Ter info, niet ter discussie
De misleiding van het ‘gecontroleerde huilen’
door Pinky McKay
Toen ongeveer twintig jaar geleden het zogenoemde ‘gecontroleerde huilen’ (controlled crying) ten behoeve van slaaptraining voor het eerst werd geïntroduceerd, werd het aanbevolen voor baby’s die ouder waren dan zes maanden, en niet voor pasgeborenen.
Er zijn nog steeds deskundigen die achter varianten van deze methode voor oudere baby’s staan, terwijl veel van deze deskundigen denken dat een vergelijkbare methode niet geschikt is voor jongere baby’s. Niettemin adviseren verschillende auteurs en zelfs sommige slaapcentra ook baby’s van enkele weken oud te laten huilen om ze te leren zelf in slaap te vallen.
Die adviezen lijken erg op de adviezen uit de jaren rond 1850. Soms worden de moderne slaap-training methodes gecamoufleerd door termen als “gecontroleerd troosten� of zelfs “gecontroleerd tot rust komen�, en bij elke vorm worden er verschillende aanbevelingen gedaan over hoe lang de baby mag huilen en hoe vaak en hoe lang de baby getroost mag worden. Soms wordt eenvoudigweg geadviseerd de baby te laten huilen totdat hij zelf in slaap valt.
Veel deskundigen op het gebied van slaaptraining beweren dat er geen bewijs is dat er schade ontstaat door gecontroleerd huilen. Toch is het belangrijk om op te merken dat er een groot verschil is tussen ‘geen bewijs van schade’ en ‘bewijs van geen schade’.
Feitelijk is het zo dat een groeiend aantal gezondheidsdeskundigen beweert dat het niet in het voordeel van de psychische en fysiologische gesteldheid van de baby is om ze te trainen te snel diep te slapen.
De Australian Association of Infant Mental Health (Australische Vereniging voor de geestelijke gezondheid van kinderen) zegt hierover het volgende: ‘Gecontroleerd huilen komt niet overeen met de emotionele en psychische behoeften van het kind, en kan ook onbedoeld negatieve gevolgen hebben.’ Volgens de vereniging zijn er – voor zover bij hen bekend – nog geen wetenschappelijke onderzoeken geweest die het stressgehalte of de emotionele impact op de ontwikkeling kind hebben gemeten bij baby’s die de methode van het gecontroleerde huilen ondergaan.
Ondanks de populariteit van het gecontroleerde huilen is de methode niet gebaseerd op wetenschappelijk bewijs. Professor James McKenna – directeur van het Moeder-Baby Gedragskundig Slaaplaboratorium aan de Universiteit van de Notre Dame en gerespecteerd wiegendoodexpert – omschrijft de methode van gecontroleerd huilen als ‘sociale ideologie gemaskeerd als wetenschap’. Wat hij daarmee bedoelt? Niemand heeft nog bestudeerd hoelang het nu precies veilig is om een baby te laten huilen, als dat het überhaupt is. Toch is er een overvloed aan meningen over hoe lang men een baby zou moeten laten huilen om hem te leren zelfstandig te gaan slapen.
Baby’s die gedwongen worden urenlang alleen te slapen -of alleen te huilen, want velen slapen niet eens- missen adequate verzorging en huid-op-huid-contact die net zo belangrijk zijn als voedsel voor hun ontwikkeling.
Een baby te laten uithuilen om hem een routine aan te leren, terwijl hij in feite honger kan hebben, is vergelijkbaar met een volwassene die zich moet aanpassen aan een zwaar trainingsprogramma in combinatie met een beperkte voedselinname. Het resultaat van dit energieverlies door langdurig huilen zonder mogelijkheid tot voedselinname spreekt voor zich: gewichtsverlies en het uitblijven van optimaal welbevinden.
Kinderarts William Sears zegt hierover: ‘Baby’s die getraind zijn om hun behoeften niet te uiten, lijken kalme, gehoorzame en lieve baby’s. In feite zijn deze baby’s meestal depressieve baby’s die het uiten van hun behoeften afgeleerd hebben.’
Vaak kun je niets doen aan de redenen waardoor kinderen depressies oplopen. Denk aan een trauma door vroege ziekenhuisopname of medische behandelingen. Maar wanneer we ons inleven in de baby is het makkelijk te begrijpen hoe een extreem strikte methode tevens een verband heeft met depressiviteit. En waarom zou je dit riskeren, zeker als je kind al eerder van je gescheiden is geweest? Denk je eens in: jij zou je ook terugtrekken en verdrietig worden als de mensen van wie je van houdt oogcontact met je vermijden – zoals bij sommige slaaptrainingen geadviseerd wordt – en herhaaldelijk je huilen negeren.
