Hoop dat de machine een beetje mee wil werken. Dapper hoor dat je daar aan begint! Ik verleg veel mijn grenzen maar zover ben ik nog niet gegaan. haha.
Kom wel net weer van de sportschool en heb nu een abonnement voor ‘onbeperkt’, dus dat moet in ieder geval 2x per week!
Nou, ga even bakje koffie doen en het zonnetje!
Ongi zit er weer aan te komen dus hebben we daar ook weer duidelijkheid over, ookal houdt dat me echt amper nog bezig te weten dat het toch elke keer weer niet gelukt is. Dus de roseetjes gaan er nog lekker in, zal er 1 koud leggen voor vanavond!
Of gaat dat niet samen met sportschool? :think:
Dikke kus
Ineke
Hoi meiden!
Hmm, hoor ik hierbij? Ik ben ook zo’n KOK-weesje die de andere toppics niet meer aansluit.
Tevens vind ik het eng om hier te gaan kletsen, want straks ben ik ineens zwanger en blijk ik een niet-meer-zwanger-wordende-oplichter te zijn! :lol:
Mijn verhaal:
Januari 2008 gestopt met de pil, tot maart nog condooms gebruikt.
Vanaf mei 2008 serieus aan de slag gegaan, en vooral de eerste maanden vond ik het een teleurstelling als het niet raak was.
Aangezien we zo uitgekiend hebben geklust, lijikt het voor ons dat het er lichamelijk niet inzit. De laatste drie maanden ben ik ook heel relaxed als ik weer ongesteld word, want ik verwacht niet anders. Geen kinderen lijkt me heel zwaar omdat alles erop gericht is bij vrienden en familie.
Geen kinderen lijkt me ook een prettig leven. Het is echter ook vaak de verontwaardiging dat andere mensen, in mijn ogen niet zulke geschikte ouders, kinderen krijgen… Maar wie ben ik eigenlijk om te bepalen dat ik een betere ouder zou zijn???
Al met al kies ik ervoor om me niet te laten behandelen, dat past niet bij mij. Ik denk dat het niet goed is voor je lichaam en dat het veel verdiet en stress meebrengt.
Binnenkort wil ik wel naar de dokter om te laten nakijken waar het eventueel aan kan liggen, zodat ik me kan richten op de toekomst. Aan de andere kant denk ik; ga gewoon door met je toekomst, blijk je plots zwanger te zijn, dan past dat er ook wel weer bij!
Jullie snappen het al, ik pas duidelijk niet bij de zwangeren, ik pas niet bij de mensen die nog goede hoop hebben, ik pas niet bij de mensen die allemaal in de mmm zitten, maar eigenlijk ook niet hier! Ten eerste omdat ik nog maar 1,5 jaar bezig ben, en ook niet zulke vervelende ervaringen heb gehad als jullie. Echt heel verdrietig om te lezen.
Maar na een aantal weken niet kokken, kon ik een berichtje niet laten!
Op mijn vorige meeklets kok-pagina’s ben ik al verwijderd van de zwanger-lijstjes… :mrgreen: Maar ja, dat krijg je als je lang niets van je laat horen. :oops:
Wat zijn jullie toekomstplannen?
Groetjes Robbins
Hoi Robbins,
Moet eerlijk zeggen dat ik even moetst zuchten toen ik las dat je in 2008 gestopt bent met voorbehoudsmiddelen…
Maar dan te lezen dat je je bewus niet laat behandelen!
Ik zou dat niet kunnen denk ik maar aan de andere kant heb ik enorme moeite met IVF. En hebben ook al een paar keer besloten daar (nog), niet voor te gaan.
Wel zou ik willen weten waar het eventueel aan zou kunnen liggen. Stel dat het wel iets ‘simpels’, zou zijn en dat op zich relatief gemakkelijk behandelbaar zou zijn? Maar ja, dat biedt ook geen garanties natuurlijk.
