zelf vanwege de herkenning alleen al een fijn boek. Misschien kan het jullie wat houvast bieden?
Dat boek heb ik geloof ik inderdaad al eerder gehoord, heb hem meteen besteld. :thumbup: Zojuist ook de kinderarts gebeld, afspraak vervroegd naar 16 oktober.
Vannacht ging het ietsjes beter, ze heeft de hele nacht tussen ons in gelegen, tegen papa aangeplakt. Ze kwam evengoed nog een aantal keer huilend wakker, maar we hebben wel ietsjes geslapen…
Selena, je eigen kinderen zul je NOOIT slecht behandelen of tekort doen. Zelfs (en soms zelfs juist) als je ze ‘iets’ onthoudt kan dat heel goed zijn. Iets ander voorbeeld maar de welbekende speelgoedwinkels wil je later natuurlijk ook in kunnen gaan zonder dat je er perse iets koopt. Dat zal ook iets zijn dat Lynn van jullie gaat leren. Laten huilen is wel een ander iets maar ook een stukje onderdeel van het loslaat proces. En het klinkt mss raar om daar nu al over na te denken, maar echt straks als jullie tweede geboren is kun je ook niet any second klaarstaan. En dat is ECHT niet erg! Daarmee doe Lynn niet tekort of iets slechts aan. Dat is ook leren voor haar. Het is voor jezelf misschien zelfs moeilijker dan voor haar.
Als je straks de afspraak bij de KA hebt gehad en je weet dat er echt niets lichamelijks is dat ze plaagt dan weet je misschien ook zeker dat je toch iets anders zult moeten doen in je huidige routine om te veranderen. Lynn kan zichzelf niet veranderen zonder jullie hulp. En ja het voelt ongelofelijk ellendig om je kindje te horen huilen, al je instincten staan op scherp maar sommige kindjes hebben even huilen ook nodig om in slaap te komen, om letterlijk de indrukken van de dag te verwerken. Ik herken het deels van Floris. Hij moet af en toe simpelweg even wachten omdat er iets anders moet gebeuren wat ik niet ala minuut kan staken. Dan huilt hij. Maar dat betekend niet dat hij iets ernstig tekort komt. Want zodra ik klaar ben waar ik mee bezig ben is hij aan de beurt. Voor het slapen gaan huilt hij. Toegegeven het is niet lang, maar ik moest daar zo ontzettend aan wennen. Casper huilde niet voor hij in slaap viel. Die huilde enkel als hij honger had of een vieze luier. Mijn eerste instinct was; hop naar boven en ik stond bij zijn wieg. Als hij mij dan zag werd hij wakkerder. Ik tjekte alles, honger, luier, temperatuur. Was niets. Liet ik hem weer alleen dan was het weer; even huilen (max een minuut of 5) en hij sliep als een roosje. :shock:
Misschien is bij Lynn dat stukje van het zelf inslapen doorbroken geraakt? Samen slapen heeft echt heel veel voordelen en ik doe het ook echt met mijn kids. Casper heeft tot ruim 7 maanden naast ons geslapen in zijn wiegje. En in datzelfde wiegje ligt nu Floris te slapen (en goddank is het meestal inderdaad slapen). Maar het klinkt misschien vreemd, bij elk huiltje van ze wordt ik wakker, maar ik doe geen lamp aan. Ik gluur heeeeel voorzichtig over het randje van de wieg en 8 van de 10 keer waren ze (dat geldt voor beide) aan het huilen in hun slaap. Dan haal ik ze echt niet uit de wieg maar laat ze liggen en vaak was het huilen ook zo over.
