Lief dagboek
Hoi allemaal,
Dagboeken zijn niet mijn sterkste kant, maar ik wil proberen om hier ons verhaal een beetje bij te houden. Het blijkt dat de natuurlijke methode om zwanger te worden niet echt werkt voor ons en we beginnen binnenkort met IVF. Ik noem het nu “ons kleine projectje�, vandaar te titel van dit draadje. Ik wil hier graag van me afschrijven - voor mezelf om het terug te kunnen lezen, voor anderen die zwanger proberen te worden en waarbij het eventueel ook wat langer duurt, eigenlijk voor iedereen die het leuk vindt om te volgen 
Reageren mag natuurlijk van harte, en tips en vragen zijn welkom. Maar ik hoop dat ik het ook volhou als er geen reacties komen 
We zullen zien!
Ik zal proberen om in dit eerste berichtje een globaal overzicht bij te houden voor degenen die na verloop van tijd geen zin hebben om meerdere pagina’s door te lezen.
Wij (per mei 2013): leeftijd 32 jaar, man 35 jaar, ruim 12 jaar samen.
Gestopt met de pil: mei 2013, na 16 jaar.
Probleem: hormoonproductie van slag, geen cyclus, geen eisprong, dun baarmoederslijmvlies.
Behandeling gynaecoloog: Trisequens voor een dikker baarmoederslijmvlies (effect: twijfelachtig), Pergotime om eisprong te stimuleren (vergelijkbaar met Clomid, effect: negatief), doorverwijzing IVF.
Behandeling fertiliteitskliniek: eerste IVF-poging kort regime mei 2014. Opstart behandeling lees je vanaf pagina 2.
Eerste IVF-poging succesvol! Positieve test vanaf pagina 6.
Ons verhaal
We hebben steeds gezegd dat we geen kinderen wilden, dat we het samen zo fijn hadden. Waarom zouden we daar iets aan veranderen? Dat vonden veel mensen maar moeilijk te begrijpen en we moesten het steeds ‘verantwoorden’. Hoe langer we bij elkaar waren en hoe meer we ons leventje lekker voor elkaar hadden, hoe vaker ons gevraagd werd of we niet ook onderhand zin hadden in een kleintje. En als we voor de zoveelste keer zeiden dat dat niet zo was: wacht maar af, dat komt nog wel. Zó irritant vonden we dat! Laat dat ons toch lekker zelf bepalen! En bovendien: wie zegt dat het dan zomaar zou lukken? Niet iedereen kan zomaar kinderen krijgen tenslotte, hoe kwetsend is het dan wel niet om daar steeds vragen over te krijgen? Uit pure frustratie zei ik zelfs af en toe als vreemden het vroegen dat ik geen kinderen kón krijgen, gewoon om ze de mond te snoeren. Zo, klaar met dat gezeur! Heb zelfs met de huisarts gesproken over sterilisatie zodat ik na vele jaren kon stoppen met de pil (zo lang zo veel hormonen zijn echt niet goed voor je), maar ze weigerde: ik was veel te jong, zou wel bijdraaien. Volgens de statistieken kwam dat nog wel. Woedend was ik. Niet omdat ik zonodig gesteriliseerd wilde worden, maar omdat anderen voor ons bepaalden wat wij moesten willen! Hoe meer er tegen ons gezeurd werd, en hoe vaker me irritante krijsende babies in de armen gedwongen werden om me van mening te laten veranderen (“O dat staat je goed! Willen jullie écht niet?!�), hoe meer we een hekel kregen aan het hele concept. Tot slot nam het gezeur af. Iedereen wist het nu wel. Daarnaast emigreerden we naar het buitenland (niet vanwege dit). Eindelijk rust.