Wat betreft toekomstplannen, op zich zo doorgaan zoals we nu leven en genieten.
Toch hebben we het ook wel vaak over emigreren en samen iets op te zetten. Maar ja, dat zou ook kunnen wanneer er wel kinderen zouden zijn.
Wat mij betreft typ je hier lekker mee hoor. Raar is dat he, nergens bij horen? Het topic is gestart m.b.t. hoe je je leven inricht zonder kinderen en weer verder gaat. Zoals wat jij dus ook doet.
Hoop natuurlijk dat je snel bij een zwangerentopic mee mag gaan typen, maar dat hoop ik nog steeds voor ons allemaal!
groetjes
Ineke
hoi meiden ,
ik heb alle reacties gelezen hoor,maar neit de puf om te reageren of om uberhaupt op KoK te zijn… heb weer erg veel last van de endo en ben er behoorlijk van ontdaan.
Gisteren een heerlijke dag gehad, maar veel geklust( lees: verven ) en daar haal ik veel voldoening uit… maar ben nu wel ontzettend moe. T gaat 2 kanten op.
Morgen ga ik lekker een dag naar walibi… ook daar veel zin in maar ik weet vrij en zat lig ik uitgeteld op de bank.
ROBBINS
Ik denk dat ik de 1e reactie het zelfde had als Ineke aangaf…2008 gestopt met voorbehoedsmiddelen…
Je bewuste keus dan nog niet verder te gaan met verder onderzoe of behandeling geeft je idd nu het idee geen kindeen te ontvangen ( op korte termijn dan wel in de teokomst over een langere poos)
Erg rot dat het niet lukt mama te worden terwijl jij en je partner zo deze wens hebben en vervult willen zien.
Ik wens je alle geods en sterkte, ms ook een beetje vertrouwen hebben op je lichaam… je bent relatief gezien kort bezig ( medsch gezien) , is er wel iets van onderzoeke gedaan wrm een zw.sch uitblijft?
Of wil je dat ook even liever niet.
Sterkte met wat komen gaat en succes met deze beslissing …
Ik hoop, net als Ineke , dat er ooit voor ons iets weggelegd om zwanger te mogen raken , en anders, ook zoals Ineke al schrijft… genieten zoals het nu gaat van de mooie dingen en momente.
Nic en Ineke knuff van mij ook Bianca
Lieve, lieve meiden.
ik heb even getwijfeld of ik hier wel een berichtje kon plaatsen. Ik herken zoveel van jullie verhalen, Nicje en Bianca ken ik ook persoonlijk, en ook Ineke jouw verhalen van kok ken ik al te goed.
Twee jaar terug een mk gehad (de tweede) en dat was tevens ons laatste ivf poging. Wij waren er helemaal klaar mee, en dachten ook we gaan lekker nu bezig zijn met onszelf. Ook kregen wij vaak de reacties van mensen, let maar op, al was er duidelijk een medische achtergrond die aangaf dat de kans 2% zou zijn.
Wij hebben enorm geluk gehad en nu zelfs een tweede keer zwanger (en een goede echo) en besef maar al te goed dat dit niet gewoon is. Het is een wonder.
Moet zeggen toen ik eenmaal zwanger bleek van Joris, was dit een enorm blijde gebeurtenis maar gelijk ook heel dubbel. Ons toekomstbeeld was helemaal bijgesteld en er waren plannen. (Bescherming natuurlijk ook) maar toch moest ik helemaal opnieuw aan het idee wennen van een kindje.
Ik weet dat mijn verhaal hier niet helemaal thuishoort. Maar ik ken jullie gevoelens. Ik heb destijds afstand genomen van kok. En eens per maand even rondgesnuffeld hoe het met de andere (jullie oa) verging.
Meiden een hele dikke knuf vanuit hier
Dank je wel lieve Juudje, tuurlijk mag je hier tikken graag zelfs.
Ik heb nu geen partner helaas, maar weet dat ook voor mij , ms in de teokomst kansen open liggen.
