Poe, wat een herkenning allemaal. Dit is de eerste keer dat ik op dit forum kom. Ik word gek van alle zwangeren om me heen. Wij zijn bijna twee jaar geleden gestopt met de pil. Zonder resultaat tot nu toe. Sinds september zijn we in het ziekenhuis beland. Daar werden we heel goed geholpen en na alle basisonderzoeken (alles wat goed, er was niks wat duidde op een probleem) heb ik vorige week een kijkoperatie gehad. De ingreep viel me mee, alleen nu moeten we tot eind november wachten op onze volgende afspraak. Wat duurt dat lang. De arts heeft wel kort verteld wat er gevonden is (open, goed doorgankelijke eileiders, linkereierstok iets vergroot, kleine verklevingen links en een kleine endometriosehaard), maar ik weet dus niet of ik dat positief of negatief moet interpreteren. Het is allemaal zo onzeker.
En ondertussen is iedereen zwanger in mijn omgeving (ik ken er 8 op dit moment) en om me heen op straat zie ik ook alleen dikke buiken. Word er soms echt moedeloos van en ben erg blij dat ik dit forum nu heb ontdekt waar ik mensen tref die dit herkennen. Bedankt voor jullie reacties…
…
Liefs Karin
Ik word er soms ook gek van. Vooral op mijn werk. De ene na de ander is zwanger en het valt echt niet alleen mij op. Iedereen heeft het over een babyboom in ons team. Ik kan het in principe prima verdragen, maar ik word wel gek van die meewarige blikken mijn kant op wanneer er weer eens iemand meldt dat ze zwanger is. Iedereen kijkt dan gelijk mijn kant uit om te kijken hoe ik reageer. Daar baal ik behoorlijk van want ik ben echt geen jankert en ik zeur er ook niet over. Iedereen weet dat wij in de MMM zitten maar dat is meer omdat ik geen vragen wil krijgen als ik op korte termijn een afspraak heb en dus soms ineens iets geregeld moet krijgen om op tijd weg te kunnen.
Hebben jullie dat ook, dan men al verwacht dat je gaat huilen wanneer iemand anders meldt dat ze zwanger is?
Karin,
gefeliciteerd meid!! Hoop dat je hele mooie 9 maanden mag hebben!!!
even een ego berichtje van mij. Zit nu op mijn werk, en heb een tussenuur.
MOET echt mijn verhaal even aan jullie kwijt, vooral toen ik zag dat dit het juiste topic ervoor was…
Gisteren was het de sterfdag van mijn vader, dus ik was de hele dag wat down, was de hele dag alles opnieuw aan het beleven.
Toen kreeg ik gisteren te horen dat mijn nicht van 34 zwanger is (het verhaal erachter in het kort: ze kent haar vriend 4maanden, het was een ongelukje. Zijn er wel gelukkig mee, maar zij wordt af en toe door hem geslagen en hebben een mega grote lening afgesloten omdat ze geen geld hebben en hij handelt in drugs) Kortom, geen goede basis voor een kind, vind ik!
Al met al, moest ik toch blij en vrolijk voor haar reageren (zij weet dat wij 2jr bezig zijn om kids te kunnen krijgen).
Daarna barstte ik in tranen uit, waarom zij wel, en wij niet?
Héél ego van mij, maar zwart-wit gezien vind ik het NIET eerlijk!
Ik gun echt iedereen een kind, maar waarom een ongelukje en alle omstandigheden erom heen, en wij maar vechten voor een wonder, steeds die teleurstellingen weer.
Beseffen mensen wel wat het is om een kindje te krijgen? Beseffen ze het wonder wel, van een klein mensje in je buik?
Ben zooooooooooo verdrietig, misschien ook wel jaloers, maar ik snap het allemaal soms niet meer.
Waarom overkomt het ons juist? (weet het, erg ego om zo te denken, maar denk het nu wel!!)
Gisteravond maar niet kunnen slapen, werd toen vanmorgen wakker en ben nog moe. Collega’s vragen ook of ik een zwaar weekend gehad heb, ik straal niet, ik lach niet.
Klopt, voel me echt even min, niks is nu leuk en straal inderdaad nu even geen vrolijkheid uit.
Vanmiddag als ik thuis kom, gaan mijn mannetje en ik testen. Heb nu al een voorgevoel dat het niet raak is.
Waarom, weet ik niet, is een gevoel. Waarom deze keer wel en die 8 IUI’s hiervoor niet?
Ik denk dat als de test vanmiddag negatief is, dat ik echt echt echt in een put raak. Waar haalt een mense de positieviteit vandaan om toch elke keer weer door te gaan met hormonen spuiten, bolletjes inbrengen, de fm, etc?
Pfff, wordt een lange dag, weet ik nu al…
Zo, dat moest ik aan jullie kwijt, want mijn mannetje vindt het namelijk niet kunnen hoe ik er nu over denk.
Liefs, Cinzia
Cinzia, ik begrijp je helemaal! :hug: Ja, lucht je hart hier maar lekker, daar is dit topic tenslotte voor! En ik ben het niet met je man eens: je MAG het oneerlijk vinden, echt waar hoor!!
Ookal geloof je er zelf niet echt aan, ik duim heel hard voor je, dat de test toch positief is! :thumbup: :thumbdown: :thumbup: 
En als je behoefte hebt, alles even van je af te tikken, doe het gewoon! Daar is dit forum voor en we begrijpen het echt allemaal 
Liefs, Sasa
Cinzia meid echt wat klote zeg!!!
Helemaal niet gek dat je dat soort dingen denkt! Ik duim voor je…niet dat je er wat aan hebt maar ik hoop echt dat het is gelukt!!!
Heel veel succes :hug:
…