Ik eh… ik ben erg bang voor tandartsbehandelingen… echt heel bang. Voor een simpele controle slaap ik niet en ik heb dus ook ernstig last van uitstelgedrag.
In 2010 voor het laatst geweest en dat was de eerste keer sinds 6 jaar dat ik ging. Toen natuurlijk tandsteen, een hoop gemopper van de mondhygiëniste (wat ik nooit snap, ze brengen dat nou nooit met het uitgangspunt dat mensen toch echt zelf voor hun gebit moeten willen zorgen) en 3 gaatjes die gevuld moesten worden en oude vulling die vervangen moest worden… In etappes is hij toen bezig geweest, en toen ik kwam voor mijn vulling, was de dag ervoor mijn verstandskies afgebroken dus ipv vulling vervangen werd met kies getrokken en toen moest ik dus een nieuwe afspraak maken voor die vulling en tja… dat heb ik dus nooit gedaan.
Kinderen zijn dus nu ook al sinds 2010 niet meer naar de tandarts geweest :shifty: en klagen nu over tandsteen waar ze last van hebben.
Sinds een week heb ik kiespijn, jawel aan de kant van de te vervangen vulling… dus ik voel de bui al hangen. Maar goed, heb weer gebeld voor een afspraak en mijn angst uitgelegd ook. Nu moeten we dus 23 juli heen voor controle, fluor happen, tandsteen verwijderen (ook bij de kids) en kijken wat ze met mijn kies aanmoeten. Ik mocht bij kiespijn ook apart komen… maar dat eh… stel ik dan dus uit…
Ik vind het verschrikkelijk eigelijk dat ik zo bang ben, de kinderen gaan daardoor ook niet regelmatig op controle… hoe doen anderen dat? Ik ben toch niet de enige die bang is voor de tandarts? :shifty:
Hier nog 1 die spaansbenauwd is voor de tandarts :shifty:
Voor een controle ben ik al heel bang
Laat staan voor behandeling
Gelukkig heb ik een hele begrijpende tandarts
Laatst moest ik een vulling laten vervangen nou echt brrrr
Ik heb 2,5 oxazepam ingenomen en toen was ik pas btje rustig en kon ik het een beetje handelen
Nu moet ik nog een keer heen voor een andere kies maar dat blijf ik maar uitstellen :shifty:
wat je misschien in elk geval zou kunnen doen is jouw controles loskoppelen van die van de kinderen.
Zorg ‘gewoon’ eerst dat zij 2x per jaar/ 1x per 9 maand in die stoel komen te zitten en plan voor jezelf eens een afspraak los.
Wij gaan altijd met z’n allen, maar als je je eigen angst dan ook nog eens meeneemt… door ze los te koppelen kan je in elk geval relaxed naar de controles van de kinderen.
En misschien een angst tandarts in de buurt?
Dat zou wat voor mij zijn… maar ga jij dan naar je huisarts om dan om oxazepam te vragen? :shifty:
Ik heb dat niet zo effe in huis en sch*t ondertussen 7 kleuren… echt… alleen al bellen voor een afspraak… ik heb het nu gedaan… na het dus 7 weken te hebben uitgesteld… Peet vroeg 7 weken terug al of hij naar de tandarts mocht omdat hij last had van tandsteen… 
helaas… hier in de omgeving neemt bijna geen tandarts meer nieuwe patiënten aan… wij hebben onze tandarts dus in Kampen. Ze doen echt hun best wel, maar t is en blijft een grote praktijk met veel verloop… heb dus in 2010 3 behandelingen ondergaan en kreeg elke keer een andere tandarts.
Lokoppelen… nouja… kinderen vragen dan waarom ik niet hoef en met name bij gewone controles vind Peter dat als mama niet gaat, hij ook niet hoeft… dus vandaar dat ik dat nog niet heb losgekoppelt.
