Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik deze vraag kan neerzetten, maar ik ga er van uit dat als modies menen dat ie verkeerd staat ze hem wel even verplaatsen. Het is in ieder geval iets dat mij behoorlijk bezig houdt.
Zolang als ik me kan herinneren ben ik bang voor de dood. Eigenlijk staat dit lijnrecht tegenover mijn geloofsovertuiging. Maar het is toch zo. Het is niet zo zeer erger geworden nu ik kinderen heb. Het is een heel egoïstische angst namelijk. IK wil niet dood. IK wil mijn leven niet los laten. Als ik er aan denk (En dat is uiteraard meestal 's nachts, voordat ik ga slapen) dat ik dus echt ooit een keer dood ga, dan voel ik echt de angst. Ik weet ook niet wát er dan precies zo angstig aan is voor me. Dat ik niet weet wat er gaat gebeuren, dat het echt ooit ophoudt. Het ergste lijkt me als je weet dat je doodgaat. Dus, als je ziek wordt en je uiteindelijk te horen krijgt dat het hopeloos is en je tijd nog maar heel kort is. En dan het moment dat je daadwerkelijk nadert.
Het is zo stom, maar ik kan het niet loslaten en de laatste weken woekert mijn angst voor het doodgaan weer wat heftiger. (Dat zal dan wellicht met Jorrit te maken hebben)
Mijn vriendin heeft de theorie dat ik zo bang ben omdat ik nogal een controlfreak ben en ik hierop geen controle heb. Zij en ook A hebben totaal geen angst voor de dood. Ik zou zo graag willen dat ik dat ook niet had… Ik lig er nu namelijk regelmatig wakker van…
Wie herkent dit? Hoe zou ik van die angst af kunnen komen?
tja, jou verhaal komt me heeeel bekend voor, en ik heb helaas geen tips voor je.
bij mij is het met de komst van de kinderen nog erger geworden.
:hug:
Herken het zeker.
Ik ben een controlfreak, en heb dingen graag in de hand, de dood is wat je niet in de hand hebt, en dat maakt mij bang.
Inderdaad, ziekte, uitbehandeld zijn, geen controle hebben, de wetenschap hebben dat je dood gaat door ziekte… vreselijk lijkt mij !
De komst van de kinderen heeft het niet verergert maar mij bewuster gemaakt hoe kwetsbaar je bent . Want dan gaat er in mij rond
’ Wat met hen?’ ‘Kan mijn man het alleen?’ ‘Hoe gaan hun ermee om’
Dat soort dingen, want je laat heel wat achter, ook al zou het verwacht komen door ziekte.
Ik wil niet dood, ik wil niet dat mijn kinderen verdrietig zijn omdat ze hun mama kwijt zijn, ik wil niet stoppen met leven hoe keihard het leven soms ook is, ik wil er uit halen wat er voor mij uit te halen valt.
Ik wil de controle houden… en over de dood kan dat nou eenmaal niet.
Hoe er mee omgaan? Geen idee, ik ben er niet dagelijks mee bezig (heb op dit moment wel andere dingen.) maar inderdaad altijd vlak voor je naar bed gaat, op de onmogelijke tijden dat je er niet mee bezig moet zijn omdat je rust nodig hebt, ben je er mee bezig.
Mijn man heeft er geen last van, die laat alles op zich afkomen, maar ik als controlfreak… kan dat niet. Ik wil ALLES in de hand hebben, en ik weet inmiddels door depressie etc. dat ik dingen uit handen moet geven, niet alles in de hand heb etc. maar toch… de controlfreak schreeuwt om planning…
zelf had ik dat ook altijd… maar niet alleen naar mijzelf toe, maar ook naar mijn man en de kinderen… het vloog me letterlijk naar de strot en kon dan even niks meer.
En nu… is mijn vader ziek… en het is ‘hopeloos’ en zal hij niet meer beter worden.
Toch is hij er al een stuk langer als verwacht, vorig jaar december hadden we al afscheid genomen, maar de poging met de rug tegen de muur heeft mijn vader het inmiddels tot oktober doen uithouden.