En oh ironie! Na een paar jaar zonder al teveel gezeur begon de gedachte wél steeds vaker in ons op te komen. Niet per sé alleen positief en met ‘rammelende eierstokken’, maar gewoon: hoe zou het zijn? De verantwoordelijkheid, de trots, het tijd- geld- en slaapgebrek, iets van onszelf zien opgroeien, knuffelen, ruziën, het opvoeden de eerste jaren, de gesprekken als ze wat ouder zijn, niet langer alleen wij tweetjes maar nog méér!.. Kortom: we werden nieuwsgierig. Maar het is niet zomaar iets om een kind op de wereld te zetten! Op mijn 32ste verjaardag liepen we door een park en zei ik tegen mijn man dat het nu onderhand wel tijd begon te worden om echt helemaal definitief een beslissing te nemen. Laten we het nu helemaal gaan, of gaan we ervoor? We spraken af dat we er het komende jaar allebei goed over zouden nadenken, met elkaar praten over de voors en tegens. Op mijn volgende verjaardag, als ik 33 werd, moesten we eruit zijn. Dan heb je in principe nog een paar jaar dachten we, en als het niet meteen lukt is er nog hulp te krijgen. Aangezien ik hier mijn verhaal doe, snap je dat we ervoor gegaan zijn! Idioot idee, en niemand weet ervan. Wat zullen ze verbaasd zijn als we straks groot nieuws hebben!
En wederom: oh ironie! Want het ging dus niet zomaar vanzelf. Alsof ik het altijd heb geweten, of uitgelokt heb. In mei 2013 stopte ik met de pil, na 16 jaar. Ik wist dat het even kan duren voor je cyclus op gang komt en regelmatig wordt. Maar er gebeurde helemaal niks. Geen menstruatie, en geen positieve zwangerschapstest. In juli belde ik de huisarts maar ik moest drie maanden afwachten, eind augustus kon ik langskomen. Ze kon niet echt wijs uit de bloedtesten en ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog.
Start in de medische mallemolen: by de gyn
Voor het eerst weer ongesteld
Half oktober (na vijf maanden) kon ik dan voor het eerst terecht bij de gyn. Ik verwachtte er van tevoren weinig van, en ging er vanuit dat ze vooral zou kijken of alles er goed uit zag maar dat we verder gewoon moesten wachten tot er 1 of 2 jaar voorbij was voordat ze verder wat zou doen. Maar van binnen voelde ik dat er wat mis was, dus ik was goed gefrustreerd. Gelukkig viel het erg mee en pakte ze gelijk door. Er was wat mis met hormoonwaardes in mijn bloed, mijn baarmoederslijmvlies was erg dun, en het was vreemd dat ik totaal geen cyclus had. Op de inwendige echo zag alles er verder wel goed uit, op dat slijmvlies na dan. Maar alles zat er en het was geen PCOS. Toch reden genoeg om verdere onderzoeken te doen. Ik moest een nieuwe bloedtest doen om mijn AMH (anti-müller hormoon) te meten, dat is een indicatie van de capaciteit van de eierstokken, hoeveel eitjes je nog hebt. Dat bleek gelukkig goed te zijn. Intussen begon ik met Trisequens om te proberen om mijn cyclus weer in een ritme te helpen en om mijn baarmoederslijmvlies wat dikker te maken. Hiermee werd ik uiteindelijk in november na een half jaar weer ongesteld. Ik blij Maar ik had nog steeds geen eisprong. Daarvoor zou ik uiteindelijk met Pergotime moeten beginnen (een soort Clomid, ander merk) als er uit zichzelf niks gebeurde.
Don’t worry, we have a plane!