Een baby laten huilen verhoogt de hoeveelheid stresshormonen in het lichaam van de baby. Huilende kinderen krijgen een verhoogde hartfrequentie, lichaamstemperatuur en bloeddruk. Deze reacties zorgen voor oververhitting en kunnen in combinatie met braken als gevolg van de extreme beproeving zelfs leiden tot een groter risico op wiegendood bij kwetsbare kinderen.
Er kunnen op de langere termijn ook emotionele effecten optreden. Er is nadrukkelijk bewijs dat verhoogde hoeveelheid stresshormonen permanente veranderingen kunnen veroorzaken in de ontwikkelende hersenen van het jonge kind. Die veranderingen hebben effect op het geheugen, de alertheid en emoties. En ze kunnen een meer overdreven reactie op stress op latere leeftijd veroorzaken, inclusief een verhoogde kans op angst- en depressiviteitsstoornissen.
De Engelse psychotherapeut Sue Gerhardt, auteur van Why love matters: how affection shapes a baby’s brain’ (Nederlands: Waarom liefde zo belangrijk is: hoe liefde voor je baby zijn hersenen vormt), legt in haar boek uit dat de hypothalamus cortisol produceert wanneer een baby van streek is. In normale hoeveelheden kan cortisol geen kwaad, maar als de baby vaak en langdurig blootgesteld wordt aan stressvolle situaties zoals alleen huilen, worden de hersenen overspoeld met cortisol. In de toekomst zal er dan een over- of onderproductie plaatsvinden wanneer het kind blootgesteld wordt aan stressvolle situaties. Teveel cortisol houdt verband met depressie en angstigheid, en te weinig cortisol met emotionele afzondering en agressie.
Eén van de argumenten voor het gebruik van de methode van het laten huilen tot het kindje zelf in slaap valt is dat het ‘werkt’. Uit een recent onderzoek van een Australisch babytijdschrift bleek dat ondanks het feit dat 57 procent van de respondenten deze methode heeft uitgeprobeerd, 27 procent van de moeders geen succes had, 27 procent ondervond dat de methode één of twee dagen werkte, en slechts 8 procent concludeerde dat deze methode langer dan een week werkte.
Ik denk dat dit onderzoek enerzijds aantoont dat zelfs als deze strenge methode werkt, baby’s toch weer wakker worden als ze een nieuwe ontwikkelingsfase bereiken. En anderzijds dat baby’s eerder een bepaalde regelmaat bereiken en rustiger zullen slapen op het moment dat ze een geschikt niveau in de ontwikkeling bereikt hebben. Ook zonder slaaptraining of iets dergelijks.
“Ik ben zo blij dat ik de methode van het laten huilen niet heb toegepast. Mijn baby is nu vijftien maanden en zelfs mijn echtgenoot is mij erg dankbaar voor het feit dat ik wat dit betreft voet bij stuk hield. Leren luisteren naar je hart wanneer je een ouder bent geworden is het mooiste cadeau dat ik me kan voorstellen. Ik ken mezelf nu beter en ik denk dat het erg geholpen heeft in deze periode van mijn leven. Het feit dat ik weet dat mijn instinctieve reacties juist zijn geeft mij zoveel zelfvertrouwen als moeder.� – Michelle.
Gecontroleerd huilen en andere vergelijkbare methodes zullen misschien inderdaad werken om een zichzelf troostende, alleenslapende baby te verkrijgen. Maar het resultaat kan ook zijn dat het kind angstig, vastklampend en hyperwaakzaam wordt. Of nog erger, een kind bij wie het vertrouwen is verdwenen. Helaas kunnen we eigenschappen zoals vertrouwen en medelevenheid niet meten. Toch vormen zij de basisvaardigheden voor het vormen van relaties. We kunnen geen vertrouwensquotiënt geven aan een kind, zoals een intelligentiequotiënt. Eén van de meest trieste e-mails die ik heb ontvangen was afkomstig van een moeder die de methode van het gecontroleerde huilen heeft toepast bij haar peutertje van een jaar oud:
“Na een week de methode van het gecontroleerde huilen te hebben toegepast, sliep hij door, maar hij stopte met praten, terwijl hij daarvoor al enkele woordjes sprak. Het afgelopen jaar heeft hij fysiek contact met mij geweigerd. Als hij zichzelf bezeert, gaat hij naar zijn oudere broertje om getroost te worden. Ik vind het verschrikkelijk dat ik mijn eigen kind verraden heb.� – Sonia.