Jij hebt di ekans gekregen en daar ben ik zooo blij om, zo trots op.
Het is zo gegunt, ik vind zo knapo en lief van je hier te tikken aan ons
geniet meis, ik duim mee dat ook dit kindje het goed gaat doen kwa groei , en een goed zusje of broertje zal zijn voor joris ,
dank je wel , en liefs bianca :-
ps ik las dat je vakantie had , lekkerrrrrrrrrrrr , :-
Hoi Ineke en Bianca,
Ja, ik snap jullie reactie wel. Voor jullie zal 1,5 jaar erg kort klinken.
Soms zie ik ook iemand op een topic als dit, en ze schrijft dat ze al 4 maand bezig is. Dan denk ik: mens, waar maak jij je druk om, er zijn hier meiden al jaren bezig! Maar ja, mocht ze over 5 jaar nog steeds bezig zijn, dan is ze al die tijd alleen geweest omdat er altijd anderen zullen zijn die het erger hebben.
Maar nogmaals, het is heel begrijpelijk.
Ik wens jullie het allerbeste, met of zonder kinderen.
Lieve Nicje, Bianca, Ineke, juudje en Robbins,
Ik heb dit topic al een paar keer doorgelezen, maar durfde niet te reageren.
Net als Nicje zijn wij onze toekomstplannen een beetje aan het bijstellen. Een kindje wordt gewoonlijk heel moeilijk. Na 5,5 jaar wachten, 2 miskramen een BBZ, 3 ivf pogingen met alle mogelijke bijwerkingen zoals hyper en overstimulatie met dreigende opnames, zeg ik het is genoeg! (voor mijn partner al even geleden)
Wij zitten nog in een adoptietraject voor Taiwan, maar dit is een zeer langdurig traject. Ik geloof dat Nicje schreef dat ze het gevoel kreeg dat het niet zo moest zijn, nou dat gevoel kennen wij dan vooral over de adoptie.
Alles wat fout moest gaan, ging ook fout. Alsof iemand boven zegt dat dit niet de bedoeling is voor ons leven.
We hebben dan ook erge twijfels over wat wel of niet te doen (gelukkig is de 2de landenintake pas over 1,5 tot 2 jaar, dus hoeven we nu even niets te doen)
Ik vind het lastig om met al mijn tegenstrijdige gevoelens om te gaan. Soms vind ik het heerlijk zonder kinderen, maar soms ben ik ontzettend gefrustreerd dat elke idioot kinderen kan krijgen en wij (en jullie…) niet.
Ik zou wel mee willen schrijven in dit topic alleen heb ik niet altijd de puf en ik word er soms zo verdrietig van… (zeker nu mijn zus net bevallen is van de tweede)
Liefs Suzanne
Hoi Suzanne ,
Sjee jij hebt ook al het nodige achter de rug , 
Ik vind het lastig om met al mijn tegenstrijdige gevoelens om te gaan. Soms vind ik het heerlijk zonder kinderen, maar soms ben ik ontzettend gefrustreerd dat elke idioot kinderen kan krijgen en wij (en jullie...) niet.
Elke idioot vind ik wel best een moeilijke uitspraak, maar ik begrijp je gevoel er achter 1000%. Heb ik ook soms hoor , en ls je het over idioot hebt dan doel ik soms op mensen waarvan ik denk.. jij een kindje?
( iemand die bijv slechte zorg geeft, foutje van zw.sch. mensen die drugs gebruiken of dat sort dingen)
Zonder kinderen doet mij soms ook goed, maar als ik dan Wendy ( mijn allesie mijn nichtje van nu 7 ) bij me heb en ze is weg, voel ik een leeg gemis en is het ineens te rustig om me heen.