Misschien maar eens gaan doen idd… :shifty:
Ik heb stanaard oxa in huis vanwege mn paniekstoornis
Maar je kunt ook naar de HA gaan je verhaal doen en dan krijg je oxa mee
Tenminste die van ons doet het wel voor angst bij de tandarts
Hier een man die panisch is.
Die ook al weken voor een geplande afspraak (controle) van alles voelt en bang is om te gaan, slecht slapen alles.
Toch heb ik hem min of meer “gedwongen” om elk half jaar ten misnte op controle te gaan.
De tandarts kent zijn angst, en is erg begripvol. Dit houd in ons geval letterlijk in dat ik elke contole naast hem stond mijn hand op zijn buik, om hem door te leren ademen.
(hij houdt van angst in de stoel zijn adem in)
Elke contole elke behandeling weer praatte ik hem er doorheen. Overigens planden wij behandelingen dus altijd zonder kinderen omdat ik die angst niet op die manier op hen wilde overbrengen.
Ondertussen is hij zo ver dat hij zelfstandig in de stoel kan voor een controle. Wel meot de tandarts dan letterlijk álles vooraf melden…"ik ga nu de stoel kantelen, ik ga nu een lampje pakken, ik ga nu voelen met dit haakje, ik ga nu…enzovoorts.
Ook is hij laatst (hij had de pech van een ontsteking onder een vulling, zelf heengegaan voor een wortelkanaalbehandeling. Ik was mega trots.
Hier is de oplossing dus een begripvolle tandarts en heel veel er doorheen praten van mijn kant.
De kinderen niet bij zijn angstmomenten betrekken, en wél elk half jaar gaan, onze dochter stond in de maxi cosi al op de stoel!
Oooh…jaaa hier ook!
Ook in 2010 geweest en ik weet dat ik mijn gebit schade aan het toebrengen ben door door te lopen met ernstig ontstoken tandvlees en tandsteen… En toch durf ik die afspraak niet te maken, of juist
Een keer eerdr is het al zo erg geweest en de behandeling is zo naar en pijnlijk. Ik had me voorgenomen het nooit meer zo ver te laten komen… :wall:
Maar… Ik ga nooit met de kinderen. Ik wil niet dat ze mijn angst meenemen, dus ben altijd apart gegaan. Dat vinden ze hier heel gewoon. En zij gaan dus wel elk halfjr, ik ga bij voorkeur niet mee want zelfs dan sta ik enorm te stressen, maar soms kan het niet anders en doe ik het wel.
Tegen peet kun je misschien zeggen dat jij gaat als hij op school is?
ik ben van 2001 tot 2009 niet geweest :roll: en het werd een steeds grotere berg om toch weer een tandarts te zoeken en te gaan. Elk jaar werd het moeilijker. maar toen mijn zoon de leeftijd had om te gaan, vond ik echt dat mijn issues niet mochten opwegen tegen de gezondheid van zijn gebit. dus ik heb met peentjes gebeld, ben eerste keren alleen gegaan, heb uren en uren op de stoel gelegen om alle schade te herstellen :shifty:
en nu gaan we netjes elk half jaar, zoonlief maakt er een wedstrijdje van wie het beste commentaar krijgt van de tandarts, vooral omdat hij weet dat hij toch altijd wint…
als je kinderen de leeftijd hebben om op controle te gaan en ze zelfs klagen over tandsteen, dan kan je angst nog zo groot zijn, maar moet je actie ondernemen vind ik. part of het moederschap…
ik lees niks over je man, of lees ik daar over heen?
Ik ga ook wel weer… de afspraak staat… maar ow… elk half jaar… ik vind het zo veel en zo vaak en zo… brrrrrr…
Ruud kan nooit mee op de dagen dat ik met de kinderen ga of kan en hij gaat 1x per jaar heel laat op de dag als hij uit t werk komt.