Het principe dat maakt dat de methode van het gecontroleerde huilen ‘werkt’ is van groot belang. Als gecontroleerd huilen ‘succesvol’ is om een kindje alleen in slaap te laten vallen, maakt hij een ontwikkeling door die neurobioloog Bruce Perry omschrijft als de ‘verslagenheidsreactie’ (defeat response). Normaal gesproken wanneer we ons bedreigd voelen wordt ons lichaam overspoeld met stresshormonen waardoor we klaargemaakt worden om te gaan vechten of vluchten. Maar baby’s kunnen beide niet, dus zullen zij hun behoeften communiceren door te huilen. Wanneer het huilen van een baby genegeerd wordt, zal dit trauma een ‘verslagen’ of ‘bevroren’ reactie tot gevolg hebben.
Uiteindelijk laat de baby het huilen achterwege als het zenuwstelsel de emotionele pijn en de pogingen tot het vragen om hulp uitschakelt. De baby die alleen gelaten wordt terwijl hij huilt leert een wrede les: dat hij geen verschil kan maken met wat hij doet. Dus waarom zou hij het nog blijven proberen? Zo wordt machteloosheid aangeleerd.
Neurowetenschappers en andere onderzoekers hebben aangetoond dat ouders invloed hebben op de groei en ontwikkeling van de hersenen en het aantal verbindingen tussen hersenzenuwcellen van hun kind als zij adequaat reageren op zijn behoeften. Het advies van de Australische Vereniging voor de Geestelijke Gezondheid van Kinderen luidt: ‘Kinderen raken veilig gehecht wanneer er direct, consequent en zorgvuldig op hun behoeften wordt ingespeeld. En een veilige hechting bij jonge kinderen is het fundament voor een goede geestelijke gezondheid.’
Wanneer je het nachtelijke huilen van je kindje vanuit een ander perspectief bekijkt, zul je merken dat hij zijn behoeften toont in plaats van dat hij je probeert te manipuleren. En dan kun je op de juiste manier reageren, afhankelijk van de leeftijd van je baby en zijn behoeften. Daarmee maak je je kindje niet alleen intelligenter, je creëert ook nog een stabielere basis voor zijn toekomstige geestelijke gesteldheid.
Vertaald door Anne Koopmans
Uittreksel en vertaling ervan met toestemming van de auteur van Sleeping Like a Baby.
Pinky McKay is moeder van vijf kinderen, Lactatiekundige (IBCLC) en een gecertificeerd docente babymassage en afkomstig uit Melbourne, Australië. Naast het boek Sleeping Like a Baby schreef zij ook de boeken Parenting By Heart, 100 Ways to Calm the Crying en How do we Tell the Kids?
fijn om eindelijk een wetenschappelijke uitleg van mijn eigen gevoel te lezen.
@inkie wrote:
fijn om eindelijk een wetenschappelijke uitleg van mijn eigen gevoel te lezen.
Precies wat ik dacht! :thumbup:
@Tinkerbell wrote:
@inkie wrote:fijn om eindelijk een wetenschappelijke uitleg van mijn eigen gevoel te lezen.
Precies wat ik dacht! :thumbup:
blij dat ik het niet voor niets heb gepost 
Even een ander geluid dan Ria Blom.
:thumbup:
ben blij dat ik m`n eigen gevoel ben gevolgt :thumbup:
Ja ik weet het…niet ter discussie…maar van mijn kant een kleine kanttekening :oops:
Het gaat in dit artikel over “Baby’s die gedwongen worden urenlang alleen te slapen -of alleen te huilen…”
Ria Blom geeft heel duidelijk in haar boek aan, dat wij als moeders zelf de grens trekken.
Als die van jou bij 1 minuut ligt, prima :thumbup:
Als die van een ander op tien minuten ligt, ook prima :thumbup:
Als zij tips geeft om een hardnekkig slaapprobleem op te lossen, zelf bekijken wat je ermee doet.
Maar dit artikel gaat dus over baby’s die urenlang moeten blijven huilen en nooit getroost worden. Ik heb het boek van Ria Blom ook gelezen en er uitgehaald wat ik nodig had. Een half uur was mij veel te lang, dan kon ik niet over mijn hart krijgen.
Ga op je gevoel af.
Het gaat niet alleen om die methode maar ook om de 5-10-15 methode en andere methodes. Dit stuk is een samenvatting (en vertaling) van een uitgebreider onderzoek/artikel.