Wat ontzettend knap dat jullie in het adoptieproces zitten en zo toch probberen jullie wens vervult te zien worden, wat rot te lezen hoeveel tegenstrijdigheid en pech jullie toekomt..ook zo unfair
Wat betreft meschrijven: Je bent ten alle tijden welkom of dat nu elke dag is en je reageert op iemand of schrijft iets over je zelf of dat je schrijft op moment dat je puf en energie hebt eens per wek maand ofzo.. je bent welkom vergeet dat niet !!!
Liefs Bianca. :-*
Pff. het is toch wel slikken hoor om al die ‘bekende’, namen hier weer terug te zien.
Suzanne wij ‘kennen’, elkaar van een van de topics m.b.t. miskramen geloof ik he? (ik ook bbz etc.).
Ik denk dat ik het allerergste die onzekerheid vind. Mogen we nog hopen, gaat het nog gebeuren? Toen ik weer geopereerd moest worden hoopte ik stiekem een beetje dat ze toch alles zouden hebben moeten verwijderd. Alleen maar om rust te hebben in mijn hoofd.
Doe erg mijn best om te genieten etc. en dat lukt ook wel aardig maar het is altijd een stukje onrustig in mijn hoofd m.b.t. onze wens.
Vraag me dan ook weer af hoe ik me zou voelen wanneer het echt over en uit zou zijn? Denk dat ik nu meer kan genieten doordat ik toch nog wat hoop hou waar ik me aan vast klamp?
Dat is dan wel weer meer duidelik nu richting ivf, eind volgend jaar zullen we dat traject waarschijnlijk wel gehad hebben. Hoe zou het er dan voor staan? We blijven het maar afwachten en gaan verder!
In ieder geval zal onze verbouwing dan klaar zijn en weer een stuk van de tuin! Heerlijk!
liefs
Ineke
Ik wil jullie allemaal allereerst een dikke knuffel geven!
Afstand nemen ben ik nu ook mee bezig.
Niet omdat het medisch gezien niet zal lukken maar omdat het medisch gezien onverantwoord is om nogmaals zwanger te worden.
Dit doet mij erg veel verdriet.
Lianne is een wondertje, ik heb nu even niet de juiste woorden om mijn verhaal te schrijven. :-*
Hallo allemaal,
De verhalen zijn voor mij niet herkenbaar, maar het gevoel nergens bij te horen wel. In het eerste bericht stond dat ook mensen die afscheid moeten nemen van het krijgen van een tweede kind welkom waren, dus…
Drie jaar geleden heb ik na Hellp een zoontje gekregen. Hij was een maand te vroeg en woog 2 kilo. De herhalingskans was niet erg groot (15%), dus we durfden het nog een keer aan. Helaas is ons kindje in januari met 25 weken zwangerschap overleden. Voor mij was het ook nog even spannend.
We hebben het erg moeilijk met het verlies van ons dochtertje, maar eigenlijk nog moeilijker met het feit dat er geen tweede (derde) kindje komt. Zwanger worden is geen probleem, maar zwanger blijven wel.
Het is zo moeilijk om al die gezinnen met twee of meer kinderen te zien. Het lijkt wel of iedereen zonder problemen kinderen kan krijgen. Iedereen, behalve ik. Ik weet wel dat dat niet zo is, maar zo voelt het wel.
Verstandelijk weet ik wel dat je aan de buitenkant aan die gezinnen ook niet kan zien wat er speelt. En gezinnen met ernstig zieke kinderen zie je ook niet gezellig buiten lopen, maar ja, je gevoel is niet tegen te houden.
Konden we maar combineren. Ik zwanger worden en één van jullie de zwangerschap uitdragen.
Het lastige is dat je nergens bijhoort. Bij de meeste mensen met Hellp gaat het de tweede keer beter. Andere mensen die hun kindje verloren zijn, kunnen daarna meestal nogmaals proberen een gezond kindje te krijgen.
Het klinkt nu alsof ik mezelf erg zielig voel, maar dat valt best wel mee. Ik vind dat het best goed gaat. En ik realiseer me dat ik erg blij mag zijn met mijn zoontje. Maar het is fijn om af en toe je hart te luchten bij iemand die het begrijpt…
Liefs, Martine
Hey Ineke :-* voor jou
Hey Pooh , dat ik je zie zeg op KoK ?