In november ging het opeens heel hard. Eerst sprak ik de heel ervaren vervanger van mijn eigen gyn die me aanspoorde om gezien mijn leeftijd (en bedankt) maar gewoon ‘gas te geven’ en dubbele doses Trisequens te gebruiken. Daarnaast raadde hij aan om ook meteen door te pakken met Pergotime. En vervolgens begon hij over hormoonstimulering en spuiten en IVF, over een tijdje. Pffff, dat was schrikken. Maar…eigenlijk ook fijn. Dat kan ik maar lastig uitleggen, want het is natuurlijk allemaal heel heftig. Van de andere kant wist ik diep van binnen dat het toch die kant op ging en dan ga ik er liever meteen voor dan maar ik weet niet hoe lang aan te modderen. Het was fijn om meteen serieus genomen te worden, in tegenstelling tot zoveel stellen die soms meerdere jaren moeten wachten op hulp.
Na de nodige bloedtesten en inwendige echo’s heb ik samen met mijn eigen gyn een plan gemaakt: meteen in november al starten met een eerste kuur Pergotime (ovulatieinductie, net als Clomid). Als dat niet werkte in december een pauzemaand en in Januari een dubbele kuur Pergotime. Als het dan nog niet werkte in februari weer pauze, en in maart weer een dubbele kuur. De pauzemaanden zijn om niet overgestimuleerd te raken met kans op meerlingen. Als dat allemaal niks opleverde zou ze me doorverwijzen naar een fertiliteitskliniek. Helaas werd het een rommeltje doordat mijn menstruatie onregelmatig kwam en erg weinig was, en sloeg de ovulatieinductie niet goed aan. In januari zagen we op de inwendige echo wel follikels maar geen grote eitjes, dus ook de dubbele kuur was niet genoeg. Vanwege de wachttijden in de zorg stuurde ze in januari vast een doorverwijzing. We zouden het in de tussentijd gewoon verder proberen met de hormonen, maar eigenlijk zag ze zelf ook wel in dat dit niks werd.
Mijn man heeft intussen ook een spermatest gedaan en die was helemaal goed!
De fertiliteitskliniek zit hier ver vandaan (700 kilometer) dus we moeten met het vliegtuig erheen. Gelukkig wordt een deel van het reizen en overnachten in hotels vergoed. Dit is schijnbaar de beste kliniek van het land. De behandeling is duur, soms pijnlijk, ingrijpend en emotioneel, maar we kijken ernaar uit! 
Vervolg in de medische mallemolen: start IVF
Inmiddels hebben we contact gehad met de kliniek. Het is nog een beetje onzeker wanneer we precies starten met de behandeling, maar het gaat wel sneller dan verwacht. In eerste instantie kregen we in februari te horen dat we zouden moeten wachten tot ‘in de loop van de herfst’ en vervolgens zouden we in mei al kunnen starten. Nu maakt mijn kunstmatige cyclus er dwars door de hormonen weer een zooitje van, en lijkt het alsof mijn menstruatie weer een week te vroeg komt. Positief gevolg is dat we dan misschien in april al mogen beginnen! Hoera.
Je zou van minder hormonaal worden
Wij krijgen ‘IVF kort protocol’. Dat betekent zelf thuis hormooninjecties zetten, waarschijnlijk Gonal-f en Puregon (de medicijnen komen per koeltransport met de post zonder ooit bij de kliniek geweest te zijn!) maar ik hoef niet aan de neusspray die je in een soort kunstmatige overgang helpt.
De injecties zet je vanaf dag 2 of 3 van je cyclus, en op dag 6, 7 og 8 van het spuiten ga je naar de kliniek voor een echo. Dat is dus ergens rond cyclusdag 8-11. Dan plannen ze een paar dagen later óf een nieuwe echo (als er nog niet voldoende gegroeid is) óf al meteen de punctie (het ‘oogsten’ van de eitjes). Dan volgen nog weer wat andere hormonen door middel van injectie met Pregnyl. Na de punctie worden de eitjes en spermacellen aan elkaar over gelaten in de hoop dat er leven ontstaat. Mocht dat gebeuren dan wordt twee tot vijf dagen na de punctie een (of maximaal 2) embryo teruggeplaatst. Intussen moeten hormonen ook het baarmoedervlies dik genoeg houden om een embryo in te kunnen laten nestelen. Van al deze hormonencocktails schijn je behoorlijk ‘hekserig’ te kunnen worden, dus hier kijk ik totaal niet naar uit. Ook de punctie schijnt echt nogal pijnlijk te zijn. En alle behandelingen en het reizen maken het ook best duur. Kortom: niet echt iets om naar uit te kijken.
