Jaren zijn we bezig geweest om zwanger te worden.
Jaren hebben we, deels ongemerkt, onder een behoorlijke druk geleefd.
Vrijen op de klok en niet omdat het leuk is. Zwangeren om ons heen. Frustrerend, maar het hoort er nu eenmaal bij als je in de 30 bent…
Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Operatie, IVF, onderzoeken, bijna relatie-breuk, frustraties…
Vorig jaar hebben we echt voor elkaar gekozen. Samen kunnen we verder, met of zonder kinderen, wij hebben het goed samen. We genieten weer van elkaar, hebben lol samen. Vrijen wanneer wij dat willen en genieten ervan. Wij zijn wel vrij om te gaan waar we willen. Hoeven geen rekening te houden met kinderen, school, kdv, ziek-zijn etc.
Natuurlijk blijven we hoop houden, maar voor nu hebben we even afstand genomen van het kinderen krijgen.
Maar, dan komt het punt, stop ik met mijn bezoekjes aan kok???
Ik vind het toch nog erg leuk om hier te schrijven, maar waar?
Ik hoor niet bij de maand-stoppers. Ik hoor niet bij de meiden die proberen zwanger te worden. Ik hoor niet bij de IVF’ers (veel te confronterend geweest; zij wel zwanger, ik niet :? )
Ik hoor niet bij maandmama’s, peuter of kleutermama’s…
Dus wie heeft ook de moed opgegeven of heeft bewust de keuze gemaakt om niet verder te gaan in het proces. Al dan niet met kinderen, want ik ervaar dat de wens voor een 2e kindje net zo groot en belastend kan zijn als bij een eerste!!!
Kom erbij en klets mee :mrgreen:
Ik zit op het randje. We gaan nog 1 poging doen, waarschijnlijk, misschien, denk er nog over na en als die mislukt, dan stop ik ermee. Ik ben drie jaar op en neer naar het ziekenhuis meer dan zat. Elke keer weer dat echo-apparaat naar binnen, ik kan het ding niet meer zien. En ik heb me er al behoorlijk bij neergelegd dat een tweede er niet meer voor ons in zit. Die laatste poging voelt ook als een alles of niets waarbij ik er dus sterk rekening mee houdt dat het niet gaat lukken. Dus ik herken wel wat je schrijft. Wel fijn als je dan die beslissing hebt genomen en weer kunt gaan genieten van de dingen die je wel hebt he?
Groetjes, Carenza
Inderdaad, maar heeft wel wat tranen gekost hoor.
Het is niet iets wat je zomaar even doet, dat loslaten. Maar als je er dingen door kwijt kunt raken, krijg je een soort reset. Tenminste wij hebben die wel gehad 
En gelukkig maar, want ik werd ook moe van alle onderzoeken.
Ik herken het wel, op het randje zitten. Uit paniek wilden we 1,5 jaar geleden nog een aantal pogingen IUI doen, je wilt zelf de touwtjes in handen houden. Uiteindelijk niet gedaan en maar goed ook.
Nu voelt het enigszins als onze eigen beslissing om het los te laten.
Maar zomaar even doen, terwijl de hormonen nog door je lijf gieren is niet mogelijk. Pas toen het bij mij rustiger werd, kon ik aan mezelf gaan werken en het ‘moeten’ loslaten
Nee, dat loslaten gaat niet zomaar. Wij hebben enorme mazzel gehad dat onze allereerste ICSI-poging raak was en we een prachtige dochter hebben. Vanaf oktober vorig jaar zijn we weer begonnen en drie pogingen verder; twee vroege miskramen en 1 mislukte poging. Dan besef je pas echt wat voor mazzel je hebt gehad. En door dit hele proces ben ik me ook meer gaan beseffen dat het niet kan gaan lukken. Daarvoor moest en zou ik een tweede en als dat niet zou gaan gebeuren dan zou ik verschrikkelijk verdrietig zijn. Maar de tripjes naar het ziekenhuis, kijken of de eitjes groot genoeg zijn, de terugplaatsingen, de hoop en het verdriet, hebben me doen beseffen dat ik, wat ik nu heb, niet aan de kant wil schuiven voor verdriet. Ik wil nu ook genieten. Ik word in september 40 en dat is voor mij de grens. Dus voor die tijd doen we nog 1 poging en dan houdt het op en gaan we met z’n drieën, en heeeeel heeeeel misschien met z’n vieren, genieten van het leven.
Voor jullie allebei even :hug: .
Nicje, superfijn dat jullie in ieder geval voor elkaar hebben gekozen en gelukkig zijn ookal zal dat misschien zonder kinderen zijn. En luister niet te veel naar de mensen die dan gaan zeggen; Nou zal je zien dat je zwanger gaat raken omdat je het los hebt gelaten… :wall: .
Je zou ze :twisted: :twisted:
hey meis ,
lang niet gesproken, jammer hoor. Druk met andere dingen ook?
Als je maar geniet, vind ik alles best.