Maar door mijn vader… en alles wat we de afgelopen maanden hebben meegemaakt, de gesprekken, maar ook de lol (echte galgenhumor en oh ik heb echt ontzettend met mijn vader gelachen om in ogen van anderen morbide onderwerpen… mijn broertje kan er ook echt niks mee) besef ik nu… dat het soms bijna welkom kan zijn… dat het klaar is…
Mijn vader zit op het randje wat voor hem nog leefbaar is… leven en weinig tot niks kunnen is geen echt leven meer hem… en dan?
Hij zegt overigens wel: als het echt daar is? Ja dan ga ik ook bang zijn, heb inmiddels genoeg mensen zien overlijden, dat laatste stukje is IEDEREEN bang… want leven is uiteindelijk wat iedereen wil… maar voor nu heeft mijn vader echte rust en dat is ergens mooi om te zien eigenlijk.
Overigens is hij nog wel zo ‘eigenwijs’ dat hij nog een paar dingen op zijn agenda heeft staan. Geboorte van een 5e kleinzoon, eigenlijk wil hij nog een paar projecten op zijn werk afronden (ja hij werkt nog deels, ondanks rolstoel en zuurstofafhankelijkheid) en dan misschien per 1 januari vervroegd pensioen met vakantiedagen die hij in belachelijke aantallen heeft staan en als het een beetje kan zijn pensioenleeftijd nog halen (volgend jaar april)…
We weten niet hoe het laatste stuk gaat lopen met mijn vader of hoe lang het allemaal nog gaat duren… we hopen dat hij nog een tijd zo blijft en nog wat langer bij ons mag blijven en er zo over denkend heb ik de tranen hoog… maar ben ik niet bang voor de dood van mijn vader OF die van mezelf.
In geval van mijn eigen dood had ik eerst heel erg: IK wil dit en dat niet missen, IK wil mijn kinderen niet missen… nu heb ik wel heel sterk: wat zou dat erg zijn voor de kinderen!
Dus ik wou toch maar inzetten op een jaar of 50 nog vanaf nu.
Ik ben er, sinds onze dochter er is, ook een stúk meer mee bezig en dan vooral het gedeelte waarin mijn man dan aan haar moet vertellen dat ik er niet meer ben en niet meer wakker word.
Voor mijn werk ben ik weleens een paar dagen weg en dat weet ze, ze is er helemaal aan gewend, ik vraag me dan af of ze elke dag op me zal wachten tot ik weer terug kom.
Vreselijke nare gedachtes die ik soms niet van me af kan zetten, vreselijk.
Enne… Mocht het van toegevoegde waarde zijn: hier ook een enorme controlfreak.
:hug:
@~Marion~ wrote:
Ik
Wie herkent dit? Hoe zou ik van die angst af kunnen komen?
Ik begrijp je angst wel, het leven is zo leuk daar wil je nog jarenlang van genieten. En als controlefreak is het vast knap lastig om iets waar je geen grip op hebt los te laten.
Toch denk ik, als je bereid zou zijn de controle op je leven wat meer zou kunnen los laten, deze angsten af zullen nemen.
Ik herken het ook heel goed, ik heb er al last van vanaf dat ik kind was. ik ben echt werkelijk nergens bang voor, maar wel om dood te gaan.
De angst om mijn geliefden niet meer te zien, niet meer vast te kunnen houden en het gemis. Vroeger als klein meisje toen ik alleen mijn ouders had zei ik ook altijd dat ik tegelijk met hun dood wilde gaan zodat ik hun niet hoefde te missen en zij mij niet.
Nu heb ik 2 schatjes van kinderen…en het idee dat ik eerder dood ga dan hun (gaan we vanuit) en dat ik ze dan moet missen en niet meer kan zien en voelen en andersom, ik wil niet dat mijn kindjes verdrietig zijn omdat hun mama er niet meer is…daar heb ik ook een enorme angst voor.
