@Kylie, wat fijn dat jullie tuin ops schiet!! Dan is het straks na zes jaar ook eindelijk af 
Gekke klachtjes heb je er bij… hoop dat je poezen snel wat aangeven of dat ze niets aangeven en je toch zwanger bent… dat kan natuurlijk ook
@Jazibelle, kom je graag vergezellen in het topic van januari mama’s!!
@Mamerijntje, natuurlijk is het jammer dat je nu nog niet zwanger bent… maar het is ook wel fijn om te weten dat je lichaam een keurige cyclus heeft gedraaid! Veel ovu- en testgeluk voor de volgende ronde gewenst… En laat die duimen maar draaien voor ons
@karinvandam, geeft toch helemaal niets als je geen tijd hebt om te reageren?? Komt vanzelf wel weer… En ik hoop dat straks ook weer een moment komt dat je wel weer bezig bent met zwanger zijn!
@MM (MaMerijntje ;)) haha wat ben jij lekker enthousiast zeg… Hoop dat het kaarsje en je spirituele gebed zijn werk hebben gedaan of gaan doen… Ben jij daar echt mee bezig (of vraag ik nu iets geks)??
Vannacht heb ik er ook heerlijk over gedroomd… maar toen werd ik wakker en toen dacht ik dat ik ongi was en vroeg ik mezelf af waar ik mee bezig was aangezien het toch maar ontpillen is… dus ik word tot nu toe nog aardig van die roze wolk vandaan gehouden…
@Kylie, dat heb je goed gezegd… natuurlijk blijf ik jullie volgen mocht ik al weer “wegâ€? mogen…
@Paula, jouw frustraties klinken mij zo bekend in de oren! Ik heb ook na het stoppen met de pil een natuurlijke menstruatie gehad met een redelijke cyclus (25) toen een heel korte (15) en nu zit ik weer op 25 en ben ik nog niet ongi… daar maak ik mij nog niet druk om, omdat ik mn cyclus heb ingezet op 28 obv voor de pil… Maar ik weet zeker dat als ik dan nog niet ongi ben en ik nog niet positief test dat ik het ook echt niet meer zou weten…
Hoop voor jou dat je heel snel duidelijkheid hebt! Dan weet je tenminste waar je aan toe bent!
Ha lieve meiden 
wat gezellig dat iedereen er weer een beetje is!
Paula, super meid dat je weer ‘meedoet’ (en er ‘moet’ natuurlijk helemaal niks!) En dat je het niet meer weet, kan ik goed begrijpen. Wat vervelend. Niet ongesteld worden, maar negatief testen. Ik hoop voor je dat het snel duidelijker wordt.
Karin, gezellig een beetje meehobbelen, ook al ben je er niet zo mee bezig. Wat geeft dat nou. Hoe meer zielen en smalltalk, hoe beter, toch!
Kylie, wordt spannend. En natuurlijk ben je niet de enige. Ik ben al vanaf dag 1 dat ik gestopt ben aan het denken, en vergelijkend voelen en rekenen (alleen is 11 jaar best lang voor mijn geheugen, dat óók al een dagje ouder wordt :mrgreen: ) Ik blijf duimen hoor :thumbup: Lekker die tuin zover af met dit mooie weer. En leuk hè, nog plannen in het verschiet!
Maria, meid wat een toestand. Goed dat je het testen in kan houden tot nu toe. En ik begrijp dat je je zwanger voelt 
maar zelf ook niet weet hoe het zit. Haha je schrijft zelfs al naar Jazibelle dat je graag,… nou enfin,… houd die moed er maar in meid! Ik hoop, duim en bid met je mee.
En ja, ik ben een heel spiritueel mens. Heb al de nodige cursussen en therapieën achter de rug en ben in de laatste fase van mijn reikimasterschap nu. Ik heb een cursus gedaan voor spiritueel therapeut, maar heb dat een hele poos laten liggen. Het is een heel verhaal, een mooi verhaal, waar vast niet iedereen in geïnteresseerd is, maar als je wilt weten hoe het zit, geef maar aan, dan stuur ik je een PB (als ik uitgevogeld krijg hoe dat dan weer werkt :roll: ).
Het komt er ook op neer dat de wens om toch nog zwanger te worden hier ook heel sterk mee te maken heeft én met een familiegeschiedenis die vanuit het hiernamaals afgerond wil worden. Laat maar weten of je dit wil horen
Was gisteravond op verjaardag van mijn schoonzus en daar ging het bijna alleen maar weer over kinderen en baby’s (die gaan voor een pleegkindje erbij). En ik maar zitten en stralen en hopen dat ik ze gauw kan vertellen dat er tóch nog een nieuw familielidje bij komt. (Man heeft jarenlang gedokterd met eerste vrouw, maar uiteindleijk geen kinderen. En toen de adoptieregeling zover rond was dat ze ervoor konden gaan, trok mevrouwlief destijds stekker uit relatie. Daarom gun ik het mijn man ook zo héél erg, ook al zijn we samen 82 :lol: , even oud nl.)