Het is idd niet bedoeld als discussie. Ik vind het altijd prettig om meerdere visies tegen te komen, daarom heb ik hier een alternatieve visie op huilen gepost. Dat maakt het forum als informatiebron alleen maar vollediger en kan ouders steunen in hun zoektocht naar een oplossing voor hun situatie.
Sem heeft toen hij 5 weken was 2 weken in het zkh gelegen en daar werd de Ria Blom methode toegepast (inbakeren, wakker naar bed, slapen, eten spelen en weer opnieuw beginnen). Ik vond het loodzwaar en het ging verschrikkelijk tegen mijn gevoel in. Eenmaal thuis kon ik daar dan ook moeilijk mee overweg, helemaal omdat ik het gevoel had dat Sem om een andere reden huilde. Ik heb het echt geprobeerd want soms word je gek van het gehuil, maar ik vind het verschrikkelijk, kan er absoluut niet tegen en ik heb het gevoel dat ik mijn kind tekort doe op zo’n moment. Fijn dus om dit te lezen! (Zeker met in mijn achterhoofd dat de co ass. in het zkh hem op wil laten nemen om hem te leren slapen, als blijkt dat zijn slechte slapen volgens hun niet van medische aard is, ze gooide het wel heel gemakkelijk op een gedragsstoornis en dat vind ik een beetje moeilijk te accepteren aangezien ik er zeker van ben dat hij ergens anders last van heeft…)
Goed stuk om te lezen :thumbup:
Heb het boek van ria blom ook gelezen en meteen aan de kant gelegd, die methode voelde voor mij niet goed.
Toen onze dochter in het ziekenhuis lag werd er door de verpleging tegen ons gezegd dat we ook maar eens uit eten moesten gaan (toen we er al een ruime week zaten en niet van mn dochters zijde weken), zij waren er toch.
Toen we terug kwamen lag onze dochter ingebakerd in haar bedje te slapen. Ik tegen de verpleging, thuis wordt ze daar alleen maar bozer om en wil ze echt niet gaat strubbelen en gaat alleen maar harder huilen. Verpleegster zei toen, maar ze heeft niks te willen, als ze eenmaal ingebakerd is worden ze op een gegeven moment vanzelf wel rustiger. Mn nekharen gingen overeind en heb mn dochter niet meer alleen gelaten.
Fijn om te lezen dat mijn gevoel niet ook ondersteund wordt.
Ter aanvulling: http://www.natuurlijkouderschap.org/wp-content/uploads/2010/11/nofolder_online.pdf
Een folder van oudergroep Voor Ouders Door Ouders met info over niet laten huilen.
Wat een compleet en helder artikel!!!
En…wat zonde dat hij onder “handig om te weten” staat…denk dat de meeste babymama’s vaker bij babyvraagjes e.d. lezen…
Hoe dan ook…mooi stuk!
Is het artikel alweer weg? Had dit topic nog niet gezien.
hee?! Ik heb dat niet weggehaald!
Als ik m wijzig zie ik de tekst wel staan… wat raar! :shifty:
Beheer?
Meer lezen: Penelope Leach: Baby laten huilen veroorzaakt hersenschade
Position Paper 1: Controlled Crying door de Australian Association for Infant Mental Health Inc. http://www.aaimhi.org/documents/position papers/controlled_crying.pdf met bibliografie en suggesties voor alternatieven voor gecontroleerd huilen.
Bron: http://www.natuurlijkouderschap.org/de-misleiding-van-het-gecontroleerde-huilen[/quote]
Edit Ruud er zaten wat vreemde karakters zoals ' en spaties in de linkjes waardoor het misging inmiddels is alle info volgens mij zichtbaar.
Bedankt,
Ze mogen zo’n artikel als dit wel meer bekendheid laten krijgen, zoveel mogelijk mensen laten lezen wat mij betreft.
Oh sorry hoor, maar van dit soort artikelen gaan mijn haren rechtovereind staan. Ik weet dat dit geen discussie is, en wie gerustgesteld is dat haar methode werkt, super! Geen spoiler lezen, dan
Maar las je je schuldig gaat voelen dat je je kindje af en toe wel hebt laten huilen, er staat volgens mij niks fundamenteels in dit artikel.
Overigens laat ik mijn kinderen niet huilen simpelweg omdat dat voor mij niet goed voelt. Het kan me geen biet schelen of daar (pseudo) wetenschappelijk bewijs voor is. Of niet…
@blue_fairy wrote:
Die adviezen lijken erg op de adviezen uit de jaren rond 1850.
Dus? Niet alles wat oud is, is verkeerd!
Soms wordt eenvoudigweg geadviseerd de baby te laten huilen totdat hij zelf in slaap valt.