Wat Lune al aangeeft, je aanwezigheid helpt, aanraken, zonder woorden, je hand op haar buikje of hoofd zodat ze weet dat je er bent. Kinderen leren na een aantal maanden ook dat ondanks dat mama (of papa) even weg gaat dat je ook altijd weer terug komt. Dat is een stukje leerproces dat moet ieder kindje doormaken, en het is niet altijd even leuk, gaat soms met verdriet gepaard maar echt ze leren ervan. En het maakt je NOOIT een slechte moeder als je haar dat ook wilt (of straks met de tweede erbij zelfs MOET) leren. Wees er ajb van overtuigt dat je het goed doet, maar wees je ook bewust van het feit dat wat jij bang bent te weinig te geven ook je grootste valkuil is. Niet dat ik zeg dat je een kind teveel van je liefde kunt geven, dat niet, maar je kunt wel naar het andere uiterste doorschieten (iets wat eigenlijk zelfs onmogelijk is want geen enkele mama kan 100% van de tijd er zijn voor haar kind.) en daarbij jezelf en voor een deel ook je meisje tekort doen. Tegenstrijdig; ja maar echt je kunt jezelf straks ook niet in 2 personen veranderen. :-*
Misschien moet ik ook wel op een bepaald punt door de zure appel heen bijten zeg maar. Maar ik vind het zo lastig. Ze is mijn kindje en het raakt me in mijn moederhart als ik iets moet doen waar ze duidelijk zo overstuur van raakt. Alsof ik haar laat vallen… :oops: En haar in haar eigen bedje ‘dwingen’ voelt dan zo fout ergens, dan denk ik gelijk allerlei dingen die Lynn zal denken en voelen. “Mag ik niet meer bij jullie slapen, vinden jullie mij niet lief meer ?” Zulke dingen dan, slaat waarschijnlijk nergens op :oops: En dan denk ik weer: misschien heeft ze onze nabijheid gewoon nodig nu (aangezien het brullen in haar eigen kamer is), als dat nou is wat haar nog helpt. Het CB kwam ook al aan met de fase van verlatingsangst, dat dit DE leeftijd is. Moeten we dat dan uitgerekend nu doorwerken, haar dwingen in een eigen bedje ? Uitgerekend in de fase van verlatingsangst ? Maakt dat juist niet veel stuk ? Misschien draaf ik dan teveel door hoor… :oops: Ik vind het gewoon zo enorm lastig, ik wil haar koste wat het kost, gevoelens van afwijzing en onveiligheid besparen. Aan de andere kant kan ik ook helemaal seniel, chagrijnig, zwaar geirriteerd, moe en boos worden van al het gehuil en denken: wat is er NOU weer ?? Het is ook nooit goed ! Lijkt me ook niet bevorderlijk… Maar zij vraagt hier ook niet om…
Overigens ligt ze nu all een paar uur te slapen zonder drama’s :roll:
Je doet toch ook mee met het inent programma? Die prikjes vind ze ook niet tof maar je doet het wel. Idem voor die lekker uitziende dingen die ze niet kan en mag eten. Dat stukje huilen is er ongeacht hoe of wat je doet. Verlatingsangst is een leerproces. Een stukje leren waarbij haar hersenen de link gaan leggen dat je weg kunt gaan maar ook weer terugkomt. Tot het linkje gelegd is is zoiets moeilijk want het begrip is er nog niet. Het begint heel simpel met het kiekeboe spelletje. Mama (of Lynn) verdwijnt achter een doekje en tadaaaa komt weer terug. De eerste keren kijken kids altijd heel verschrikt…jemig waar is; mama/papa/knuffel? En dan komt die grote grijns als mama/papa/knuffel weer terug is ‘getoverd’ :mrgreen: .
Als spelletje heerlijk en leuk als het op inslapen ed aankomt voelt het veel vervelender! Principe is eigenlijk hetzelfde; zien dat je weggaat (daarom ook wakker in bed leggen) maar ook zien dat je terugkomt. Dat kun je nu eerst oefenen door echt naast haar te zitten/liggen en haar aan te raken als ze gaat huilen en daarna uitbouwen door steeds een beetje verder van haar bedje af te gaan zitten, dan bij haar deur, dan rommelen in de buurt zodat ze je nog wel hoort tot ze zover is dat ze echt helemaal zelf in slaap komt. Wat Fiep ook al aangeeft het slaapgebrek zal ook Lynn zelf opbreken.
En is het dwingen of is het haar iets leren? Heel veel dingen die ze toch moet gaan leren zal ze niet tof vinden. Haar grootste ‘communicatiemiddel’ is nog huilen of lachen tot ze echt gaat praten. En oh dat is een heeeeel frustrerende periode! Ook voor haarzelf. Ze wil je vast heel veel duidelijk maken maar het kan nog niet. Het is gokken, raden, proberen tot je ergens uitkomt waar jullie allemaal tevreden van worden. En weet je jullie zijn heel lang een twee-eenheid geweest. Hele kleine babies maken ook nog geen onderscheid tussen dat is mama en dat ben ik. Het hele Ik-concept is pas uitgekristalliseerd wanneer kids ergens tussen de 4 en 5 jaar oud zijn. Maar langzaam merkt ze wel dat er geen Mama-Lynn is maar dat er een Mama EN een Lynn is. Afwijzing zal ze echt niet snel voelen (mss dat ze zich heel even wat meer alleen voelt maar dat kan ook rustig zijn in de zin van minder prikkels en dus meer rust) en onveilig al helemaaaaal niet. Ze weet en voelt heus dat je er onvoorwaardelijk voor haar bent die basis is in de eerste 6 maanden al gelegd. :-* :thumbup:
@Selena wrote:
Misschien moet ik ook wel op een bepaald punt door de zure appel heen bijten zeg maar. Maar ik vind het zo lastig. Ze is mijn kindje en het raakt me in mijn moederhart als ik iets moet doen waar ze duidelijk zo overstuur van raakt.
