Ik heb geen verstand van Bv maar wel ruime ervaring met Paroxetine.
Tijdens de zwangerschap van Victor slikte ik Paroxetine. Maar moets rond de 20 weken stoppen ivm het kindje in mijn buik. Het afkicken van de AD was verschrikkelijk. Ik merkte ook veranderingen bij het kindje in mijn buik. De bevalling moest in het ziekenhuis mede om de afkicking van Victor van de paroxetine.
Mijn ervaringen zijn niet wetenschappelijk maar puur wat mezelf is overkomen. Ik zou er niet voor kiezen om mijn kindje bloot te stellen aan paroxetine. De bijverschijnselen zijn dermate dat ik dat niet ongevaarlijk vind voor het babytje. Om dan nog maar niet te spreken over het afkicken.
En dan ga ik nu iets zeggen wat als vloeken in de kerk kan overkomen maar zo bedoel ik het niet hoor. het gaat mij puur om de ervaring die ik persoonlijk heb! De nadelen van de AD dus. Als je de Ad nodig bent zou ik stoppen met de BV. Met het geven van een flesje krijg je ook een goede binding met je kindje. Maar je hebt dan wel rust met de hormonen en bent vrij om welk medicijn dan ook te gebruiken zonder dat je kindje daar de zeer nadelige gevolgen van mee krijgt.
Paroxetine mag je volgens het boekje bij de ha nemen zolang je het maar na de laatste voeding van de dag geeft. Vervolgens moet je overdag 1 of 2 flesjes proberen te kolven zodat als de kleine voor de nachtvoeding komt geen paroxetine binnenkrijgt. Of iig, in veel mindere mate. Er zou ongeveer 6 uur tussen moeten zitten tussen het innemen en de volgende voeding.
Charity, misschien kun je wel eerder bevallen. Je bent al bijna bij de 37 weken :hug: Ik weet echt dat het niet makkelijk is. Maar een AD heeft ook “inwerktijd” nodig en die is langer dan jij nog zwanger bent. En nogmaals mijn ervaring is dat je echt geen verslaaft kindje op de wereld wilt zetten.
Veel sterkte meis :hug:
Als ik het allemaal zo lees, vind ik het zo schrijnend hoe de zorgverlening in zijn werk gaat bij een PPD of en Pre-PD.
Hier kan ik alleen maar soortgelijke verhalen posten. Maar ik heb het uiteindelijk zonder hulp “opgelost.” Samen met mijn vent heb ik veel gepraat en uiteindelijk ben ik ook gaan sporten (toen de ergste kantjes er vanaf waren) en stukje bij beetje ben ik uit het dal gekropen.
Het heeft van begin tot het eind dik een jaar geduurd. Ik vermoed dat het sneller had gekund als ik bij een psycholoog kon komen (kreeg geen verwijzing.)
Ook ik kreeg het advies te stoppen met de bv en aan de AD te gaan. Nou aan mijn neus! Ik weigerde in alle toonaarden en mede dankzij mijn eigenwijsheid en de steun van vriendlief door blijven gaan met de bv. Uiteindelijk heb ik 20 maanden bv gegeven. Toen was het voor mij genoeg, maar mijn beslissing kwam vanuit mij en niet vanuit mijn PPD. En ik ben zo blij dat ik het toch heb volgehouden.
Ik hoop dat de meiden die een depressie hebben, snel de juiste hulp krijgen. En ik vind ik dat stoppen met de bv een verkeerde beslissing is. Er wordt soms zelfs gezegd dat het nog erger kan maken.
Ariel, het is dus inderdaad jouw ervaring dat AD positief werkt en de bv negatief op je depressie. Maar dat is helemaal niet zo in mijn geval. Zonder AD kun je ook uit een depressie komen (ligt natuurlijk wel aan de zwaarte ervan.)
Al zijn onze situaties natuurlijk wel anders…
Maar ik denk dat BV juist tijdens een PPD belangrijk is om door te zetten. Door het stoppen met de bv gaat je hormonenspiegel nog meer veranderingen veroorzaken, wat mijns inziens niet de bedoeling is.
Maar natuurlijk ieder het recht op zijn eigen mening.
Charity, heel veel sterkte en succes! :hug:
Pimpernella, ik ben erg benieuwd hoe het je vergaat. :hug:
Maar ik denk dat BV juist tijdens een PPD belangrijk is om door te zetten. Door het stoppen met de bv gaat je hormonenspiegel nog meer veranderingen veroorzaken, wat mijns inziens niet de bedoeling is.