En als hij nou na een paar minuutjes in slaap valt? Bovendien heb je huilen en huilen…
Toch is het belangrijk om op te merken dat er een groot verschil is tussen ‘geen bewijs van schade’ en ‘bewijs van geen schade’.
Ja ok, maar vraag je eens af waarom er geen bewijzen voor te vinden zijn, dan.
Feitelijk is het zo dat een groeiend aantal gezondheidsdeskundigen beweert dat het niet in het voordeel van de psychische en fysiologische gesteldheid van de baby is om ze te trainen te snel diep te slapen.
Iedereen kan wel wat beweren…
De Australian Association of Infant Mental Health (Australische Vereniging voor de geestelijke gezondheid van kinderen) zegt hierover het volgende: ‘Gecontroleerd huilen komt niet overeen met de emotionele en psychische behoeften van het kind, en kan ook onbedoeld negatieve gevolgen hebben.’ Volgens de vereniging zijn er – voor zover bij hen bekend – nog geen wetenschappelijke onderzoeken geweest die het stressgehalte of de emotionele impact op de ontwikkeling kind hebben gemeten bij baby’s die de methode van het gecontroleerde huilen ondergaan.
Dan hebben ze dus zelf ook geen poot om op te staan.
Ondanks de populariteit van het gecontroleerde huilen is de methode niet gebaseerd op wetenschappelijk bewijs. Professor James McKenna – directeur van het Moeder-Baby Gedragskundig Slaaplaboratorium aan de Universiteit van de Notre Dame en gerespecteerd wiegendoodexpert – omschrijft de methode van gecontroleerd huilen als ‘sociale ideologie gemaskeerd als wetenschap’. Wat hij daarmee bedoelt? Niemand heeft nog bestudeerd hoelang het nu precies veilig is om een baby te laten huilen, als dat het überhaupt is. Toch is er een overvloed aan meningen over hoe lang men een baby zou moeten laten huilen om hem te leren zelfstandig te gaan slapen.
Er is ook geen onderzoek gedaan of het veilig is om bv een baby meer dan vijf keer per dag te knuffelen, tja, wie zegt me dat dat veilig is? Ik bedoel maar, zo kun je overal vraagtekens bij gaan zetten.
Baby’s die gedwongen worden urenlang alleen te slapen -of alleen te huilen, want velen slapen niet eens- missen adequate verzorging en huid-op-huid-contact die net zo belangrijk zijn als voedsel voor hun ontwikkeling.
Ja urenlang, hallooo wie laat zijn baby nou urenlang huilen?
Kinderarts William Sears zegt hierover: ‘Baby’s die getraind zijn om hun behoeften niet te uiten, lijken kalme, gehoorzame en lieve baby’s. In feite zijn deze baby’s meestal depressieve baby’s die het uiten van hun behoeften afgeleerd hebben.’
In FEITE?? Knap dat hij zich zo goed kan verplaatsen in een baby.
Vaak kun je niets doen aan de redenen waardoor kinderen depressies oplopen. Denk aan een trauma door vroege ziekenhuisopname of medische behandelingen. Maar wanneer we ons inleven in de baby is het makkelijk te begrijpen hoe een extreem strikte methode tevens een verband heeft met depressiviteit.
Huh wie zegt dat? Waarom is dat makkelijk te begrijpen? Ik hoor lees nog niks over feiten / bewijzen
En waarom zou je dit riskeren,
Je riskeert toch ook een auto-ongeluk als je je kindje meeneemt in het verkeer? En dat zijn bewezen risico’s…
zeker als je kind al eerder van je gescheiden is geweest? Denk je eens in: jij zou je ook terugtrekken en verdrietig worden als de mensen van wie je van houdt oogcontact met je vermijden – zoals bij sommige slaaptrainingen geadviseerd wordt – en herhaaldelijk je huilen negeren.
Een baby laten huilen verhoogt de hoeveelheid stresshormonen in het lichaam van de baby. Huilende kinderen krijgen een verhoogde hartfrequentie, lichaamstemperatuur en bloeddruk. Deze reacties zorgen voor oververhitting en kunnen in combinatie met braken als gevolg van de extreme beproeving zelfs leiden tot een groter risico op wiegendood bij kwetsbare kinderen.
extreme beproeving, dus, en ook nog in combinatie met braken. Dat is iets anders dan 5 minuten laten huilen.