Ik heb altijd heel erg heimwee gehad naar mijn ouders als ik ergens anders was…en dan dus heel erg…dat gevoel kan ik beschrijven met het gevoel als je iemand voor altijd kwijt bent en dat wil ik niet voor mijn kinderen, dat nare gevoel waar je niks aan kan doen en die er altijd maar is omdat je iemand mist.
Ik ben ook een controle freak dus ms dat het daar wel aan ligt ja.
Helaas heb ik geen tips voor je aangezien ik het voor mezelf niet eens kan oplossen en verklaren.
Bijzonder dat er toch veel ook echt Controle Freaks zijn
haha meld…
Ik heb het al vanaf kind’s af aan,.Bang voor de Dood
terwijl t idd ook tegen in me geloof gaat
maar 't is er wel en altijd wel geweest
vanaf mijn 8e denk ik begon ik te dromen dat ik vermoord gevonden zou worden,.incl de plek in de buurt waar ik woonde
Deventer,Utrecht,Scherpenzeel elke keer kwamen de dromen weer alleen veranderde plek waar ik gevonden werdt
Vreselijk,.echt Vreselijk
op mijn 17e verjaardag kwam ik in Zwolle wonen en toen is t gelukkig gestopt…maar de angst om dood te gaan helaas niet,
Ik probeer er zo min mogelijk over na te denken maar t benauwd me zeker…mijn man kan t ook eng vinden zoals ik er wel mee bezig ben
programma opgesteld,kist,bloemen kwa kleur,begraafplaats,.donor
Maar mischien is dat dan wel t stukje controlle wat ik nu heb
Iig heel veel Sterkte :hug:
ik ben ook heel bang. Het komt met vlagen… zo popeens kan het er weer zijn, ik raak er haast van in paniek en moet tegen mijzelf zeggen, rustig ademen rustig blijven…
Het is gewoon dat je alles kan proberen… maar mijn hoofd kan daar niet zich in verplaatsten, net als hoe oneindig de ruimte is, stopt dat of niet… en allemaal nog duizenden miljoen meer vragen die mijn gedachten altijd en altijd bezig houden!
Heeeel vermoeiend!
Mar hier niet perse een angst voor de dood, wel een enorme wens nog heeeeel lang te blijven leven. Zodra je zelf leven hebt gegeven wil je geloof ik je eigen leven tot het uiterste behouden. Ik wil dolgraag mijn kids heeeeel oud zien worden, oma worden, en ja als het even kan in relatief goede gezondheid ook nog.
Maar weet je, ik heb ondertussen natuurlijk ook meerdere mensen met ernstige diagnoses zien overlijden. En het klinkt raar maar soms is het juist wel ‘fijn’ te weten dat het eraan komt…te weten dat je afscheid kunt nemen van alle mensen die je lief zijn, te weten dat je voor een beetje de hand hebt in je eigen einde. Een soort van ‘echt’ afscheid ipv letterlijk wegvallen… :think: Lastig omschrijven, maar geloof me ik zou ondanks dat het voor veel mensen prettig lijkt om ineens met een hartstilstand te overlijden zonder pijn, zonder angst zou ik dat juist vreselijk vinden. Of ik zou al 92 en wat krakkemikkig moeten zijn. Ben zelf geen controlfreak, geloof ik ook nooit geweest. En ik WEET ook dat je over zoveel geen controle hebt. Heb genoeg meegemaakt dat zelfs als ik het zou zijn (geweest) volledig genezen te zijn. 