Om het nog sterker te maken, bv maakt een bepaald hormoon aan waar je gelukkiger van wordt.
KIRSTEN… wauw, wat een doorzetter ben je zeg… 
en je hebt helemaal gelijk… :thumbup: ik vind zelf dat, uitzonderingen daargelaten… er veel te snel AD voor wordt geschreven… het wordt bijna gezien als een recept voor aambeienzalf… Dit terwijl AD idd een behoorlijke tijd nodig heeft om te gaan werken en afkicken van AD is ook geen lolletje… Vaak hoor ik achteraf dat mensen ZO blij zijn dat ze er niet aan begonnen zijn…
Door BV te geven komen ook die gelukshormonen vrij… EN je krijgt kapsones van het voeden van je kind… :inlove: doet een mens ook goed… Van BV geven worden 2 mensen happy… JIJ en JE BABY…
Ik ben er niet aan begonnen… ben ook behoorlijk lang depressief geweest… en volg nu al 3 jr therapie… maar wat ben ik er blij om dat ik nog steeds BV kan geven… en dat ik niet het 'gedoe’heb van AD…
AD werkt, maar HOE het werkt weten ze niet… het stompt je af… maakt je bijna tot zombie… je voelt je niet klote nee, maar ook die happy gevoelens voel je niet… Dat zou niks voor mij zijn…
Dat wilt natuurlijk niet zeggen dat AD fout is, voor sommige mensen kan het een uitkomst zijn, zelfs een redmiddel…
ik heb het ook nooit gewild maar nu wil ik het zelf.
ik heb echt momenten dat ik niet meer wil dat ik erover denk dat ik mijn kinderen bij mijn vriend laat en er vandoor ga. als ik mijn kinderen niet had had ik niet meer willen leven. het is dat ik dat mijn kinderen niet wil aan doen. anders hoefde het van mij niet meer.
de ene keer dek ik laat de kleine maar komen herlijk de andere keer denk ik ik wil het helemaal niet ik wil geen kinderen meer geen relatie meer alleen maar rust. ik zit er echt doorheen ik kan niet meer.
mijn vriend begrijpt me niet hij is een heel simpele denker en snapt hier dus niks van. dat maakt het extra moeilijk omdat ik er dus niet met hem over kan praten en hij me totaal niet snapt.
als we ruzie hebben flip ik helemaal uit ik scheld hem voor vanalles uit ik heb totaal geen zelf beheersing meer. hij zegt dan simpel andere mensen kunnen zich toch ook inhouden dus kan ik dat ook was het maar zo makkelijk 
Met een goede psych kan Ad ook niet afstompen en alleen een positief effect hebben in de instelling waar ik heb gezeten wod daar heel goed mee omgegaan en goed naar gekeken. dat afstompen gebuerd als je teveel of de verkeerde medicatie krijgt.
@charity wrote:
ik heb het ook nooit gewild maar nu wil ik het zelf.
ik heb echt momenten dat ik niet meer wil dat ik erover denk dat ik mijn kinderen bij mijn vriend laat en er vandoor ga. als ik mijn kinderen niet had had ik niet meer willen leven. het is dat ik dat mijn kinderen niet wil aan doen. anders hoefde het van mij niet meer.
de ene keer dek ik laat de kleine maar komen herlijk de andere keer denk ik ik wil het helemaal niet ik wil geen kinderen meer geen relatie meer alleen maar rust. ik zit er echt doorheen ik kan niet meer.
mijn vriend begrijpt me niet hij is een heel simpele denker en snapt hier dus niks van. dat maakt het extra moeilijk omdat ik er dus niet met hem over kan praten en hij me totaal niet snapt.
als we ruzie hebben flip ik helemaal uit ik scheld hem voor vanalles uit ik heb totaal geen zelf beheersing meer. hij zegt dan simpel andere mensen kunnen zich toch ook inhouden dus kan ik dat ook was het maar zo makkelijk
Met een goede psych kan Ad ook niet afstompen en alleen een positief effect hebben in de instelling waar ik heb gezeten wod daar heel goed mee omgegaan en goed naar gekeken. dat afstompen gebuerd als je teveel of de verkeerde medicatie krijgt.