Goeh, ik ga me opmaken voor een rondje Intratuin en kerkhof. Ik ga het urnengrafje van mijn moeder eens heerlijk onder handen nemen voor moederdag. Ik vind het een hele fijne plek om te zitten en na te denken, maar alleen als ik weet dat mijn vader :evil: (vertel ik ook nog wel eens) niet in de buurt is. En aangezien die momenteel in Frankrijk vertoeft met nieuwe vriendin, heb ik rust en kan ik heerlijk gaan ‘tuinieren’ en ‘mediteren’ daar. :lol:
Sorry, als ik te veel schrijf! Als dat niet de bedoeling is hier, geef het maar aan. Ik ken mezelf. Als ik eenmaal begin, houd ik niet meer op (ga ik al weer :oops: ). Er zijn al zat mensen geweest die hebben gevraagd wanneer ik nou aan een boek begin, maar om eerlijk te zijn, zie ik dát dan weer niet zitten. Dus: EXCUSES voor de ellenlange schrijfsels. En als het je ergert, zeg het me alsjeblieft. Want dat mag nooit de bedoeling zijn. Het moet hier voor iedereen leuk blijven, toch?!
Lieve groet MM :-*
Hahahaha…mamerijntje gaat maar door!! Tuurlijk schrijf je niet TE Veel! En voor de mensen die er wel zo over denken, die lezen er dan wel over heen.
Weet je ook waar het ‘‘probleem’’ van je man en zn ex zat? Bij hem of haar?
Spiritualiteit,reikie en meditatie…dat klint als mijn zus. Die ligt vast met jou op 1 lijn http://www.michelleshanti.nl/
Heerlijk al dat geklets!
Ben nu op mijn werk en KOK via mijn telefoon. Heb niet veel tijd om te reageren, maar wil het toch even doen.
Heb nog steeds last van mijn onderbuik! Zo’n flauw ongi gevoel. Verder ben ik stijf van al dat scheppen en hakken met de bijl. Voel spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had!
MM: ben erg benieuwd naar je verhaal. Ik geloof nl. Wel in die spiritualiteit, beschik er helaas niet over.
Paula: geeft niets hoor dat je er niet zo vaak bent. Ik kan ook niet altijd in de “pen” klimmen. Wat raar dat die testen negatief blijven. Ik weet wel dat mijn cyclus na de pil ook ontzettend onregelmatig was. Als je het niet vertrouwd kun je ook nog een bloedtest laten doen via de HA. Weer je het ook. Ik blijf duimen.
Maria: voor jou ook spannend! Nog 3 dagen! Ik duim voor je.
Mooi mijn pauze zit er weer op, ga nog ff aan de slag. Tot later!
:-*
@mamerijntje wrote:
Maria, meid wat een toestand. Goed dat je het testen in kan houden tot nu toe. En ik begrijp dat je je zwanger voelt
En ja, ik ben een heel spiritueel mens. Heb al de nodige cursussen en therapieën achter de rug en ben in de laatste fase van mijn reikimasterschap nu. Ik heb een cursus gedaan voor spiritueel therapeut, maar heb dat een hele poos laten liggen. Het is een heel verhaal, een mooi verhaal, waar vast niet iedereen in geïnteresseerd is, maar als je wilt weten hoe het zit, geef maar aan, dan stuur ik je een PB (als ik uitgevogeld krijg hoe dat dan weer werkt :roll: ).
Het komt er ook op neer dat de wens om toch nog zwanger te worden hier ook heel sterk mee te maken heeft én met een familiegeschiedenis die vanuit het hiernamaals afgerond wil worden. Laat maar weten of je dit wil horen
Was gisteravond op verjaardag van mijn schoonzus en daar ging het bijna alleen maar weer over kinderen en baby’s (die gaan voor een pleegkindje erbij). En ik maar zitten en stralen en hopen dat ik ze gauw kan vertellen dat er tóch nog een nieuw familielidje bij komt. (Man heeft jarenlang gedokterd met eerste vrouw, maar uiteindleijk geen kinderen. En toen de adoptieregeling zover rond was dat ze ervoor konden gaan, trok mevrouwlief destijds stekker uit relatie. Daarom gun ik het mijn man ook zo héél erg, ook al zijn we samen 82 :lol: , even oud nl.)
Ik vind het wel degelijk interessant dat spirituele!! Zou zelf heel graag goed willen leren mediteren, omdat ik denk dat ik dan veel meer rust zou hebben. Ben best wel een maler en heb een onwijs groot geweten die ik lang niet altijd het hoofd kan bieden… Maar ik heb een vrij fanatieke hobby die veel tijd in beslag neemt dus heb ik vaak niet de ruimte en de tijd om te gaan leren mediteren ed…
Ik wil jouw verhaal heel graag horen. Ik ben erg geïnteresseerd en mensen en best wel intuïtief ingesteld. Dat neemt met zich mee dat ik heel snel een oordeel heb over mensen gebaseerd op mijn gevoel… Daardoor ontwijk ik sommige mensen in eerste instantie maar blijken ze later heel erg leuk en interessant!
