Ik heb het ook hoor marion, vooral sinds ik kinderen ben ben ik ook echt bang om dood te . Voorheen ook wel, ik vind de gedachten mijn dierbaren te moeten missen echt onverdraaglijk. Maar ik ben niet echt bang voor wat er na de dood is want ik weert niet wat er dan is dus weet ik ook niet waar ik bang voor moet zijn
Heel raar maar… ik heb dat helemaal niet. Ik heb het tegenovergestelde en door mijn geloofsovertuiging WEET ik, ja het is meer de wetenschap die me overtuigd heeft richting dit geloof. En daardoor weet ik wat er gaat gebeuren. God heeft het zelf gezegd. God is liefde maar God is ook rechtvaardig en iemand die zo slecht is zal heus niet gezellig ff naar de hemel komen want waar is dan de rechtvaardigheid van God. Juist doordat ik, voor ik geloofde, wist dat iemand die een ander onrecht aandoet, daarvoor ooit wel gestraft zou worden, kon ik direct die hemel en hel plaatsen. En echt, ik ben niet bang voor de dood. Ik probeer hier zo goed mogelijk te leven en voor mij is het sowieso een win-win situatie. Als ik dood ga en er is niks, dan zal ik niemand pijn gedaan hebben, geen verkeerde dingen gedaan hebben. Ja er zijn dingen die ik veel beter kan doen maar ik volg gewoon de ‘handleiding’ van degene die ons gecreeërd heeft. Een keukenmachine of een dvd speler komt toch ook niet zonder handleiding. De mens dus ook niet. En ik heb dit niet gezegd of een welles nietes discussie te starten maar gewoon om je te laten weten dat er ook mensen zijn die niet bang zijn voor de dood.
Ik ben ook niet bang om dood te gaan. Niet dat ik het graag wil, maar ik lig er ook niet nachten wakker van. Wel vanaf een afstandje meegemaakt dat een vrouw haar man kwijtraakte door kanker en achterbleef met haar jongens. Dat is nu bijna een jaar geleden en oi oi oi die verhalen… Daar wordt ik wel bang en heel verdrietig van. Dan mijn man ons alleen achterlaat, daar kan ik echt over huilen als ik er te lang over nadenk. Ik droom er ook wel eens van en als ik dan wakker wordt dan moet ik hem echt knuffelen en uithuilen. Bah wat een vreselijke voorstelling…
Ik ben geen christen, maar paganist en mijn levensovertuiging helpt me net zoals keukenprinses hierboven om een soort van berusting te hebben mbt wat komen gaat. Ik geloof in reïncarnatie en tussen dit leven en een volgend leven is het ‘Zomerland’. Ik geloof niet in een hel en een hemel. Ik geloof dat we hier zijn om bepaalde lessen te leren, ook de mensen die slechte dingen doen. Alsof we allemaal deel uit maken van hetzelfde energetisch wezen wat op die manier leeft en leert en ervaart. En dat we daarom ook een steeds mooiere wereld zullen krijgen (als we hem voor die tijd niet volledig kapot maken… Maar dat is een andere discussie.)
Hoe ik ermee omga… Vaak probeer ik het te verdringen, ergens anders aan te denken. Of me juist voor te stellen hoe mijn Zomerland zou zijn. Welke bomen zijn daar? Welke bloemen? Welke mensen?
Als ik er helemaal doorheen zit dan denk ik wel eens aan The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy (Douglas Adams). Wie ken dat boek? 't Is fictie, maar de clou van wat de Aarde nu werkelijk is en hoe deze gemaakt is en wat het doel is, is zo ontzettend grappig geschreven dat het me doet relativeren. En dat is soms echt een opluchting. (voor wie 'm wil lezen; in het NL is ie leuk, maar in het Engels is 'ie hilarisch!)
Ik ben niet bang voor de dood… doden zijn zich van niets bewust, dus ik zal er niets van merken. Geloof ook niet in een hiernamaals of zoiets… dus in dat opzicht ben ik niet bang om dood te gaan.