Het kan ook op een liefdevolle manier, echt waar :hug:
@Selena wrote:
Overigens ligt ze nu all een paar uur te slapen zonder drama’s
Dat is fijn, lekker van genieten joh :thumbup:
@Selena wrote:
Punt ook wel is, ik wil gewoon zo graag een goede moeder zijn. Ik heb zelf een rotjeugd gehad met ouders die er nooit voor me geweest zijn, ik weet wat ik heb gemist aan troost als ik het moeilijk had etc… En daarom dat ik zo’n leeuw ben in ‘ik wil het goed doen’.
.
met zo’n vervelende eigen jeugd kan ik me goed voorstellen dat je alles op alles zet om je eigen kind(eren) een betere jeugd te geven.
Maar als ik je zo lees, als je zó gefocust bent op een goede moeder willen zijn, als alleen het beste goed genoeg is voor jouw kind, dan zie ik daar wel een heel grote Valkuil in. Nl dat je kind op de lange termijn misschien niet per se gebaat is bij altijd het beste van het beste krijgen.
Ik kan niet zo goed beschrijven wat ik bedoel, maar ik denk dat er een groter ‘doel’ is, dat je over het hoofd ziet als je zo op het moment alleen maar de beste moeder wil zijn. :think: Een goede moeder zijn, is niet altijd een leuke lieve moeder zijn die haar kind haar zin geeft. Zoiets.
Bedoel ik niet zozeer op het onderwerp dat je in dit topic in eerste instantie aanhaalt (hoewel ik ook daar wel denk dat je misschien door zo graag het goede te doen, juist niet ingrijpt bij iets wat ondertussen een serieus probleem wordt), maar meer op je vurige wens het zo goed te doen.
Ik kan me ook voorstellen dat je straks met twee kleine ukken echt in de knoop komt met de lat die je hebt gelegd voor jezelf. Je zult naar alle waarschijnlijkheid echt af en toe moeten schipperen en je kinderen even niet kunnen geven wat ze idealiter nodig hebben op dat moment. Ik denk dat een kind daar niet geschaad door wordt (het ligt er natuurlijk aan waar we het over hebben, maar ik heb het over kleine dingetjes, even moeten wachten op elkaar enz), maar dat je als je zelf dus zo gefocust bent op dat je kind alleen het allerbeste verdient, dat je dus op zo’n moment zelf in de knoop komt darmee.
Ik geloof geloof ik nog wel behoorlijk in de goed-genoeg moeder.
Hoop dat je snapt wat ik bedoel, en dat je er iets aan hebt…
Zo, heb ik even de reacties gemist joh :eh:
Hier ben ik alsnog…
Het is misschien ook wel een valkuil. Ik leg de lat zo hoog dat het eigenlijk niet haalbaar is, waardoor ik de hele dag door chagrijnig en geirriteerd ben, weinig kan hebben, dat soms weer op Lynn afreageer Idealiter zou ik graag zo’n supermoeder willen zijn die al-tijd rustig en geduldig blijft als haar kind overstuur is, er al-tijd voor haar is, niet boos/ongeduldig wordt… maar ik KAN het gewoon niet… :shifty: Komt wellicht ook vanwege dat we al zo’n rottijd met Lynn achter de rug hebben gehad, haar ZH-opname en haar eeuwige gehuil, wat eigenlijk veel te lang heeft geduurd voor er ingegrepen werd met ZH-opname, en het feit dat ik een psychisch verleden heb (Borderline, stemmingswisselingen en snelle irritatie-aanvallen) wat er natuurlijk ook niet bepaald bijdraagt En dan toch proberen het perfect te willen doen, terwijl dat in mijn geval eigenlijk onhaalbare kaart is voor mij (i.v.m. dus de stemmingswisselingen/borderline/irritatie-aanvallen). Ik heb er eindeloos therapie en hulp voor gehad hoor, nu nog contact met GGZ. Maar het is ook iets wat in me zit, bij me hoort zeg maar, wat ik nooit meer voor 100% van me af kan schudden.