Wat mijn geloof en waardering in het spirituele ook versterkt is het feit dat ik het idee heb, nu ik met kinderen bezig ben, veel meer in contact sta met mijn opa. Mijn opa en ik zijn altijd twee handen op een buik geweest. Hij is in oktober 2008 overleden op 89-jarige leeftijd… Hij heeft hiervoor een ziekbed gehad van een week of 3/4… Ik kan mij niets meer van die periode herinneren, omdat ik helemaal van de kaart ben geweest. Ben ook bij hem geweest toen dat ziekbed echt voor hem begon…
Mijn zusje is er bij geweest vlak voor hij stierf, maar ik wilde dat niet meer omdat ik op mijn manier destijds al afscheid had genomen wordt ter plekke weer emotioneel… Mijn opa was voor mij heel dierbaar… Daarom doet het mij ook heel goed het gevoel te hebben dat ik op de een of andere manier weer met hem in contact sta… Soms vraag ik hem ook, om goed op het toekomstige kleintje te letten etc…
En bleghh… ik ben elke x na eten of drinken misselijk… nu alleen al van een glaasje limo… vanmiddag na het eten ook misselijk en last van mijn darmen… Ik voel me fysiek niet top, maar mentaal super haha…
En ook zoiets VL gaat nu weg… Helemaal prima. Als hij terug is wel hij nog ff naar een verjaardag. Ook helemaal prima, dat doet hij wel vaker… Maar nu denk ik, ik wil dat je bij mij bent, maar ondertussen zijn we al twee weken zo goed als onafscheidelijk… hmm… hihi… muts ben ik hee!!?
ps… niet quoten!!
Sorry MM als jij het vervelend dat ik je quote, dan haal ik het wel weg…
topic mbt het schrijven aangemaakt bij ‘de keukentafel’
Ha Ladies
fijn dat ik lekker mag blijven schrijven :mrgreen: en wat zijn er dan toch weer veel mensen bezig met de dingen die er wel zijn, maar we niet kunnen zien. Net als stroom uit het stopcontact :lol: :lol: je betaalt er voor, maar weet jij veel wat het is :shock:
Voor de mensen die mijn verhaal willen lezen zet ik het in een spoiler en quoten is geen punt hoor 8) geen moeite mee. Probeerde dat laatst zelf ook, maar kwam er digitechnisch weer niet aan uit. En eigenlijk moet ik dan lachen om mezelf :lol:
Paula, de website van je zus bekeken en meteen blijven hangen in haar verhalen. Ben benieuwd naar haar boek. Wat een mooi mens!
En voor wat betreft de ex van mijn man: die was niet zo best geconditioneerd om kids te krijgen. Dat gaat niet. De zwemmers van mijn man schijnen in prima conditie te zijn, dus daar maken we ons geen zorgen om :mrgreen:
Maar Paula, hoe is het nu met jou gesteld? Nog geen verandering in het lieve lijf?
Ik heb je topicaanmaak gezien Maria, aan de keukentafel. Ben benieuwd of er reacties komen. Is VL vriendlief? Je hebt gewoon nesteldrang, ook met hem
Ben benieuwd of die misselijkheid enige vorm van zwangerschapskwaal zal blijken te zijn. Ik hoop het voor je meid. Zomaar misselijk is natuurlijk niks aan nl!
Bijzonder dat de band met je opa nu weer om de hoek komt kijken. Goed van je dat je aan hem bescherming vraagt. Als het goed voelt vanuit je hart, kun je het nooit verkeerd hebben!
En wat heb jij voor interessante hobby, die je verhindert andere zaken op te pakken? Ben heel benieuwd!
Kylie, wat hip, via je telefoon KoKken 8) op je werk! En duim voor je dat je onderbuik gevoel gewoon een frummel in je baarmoeder blijkt te zijn.
Willen jullie dan alsjeblieft hier blijven mee schrijven en niet helemaal verdwijnen naar de maandmama’s.
Jazibelle,… hoe is het met jou? Misschien wil je ook wel weer ‘aanhaken’,…
Tuurlijk heb ik straks ook weer veel minder tijd om te schrijven als ik weer aan het werk ben. Heb nu nog vakantie en zit daarbij voor een heel groot deel in de ziektewet met een soort van burnout die zich fysiek ontlaadt. Ben helder in mijn hoofd, maar mijn lijf wil niet meedoen na een jaar of 3 flinke stress om van alles en nog wat (scheiding, nieuw huwelijk, moeder overleden, vader op mijn nek, vanalles van mezelf ‘moeten’, etc.). Gelukkig maak ik op dit moment dus ook weer een spirituele groei door en die helpt me er keurig doorheen. Ga me steeds beter voelen en wil graag weer aan de slag, maar werkgever en bedrijfsarts willen het rustig aan doen met mij. Dus daar geniet ik dan maar van. Dat dit voor mij geregeld wordt
Dus dat schrijven houdt ook wel weer een keer op hoor :lol:
Dikke knuffel voor allemaal :-* MM
mm; ik heb nog een zoon van 5. Die staat niet in een banner omdat ik toen nog niet hier schreef maar op een ander forum. Schrijf ik ook nog steeds maar dat is een belgisch forum dus deze is fijner.