Wel ben ik erg bang om niet datgene mee te kunnen maken wat ik graag wil… ik wil zo graag mijn kinderen zien opgroeien, zien trouwen, zien ontwikkelen tot volwaardige volwassenen en het zou ook leuk zijn om oma te mogen worden. Maar om dat te missen hoef ik niet persee dood te gaan, dus in die zin ben ik vooral bang om langdurig levensbeperkend ziek te worden, blind of doof te geraken of misschien zelfs bang voor relatiebreuk… idem voor relatiebreuk met de kinderen… Maar doodgaan is zo definitief dat het voor mijn gevoel helemaal geen zin heeft me druk te maken over wat als ik dood ben… ik merk er niets van en mijn nabestaanden moeten dan verder. Ik heb mijn energie dus vooral gestopt in het vertrouwen krijgen dat zij dat dan kunnen.
Weten dat mijn man het anders zal doen dan ik, maar evenzo wel gewoon goed. Weten dat als wij beide komen te ontvallen, mensen die ons na staan dan zullen zorgen dat het met de kinderen goed komt. Alles waarvan ik denk dat de kinderen er niet 100 maar 200% van overtuigd moeten zijn, NU al vertellen, keer op keer zodat ze dat weten.
We hebben het dus ook regelmatig over dat geen mens eeuwig leeft en mensen ziek kunnen worden, ongelukken kunnen krijgen enz… maar dat wat er ook gebeurt, mama heel veel van ze houd en dat ik echt hoop dat papa dan een nieuwe vrouw treft, dat zij zich dan niet schuldig voelen of jaloers zijn… want dat mensen niet gemaakt zijn voor een leven alleen… enz…
In wezen geeft dat me rust… ik weet dat mijn man zich dan wel zal redden en dat de wereld niet zal vergaan als ik dood ga… en ondertussen genieten we volop van alles…
Gaan volgend jaar ook samen naar Rome, zonder kinderen… we kunnen dat omdat we rust vinden in het feit dat we alles goed hebben geregeld en dat onze kinderen heus wel groot worden.
In the end its fear we fear most…
Ik wil me er geen gevangene van voelen.
@Cell wrote:
Wel ben ik erg bang om niet datgene mee te kunnen maken wat ik graag wil… ik wil zo graag mijn kinderen zien opgroeien, zien trouwen, zien ontwikkelen tot volwaardige volwassenen en het zou ook leuk zijn om oma te mogen worden.
Dit, maar toch ook het feit dat mijn kinderen nog niet zonder mij kunnen. Of, zoals de jongste, geen enkele herinnering aan mama zou kunnen hebben.
Rona is veel te vroeg geboren na een lange zkh-opname. Door loslating van de placenta heb ik forse bloedingen gehad. Hierdoor ben ik wel heel erg met mijn neus op het feit gedrukt dat ik sterfelijk ben. Daardoor ook angst gekregen voor als dat zou gebeuren. Zo’n angst dat ik mezelf voor Rona heb geplaatst. En daar heb ik nog steeds last van. Rationeel weet ik dat het niet anders kon op dat moment, maar emotioneel was het toen en is het achteraf heel zwaar.
Nu het allemaal “achter de rug is” (qua lichaam dan…) probeer ik vooral te genieten. De angst blijft voorlopig, maar ik sta weer op het tweede plan. Op het eerste plan staat dat mijn kinderen niets mag overkomen.
Dat is mijn manier om ermee te dealen…
Wat Rhiannon zei, over mensen die hun overlijden naderen. Dat klopt volgens mij wel.
Ik heb het zien gebeuren bij mijn vader. Tot zo’n week voor zijn overlijden was hij “niet klaar” hier. Uiteindelijk heeft hij in een gesprek met mij gezegd dat het goed was. Zes dagen later is hij overleden. Ik geloof echt dat je die rust wel zal vinden in dat geval.