Hij vind het ook geen pretje, maar is niet zo angstig als ik… :shifty:
@Cell wrote:
Ik ga ook wel weer… de afspraak staat… maar ow… elk half jaar… ik vind het zo veel en zo vaak en zo… brrrrrr…
Ruud kan nooit mee op de dagen dat ik met de kinderen ga of kan en hij gaat 1x per jaar heel laat op de dag als hij uit t werk komt.
Hij vind het ook geen pretje, maar is niet zo angstig als ik… :shifty:
tja, ik zou denken; het gaat om de gezondheid van je kinderen, als jij echt niet durft, moet er toch een mouw aan te passen zijn dat hij op een moment gaat dat het wél met de kinderen samen kan? :shifty: als anders de consequentie is dat de kinderen met pijnlijk tandsteen zitten omdat ze helemaal niet gaan…
maar knap als je toch gaat!!
Ik was ook ontzettend bang en ben 6 jaar niet geweest. Totdat ik hoogzwanger was en ontzettende kiespijn had. De weekendtandarts wilde mij niet helpen (was nog wel een tandarts in het gebouw waar ik sta ingeschreven ;)) omdat ik zolang niet was geweest en geen zin had om verwaarloosde klusjes te maken. Contact gehad met 20 tandartsen of ze me aub wilde helpen, en 1 lieve man heeft me toen geholpen kon toch niet hoogzwanger of straks op het kraambed kiespijn hebben :wall:
Aantal maanden later een afspraak gemaakt bij mijn tandarts en mankeerde onzettend veel 3 gaatjes/tandsteenbehandeling / wortelkanaalbehandeling en mijn verstandkies moest getrokken worden. Echt doodsbang was ik. Begonnen met de wortelkanaalbehandling, en dat viel me zooo enorm mee dat ik de gaatjes ook wel durfde. Maar heeft maanden geduurd voordat ik een afspraak durfde te maken voor die kies te trekken, daarna aantal x de afspraak verzet ik durfde gewoon niet meer. Totdat hubbi mij begon te pushen dat ik echt moest gaan, want kreeg steeds meer last van die kies. Dus toch gegaan en ohhh wat was ik bang, en wat was de tandarts lief !! Uiteindelijk viel dit ook heeel erg mee. En ga nu echt elk half jaar, dit wil ik echt niet meer. Maar bang ben ik niet meer, volgens mij kan het niet meer erger als dit. (naja inplantaten zoals bij mijn moeder met pinnen in je kaak schroeven, daar hoef je bij mij niet mee aan te komen :shock:).
Met onze oudste dochter gaan we naar de kindertandarts elke 3 maanden (doen ze om ze vertrouwd te maken) en vind het heeel belangrijk dat ze wel elke keer gaat, juist omdat ik zo bang ben en niet wil dat ze dit ook krijgt. En ze gaat ontzettend graag (voor het cadeautje na afloop :mrgreen:), ze hebben al eens foto’s gemaakt en tandplak weg gekrabt en vind ze allemaal prima :thumbup: :inlove:
super dat je de afspraak gemaakt hebt :thumbup: .
Hier een man die ook altijd pas op het laatst van de dag kan… maar dat doen we dan dus met z’n allen.
Ik heb niks tegen de tandarts… oké het staat niet op mijn lijstje met dingen die ik graag wil doen, maar heb er geen angst voor.
Maar naar de tandarts met 4 kinderen zie ik dus echt niet zitten… dus wij doen het met z’n allen of we doen het niet.
Volgende afspraak staat ‘gewoon’ in de vakantie van mijn man, dus lekker makkelijk.
En weet je…als ik dit zo lees…
Ik heb zelf geen angst voor de tandarts (oké, er zijn leukere dingen, ik kijk er niet naar uit, maar het moet gewoon), maar ik ga 2 keer per jaar op controle (je kan ook 1 keer per jaar, dat doet mijn man die heeft een perfect gebit en gaat het andere half jaar naar de mondhygiëniste om alles ‘lekker’ schoon te laten maken zoals hij dat noemt).