Je grootste voordeel wat je uit je eigen angst ed kunt halen is genieten van elke dag! Niet alsof het je laatste is want dat is het niet daarbij ga je dan ws rare dingen doen gni gni. Ik druk mijn ouders ook altijd op het hart; laat ons maar achter maar achter met een banksaldo van nix of in de min want wij aanvaarden de erfenis benificiar. 8) Geniet, vooral als je ouder wordt en eindelijk vrije tijd hebt en dus ook de vrijheid hebt om van alles in goede gezondheid te genieten. :-* Geloof dat ze aardig hun best doen met lekker 3 x per jaar liefst op vakantie te gaan. :mrgreen:
En wat ik ook weet; er zijn maar heel weinig mensen die nog een echte angst hebben kort voor ze overlijden. 1 man waarbij ik thuishulp heb gegeven na het overlijden van zijn vrouw vertelde dat ze er zoooo waanzinnig vrede mee had op het eind. Nee ze wilde niet dood net als iedere levende mens maar ze was er wel klaar voor en ze zou er 10 jaar jonger, bijna rimpelloos en bijna met een glimlach bij hebben gelegen alsof haar gezicht zelfs overal vrede mee had. Letterlijk ‘rust’.
*nu ben ikzelf natuurlijk ook bevooroordeeld want ik hang eigenlijk geen enkel specifiek geloof aan, voor mijn gevoel is er meer tussen hemel en aarde maar ik denk wel dat als er babietjes volledig zonder zonde en nog nooit ook maar iets ‘slechts’ te hebben gedaan in hun veel te korte leventjes overlijden dan KAN er nooit iets heel ergs te wachten staan na het overlijden. Of voor degenen die wel gelovig zijn; God is Liefde…geen wraakzuchtig monster dus waarom er zoveel verhalen zijn die gaan over de hel ed? Ik durf er wel haast mijn rechterarm om te verwedden dat je een akelig persoon niet beter zou kunnen rehabiliteren dan door ze de hemel in te sturen en een God zou ze niet willen straffen enkel veranderen de goeie richting uit. Zelf ben ik dus echt niet (meer) bang want we komen allemaal goed terecht uiteindelijk. * :mrgreen:
@Rhiannon wrote:
En het klinkt raar maar soms is het juist wel ‘fijn’ te weten dat het eraan komt…te weten dat je afscheid kunt nemen van alle mensen die je lief zijn, te weten dat je voor een beetje de hand hebt in je eigen einde. Een soort van ‘echt’ afscheid ipv letterlijk wegvallen…
En juist om dit stuk (en om nog veel meer) ben ik blij dat mijn vader vorig jaar letterlijk voor de dood weg is gehaald… dat hij er de volgende ochtend nog was… dat weekend zijn er heel veel gesprekken gevoerd.
Met mijn ouders, met mijn vader alleen, er is ook veel gezwegen en gehuild, maar ook gelachen, ondanks alles zoals het er op dat moment voorstond en we het weekend nog niet door waren.
Maar na dat weekend had ik wel: als mijn vader er nu alsnog tussenuit piept… dan heb ik wel nog gevraagd en gezegd wat ik wilde en heb ik er in dat opzicht ‘vrede’ mee.
En zoals gezegd… we zijn ontzettend blij dat mijn vader er toch nog was met sinterklaas, met kerst, met oud&nieuw… dat hij de 1e verjaardag van onze jongste nog mee heeft meegemaakt, met zijn verjaardag met z’n allen uit eten en nog veel meer bijzondere momenten.
Alles was anders dan anders, de verjaardagen van onze kinderen vierden we voor hun en mijn broertje/ schoonzusje bij hun thuis, omdat mijn vader niet meer hier kon komen… maar hij was er wel bij!
Heel bewust worden dingen nu vastgelegd, ook voor onze jongens.
Heel bewust zijn dingen besproken en geregeld en ja … ondanks alles… is dat fijn!
Veel fijner dan wanneer mijn vader toen wel direct was overleden.