En meiden; noem mij maar gewoon karin en niet mijn hele nicknaam
Voor degenen die het willen lezen:
‘het verhaal achter mijn huidige zwangerschapswens’
mijn eerste huwelijk was een ‘verstandshuwelijk’. We zijn 17 jaar bij elkaar geweest en ik heb me eigenlijk altijd afgevraagd, wat doe ik met die man? Hij was lief, werkte hard (veel te hard), we hadden nooit ruzie (die kon ik nl. niet maken met hem, want dan kon je net zo goed ruzie met de muur maken), het ontbrak ons aan niets. Maar gelukkig was ik niet. In eerste instantie wijdde ik dat aan het feit dat ik niet in de buurt van mijn familie woonde. Voor het werk van mijn man woonden we in de lichtstad van Nederland en ik kon daar mijn draai niet vinden. Heimwee was dus het excuus voor ongelukkig zijn. Maar dat besefte ik toen niet. Toen mijn man écht carrière ging maken, konden we voor een aantal jaar naar Amerika. Zag ik niet helemaal zitten, maar wilde de move niet in de weg zitten. Probleem was dat ik daar niet mocht werken en we in Seattle in de middle of nowhere terecht zouden komen. Maar, je bent jong, hebt niet voor niets gestudeerd en wat is er dan mooier dan een expat kans! Op basis van verstand hebben we toen besloten dat het best heel handig zou zijn als we dan zouden trouwen, want anders heb je niet zoveel rechten als 'vriend(in) van als er iets gebeurt daar. Het was een trouwdag met alles erop en eraan en verstandelijk heb ik die dag als ‘mooi’ beleefd. Gevoelsmatig klopte er niets van. ‘Ruzie’ met schoonouders en schoonzus, daardoor een gemaakte sfeer aan die kant van de familie die dag en spanningen allover. Ik heb me daar toen voor af kunnen sluiten en we hebben echt een mooie dag gehad, maar later komt het gevoel van ‘het klopte niet’ er heus nog wel uit. Voilà . Wat ook best handig was dan, dat ik ook iets om handen had daar. Dus manlief stelde voor: we nemen een kind :? dan heb jij daar ook wat te doen. Stop maar met de pil! Pffff, eigenlijk was ik er toen nog helemaal niet aan toe. Was 28, maar wist helemaal nog niet zeker of ik wel kinderen wilde. Had een soort weerstand op het kleinekindergebeuren. Maar vooruit. Best een handig voorstel om je niet te hoeven vervelen, nietwaar, en dus gestopt met de pil. Dacht: dat duurt toch nog jaren voordat dat dan echt gebeurt en dan zal ik er wel aan toe zijn. Jammer dan. Met Koninginnedag (12 jaar geleden nu) vlogen we voor 2 weken naar Seattle om een huis uit te zoeken, werkplek en collega’s van man te leren kennen en omgeving te ervaren. Ik voelde me beroerd, moest voor het eerst op de ‘gewone’ manier ongesteld worden na pilstop en was hartstikke bang voor hevige buikkramp in het vliegtuig of daar in dat verre vreemde land. Ik heb me daar vreselijk gevoeld, was beroerd en zat na een week volledig onder de exzeemitslag. Achteraf gezien is DAT mijn geluk geweest! Ik ben nl. een vrij allergisch typje en we waren al eens hals over kop uit een flatje moeten verhuizen omdat ik doodziek werd van de schimmel die in dat huisje zat. De reactie in Seattle was vergelijkbaar en manlief herkende dat ook. Nu is Seattle een enorm vochtige omgeving en als we rondreden zagen we de varens en zwammen metershoog tegen de rijkelijk vertegenwoordigde bomen groeien. We waren het er over eens dat ik daar niet kon wonen. We moesten zo snel mogelijk weg daar! Manlief zijn droom spatte als een zeepbel uit elkaar (en ik denk dat hij dit eigenlijk nooit goed heeft kunnen verwerken). Wij terug naar huis na afscheid van collega’s, werkgever daar en uitleg van e.e.a… Wat voelde ik me schuldig, maar tegelijkertijd opgelucht! Geen jarenlange eenzaamheid in een godvergeten oord. Bij thuiskomst nog steeds hondsberoerd (pa en ma kwamen ons van vliegveld halen en zijn zich wezenloos geschrokken) en niet ongesteld. Ook niet na 2 weken thuis zijn. Oja, en het stonk ook zo in het hotel en in het vliegtuig :lol: :think: :lol:
Op enig moment kwam man met het lumineuze idee dat ik wel eens zwanger kon zijn. Ik?? Welnee!! Hij raadde me aan och maar eens een test te gaan halen. Duhhh, kun je nagaan hoe graag ik wilde,… niet dus. Enfin, ik een test gehaald, helemaal zenuwachtig op de wc en daar vervolgens zeker een kwartier wezenloos naar die twee streepjes zitten staren. Want ja, ik was dus inderdaad zwanger! Al 7 weken! Mijn hemel, van de ene achtbaan in de andere. We waren nog niet aan het idee gewend dat Amerika niet door ging en nu dit weer! Ik was niet echt heel blij. Heb verstandelijk alles gedaan wat moest, wist nergens van, verdiepte me er ook niet heel erg in (weet nog dat ik verging van de jeukende, zere, te grote borsten na een week of 8 en een collegaatje me zei: zou je niet eens een zwangerschapsbeha gaan kopen dan! Hèee, hoort dat er dan bij??? Owwwwwwww. Is nu wel anders dus :lol:
Goed, om een lang verhaal (ietswat) kort te maken: alles met verstand. Gevoelsmatige connectie met baby had ik niet, roze wolk nooit gezien en ik begreep helemaal niets van die mutserige mensen die mij allemaal gingen betuttelen en oesjiekoesiepraat uit gingen slaan. Ik vond het allemaal maar vreselijk belachelijk en een hoop gedoe.