Maar (en ik weet dat het stom klinkt, want de angst zit er gewoon en je hebt geen knopje waarmee je dat uit kunt zetten), als ik de behandelingen lees die jullie moeten ondergaan, tanden trekken, uren in de stoel om alles te ‘fixen’… bij mij is het altijd wat tandsteen weghalen, polijsten en ik ben weer klaar voor een half jaar (heb maar 1 gaatje, dus heb maar 1 keer hoeven vullen).
Ik denk juist door zolang niet te gaan, je alleen maar ‘grotere’ behandelingen nodig hebt, waar je juist zo bang voor bent.
Kijk, heb je een slecht gebit, heb je een slecht gebit. Daar valt niet tegen te poetsen (mijn vriendin heeft dat doordat ze vaak een radioactieve vloeistof in moet nemen vanwege haar schildklierafwijking, tanden worden er niet beter op zeg maar…).
Dit is echt een gevalletje makkelijker gezegd dan gedaan, I know…
Maar ik denk dat dat wellicht kan helpen, gewoon de controles volgen.
Hier ga ik apart van de kinderen.
Ik zit bij een normale tandarts, kinderen bij jeugdtandverzorging.
Weten dus ook niet beter dan dat dat gewoon zo is.
Toevallig ben ik gisteren nog geweest, en omdat het hier al school-vakantie is, heb ik ze meegenomen.
Zitten gewoon netjes in de behandelruimte te wachten tot ik klaar ben.
Als zij een oproep krijgen, zijn ze met zijn 2-en.
Bij Lucas bijvoorbeeld die ook heel erg klein is in zo’n grote behandelstoel, ga ik op verzoek van de tandarts zelf in de stoel zitten en neem Lucas bij me op schoot.
Wel eens onhandig als we ‘horizontaal’ gaan, maar het helpt hem wel dat hij in mijn armen ligt.
Ik probeer er nooit zo’n big-deal van te maken, nemen zij dat ook niet over.
Wellicht word dat ook anders zodra er echt dingen moeten gebeuren, zoals een gaatje vullen, etc…
Maar vind het al heel dapper dat je durft te bellen!
Ik ken het van mijn vader, stoere man die in het leger heeft gezeten, maar in zijn broek scheet van de tandarts.
Alles was aan het rotten en brak af.
Nu heeft hij sinds enkele jaren al zijn tanden (wat er nog over was), laten trekken en implantaten genomen.
Ik zou de kinderen 2x per jaar laten gaan en met de tandarts een deal maken dat hij even voor spek en bonen een paar minuten in je mond kijkt, maar de echte behandeling voor jezelf zou ik op een ander moment doen, zodat de kinderen jouw angst zo weinig mogelijk voelen.
Voor jezelf. Rot hoor. Ik weet niet wat je hier aan kan doen. Sterkte :hug:
@Cell wrote:
helaas… hier in de omgeving neemt bijna geen tandarts meer nieuwe patiënten aan… wij hebben onze tandarts dus in Kampen. Ze doen echt hun best wel, maar t is en blijft een grote praktijk met veel verloop… heb dus in 2010 3 behandelingen ondergaan en kreeg elke keer een andere tandarts.
Lokoppelen… nouja… kinderen vragen dan waarom ik niet hoef en met name bij gewone controles vind Peter dat als mama niet gaat, hij ook niet hoeft… dus vandaar dat ik dat nog niet heb losgekoppelt.
Misschien maar eens gaan doen idd… :shifty:
heb je ook alberts en dijkstra geprobeerd? moet je maar eens op google zoeken, ik weet dat een collega van mij er vorig jaar nog tussen is gekomen. wie weet…
Heb je al eens gespecialiseerde tandarts geprobeerd?
In hardenberg zit iemand die met lachgas mensen behandeld. Dat is een prettige methode en hij is gespecialiseerd in mensen met angst voor de tandarts.