Rustig thuis voor ene bak koffie ? iihihi
Martini dank je wel voor je verhaal, wát een verhaal zeg.
Kan me voorstellen dat het moeilijk is om andere gezinnen te zien, lijkt mij ook.
Natuurlijk ben je blij dat je gezegeden bent met een zoontje , en dat hoort ook zo,maar dat neemt niet weg het verdriet dat rest omdat een 2e ( 3e ) kindje te verwachtten niet zal zijn .
Heel veel sterkte en hier kun en mag je lekker van je af kletsen praten ,
liefs bianca
hallo allemaal,
Ik bedoelde natuurlijk niet letterlijk “elke idioot” hoor bianca, ik snap dat het een beetje raar overkomt, maar soms voelt het zo. Net zoals zaterdag, sta ik sinds tijden weer eens in de kroeg, loopt daar tot 04.00 uur 's nachts een redelijk hoogzwangere tiener rond. Tja dat vind ik dan wel moeilijk. Ik heb mijn avond er niet door laten vergallen hoor, maar soms…
Martini, welkom, ondanks dat je hier waarschijnlijk liever niet zou zijn 
Ineke, lastig he, ja wij kennen elkaar ook al van eerder. Idd dat van dat topic gellof ik.
Tja als ik terug denk, dacht ik eerder altijd dat het wel goed zou komen, maar helaas bleek de werkelijkheid anders. Dat gevoel zal je wel kennen. Jij/jullier gaan dus nog eventueel beginnen met IVF? Wat vind je zo melijk aan dit traject of is dat lastig uit te leggen? (als je er niet over wil praten is dat ook goed he)
Hier gaat het wel aardig, ben ongesteld en merk dat de IVF hormonen ( sorry ineke :oops: ) nog aardig spoken.
Ook kreeg ik net weer een rouwadvertentie onder ogen van de man van iemand die ik ken, hij is 34 jaar geworden. Vorig jaar is de man van een vriendinnetje al overleden, hij was 31 geworden. Ook plotseling. ZXe hadden net een dochtertje van 6 maanden.
Ik ken beide mannen zelf niet, maar toch komt het zo dichtbij. Ik besef mij soms dat ik dan wel geen kinderen heb, maar wel een ontzettend lieve man en prijs mij dan even gelukkig.
Ik ga zo verder met schilderen, die zoldertrap moet toch eens af :mrgreen:
Iedereen een fijne dag.
liefs Suzanne
Hoi Martine, het gaat om de wens die je hebt die maar niet in vervulling gaat…voor jullie dus de wens een 2e kindje te krijgen.
Sprak er laatst over met mijn vriendin. (net bevallen van de 3e) zit ik daar te vertellen over de vakantie, verbouwing etc. en ze bevestigde ook dat ze ook wel eens jaloers op mij is. En dat kan ik me ook heel goed voorstellen en kan dan gelukkig zijn met wat ik allemaal wel heb.
Zie ik om me heen bijv. zoveel relaties waarin het niet goed gaat, mensen die hun baan kwijtraken, financiele problemen hebben ed. Nou dat heb ik allemaal zo goed voor elkaar en ben daar erg dankbaar voor!
Suzanne, wat betreft ivf, ik ben zooo romantsich en daar is niets romantisch aan! Dat medische gedoe ben ik ook zo flauw van, je maar over moeten geven aan de kunde (hoop je!) van de artsen…
Accepteren dat mijn lichaam niet doet waar het ‘voor gemaakt is…’, zo cliche!
Nou ja, we geven ons er maar aan over he!
zo, nu moet ik ook actief gaan worden…
liefs!
Meiden,
Sorry, maar ik moet ook even reageren…!