Omdat we toen in een flat woonden, vonden we dat we nog even moesten verhuizen naar een eensgezinswoning?! Achteraf gezien ook al weer zoiets onnozels… maar goed, toen wisten we niet beter. Toen ik ruim 7 maanden was, heb ik met een olifantenbuik staan poetsen en zemen etc. Kreeg wel hulp hier en daar, maar was er helemaal klaar mee. Ik was ook nog eens uitgerekend in de milleniumnacht, dus het kon allemaal niet beter. Had hele doemscenario’s in m ijn hoofd van uitvallende stroom in ziekenhuis omdat baby in stuit lag en dus in ZH geboren moest worden. Achteraf gezien viel dat mee. Baby is op de natuurlijke weg gekomen en nog voor de milleniumnacht, dus dat was O.K.
Heb tot baby 1,5 was geen band kunnen maken en zat er zwaar doorheen tegen die tijd. je kunt het een postnatale depressie noemen of een burn-out, maar ik zag het totaal niet meer zitten. Zou baby en mezelf wat aangedaan hebben. Heb toen hulp ingeroepen van mijn tante die al een poos bezig was met spirituele therapie. Ben bij hele fijne mensen terechtgekomen voor een reikicursus en dat is mijn redding geweest en het begin van mijn spirituele pad, groei en bewustwording.
Een aantal cursussen verder heb ik mijn kracht aangesproken en uitgesproken naar man dat ik terug naar mijn roots ging. Hijkon mee, of in lichtstad blijven, maar ik ging. Huwelijk was toen al niet denderend meer, maar man zag dat helemaal niet zo. Heeft eieren voor zijn geld gekozen (wilde heel graag bij werkgever blijven, maar zag het autorijden elke dag op en neer niet zitten) en is mee terug gegaan naar ons beider geboorstestadje aan het Scheld. Heeft nieuwe baan gezocht, dichter bij huis.
Ik heb het altijd de beste keuze gevonden die ik heb kunnen maken, want van daaruit is de rest van mijn pad gelopen.
Babytijd van zoonlief vond ik helemaal niks en aan nummer 2 heb ik nooit meer moeten denken. Kreeg al abortusneigingen bij het idee. Ik vond baby lastig en erg veel aandacht vragen en miste de ruimte voor mezelf. Ben toen zoetjesaan gaan werken, in onderwijs gerold en haalde daar veel voldoening uit. Toen baby eenmaal naar school ging, bleek al snel dat er iets was met kleuter. Heel erg slim en na wat onderzoekjes en testjes bleek hoogbegaafdheid. Ben me daar toen in gaan verdiepen en heel veel viel toen op zijn plek. Kon toen heel veel van kleuter begrijpen en ergernis uit het verleden beter plaatsen. Kleuter heeft 2 jaar overgeslagen op basisschool en doet nu brugklas gymnasium met zijn 11 jaartjes en het gaat wonderwel helemaal goed, na een wat lastige start.
Na aantal jaar is huwelijk gestrand. Heb zelf de knoop doorgehakt en was zó blij en trots op mezelf. Is allemaal in goede harmonie gegaan en co-ouderschap voor ‘puber’. Gaat allemaal best aardig. Ik dacht: nu is het puber en ik voor de rest van leven, want wie wil mij nou nog. Heb een leuk koppie, maar de rest van mijn lijfis niet zo mooi. Heb lipoedeem (google maar, dan snap je het vanzelf, uitleggen is lastig), weeg 100 kilo met 1m64 dus ben niet zo gewild bij het mannelijke deel van onze aardbol. Ook nog eens een huismus, dus,…
… had ik binnen no-time een nieuwe relatie :oops: :inlove: :oops: wist niet wat me overkwam. Mocht toen pas ervaren wat echte liefde is tussen twee mensen. Wat een openbaring! Dat voelde goed (én nog). Snapte toen ook pas waarom mensen kinderen wilde met élkaar! Snapte ook dat de weerstand tegen een tweede niet zo gek was. En toen kwam het gerommel. Wilde met nieuwe man ook nog wel baby, maar verstand ging weer voor. Te oud, teveel risico’s, geen zin meer in gedoe met vroeg uit bed, 's nachts uit bed, kinderopvang (bijna geen opa’s en oma’s meer etc.). Nee, klaar, punt uit. Weerstand bleef keurig bij me.
En toen overleed mijn moeder en kwam ik weer in een soort burn-out terecht. Wilde wel blijven werken en heb daarnaast gewerkt aan rouwverwerking. Kon met tante mee naar cursus familieopstellingen. Pfffff daar is het begonnen! Tante (zus van mijn moeder) had nog ouder broertje dat in oorlog overleden is met 1,5 jaar aan hersenvliesontsteking. Was eerste kind van mijn opa en oma waar ik altijd hele goede band mee had. In opstelling van mijn tante was ik broertje,… en heb het verdriet ervaren van broertje en opa. Opa heeft kind nooit meer gezien (zat in het concentratiekamp en werd vastgehouden door Duitsers. Toen opa thuis kwam uit oorlog was kindje al overleden. Opa heeft dat nooit kunnen verwerken en aanvaarden.