En ja, met 2 kids vraag ik me af hoe ik dat moet gaan redden ja. Zie alleen maar beren op de weg, ook omdat deze zwangerschap niet gepland was. Idealiter was het in mijn geval misschien het beste geweest als ik zwanger was als Lynn al naar school ging, dan is het zoveel minder hectisch, zou ik het veel beter aankunnen. Maar nu is het niet anders natuurlijk. En ik zal inderdaad iets moeten vinden waarop het WEL kan werken, voor ons allemaal… En daar zal ook een stuk acceptatie bij horen denk ik, dat ik het ‘perfecte’ moet laten varen en misschien voor dingen moet gaan kiezen die ik niet als 1e optie wil, of misschien in eerste instantie helemaal niet wil, maar uiteindelijk wel beter zijn voor het hele gezin… Pfff, lastig lastig. Maar goed, zodoende zijn we aan het nadenken over opvang voor Lynn, voor 2 dagdelen in de week bijv… Iets wat ik eigenlijk helemaal niet wil in het kader van ‘alleen ik weet wat ze nodig heeft, waarom ze zo doet, ze heeft haar mama/papa nodig als ze overstuur is en niemand anders’ maar we zijn er eigenlijk wel achter dat het fijn zou zijn als ik even wat ontlast zou worden. Vriendlief werkt fulltime in de ploegendienst, waardoor ik er vaak alleen voor sta, en hoe lief ik Lynn ook vind… ik heb ook behoefte aan even wat anders, want van de hele dag op elkaars lip zitten (Lynn en ik) en hele dagen in het gehuil zitten word ik soms zo moe en gefrustreerd. Ik zou zoveel gezelliger zijn denk ik als ik eventjes structureel 2 dagdelen in de week geen fulltime moeder hoef te zijn, zodat ik ook even kan opladen, ook even wat anders aan mijn hoofd heb. Voel me zo opgesloten soms nu zo, omdat ik ook niet werk/studeer (afgekeurd) en er ook weinig mensen in mijn omgeving zijn waar ik dan even op terug kan vallen. Vriendinnen zijn ook druk met werk, studie, 1 vriendin is net bevallen en de ander staat op knappen, of ze wonen verder weg etc… Nou ja, dat dus. En omdat ik er zo moe/gefrustreerd van raak, raakt Lynn ook van slag en zodoende zitten we nu in een negatieve spiraal waar Lynn ook op reageert d.m.v. huilen. Maar dan zie ik gelijk weer spoken, want hoe gaat het dan met Lynn ? Ze slaapt immers pertinent NIET bij anderen, en echt, we hebben het vaak geprobeerd incl. erbij blijven etc… Familie als opvang is geen optie, dus we zitten nu aan een gastouder te denken. Maar ja, de kosten zijn zo hoog, we krijgen geen tegemoetkoming i.v.m. dat ik niet werk, het slaapprobleem van Lynn bij anderen, het feit dat ze niet a la minute aandacht kan krijgen altijd, ze in paniek kan schieten en misschien wel te huilen gelaten wordt, niet weet waar wij ineens zijn… zijn allemaal van die punten voor me waar ik me denk ik op de een of andere manier overheen moet zien te zetten, omdat het hele gezin er uiteindelijk beter van zal worden denk ik, en het perfect-willen-doen dus moet laten varen. Zodoende proberen we haar ook sinds 2 dagen/nachten haar op haar eigen kamertje te laten slapen. Niet het perfecte beeld wat ik voor ogen had i.v.m. hechting en invulgedachtes voor Lynn (vinden jullie mij niet lief meer ? Mag ik niet meer bij jullie slapen ?), maar ook hier zijn we denk ik op langere duur beter bij gebaat. We hebben wel het boek ‘Lekker slapen zonder huilen’ wat we hierbij gaan toepassen, dus zou het wel op een liefdevolle manier gaan gebeuren van wat ik mag geloven, maar niet zoals ik echt wil… Maar goed, ik moet dus inleveren op allerlei punten om te zorgen dat het weer gaat werken voor ons allemaal. tevreden zijn met goed-genoeg i.p.v. perfect. Want nu loop ik soms al op mijn tenen, ik zal wel moeten met 2 kinderen straks als ik er alleen voor sta.