Ik had PRECIES dezelfde gedachtes…
het is niet makkelijk meis… en je moet doen wat jouw gevoel je zegt hoor… ikzelf heb er niet voor gekozen maar als het jou helpt, en jou weer beter kan maken, moet je zelf die keuze maken… en idd je hebt AD en je hebt AD… AD is net als een schoen… je hebt er zoveel maar de een zit slecht en de ander past precies… 
Dus geef ook op tijd aan als het NIKS voor je doet… (na die normale inwerktijd bedoel ik) Niet met een AD aan blijven modderen als je een andere kan krijgen die misschien wel bij je past…:-*
Dank je wel Faizaa voor die veren in mijn reet! :mrgreen: Knapt een mens van op! :lol:
Wat ik ook niet snapte aan mijn ha was dat ik geen verwijzing voor een psycholoog kreeg, maar hij mij wel even aan de AD wilde hebben. Dat strookte ook helemaal niet met mijn gedachten en toen heb ik mijn hakken in het zand gezet.
Eerst was mijn vent er verbolgen over en sceptisch, maar uiteindelijk zag hij dat ik wel wilde werken aan mijn situatie, maar op een andere manier. Dat heeft voor hem de doorslag gegeven.
Charity, het is echt belangrijk dat je de juiste instanties vindt.
Ook je vriend zou wat meer achtergrond informatie op moeten zoeken. Maar ik snap dat het moeilijk is voor hem en voor jou.
Ik zal even zoeken naar een website die ik mijn vriend heb laten lezen. Kijken of die nog bestaat. Ik heb zelf veel aan de info gehad en mijn vriend ook (hij snapte iets meer wat er in mij omging.)
Al moet ik wel zeggen dat ik jou situatie lastig vind. Ik heb een PostPD gehad en jij zit duidelijk in een PrePD, dus weet niet zo goed hoe en wat, behalve: :-* en :hug:.
Nou goed hoor Kirsten… verdiende veren… :mrgreen: :thumbup:
Hier ook, de therapie heeft me erbovenop gekregen… dat en veel rust, wandelen… hier heeft een emdr therapeut ruzie gemaakt met me, omdat ze perse wilde dat ik ging stoppen met de BV, en ze heeft mij een boel dingen verweten… ik ben niet verder gegaan met haar, maar naar een andere emdr therapeut gegaan en hij was verbaast dat zij uberhaupt AD aanraadde, gezien mijn situatie… en hij was er 100% van overtuigd dat het genot, plezier, en trots van BV geven (+ de hormonen die vrijkomen en depressieve gevoelens tegengaan) nooit zou opwegen tegen de positieve effecten van AD… maar ook als ik geen BV had gegeven… mijn zus heeft ook AD geslikt en zij heeft er erg erg veel moeite mee gehad te stoppen… ook AD moet je rustig weer afbouwen en zij voelde zich vaak weer zoals ze zich VOOR de AD voelde…
Ik vind hier wel iets over medicatie.
Dus AD tijdens zwangerschap en bv…
http://www.poppoli.nl/smartsite.dws?ch=web&id=11289
Misschien iets voor jou, Charity?
Eigenlijk, komt het erop neer dat je moet afwegen… Wat is belangrijker?
@Kirsten wrote:
Dank je wel Faizaa voor die veren in mijn reet! :mrgreen: Knapt een mens van op! :lol:
Wat ik ook niet snapte aan mijn ha was dat ik geen verwijzing voor een psycholoog kreeg, maar hij mij wel even aan de AD wilde hebben. Dat strookte ook helemaal niet met mijn gedachten en toen heb ik mijn hakken in het zand gezet.
Eerst was mijn vent er verbolgen over en sceptisch, maar uiteindelijk zag hij dat ik wel wilde werken aan mijn situatie, maar op een andere manier. Dat heeft voor hem de doorslag gegeven.
Charity, het is echt belangrijk dat je de juiste instanties vindt.
Ook je vriend zou wat meer achtergrond informatie op moeten zoeken. Maar ik snap dat het moeilijk is voor hem en voor jou.
Ik zal even zoeken naar een website die ik mijn vriend heb laten lezen. Kijken of die nog bestaat. Ik heb zelf veel aan de info gehad en mijn vriend ook (hij snapte iets meer wat er in mij omging.)