Tante en ik waren sprakeloos over opstelling. Ik heb gehuild, gehuild als het kleine manneke die maar aan zijn papa vroeg (mijn opa dus, als je het nog kunt volgen) om hem lekker te laten slapen, met rust te laten. (o)Pa kon/kan manneke niet loslaten.
hele poos later (paar maanden) rond sterfdatum van mijn moeder, wordt ik ‘s nachts overmand door intens verdrietige energie. Voel dat het niet mijn pijn is en de energie niet bij mij hoort, maar kan het niet plaatsen. Dit gebeurt me twee keer. Bij tweede keer komen mijn moeder en omi mee. Ik snap het nog steeds niet, want ben nooit verdrietig als zij er zijn. (ze bezoeken me wel vaker). Ineens herken ik de enrgie en het verdriet. Het is de energie van broertje! Het verdriet dat ik voel is ter herkenning! Het is de ervaring die ik had van het verdriet tijdens familieopstelling! Ik begrijp er niets meer van. Tot omi en moeder me vertellen dat ze me ‘broertje’ komen brengen. Ik snap het nog steeds niet. Bij 3e keer is opa er ook bij en komen ze me weer ‘broertje’ brengen. Ik begrijp er niets van krijg het idee dat ze ‘broertje’ opnieuw geboren willen laten worden bij mij. Ga met dit verhaal naar tante (die inmiddels spiritueel therapeute en reikimaster is) en doe mijn ervaringen uit de doeken. Ook zij is confuus. Samen laten we er een meditatie op los en het komt er op neer dat broertje inderdaad nog een keer geboren wil worden en daar mij voor uitgezocht heeft. Zóóó bijzonder!!!
Misschien is nog wel het meest bijzondere dat vanaf de dag dat ik wist wat er aan de hand was, de weerstand tegen een tweede kind verdwenen was als sneeuw voor de zon. Heb hem in alle hoeken en gaten van mijn ziel gezocht, maar kon hem niet meer terug vinden. Hoe bijzonder, want nog niet zo héél lang geleden liep ik met manlief door de stad en zei: als ik nu zwanger zou zijn, zou ik een abortus laten plegen. Man reageerde niet zo direct, maar had wel zoiets van hoho, heehee, dat gaat zomaar niet. Maar goed.
Heb man e.e.a verteld, uitgelegd en voorgelegd. Die wist zich geen raad. Dacht dat ik nu écht rijp was voor kliniek en heeft er even over na moeten denken. Dat duurde niet lang. Hij zag ook wel dat het geen gekkigheid was en ik het meende en had zoiets van: ok, gaan we voor! En zo is het dus gekomen dat ik van de ene op de andere week de pil in de vuilnisbak heb gegooid, me ben gaan verdiepen in het krijgen van een kind, overal baby’s en zwangere vrouwen zie, me voorstel hoe het zou zijn als het écht mag lukken, me gesterkt voel door de kosmos en nu voor het eerst dus eigenlijk geniet van het idee om een kindje te krijgen.
Hierdoor beleef ik zwangerschap en eerste jaren van eerste kind zo’ beetje opnieuw, met een ander gevoel nu. Duik in fotoboeken en dagboeken, herbeleef en doorleef alle ellende en pijn nog eens en voel dat alles ‘geheeld’ wordt op een bijzonder liefdevolle manier vanuit de kosmos.
Ben dus een dankbaar mens. Al mocht het hele verhaal me alleen dit brengen: het liefdevolle gevoel dat bij baby’s hoort én dus ook bij mijn eerste, dan is dat al een groter cadeau dan ik me ooit kon wensen.
Mocht broertje écht nog geboren worden, dan heb ik het grootste cadeau hier op aarde moegen ontvangen.
Ik vertrouw op de kosmos (én op ovu- en zwangerschapstesten :mrgreen: ) en hoop dat mijn lijf mee wil werken. Maar heb ook zoiets van: is het voor ons bestemd, dan komt het zeker wel en zoniet, dan is het ook goed. Dat vertrouwen heb ik gewoon.
Voor nu: ben ik dus net zo enthousiast en ‘nieuw’ als degene die voor het eerst een kindje krijgen, want alles is eigenlijk ook nieuw voor me.
Samen, vanuit liefde een kindje willen krijgen, ermee bezig zijn (heel bewust), genieten van de voorpret en spanning rond ovudatum, ongidatum, testen etc. Ik geniet er met volle teugen van. En de rest,… leeftijd, lijf, kinderopvang, opa’s en oma’s, dat komt ok vanzelf goed. Heb een hoop mogen leren de afgelopen 10 jaar en geloof dat ik er nu pas écht klaar voor ben.
Zou het ongelooflijk fijn vinden als ik nog in de ‘herkansing’ mag om alles intensief en bewust, vanuit liefde te mogen beleven.
Wens jullie evenveel liefde en warmte toe voor de toekomst.
:-* MM
uhmm… moet eerst mn verhaal kwijt…
Was het helemaal zat net… en toen ging ik testen… en nu heb ik een schaduwlijntje… dat wil zeggen in bepaald licht zie je echt een lijntje lopen… vl ziet hem ook. Hij is niet super duidelijk… maar je ziet hem wel… Tis wel turen maar niet knijpen… is dit positief??
MM!
Ik ga nu iets heel geks zeggen… maar wat een mooi verhaal. Wat ontzettend puur dat jij op deze manier een tweede kindje wil gaan krijgen! Wauw!
Oeiiiiiiiiiiiiiii Maria, dat klinkt toch gewoon als een positieve test??? In combi met je misselijkheid, jaaaaaa joh!! Ik ga voor duimen (hoewel dat voor mijn gevoel niet meer nodig is…en lijn is een lijn!)