Hoe het met de BV zal blijven gaan weet ik nog niet. Ook dat moet ik meer laten varen denk ik, als in: niet koste wat het kost perfect lang willen voeden. Voor nu voed ik nog, al is het wel (bewust) wat minder. En het doet nog steeds pijn, alleen nu nog enkel bij aanhappen, en niet de hele tijd meer… We gaan zien tot hoever ik het wil/trek.
Ben ik weer, met een on-topic vraag dit keer.
Ik ben gaan minderen met de BV, omdat het teveel pijn begon te doen door de zwangerschap, te pas en te onpas een halve slok, tiet-trekken, niet effectief drinken, afgeleid, late TSR.
Ze krijgt nu nog overdag en 's nachts, ik denk bij elkaar 6 keer, naast haar bijvoedings-schema dat er zo uitziet:
's Morgens: 1 boterham kaal/boter
Tussendoor: 1 appel
's Middags: 1 of (vaker) 2 boterhammen kaal/boter
Tussendoor: Cracker/rijstwafel/soepstengel/rauwkost
's Avonds: Aardappel en groenten, incidenteel een bordje pap als wij iets eten wat ze niet mag
Nu merk ik dat haar plasluiers de laatste tijd minder zijn.
Vermoedelijk ook doordat ik merk dat de BV aan het teruglopen is door de zwangerschap. Ik kolf ook nog maar 80 cc. We bieden haar nu extra vocht aan, d.m.v. water, lauwe thee, of verwerkt in een bordje pap, of de afgekolfde flesjes aanmengen met water (voor het vocht, aangezien ik nog maar 80 cc kolf)… Haar terug vaker aanleggen zie ik niet zitten, ik heb voor mezelf nu ook geaccepteerd dat ik niet zo lang ga voeden als eerst gepland, en ik mezelf ook niet koste wat kost wil opofferen om toch te blijven voeden, aangezien het nu al terugloopt door de zwangerschap en dat toch iets is waar ik geen invloed op heb. Ze krijgt zoals gezegd nog steeds zo’n 6 keer, waarvan ook 's nachts.
Maar nu vraag ik me af hoe we dit vocht/BV-‘tekort’ het beste kunnen oplossen. Gewoon water/thee blieft ze eigenlijk niet, vandaar dat we begonnen zijn met kolf-flesjes aanmengen met water, dit pakt ze namelijk wel. Maar water bevat natuurlijk niet de BV-stofjes en voedingswaarden, en ik merk toch dat haar luiers wat droger zijn (ze is nog wel goed alert etc.).
Kan ik zo doorgaan aangezien ze al bijna 10 maanden is ? Of is het noodzakelijk een melk-alternatief te geven ?
Kunstvoeding? Dus deels bv en deels fv?
Tenminste zo had ik het op het eind gedaan toen ik weer moest werken en ik niet genoeg kolfde. Ik heb bv gegeven totdat Sean 1 jaar was, daarna overgestapt op fv en later op halfvolle melk.
@Selena wrote:
Maar nu vraag ik me af hoe we dit vocht/BV-‘tekort’ het beste kunnen oplossen. Gewoon water/thee blieft ze eigenlijk niet, vandaar dat we begonnen zijn met kolf-flesjes aanmengen met water, dit pakt ze namelijk wel. Maar water bevat natuurlijk niet de BV-stofjes en voedingswaarden, en ik merk toch dat haar luiers wat droger zijn (ze is nog wel goed alert etc.).
Kan ik zo doorgaan aangezien ze al bijna 10 maanden is ? Of is het noodzakelijk een melk-alternatief te geven ?
Tot de leeftijd van één jaar heeft een baby ongeveer 500-600 cc zuivel per dag nodig, daarna volstaat 300 cc per dag (bron: bv.com-voedselintroductie/drinken. Als je betwijfelt of ze die hoeveelheid binnen krijgt, zou je naast de bv een schaaltje yoghurt of kwark kunnen aanbieden? Of eventueel wat geitenmelk of wat koemelk?
Ander vocht (water, lauwe thee) kun je in principe gewoon op tafel zetten zoals je dat voor jezelf ook doet. Ze zal op een gegeven moment precies willen doen wat jullie ook doen en dan pakt ze zo zelf een keer dat bekertje op
Ja aan gewone koemelk zat ik ook al te denken, maar stond me ergens bij dat ze dat pas vanaf 1+ jaar mochten ? :think: Vandaar…