Het is rustiger, ze nemen meer tijd, tonen begrip en er is een lachgas behandeling waardoor je dus minder pijn hebt en de spuiten e.d veel minder zijn…
Hier nog zo’n angsthaas.
Tot vorig jaar mei was ik ook al járen niet geweest. Mijn oude tandarts was niet vriendelijk met kinderen… En dat heeft een grote knauw opgeleverd bij mij.
Toen ging ik verhuizen hier naar de kop maar heb jaren geen andere tandarts gezocht. Als ik eraan dacht kreeg ik al hartkloppingen.
Tot na de miskraam, ik had zoiets, dit heb ik meegemaakt en overwonnen dan moet ik zéker wel in een tandartsstoel durven.
Dus de tandarts van mijn man en schoonouders gebeld en kon er zo bij. (dat telefoontje heb ik echt met lalle zenuwen gedaan en zeker een paar weken uitgesteld :? :oops: )
Met lood in mijn schoenen ging ik er heen met mijn man. Heb thuis eerst een potje gejankt want ik durfde echt niet… :shifty: Was alleen nog maar controle. Nu mis ik al een tand (die ooit eens is afgebroken, door de angst niets aan laten doen en brak alleen maar meer af…) dus had nachtmerries dat hij zou zeggen: ja hoor alles moet eruit… :?
Maar de schade viel mee, wat tandsteen (eitje) twee gaatjes en een verstandkies moest eruit. Moest eerst terug komen voor de tandsteen en de twee gaatjes, om langzaam aan te beginnen.
Lag ik daar op de stoel hoor ik hem zeggen tegen de asistente: pak jij verdoving … even voor de verstandkies. :shock: Dus ik vloog overeind , dat hadden we niet afgesproken!?!
Zegt hij doodleuk: tja nu ben je hier al als je het wist had je nachten niet geslapen, heb je verder nog afspraken vandaag?
Maar deze ‘behandelmethode’ heeft wel gewerkt want was er nu in 1 keer af. Maar goed ook want raakte die dag zwanger dus als ik in de zwangerschap die kies er nog uit moest laten trekken… :shifty:
En sinds dien ga ik elk half jaar weer. Had ook zoiets van, moet straks ook met mijn kindjes erheen en wil niet dat ze mijn angst overnemen. Maar deze tandarts is erg aardig, stelt je op je gemak, praat wat met je etc. Nu ik die hele grote stap overwonnen heb ben ik niet meer zo bang voor de tandarts. Het was alleen eerst even die hele grote drempel over…
Cell, ik zou eerst eens alleen gaan. Dan kun je alle angst hebben die je op dat moment voelt. En als je wat meer op je gemak bent de kindjes pas meenemen.
Hier nog een angsthaas… maar dat heeft ook te maken met een trauma.
(wij hadden een tandarts die bij mij, toen ik een jaar of 3/4 was een tand/kies wilde trekken zonder verdoving ik heb zowaar de hele boel bij elkaar geschreeuwd, getrapt, geslagen en gebeten (nog net niet het vingertopje van de tandarts er af gebeten). Daarna begon de ellende: ziekenhuis in ziekenhuis uit… tot dat we bij een hele goeie/fijne tandarts kwamen. Helaas ging ik verhuizen en om elke keer zo’n lange reis te maken voor de tandarts ging me niet echt meer lukken.
Nu al twee tandartsen versleten… nu op zoek naar een ander (moet die tandarts nog bellen).
Ik loop met 5 gaatjes rond en er moet nog een 2e behandeling gedaan worden mbt wortelkanaalbehandeling.
Heb een mega slecht gebit.
ik ben ook heel bang en ga altijd met meer pijn weg dan ik ben gekomen :roll:
heb nu besloten nog te gaan voor de kinderen en zelf niet meer in die stoel te gaan zitten