Mamerijntje, Ik ga je verhaal zeker lezen! Nu vlak voor mijn werk en wil het op mijn gemakkie doen. Mijn zus zal het leuk vinden dat je benieuwd bent naar dr boek. Ze zegt altijd dat ik zoveel kan en veel dingen voel, en dat ik het moet gaan ontwikkelen. Ik vind het allemaal wel interresant, maar vind het te ‘’‘vermoeiend’’ om me er verder in te verdiepen. De zus van mijn vriend is nog geen 2 jaar geleden door een auto ongeluk overleden en ik ben er van overtuigd dat ik haar soms voel en ze me dingen verteld. Ik laat het daar maar bij 
Het minder leuke nieuws is dat de kinderwens hier toch weer uitgesteld wordt. Mijn vriend krijgt plankenkoorts. Ik kan het uitgebreid uitleggen en ik weet dat hij het niet kwaad bedoelt, maar ik sta weer mooi te koekeloeren!! Mij dol gelukkig maken met ‘‘toestemming’’ om vervolgens anderhalve maand later te zeggen dat je er toch niet klaar voor bent!!!
Aan de ene kant weet ik ook wel dat hij nog zoveel ‘‘problemen’’ heeft sinds zijn zus overleden is. Ze was 28 en veel te jong om te gaan. Hij heeft het hier dagelijks moeilijk mee en is verandert in een heleboel dingen.
Ik heb pijn aan mijn rug en denk toch echt dat mijn ongesteldheid eraan komt. Een week later dus…het zou kunnen aangezien ik mijn eisprong een week of 2 terug voelde…
Ik voel me eigenlijk niet zo best in deze hele situatie…
Hai dames!
Maria, ik had eerst ook alleen een schaduwlijntje…haha! Ik ben toen een andere test gaan halen en BINGO! Dus…ik duim me suf hoor! 
Mamerijntje, jammer dat de ongi toch is gekomen. Maar fijn dat je een regelmatige cyclus hebt. Dat is heel belangrijk. Ik heb je verhaal gelezen. Ben zelf niet echt spiritueel. Ik hou me er niet zo erg mee bezig. Hoewel ik moet zeggen dat het wel erg interessant was om te lezen. Dus schrijf er lekker op los, zou ik zeggen. Ik lees graag. :mrgreen:
Paula, wat n rotsituatie. Ik kan me voorstellen dat je je daar niet in kan vinden. Gun hem de tijd…ik ben ook al sinds januari gestopt met de nuvaring. We hebben ook even een pauze ingelast. En dat was zeker even slikken voor mij. Misschien is het al genoeg als je een ronde over slaat. Mijn vriend had daarna ook weer wat meer moed…haha! Nu is hij er hartstikke blij mee. :thumbup:
Hey Karin! Leuk kermis! Ik snap dat je soms twijfelt…haha! Neem lekker de tijd. Leuk dat je toch nog even hier komt krabbelen!
Ik blijf hier zeker mee schrijven. Maar op vrije dagen ben ik vaak blij als ik de laptop even niet aan hoef te zetten. Ik heb nogal last van mijn ogen, lichtelijk allergisch en ik kan niet goed tegen beeldschermwerk…lastig als je secretaresse bent…haha! :lol:
Hier gaat het goed. Geen gekke klachten. Veel plassen, dat wel. En ik heb het moeilijk met het stoppen met roken… :oops: Bij mijn eerste zwangerschap had ik er echt minder moeite mee…misschien komt het door dat ik nu ook echt er mee wil kappen. Ik had er ook nooit meer aan moeten beginnen… :roll: En het ergste is, ik heb nooit veel gerookt. Max 5 sigaretten per dag…en toch mis ik die vieze dingen…grrr…belachelijk!
Het wordt ook tijd dat ik het goede nieuws ga vertellen aan vrienden en familie. Mijn zus heb ik het al verteld, maar die was maar gemaakt enthousiast. Die heeft liever dat ik het bij een kind hou…net als mijn ma…haha! Tja…ik heb een aparte familie…maar dat is een lang verhaal… :shock:
3 vriendinnen weten het al en waren heel erg blij voor me.
En woensdag is iemand van Moeders voor Moeders langs geweest. Daar heb ik bij mijn vorige zwangerschap ook aan mee gedaan. Zijn jullie dat ook van plan? Wel doen hoor, want het is heel belangrijk! En je krijgt er ook nog een mooi cadeautje bij.
Kylie, hard aan t werk in de tuin! Respect meid! Denk je wel aan handschoenen? Stel je bent zwanger…dan moet je toch echt met handschoenen in de tuin werken! :thumbup:
Ik moet me ook van die dingen halen. Ik hou echt van tuinieren. Heerlijk!
Ik weet niet of ik nu op iedereen heb gereageerd. Er was erg veel geschreven dit keer! haha!
xxx
Hee Paula,
ik snap je teleurstelling. Balen! Maar ook erg voor je vriend. Dat hij zijn zus zo jong verloren is. Dat kost tijd om te verwerken en is lastig. Kan hij niks met je zus? Uit ervaring weet ik dat op de spirituele manier zaken verwerken zoveel liefde en rust brengt. Sterkte met alles. Het is een zwaar iets.
Maria,… duimen meid! Wie weet,…
Rest: fijne dag en weekend. Ben de komende 2 dagen veel weg, dus niet veel tijd Even leesrust voor jullie :mrgreen: :mrgreen:
Groetjes MM
Heb nu lunchpauze en heb net het verhaal van MM gelezen…
Wauw, heftig. Ben er een beetje stil van. Het zou een onwijs mooie gebeurtenis zijn. Ik ben in gedachte bij je en zal ee kaarsje branden. :kaars:
Ik denk om de handschoenen! Bedankt voor de tip.