Mijn angst zit hem echt in dat moment van overlijden. En het: wat komt daarna? Ik zou moeten geloven en vertrouwen in het feit dat het dan prachtig is, maar wat als er gewoon helemaal niets meer is?.. Ik vind dat moeilijk want het voelt als wantrouwen in mijn geloof…
Bizar eigenlijk mamaMarije dat er juist op zulke momenten de ‘mooiste’ gesprekken zijn! Waarom zouden we dat eigenlijk niet veel vaker kunnen hebben? Juist ook op de mooiste momenten, als er een (klein)kind is geboren of bij een verjaardag de momenten dat er iets te vieren is. Heeft mss wel iets te maken met dat er ‘niets’ meer te vrezen is of dat er geen lastige relaties op het spel staan op het moment dat het afscheid zo dichtbij is…
Fijn (en jammer tegelijk) dat jullie die mooie momenten (en hopelijk nog meer!) samen mogen meemaken. :-*
Mar maar wat nu als er echt ‘niets’ zou zijn na de dood? Is het heel erg om voor het ‘nu’ te leven? Je bent nu toch ook jezelf 100% aan het inzetten voor een goed leven nu? Zou je je anders gedragen wanneer er niets zou zijn na de dood? Zou je nog intenser gaan leven wanneer er niets is? Wat maakt voor jou het verschil of je na je overlijden in het grote niets (of ‘alles’ das ook relatief natuurlijk ) zou belanden? Zelf maar das natuurlijk weer persoonlijk, zou ik er niet anders door gaan leven. Ben nog steeds dezelfde persoon, ik ga nog steeds net zo om met de mensen om me heen ongeacht wat er wacht straks. Misschien is het moment van overlijden, die laatste adem wel te vergelijken met in slaap vallen…als je daar te diep over nadenkt is dat ook iets heel bizars. Je gaat slapen, in je slaap staan je zintuigen in ruststand, je hersenen maken overuren en toch merk je daar niets van. Sterker nog je merkt het pas wanneer dat niet zou gebeuren omdat je daar heeeeel erg gestresst van zou worden omdat je niets meer verwerkt en een plekje toewijst in je hersenen. Het grote verschil zit hem erin dat je na een nacht slapen weer wakker wordt en er een nieuwe dag begint.
Sowieso ‘moet’ je natuurlijk niet geloven. Het is volledig vrijwillig. :mrgreen: En vertrouwen, lastig want voor geloof is geen bewijs. De dood is daar het ultieme in, want er is nooit iemand teruggekomen om ons te vertellen hoe fantastisch het wel niet is Al denk ik wel dat met de jaren dat stuk vertrouwen wel groeit. Mensen die de 80 of 90 overgaan hebben zoveel levenservaring dat naarmate ze ouder worden de dood meer geaccepteerd wordt. Een soort (verplichte) volgende stap ooit gaat worden. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik het met de jaren wel euhm vreemder (lastig weer uit te leggen) vind dat ik eigenlijk een soort van steeds bewuster in de voetsporen treed van mijn moeder, mijn grootmoeder en overgrootmoeder etc. en dat besef is pas echt gaan groeien toen ikzelf moeder werd. En niet met een drang het beter of leuker of anders te doen maar met een besef dat ook zij gestaan hebben op bepaalde punten in hun leven die overeenkomsten hebben met wat ikzelf heb meegemaakt en nog ga meemaken. Mijlpalen die al generaties, eeuwen mijlpalen hebben gevormd. Dat IK het superbijzonder vind, net als dat zij ze bijzonder vonden maar ook dat die bijzondere momenten van voorbijgaande aard zijn en herinneringen worden. Een beetje in de trant van een ‘collectief geheugen’ dat gedeeld wordt maar niet rechtstreeks. :think: Zelfs als er helemaal niets zou zijn na de dood dan nog zijn we iig allemaal onderdeel van dat stuk collectieve geheugen en leven we toch een stukje verder in de gedachten van de mensen die achterblijven en ons gekend hebben.
Mijn angst zit hem echt in dat moment van overlijden. En het: wat komt daarna? Ik zou moeten geloven en vertrouwen in het feit dat het dan prachtig is, maar wat als er gewoon helemaal niets meer is?.. Ik vind dat moeilijk want het voelt als wantrouwen in mijn geloof…
Ik herken het heel sterk. Ik ben bang voor dat moment, dat er idd niets is en dan… dan lig je daar in je kist en de wereld gaat door en dan ben je er gewoon niet meer. Als het goed is weet je daar niks vanaf, maar het idee maakt me heel angstig. Al vanaf dat ik klein was lag ik daar in mijn bed over na te denken en ging dan helemaal in paniek naar beneden.