Er kunnen op de langere termijn ook emotionele effecten optreden. Er is nadrukkelijk bewijs dat verhoogde hoeveelheid stresshormonen permanente veranderingen kunnen veroorzaken in de ontwikkelende hersenen van het jonge kind. Die veranderingen hebben effect op het geheugen, de alertheid en emoties. En ze kunnen een meer overdreven reactie op stress op latere leeftijd veroorzaken, inclusief een verhoogde kans op angst- en depressiviteitsstoornissen.
Verhoogd in wat voor mate? Zet dat er dan ook bij. 10x de normale hoeveelheid of 100x de normale hoeveelheid? En wat is ‘normaal’?
De Engelse psychotherapeut Sue Gerhardt, auteur van Why love matters: how affection shapes a baby’s brain’ (Nederlands: Waarom liefde zo belangrijk is: hoe liefde voor je baby zijn hersenen vormt), legt in haar boek uit dat de hypothalamus cortisol produceert wanneer een baby van streek is. In normale hoeveelheden kan cortisol geen kwaad, maar als de baby vaak en langdurig blootgesteld wordt aan stressvolle situaties zoals alleen huilen, worden de hersenen overspoeld met cortisol. In de toekomst zal er dan een over- of onderproductie plaatsvinden wanneer het kind blootgesteld wordt aan stressvolle situaties. Teveel cortisol houdt verband met depressie en angstigheid, en te weinig cortisol met emotionele afzondering en agressie.
Wat is vaak? Wat is langdurig?
Eén van de argumenten voor het gebruik van de methode van het laten huilen tot het kindje zelf in slaap valt is dat het ‘werkt’. Uit een recent onderzoek van een Australisch babytijdschrift bleek dat ondanks het feit dat 57 procent van de respondenten deze methode heeft uitgeprobeerd, 27 procent van de moeders geen succes had, 27 procent ondervond dat de methode één of twee dagen werkte, en slechts 8 procent concludeerde dat deze methode langer dan een week werkte.
Dat is één onderzoek. Is dat het enige onderzoek ooit gedaan? Eén onderzoek is niet bepaald representatief (reproduceerbaarheid???)… Bovendien, een enquete is niet bepaald ‘gecontroleerd’, wel? Om wat voor gezinssituaties ging dat? Wat voor kinderen waren het? Hoe consequent is de methode toegepast? Hoe lang hebben de moeders de methode volgehouden? Etc.
Ik denk dat dit onderzoek enerzijds aantoont dat zelfs als deze strenge methode werkt, baby’s toch weer wakker worden als ze een nieuwe ontwikkelingsfase bereiken. En anderzijds dat baby’s eerder een bepaalde regelmaat bereiken en rustiger zullen slapen op het moment dat ze een geschikt niveau in de ontwikkeling bereikt hebben. Ook zonder slaaptraining of iets dergelijks.
Ik denk ook wel eens wat. Leuke theorie, maar waar is het op gebaseerd?
“Ik ben zo blij dat ik de methode van het laten huilen niet heb toegepast. Mijn baby is nu vijftien maanden en zelfs mijn echtgenoot is mij erg dankbaar voor het feit dat ik wat dit betreft voet bij stuk hield. Leren luisteren naar je hart wanneer je een ouder bent geworden is het mooiste cadeau dat ik me kan voorstellen. Ik ken mezelf nu beter en ik denk dat het erg geholpen heeft in deze periode van mijn leven. Het feit dat ik weet dat mijn instinctieve reacties juist zijn geeft mij zoveel zelfvertrouwen als moeder.� – Michelle.
Eén reactie van één moeder, mooi verhaal maar één kant van het verhaal.
Gecontroleerd huilen en andere vergelijkbare methodes zullen misschien inderdaad werken om een zichzelf troostende, alleenslapende baby te verkrijgen. Maar het resultaat kan ook zijn dat het kind angstig, vastklampend en hyperwaakzaam wordt. Of nog erger, een kind bij wie het vertrouwen is verdwenen. Helaas kunnen we eigenschappen zoals vertrouwen en medelevenheid niet meten. Toch vormen zij de basisvaardigheden voor het vormen van relaties. We kunnen geen vertrouwensquotiënt geven aan een kind, zoals een intelligentiequotiënt.
Het resultaat KAN zijn… met andere woorden, we zouden het niet weten en kunnen niks aantonen, maar toch willen we jullie even flink bang maken…
Eén van de meest trieste e-mails die ik heb ontvangen was afkomstig van een moeder die de methode van het gecontroleerde huilen heeft toepast bij haar peutertje van een jaar oud:
“Na een week de methode van het gecontroleerde huilen te hebben toegepast, sliep hij door, maar hij stopte met praten, terwijl hij daarvoor al enkele woordjes sprak. Het afgelopen jaar heeft hij fysiek contact met mij geweigerd. Als hij zichzelf bezeert, gaat hij naar zijn oudere broertje om getroost te worden. Ik vind het verschrikkelijk dat ik mijn eigen kind verraden heb.� – Sonia.