Al moet ik wel zeggen dat ik jou situatie lastig vind. Ik heb een PostPD gehad en jij zit duidelijk in een PrePD, dus weet niet zo goed hoe en wat, behalve: :-* en :hug:.
weet je wat het is de instelling waar ik 6 weken heb gezeten is echt super maar dat is dus echt intern normaal is de standaard tijd van opname 3 maanden maar omdat ik al 28 weken was konden ze me niet langer daar houden omdat ik ook thuis alles op orde moet krijgen samen met mijn vriend natuurlijk. ik heb wel nazorg in de vorm van relatie therapie bij hun. maar tis wel iedere week een half uur rijden dat word nu ook heel zwaar dus is nog maar eens in de 2 weken. na de bevalling krijg ik een doorverwijzing naar iemand hier in de buurt. ze vonden het nu te belastend om dat te doen omdat je helemaal opnieuw moet beginnen bij een nieuwe therapeut.
mijn vriend is een beetje een botte boer op dat gebied hij vertelt me iedere dag opnieuw dat hij dit niet wil e dat het moet veranderen anders hoeft het niet meer hij denkt echt dat dat helpt en is bang dat als hij dat niet zegt ik het normaal ga vinden en het dus niet verandert maar eigenlijk schopt hij me iedere dag gewoon de grond in en dat snapt hij niet.
Dat herken ik.
Dat deed mijn vent ook. Totdat ik hem er heel duidelijk iets van zei. Samen met die website (die ik dus niet kan vinden… :?)
Misschien dat mijn vent iets minder bot was?
Kan de therapeut niet zeggen dat het niet werkt? Of komt dat ook niet over?
dat komt ook niet echt over het is al heel wat dat hij nu meegaat naar therapie want dat vond hij ook nooit wat.
ik vind het ook zo moeilijk dat als ik me al 2 dagen inhoud en rustig doe het dan niet gezien word. als ik hem daarop wijs zegt hij gewoon dat hij dat niet nodig vind want dat is toch heel normaal :wall:
Is homeopathische hulp misschien wat? :think:
Hier nog een andere link. Vooral de alinea helemaal onderaan is misschien interessant?
http://home.planet.nl/~enge1746/prenatale.htm
Sorry, Charity, ik kan die website echt niet meer vinden.
Ik snap er niets van…
@Kirsten wrote:
Is homeopathische hulp misschien wat? :think:
Hier nog een andere link. Vooral de alinea helemaal onderaan is misschien interessant?
http://home.planet.nl/~enge1746/prenatale.htm
na het lezen va deze site ben ik dus ook begonnen met een vitamine complex en visolie maar dit werkte helemaal niet bij mij helaas.
hierna heeft mijn psycholoog me laten opnemen.
Balen.
Het zou zo fijn zijn als er een niet-schadelijk middeltje zou zijn…
Sterkte meid!
Ik hoop dat er snel wat lichtjes aan je horizon gaan branden… :-*
Charity, sterkte meis :hug: . Ik zou zo ook niet weten wat en hoe je iets kunt doen. Maar het lijkt me dat je vent iig iets moet veranderen want alleen kun je het gewoon nu niet.
Ik heb dus wel AD (paroxetine) en ben deze week begonnen bij de psycholoog (op aanraden van de bedrijfsarts en verwijzing van de ha). De AD helpen in zoverre dat de ‘ontplofmomenten’ iets beter te handelen zijn. Het gevoel dat de kids me weinig interesseren is nog niet weg en dat zal ook nog wel even duren. Ik bedoel dan dat ik het niet erg zou vinden als ze ipv een uurtje bij oma, ze een heel weekend bij oma zouden blijven (of misschien voorlopig ook wel niet terug zouden komen :oops: ). Maar ok, hier werken we aan.
Ik heb een super relatie en m’n man is een schat. Hij doet z’n uiterste best om me te helpen en voor de kinderen te zorgen en alles goed te laten reilen en zeilen. Maar ook m’n gevoelens voor hem zijn erg afgestompt. Ook daar moeten we aan werken maar ook daar komen we wel uit.
De BV loopt nog steeds super. Manneke lijkt er geen last van te hebben en ontwikkelt en groeit goed. Ik ben erg blij dat ik zo gekozen heb om toch door te gaan met de BV.
Zo is het Pimpernella.
Al die gevoelens komen met de tijd wel weer terug. Daar moet je ook echt de tijd voor nemen. Ik herken ze in ieder geval wel heel erg.
Ook fijn dat de bv nog steeds goed gaat! Da’s dan weer een zorg minder.
Ik hoop dat je snel wat fleurige momenten zult krijgen. :-*