Maar waarom doen we dat dan toch??
Succes met je traject.
Maarre waarom zit de kliniek 700 km verder? Waar woon je dan en waar ga je naartoe?
Waarom kies je voor een kliniek zo ver weg?
Hoi Krabje, dankjewel!
We wonen in het buitenland. Ik heb niet zo’n zin om te zeggen waar, ben bang dat ons verhaal op deze manier al herkenbaar genoeg is voor mensen die ons kennen. :roll:
Het land is nogal groot. De dichtstbijzijnde kliniek ligt 550 km verderop. Deze waar we nu heen gaan is beter en heeft kortere wachttijden en ligt 700 km verderop. Voor beide moeten we met het vliegtuig en het scheelt maar weinig in reistijd. Dus vandaar. Wel onhandig, maar hier niet ongebruikelijk hoor. Wat dat betreft was Nederland practischer
Heel veel succes met jullie project.
In 2000 zijn we ongeveer hetzelfde traject gestart (alhoewel het ziekenhuis hier wel wat dichterbij zat ), dus als je vragen hebt: stel ze gerust.
Bedankt DKAn Ik heb op het moment veel vragen rond IVF, maar wat dan?! :think: Vertel gerust hier je verhaal. Had jij ook een totaal gebrek aan cyclus en hoe hebben ze dat opgelost? Is het uiteindelijk gelukt?
Babel stel gewoon je vragen.
Ik heb 4 icsi’s gehad.
Ik ben vooral gewoon heel benieuwd hoe het allemaal zal gaan. Of het lukt, of het pijn doet, wanneer we precies aan de slag kunnen, hoe we het gaan vertellen aan familie en vrienden, hoe het kindje wordt (als het lukt), kortom: vanalles! Maar daar kunnen jullie ook geen antwoord op geven
Dus vandaar dat ik misschien wat aan jullie ervaringen heb. Wat voor praktische tips kunnen jullie me geven?
Deze tijd en traject is gewoon heel zwaar. Blijf vooral ook veel praten met je man hierover.
Voor de rest, laat het over je heen komen. Ga niet teveel op zoek naar verhalen, vaak lees je alleen de horrorverhalen.
De punctie vond ik wel pijnlijk, maar wel te doen. Het zwaarste vond ik het afwachten. Hopend op een bevruchting (wij hadden na de 1e punctie geen bevruchting), terugplaatsing en een positieve test.
Voor ons was het icsi traject niet succesvol… De 1e poging geen punctie gehad, de 2e wel maar dus geen bevruchting. De 3e en 4e wel bevruchting en terugplaatsing maar helaas geen positieve test.
Al met al een zware tijd, maar als het moest zou ik het zo weer doen.
Bedankt voor je tips! Mijn man en ik kunnen er gelukkig heel goed over praten, zelfs al is hij nogal een binnenvetter. Het is natuurlijk nog een beetje aftasten wat er allemaal gebeurt en hoeveel details hij wil weten, maar tot nu toe gaat dat stuk goed. Maar goed, het traject is lang dus het kan geen kwaad om bewust met elkaar bezig te zijn.
Ik had dit weekend even een hysterische poetsbui ( :twisted: heb ik NOOIT! maar god wat was het smerig! Ik gooi het maar op de hormonen ) terwijl hij eigenlijk wat leuks wilde gaan doen, maar hij heeft me braaf aangehoord en meegeholpen. Ik mag over hem echt niet klagen :inlove:
Ik zie inderdaad ook wel op tegen de punctie, maar nog meer tegen het wachten steeds. De pijn duurt maar even (en is waarschijnlijk niks vergeleken bij een bevalling) maar dat wachten lijkt me echt killing.