Oh dank voor deze extreme reactie. Wederom één verhaal, en het lijkt mij (ok = ook subjectief) dat dit niet de meest voorkomende reactie van een kindje zal zijn. Volgens mij is hier meer aan de hand.
Het principe dat maakt dat de methode van het gecontroleerde huilen ‘werkt’ is van groot belang. Als gecontroleerd huilen ‘succesvol’ is om een kindje alleen in slaap te laten vallen, maakt hij een ontwikkeling door die neurobioloog Bruce Perry omschrijft als de ‘verslagenheidsreactie’ (defeat response). Normaal gesproken wanneer we ons bedreigd voelen wordt ons lichaam overspoeld met stresshormonen waardoor we klaargemaakt worden om te gaan vechten of vluchten. Maar baby’s kunnen beide niet, dus zullen zij hun behoeften communiceren door te huilen. Wanneer het huilen van een baby genegeerd wordt, zal dit trauma een ‘verslagen’ of ‘bevroren’ reactie tot gevolg hebben.
Dat is Perry’s theorie, ja. En hoe vaak en hoe lang moet het huilen van een baby genegeerd worden voor het een ‘bevroren’ reactie veroorzaakt die niet meer uit te wissen is?
Uiteindelijk laat de baby het huilen achterwege als het zenuwstelsel de emotionele pijn en de pogingen tot het vragen om hulp uitschakelt. De baby die alleen gelaten wordt terwijl hij huilt leert een wrede les: dat hij geen verschil kan maken met wat hij doet. Dus waarom zou hij het nog blijven proberen? Zo wordt machteloosheid aangeleerd.
Uiteindelijk, dus. Wat is uiteindelijk? Hoe lang en hoe vaak moet het dan voorkomen? en wordt er nu gesuggereerd dat ‘machteloosheid’ het onvermijdelijke resultaat is van een kindje laten huilen? ehm…
Neurowetenschappers en andere onderzoekers hebben aangetoond dat ouders invloed hebben op de groei en ontwikkeling van de hersenen en het aantal verbindingen tussen hersenzenuwcellen van hun kind als zij adequaat reageren op zijn behoeften.
Wat is adequaat? Waarom wordt er altijd zo met neurowetenschappers gestrooid, alsof die de waarheid in pacht hebben? Ben goed bekend met neurowetenschappelijk onderzoek, en weet maar al te goed hoe onstabiel de resultaten meestal zijn.
Het advies van de Australische Vereniging voor de Geestelijke Gezondheid van Kinderen luidt: ‘Kinderen raken veilig gehecht wanneer er direct, consequent en zorgvuldig op hun behoeften wordt ingespeeld. En een veilige hechting bij jonge kinderen is het fundament voor een goede geestelijke gezondheid.’
En laten huilen zorgt voor een onveilige hechting? Daar is wel wat meer voor nodig. En als een kind al onveilig gehecht is is dat tot een bepaalde leeftijd bovendien niet onomkeerbaar.
Wanneer je het nachtelijke huilen van je kindje vanuit een ander perspectief bekijkt, zul je merken dat hij zijn behoeften toont in plaats van dat hij je probeert te manipuleren. En dan kun je op de juiste manier reageren, afhankelijk van de leeftijd van je baby en zijn behoeften. Daarmee maak je je kindje niet alleen intelligenter, je creëert ook nog een stabielere basis voor zijn toekomstige geestelijke gesteldheid.
Natuurlijk probeert een baby niet te manipuleren, duh.
Afhankelijk van leeftijd toch weer. Mag je ze na zes maanden nu wel weer laten huilen? En ‘stabielere’ … Stel, op een schaal ‘stabiel’ van 1 - 10, hoeveel punten zou het schelen? 5? 0,5? 0,00005? Hoeveel verschil zal het maken? Hoeveel invloed kun je uitoefenen door een kindje al dan niet te laten huilen? Idem voor intelligentie.
Nog een laatste punt, hoe groot is de mogelijke schade? Hoe groot is nou eigenlijk het risico dat er echt schade optreed?
En hoe groot is de schade als de ouders oververmoeid / gestressed zijn?
Excuses als ik een beetje hard over kom. Ik vind het een redelijk manipulatief geschreven stuk, en volgens mij kunnen dit soort dingen hard aankomen bij (onzekere) moeders die het anders hebben gedaan / doen. Vandaar mijn reactie...