Maria: ik heb 4 jaar geleden ook 2 dgn voor mijn ongi getest en bij mij verscheen er pas na 2 uur een vaag streepje. Ook ik was zwanger. Ik duim voor je!
Hier het gevoel dat mijn borsten wat groter zijn dan normaal en zo nu en dan wat krampjes in mijn onderbuik. Kan er dus geen peil op trekken. Denk dat ik van alles in mijn hoofd haal ivm zenuwen/ongeduld.
Meiden, moet weer aan de bak!
:-*
ff tussendoor, ben namelijk bij een vriendin, cb digital en nieuwe kv test zijn beide negatief… Terwijl vl en ik gister echt een doorzichtig lijntje zagen. Afwachten dus…
Hoi meiden,
Een schaduwlijn houdt bij mij in dat je hem alleen in bepaald licht ziet… het was zeg maar een doorzichtige streep die we beide zagen, hij is heel even lichtjes roze geweest (Turen!!), en daarna droogde hij in en was het weg…
Nu even reacties op jullie!
@Paula, Wow dat lijkt mij heftig zat zeg! Wel balen dat je je kinderwens weer even voor je uit moet schuiven… Hopelijk kan je het snel weer oppakken!
@Jazibelle, hier niet dus… maar mn nod (gebaseerd op 28 dagen) is pas zondag… dus we houden hoop… Ben ik zondag nog niet ongi bepaal ik dan of ik nogmaals test :S…
Fijn dat je je verder goed voelt! Maar wat ontzettend naar dat je zus zo reageerde! Jammer joh!
Hopelijk verdwijnt je behoefte aan je sigaret asap… dan hoef je daar ook geen energie meer in te stoppen…
Ik zou wel aan MvM mee willen doen tzt, maar ik woon tijdelijk bij mijn schoonouders in en die mogen het voorlopig nog niet weten
@Kylie, dank voor je bemoediging!
@MM. ik reageerde eerst dat ik het heel mooi vind, maar daarna ging je verhaal toch door mijn gedachten spoken en nu wil ik uitgebreider reageren…
Ik vind dat je een hoop hebt meegemaakt in al die jaren. Vind het ook verschrikkelijk om te lezen hoe je hebt geleefd en jezelf compleet hebt weggecijferd. Althans dat idee heb ik.
Wel goed dat je op een gegeven momet de knoop hebt doorgehakt en duidelijk hebt gemaakt dat je terug ging naar je roots.
Fijn dat je toen een hoop hebt kunnen vinden in het spirituele. Dat zal je denk ik ook echt een sterk mens gemaakt hebben. Bijzonder zijn we immers allemaal =)…
Wel proef ik venijn en verdriet mbt het overlijden van je moeder… dat doet mij zeer. Ik vind het heel vervelend dat je naast het verdriet om je moeder er nog zoveel om heen hebt zitten! Hoop dat je dat snel, op de een of andere manier, een plekje kan geven!
Wat super dat je trouwens snel een nieuwe relatie kreeg… HEb ook even opgezicht wat lipoedeem inhoudt en daar schrok ik wel van, maar zette mij ook weer even met beide voetjes op de grond… Men oordeelt zo snel over het gewicht en uiterlijk van mensen en nu blijkt maar weer dat je ook iets chronisch kan hebben zonder dat je er zelf invloed op hebt!
Verder blijf ik bij wat ik eerder zei… ik vind het heel bijzonde rhoe je nu in het krijgen van een volgend kindje staat! Hoop voor jou dat het lukt en dat “broertje” een prachtige tweede kans krijgt!
@Hier, uhm… ik kom er net achter dat die bloeding, waar ik het eerder over heb gehad, geen menstruatie is geweest… Dus dat betekent dat ik deze cyclus al op 42 zit… (het was namelijk niet 2 dagen helderrood)
Hoi meiden,
Ik trek mij voorlopig even terug…
De komende 8 weken zijn de laatste loodjes mbt mijn eerste schooljaar als leerkracht. Daarnaast ga ik verhuizen.
Op dit moment ben ik veel te veel met het forum bezig en met het zwanger worden/zijn. Door mij even terug te trekken hoop ik het wat meer te kunnen laten rusten. Stiekem hoop ik dan dat alles weer een beetje op gang komt… (lees: cyclus).
Ik kom terug, zodra ik weer zo ver ben.
Liefs,
~*_Maria
Maria: jammer meid, maar ik begrijp je. Rustig aan en hopelijk tot snel.
Hier vanmorgen een KV test gedaan, negatief. Bij de bmm wat groen/gele afscheiding met een beetje rose/bruin. Verwacht dat een dezer dagen gewoon mijn ongi komt. heb het nl. Wel vaker rond de NOD.
Mijn borsten zijn wel wat voller en heb wat puntigere tepels. Zijn gevoelig als je er aan komt, maar niet pijnlijk. Heb ook steeds honger. Ik ga er niet meer op hopen, als na woensdag de ongi er nog niet is waag ik nog een poging. Denk toch dat het te veel achter mijn oren zit en dat mijn lijf daar op reageert.
Maar… nwe ronde, nwe kansen, toch?