Een kleine update. Vorige week dacht ik even dat ik al ongesteld werd. Ik gebruik wel Trisequens, maar mijn ‘cyclus’ is echt een zooitje dus ik dacht dat ie er gewoon dwars doorheen kwam. Dat zou ook betekenen dat de planning die we in gedachten hadden voor mei niet meer zou kloppen aangezien mijn cyclus in andere weken zou vallen. Ik belde de kliniek en zij pasten de planning aan, maar ik moest bellen als het niet zou doorzetten. Nu spot ik al vijf dagen, maar het zet niet echt door. Maarja, ik heb ook van mezelf eigenlijk helemaal geen cyclus. Ik weet het ook niet meer met dat rare lijf van me hoor. Is het dit nou of komt er nog meer!? Ik kijk het nog maar een paar dagen aan, dan moet ik de kliniek toch maar wat laten weten. Erg onhandig dit…
Na een volle week ‘spotten’ geloof ik dat ik gisteren dan echt ongesteld geworden ben. Dat is in mijn geval nauwelijks verschil, want er komt bijna niks. Maar de kleur van het bloed werd lichter en ik heb wat krampjes. Ook volgens de oorspronkelijke planning en gezien de vorige ‘cyclus’ zou het kloppen, dus we houden gisteren aan als dag 1.
Ik heb de kliniek gebeld en we gaan er nu echt vanuit dat ik dan 1 mei mijn volgende menstruatie heb. In de tussentijd sturen zij de medicijnen op, als ze de resultaten van ons laatste bloedonderzoek binnen hebben. Als alles gaat zoals gepland begin ik 2 of 3 mei met de spuiten en mag ik 9 mei op de eerste inwendige echo komen, waar ze gaan kijken of er genoeg grote follikels zijn. Afhankelijk van de uitkomst daarvan blijf ik daar in een hotel in de stad, of reis ik weer naar huis. Ik vroeg nog hoe het verloop er verder uit ziet die week, maar dat hangt natuurlijk helemaal af van hoe mijn lichaam reageert. Dus ik moest maar een reistas meenemen en de hond in het kennel doen, en dan maar zien wanneer ik weer thuis kom. Handig met boeken van de vliegtickets en een hotel ook… Ik ben echt HEEL erg benieuwd hoe dit allemaal gaat verlopen.
Ik heb nu ook een brief gekregen met kort de instructies over welke medicijnen ik ga krijgen. Het wordt Puregon en Orgalutran (niet zoals ik dacht Puregon en Gonal-f).
Nu ik er wat meer over gelezen heb zie ik hoe dom het was dat ik eerder dacht dat ik Puregon en Gonal-f zou gaan gebruiken. Beide zijn medicijnen met de werkzame stof follitropine (follikelstimulerende hormoon), dus verschillende merken van hetzelfde hormoon. Dom, dom. :doh:
De Puregon is dus om de rijping van eicellen te stimuleren en om oestrogeen aan te maken (oestrogeen heb ik blijkbaar nodig voor een fijne, gezonde baarmoeder). De Orgalutran is er om de eisprong zelf tegen te houden tot de punctie, zodat ze niet per ongeluk uit zichzelf vrijkomen op een totaal verkeerd moment. Hebben we dat ook weer geleerd! Ik heb vandaag op youtube vast een video bekeken met informatie over het toedienen van de Puregonspuiten (van de producent van die spuiten, niet zomaar een gebruikster). Daar zal ik wel even routine in moeten krijgen, maar dat moet me wel gaan lukken. Straks nog eens uitzoeken wat die Orgalutran inhoudt… :think:
Spannend allemaal! Het duurt nog vier hele weken, maar NU gaat het ECHT gebeuren!