Tegenwoordig probeer ik er gewoon niet over na te denken, als mijn gedachten er naar afdwalen dan blokkeer ik de gedachte en probeer snel over andere dingen na te denken, omdat ik weet dat ik dan ga hyperventileren en in paniek schiet.
Zou je ook kunnen denken, dat het leven gewoon stopt nadat je overlijdt. Je geloof kan niet bevestigen dat er leven is na de dood, dat kun je alleen maar geloven :think: mmm ingewikkeld.
Ik probeer iedere dag eruit te halen wat erin zit en berust in het feit dat het leven ook zo afgelopen kan zijn.
Ik had het toen ik kleiner was, werd ik opeens doodbang van het er straks niet meer zijn, nooit meer, gewoon dat je maar 1 leven hebt. Ik heb dat nu veel minder, waarom weet ik niet, heb wel heel erg dat ik mijn man en roan liever niet samen laat gaan, wat er als er wat gebeurd denk ik altijd, dan ben ik er niet bij. Ik laat ze wel kleine dingen doen hoor haha, of samen naar monkey town, maar niet samen naar mijn so die 235 km verderop wonen, dan denk ik constant dat er was gebeurd en ik er niet bij was, dat zou ik geestelijk nooot aan kunnen :eh:
Echt bang niet, maar ik zou zo balen dat het over zou zijn, zeg maar, omdat ik mijn leven zo heerlijk vind. Ik geniet elke dag weer.
Maar daarnaast geloof ik zeker wel dat er hierna een God is waar ik heen zal gaan, en waar het alleen maar nog mooier is dan hier. En dat zorgt ervoor dat het geen echte angst wordt, maar meer iets van ‘jammer’. Hoewel ik dat eigenlijk niet zou willen, want uiteindelijk is het helemaal niet jammer voor mezelf.
Ik ben niet bang voor de dood op zich. Dan ben ik er niet meer, voel ik niets meer en dus ook geen pijn en ellende. Ik geloof niet in iets wat hierna komt. Of het zou al reincarnatie zijn. Als er al iets is dan denk ik dat je geest in een ander lijf terug komt. Maar goed, dat is geloof. gebaseerd op niets.
Ik ben wel bang voor de weg die naar de dood gaat. Naar hoe je komt te overlijden. Ben je heel ziek en heb je veel pijn. Is er aftakeling en moet je veel hindernissen nemen. Operaties, chemo’s en pillen, poeders en drankjes waar je je heel beroerd door voelt. Dat je het verdriet van je naasten ziet.
Overigens is de dood voor veel ernstig zieken ook een opluchting. Ook voor de naasten. Want het is natuurlijk ook verschrikkelijk om te zien dat iemand veel heel veel pijn heeft.
Ik herken het niet zo. Ben dan ook geen controlfreak
Ik ben (denk ik) niet bang voor de dood. Ik ben niet gelovig en geloof niet dat er iets is na de dood. Voor mij betekent de dood echt dat je weg bent. Zowel je lichaam als je geest. Ik denk dus niet dat we elkaar allemaal weer terug zien in het hiernamaals. Toch beangstigt dit mij niet.
Wat ik wel heel sterk voel is de angst om anderen te verliezen, te moeten missen. Ik hoop eerder dat ik mijn dierbaren niet allemaal overleef. En dan heb ik het over mijn man en mijn kinderen. Het lijkt mij vreselijk als ik een van hun kwijtraak. Dat houdt mij dan weer bezig.
Neemt natuurlijk niet weg dat ook ik geniet van het leven en hoop dat het ook voor mij nog heel lang mag duren. Ik hoop ook dat mijn kinderen nog heel lang van hun ouders kunnen genieten en andersom.
Maar mijn man of mijn kinderen overleven… nee… dat lijkt mij vreselijk.
Misschien een egoistische gedachte hoor, maar diep van binnen lijkt dit mij het ergst.