Zulke bekende namen hier. En het is jullie zoooo gegund…
Het bewust stoppen met een kinderwens is moeilijk. En ik vraag me af of het wel echt “stoppen” is. Ik heb vaak genoeg gedacht: Oké, dan maar zonder kinderen… en dan ging ik nadenken. Zonder kinderen, terwijl die wens zooo groot is. Ik zag hub en ik al oud worden met z’n 2-en… En dan kwamen de tranen weer. En zo hebben wij 3 jaar geleden de keuze gemaakt om te adopteren. Want zonder kinderen… nee, dat kon ik echt niet. (egoïstisch hè?)
Tuurlijk genieten we van elkaar. Tuurlijk genieten we van het leven. Maar er was een leeg plekje en de gedachte dat die plek leeg zou blijven deed pijn. (hoef ik jullie niet te vertellen…) We hebben mooie vakanties gehad. We zijn niet stil blijven staan in ons verdriet. We hebben veel meegemaakt. (vanaf sept. 2001 bezig, 3 mk’s, medische afwijkingen bij mij, enz…)
En toch heb ik het geluk mogen hebben dat we Stan hebben gekregen. En ook dit gaat niet zonder zorgen, maar liever 10x die zorgen dan helemaal geen Stan.
Lieve meiden, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik kan niets voor jullie doen, alleen zeggen dat ik nog steeds aan jullie denk. En ik bid dat het toch ooit bij jullie mag lukken. Er gebeuren wonderen…
… en “het heeft niet zo mogen zijn”… ja misschien is dat zo, maar dat neemt niet weg dat het geen pijn doet.
Veel liefs en dikke knuffel,
:-* :-* :-* :-*
Noortje
Dikke knuffel terug voor jou en Stan!!
hey lieve noor , meis dank je wel en idd zoals ineke zegt :-* voor stan
dank je wel voor je lieve woorden .
Ik kom later even terug op de rest, ik moet zo eig eten koken, haha kom net thuis binnenvallen en wou even lezen :oops:
Hoi meiden , wat is het hier rustig ?
Hoe is het met jullie ?
Ik heb een zo geweldig weekend gehad , maar ook ontroerd.
Ik had een klein dametje van 4 op bezoek.
Nadat ik kortgeleden privé een behoorlijke domper te verwerken heb gehad op het gebied kinderen ( opvangen / onder mijn hode hebben ) en ik… had ik vanaf Vrijdag j.l. naast de zorg aan Wendy , nog een dametje. :inlove:
Een vertrouwen die me werd gegeven om op de kleine meid te passen , om haar lief te hebben en haar zorg te geven … 3 dagen.
Ineens was ik weer 100 % vol vertrouwen, dit is toch zoooo fijn en zo heerlijk. Echt dit heeft me zo geëmotioneerd.
En wát mis ik op zo’n moment het vreselijk , dat ik niet mama ben (nog) Wat tegenstrijdig is dat dan hé ?
Ik bedoel vorige maand kreeg ik te verwerken dat ik wellicht nooit een goede mama zou kunnen zijn , en twijfelde ik aan mijn kunnen én willen ook.
Jemig wat een tof weekend, ben weer helemaal opgeladen . Dat 1 iemand, zon meisje ( en haar ouders) je dat kunnen geven is heel heel , tja vul maar in , ik kan even niet op het woord komen.
Is gewoon :thumbup: :dance:
Hi Ladies, misschien val ik een beetje buiten de boot maar ja, ik hoor officieel wel binnen de doelgroep; we gaan niet verder, we doen het niet nog een keer en de wens voor een derde hebben we niet doorgezet.
We hebben twee meiden dmv ICSI/TESE en als we een derde willen moet mn man weer onder het mes en ik natuurlijk ook weer de hele molen in…aangezien ik 37 ben denk ik gewoon niet dat we het gaan trekken en dus hebben we recent besloten dat een derde er niet gaat komen… Best definitief zo’n afspraak en ik vind het heel jammer maar sta wel achter onze keuze…We zijn gezegend met twee hele lieve gezonde meiden…