Ik kreeg gisteren bericht dat de medicijnen per overnight service zijn opgestuurd vanuit de kliniek en dat ze vandaag aankomen. Alles moet gekoeld blijven maar het zit als het goed is goed verpakt. Spannend, weer een stapje dichterbij!
De spuiten zijn inderdaad 8 april aangekomen en liggen in de koelkast op me te wachten. Een vriendin heeft een tijdje geleden ook ‘mogen’ spuiten voor een ander soort fertiliteitsbehandeling, en kon me wat meer vertellen over hoe het in zijn werk gaat. Fijn om er met iemand zo open over te kunnen kletsen en grappen te maken.
Nu afwachten tot begin mei, het kan me niet snel genoeg gaan…
Intussen zijn we nog steeds in huis aan het klussen, fijn om ergens anders mee bezig te zijn, en het knapt er nog van op ook! :thumbup:
Nog ± 3 dagen tot ik ga beginnen met spuiten, en dan nog ongeveer anderhalve week tot de punctie! Nu komt het echt dichtbij!
(Nu kijk ik er nog naar uit dat er iets gaat gebeuren, de vraag is of het even leuk blijft als de spuiten toch enger blijken dan verwacht, en als de hormonen me parten gaan spelen… Maar voorlopig bekijk ik het maar als iets positiefs :thumbup:
We hebben intussen maar besloten dat we koffers pakken alsof we een week in/rond de kliniek blijven, en dan kijken we wel of we kunnen/mogen pendelen naar huis. Dat geeft meer rust dan nu per se willen weten wanneer we steeds voor delen van de behandeling moeten komen en ons druk maken over het reizen (komen we wel aan tickets, wat als het vliegtuig gecanceled wordt, zijn we wel op tijd terug, wat zeggen we op het werk?). Nu gaan we er vanuit dat we daar blijven, en verder zien we wel. Wat de collega’s betreft zijn we ziek. Lastig he die buikgriep, en je kunt er zo lang last van hebben…
Nog maar een paar dagen en dan gaan jullie een hele spannende fase in, ik was altijd erg blij dat ik eindelijk iets kon ‘doen’. Hopelijk heb je niet teveel last van de hormonen en verloopt alles een beetje voorspoedig.
Heel veel sterkte met prikken.
Dankjewel DKAn! Zo zie ik het ook, fijn om eindelijk echt iets te doen na al dat wachten! En de rest nemen we maar zoals het komt Bedankt voor je lieve wensen!
Woensdag en gister kwam mijn menstruatie voorzichtig op gang. Veel is het niet, gezien mijn gebrek aan eigen hormonen, maar het telt Dus maar de kliniek gebeld en me ingemeld voor opstart van de behandeling.
Vandaag belden ze terug. Ik mocht vandaag beginnen met Puregon spuiten, tot en met woensdag. Komende dinsdag, woensdag en donderdag spuit ik de Orgalutran. En donderdag 8-5 heb ik dan ook de eerste echo om te kijken hoe het ervoor staat.
De Puregon neem ik 's avonds om 19.00 (omdat ik er vandaag na thuiskomst mee begon) en de Orgalutran moet ik 's ochtends voor 12 uur zetten. Dus dat doe ik rond 6.30 voor ik naar het werk ga.
Straks dus de eerste spuit Puregon gezet, met behulpzame man, de gebruiksaanwijzing en een filmpje op YouTube erbij. Ik dacht redelijk stoer dat ik het wel even zou doen, maar mijn oude spuitenangst was toch niet helemaal over Maar na een paar keer diep ademen en wat bibberig ging het dan toch eigenlijk best goed. De prik viel erg mee met de dunne naald, een beetje zoals een muggensteek, en verder heb ik er niks van gemerkt. Daarna nog maar wat kozijnen geschilderd
Hopen dat het zijn werk doet!
Succes Babe!
Je bent nu ech begonnen, spannend. Mijn duimen gaan alast voor je draaien