Groetjes,
LaBruja
Ik begrijp je reactie wel, hoewel ik het inhoudelijk behoorlijk met het stuk eens ben, is het echt belabberd geschreven.
Maar goed, dat is zowiezo iets wat je toch wel veel ziet als het om dit soort opvoedingskwesties gaat, er wordt zo in doorgeschoten (net als met bv geven, van die lui waarvan je bijna bang wordt dat ze je iets aandoen als je bedenkt kv te gaan geven…). Ik kan daar ook slecht tegen.
Ik ben ook echt niet voor het laten huilen van baby’s en die hele richtlijn is gewoon niet oke, met name omdat daarin gesproken wordt over baby’s van 12 weken 20 minuten lang laten huilen (met een kookwekker, voor het geval het aanvoelt als uren en je eerder naar je kind wil).
Maaar ik ken ook de dreumes die oververmoeid is en vertikt te gaan slapen, niet meer functioneerd, tot het een slaaptraining voorgeschoteld kreeg… en in een keer (nou ja een weekje dan) een ander kind werd. Vrolijk, blij gezellig, goed eten, spelen, lekker slapen. En als je dan van die antihuilen maffioso over je heen krijgt… daar wordt je echt niet gelukkig van… :roll:
En zo’n slaaptraining hoeft idd echt niet in te houden dat je je kind urenlang alleen laat huilen (sterker, ik heb mijn dreumes nooit alleen laten huilen, ook zonder slaaptraining huilde hij de hele avond, dus met slaaptraining deed hij dat in zn bed met mij ernaast). Dat stuit mij vooral tegen de borst, dat schijnen ze een beetje te vergeten ofzo, ik denk dat het veel schadelijker is voor een kind om zo door te modderen dan gericht te leren in slaap te vallen, met wat gehuil. Veel mensen die zo’n training toe gaan passen zijn zo aan het eind van hun latijn, en het kind ook, die huilt toch al.
@Lune wrote:
met name omdat daarin gesproken wordt over baby’s van 12 weken 20 minuten lang laten huilen (met een kookwekker, voor het geval het aanvoelt als uren en je eerder naar je kind wil).
ARGH huh dat voelt nog belabberder dan het artikel ;-)
Verder ben ik het gewoon helemaal met je eens.
Ach, ieder kind is anders, iedere ouder is anders, elk gezin is anders. En een moeder's intuïtie is gewoon niet in cijfers / statistieken te vatten, denk ik.
En nu ga ik maar eens naar bed, want mijn jongste wordt weer eens een paar keer per nacht huilend wakker en softie die ik ben ga ik hem dan troosten haha.
Slaap lekker!
Groetjes,
LaBruja
Wat jullie al zeggen en idd ieder kind is anders, en zelfs wanneer je meerdere kinderen hebt mogen krijgen zullen ook je reacties veranderen. Al is het maar omdat er bv simpelweg NOG een kind is wat je aandacht nodig heeft. Ik ben meestal redelijk snel geweest met het richting kinderkamer gaan bij huilen. Vaak voor een simpele tjek of de luier niet overliep, of er sprake was van dorst/honger. Na verloop van tijd een speentje en dat raakte natuurlijk ook nog wel eens zoek. Het enige wat ik idd niet deed was hele gesprekken met hem beginnen in het holst van de nacht. Toen hij de 6 maanden over was en al enige tijd had ‘bewezen’ de nacht door te kunnen slapen was mijn idee iig al dat hij het principe van dag nacht ritme wel al doorhad. En zo ben ik op basis van wat IK zag bij mijn kind mijn reactie gaan bepalen. En ja natuurlijk heeft hij nog wel perioden gehad (en heeft die nog wel eens als er weer veel veranderingen zijn in zijn leventje) en soms is het idd nodig om hem lekker bij ons in bed te leggen en slaapt hij daar als een roosje. En andere dagen is het idd een kwestie van kijk het even 5 minuutjes aan en dan slaapt hij uit zichzelf zo weer in. Zoals ook wij onze dag/nacht wel eens niet hebben zo zullen kinderen hoe groot of klein ook eens een x dat niet hebben. Wat wel goed uit de verf komt in het stuk; probeer ook te vertrouwen op je intuitie. Op heel veel manieren is dat ons afgeleerd, we ‘horen’ op feiten af te gaan en meer van zulke wetenschappelijke en aantoonbare zaken. Maar echt intuitie is ook een groot goed. :thumbup:
Doen wat goed voelt voor jezelf, dan is het naw ook goed voor je kind.