Fijn dat het eruit is!!! Maar wel een gedoe zeg…Alsof je zo fatsoenlijk kan werken.
Mijn auto doet het niet meer. Heeft twee weken stil gestaan en de accu is ws leeg. Dus mijn schoonmoeder komt mij ophalen (moet nr verloskundige verwijzing ophalen en dan nog nr gemeentehuis).
Morgen dus 3x met de bus nr het ziekenhuis. Vreselijk!!
Babywens, ja, we zijn tegenwoordig allemaal nummertjes in het bedrijf. Het gaat ook niets voor niets niet goed met ons bedrijf.
Balen meid, dat je accu leeg is waarschijnlijk. Kan je de ANWB niet bellen?
Ja, ik snap het ook niet. Het is voor hun toch ook alleen maar beter als ik goed uitziek en mijn hygiene goed in acht neem? Dat scheelt hun straks weer een ziekmelding…sjonge jonge…Ben echt zo kwaad he :evil: :oops:
Was even nieuwsgierig, even op de site van Babyboom gekeken. Ze spreken zichzelf wel een beetje tegen onder de banner ‘geef je nu op’ staat een banner ‘je kunt je niet meer opgeven’
Ben benieuwd of je mee mag doen, zou wel leuk zijn :thumbup:
Ukkie, snap helemaal wat je bedoelt, ik heb ook net een zwangere collega die ook leuk zat te vertellen ’ ja gelukkig in de eerste ronde zwanger’ :evil:
Geduld, geduld, geduld! NU EVEN NIET!! Ben er echt zooooo chronisch klaar mee! Ik wil ook 2 streepjes!! en nee niet op mijn ovulatietesten, daar pies ik al meer dan strikt noodzakelijk 2 streepjes op. Ik wil gewoon een positieve HCG peiling in mijn zijk. Ik wil, ik wil, ik wil. Ik vraag me wel eens af of ik niet te veel wil in mijn leven en met al te veel dingen “geluk” heb gehad. Dat mijn doosje met geluk gewoon leeg is? En huisje wat af is, centje op de bank, koelkast vol met eten, elke dag wel iets om te lachen of om gelukkig van te worden. Is het soms niet gewoon klaar? Is mijn portie met geluk niet al opgesnoept?
En ja ik weet dat als je er teveel mee bezig bent, het teveel “wilt” etc. er teveel druk op staat maar dat wil ik nu even niet horen. Ik wil nu een beebie, een dikke buik, op zwangerschapsverlof!! Net zoals iedereen die over straat loopt met een dikke buik of die gezellig komt vertellen “ik ben zwanger.” En ik gun het echt iedereen van harte maar het kost me steeds meer moeite om te zeggen “gefeliciteerd” … dat maakt er uiteindelijk alleen maar weer van dat ik me nog rotter voel … maar goed…
Ik voel me steeds vaker bedroefd, ellendig, en vind het steeds vaker lastig om “gezellig” over koetjes en kalfjes te praten. Ik zie het nut er niet meer van in. Ik wist niet dat het zo ellendig zou zijn, zo verrot leeg zou voelen om elke maand maar weer ongesteld te worden. Om een gapende leegte steeds groter te voelen worden.
en nee het helpt dan niet om gezellig om marktplaats babykleren bij elkaar te scharelen (lief! rokje voor 4 euro :inlove: ). Om boekjes te lezen over welke puftechniek het beste werkt en om te googlen wat voor vruchtbaarheids problematiek er allemaal wel niet bestaat en ter plekke te ontdekken dat ik die vast allemaal help, en manlief ook.
Maar kan het niet laten…
Ik weet dat we in een onverzadigbare tijd leven waarin ik maar mijn pas door een gleuf hoef te halen om te krijgen wat ik hebben wil en misschien heeft me dat onbewust geleerd dat ik alles zomaar tot mijn beschikking heb. Misschien moet ik gewoon leren om te accepteren dat het niet altijd gaat zoals ik wil… Maar dat is echt zoooo rot!!!
Ik dacht dat dit leuk zou moeten zijn… :shifty:
Maar het voelt verdomde rot. En daar wordt ik dan ook weer boos om. Zijn in mijn omgeving en hier alleen in ons toppic al zoveel meiden die een rot periode hebben en veel meer reden hebben tot verdriet en een zwart gat dan ik dat ik eigenlijk niet vind dat ik uberhaupt mag klagen… maar goed moest er even uit …
Suusy, ik heb hetzelfde gevoel. Ben vandaag op het werk in tranen uitgebarsten toen de volgende zich meldde Collega die ik in vertrouwen had genomen is ook weer zwanger. Vanaf het moment dat ik haar in vertrouwen heb genomen wist zij dus dat ze zwanger was. Ze zei dat ze gewoon niet wist wat ze ermee moest en dat ze het me niet durfde te vertellen. Zij kan er ook niets aan doen, maar het voelt zo verdomde rot
Suusy, ik heb hetzelfde gevoel. Ben vandaag op het werk in tranen uitgebarsten toen de volgende zich meldde Collega die ik in vertrouwen had genomen is ook weer zwanger. Vanaf het moment dat ik haar in vertrouwen heb genomen wist zij dus dat ze zwanger was. Ze zei dat ze gewoon niet wist wat ze ermee moest en dat ze het me niet durfde te vertellen. Zij kan er ook niets aan doen, maar het voelt zo verdomde rot
Blij dat we je er doorheen hebben kunnen slepen! :-*
onder de banner ‘geef je nu op’ staat een banner ‘je kunt je niet meer opgeven’ 