Wat betreft dit topic…
Tja ik heb afstand moeten nemen, die keus is voor me gemaakt door alle ontwikkelingen.
Toen André en ik 3 x afgebroken iui pogingen hadden gedaan en ik het fysiek niet trok hebben we samen al gezegd en de arts en specialist met ons dat we een stop moesten maken. Fysiek was dit te zwaar en emotioneel kon ik nergens terecht, tenminste niet bij mijn partner.
Toen al heb ik er bij neergelegd dat er tijdelijk een stop zal zijn… ben toen ook geminderd ene hele poos op KoK… zelfde reden als jij, wat moet je er ? Gezelligheid en steun en advies op ander gebied blijft aanwezig en dus kom ik weer trug.
Helaas had het lot totaal andere plannen en André en ik scheiden van elkaar… 
NIet geheel wat ik wou,maar na een goede beslissing achteraf , is dit dus ook een scheiding in het graag een kindje willen en daarmee bezig zijn…
Nu is er zo veel gebeurd , zo veel voorgevallen met en zonder kinderne om me heen dat ik soms denk,… wil ik nog wel mama worden ?
Of dit gevoel ooit veranderd geen idee ,maar voor nu heb ik zoiets van…
Ben alleen , ben gelukkig,niet geheel gezond, maar kan doen en laten wat ik wil,wanneer ik wil hoe en met wie.
Mijn twijfels over een goede ouder zijn zijn ook terug,met daarbij de vraag: het lot heet dit vast niet voor niets zo geregeld… alles heeft een reden.
Maar niks is zeker, voor nu wel duidelijk.
Wat betreft KoK,… ik zit in het zelfde schuitje , ik heb er niks te zoeken… voel me er over, als of ik er een beetje rondhang, maar de vraag waarom ben ik niet achter, ja gezelligheid in spelletjes hoek, info over andere dingen, maar op gebied van kinderen, mama zijn zwanger willen raken worden of zijn… niks van dat alles.
Ik wil jou wel heel veel geluk met marco wensen voor nu en in de toekomst. Toch heb ik nog voor jou ook de wens, net als ik Juudje gun, dat jullie ooit ouders mogen worden. Zal je gegunt zijn.
Ontzettend knap dat dit besluit je nu is toegekomen, ik denk dat je iets loslaat wat jullie de ruimte geeft meer voor jezelf en elkaar in te staan.
Dat is natuurlijk ook heerlijk en ms wel liefdevolller dan ooit,
Knap dat je je dat zelf gunt.
ALle goeds en sterkte en liefs en ms tot ooit snel Bianca.
Miepel, lief dank je :-*
De opmerkingen die je noemt zijn inderdaad al vaker geroepen. Ik zie het maar als een lief gebaar, want zo is het nl ook bedoeld. Ookal steekt het soms wel hoor.
Bianca, ik weet niet meer of we het over gehad hebben, maar wij hebben hetzelfde gevoel wel. WÃl ik, willen we nog wel een kind? Is het wel voor ons weggelegd?
Maar weet je, diep in mijn hart zou ik zeker graag een kindje willen met Marco. We genieten samen van de kindjes van onze vrienden. Ook zegt Marco regelmatig dat hij toch eigenlijk graag zou willen. Maar snel zetten we die gevoelens aan de kant, ook om de touwtjes nog steeds zelf in handen te kunnen houden Maar ook omdat het anders heel verwarrend is, we hebben nu gekozen voor elkaar. Genieten van alles wat óns brengt. De rest zien we later wel
We komen binnenkort naar jouw plekkie kijken, goed?
(heb nog steeds jouw adres niet geloof ik 8) Of ik ben het, zo chaotisch als ik ben, alweer kwijt 
)
Nicje, ik wil je even sterkte wensen en vind het zo ontzettend lief van je dat je dan toch aan de mensen denkt waarbij een 2e kindje niet is gelukt.
Ik heb zelf veel steun binnen de Freya site, wellicht ook wat voor jou.
Kan me voorstellen dat het moeilijk is om van KOK af te kicken DAt moet ook niet iedereen is hier welkom, vind ik. Alleen snap ik wel dat je aangeeft dat het niet eenvoudig is omdat je nergens thuis hoort.
Dikke knuffel :hug:
@Nicje wrote:
Bianca, ik weet niet meer of we het over gehad hebben, maar wij hebben hetzelfde gevoel wel. WÃl ik, willen we nog wel een kind? Is het wel voor ons weggelegd? Hebben we het niet over gehad mop, je hebt het eens genoemd.
Maar weet je, diep in mijn hart zou ik zeker graag een kindje willen met Marco. We genieten samen van de kindjes van onze vrienden. Ook zegt Marco regelmatig dat hij toch eigenlijk graag zou willen.
Maar snel zetten we die gevoelens aan de kant, ook om de touwtjes nog steeds zelf in handen te kunnen houden
We komen binnenkort naar jouw plekkie kijken, goed?
(heb nog steeds jouw adres niet geloof ik 8) Of ik ben het, zo chaotisch als ik ben, alweer kwijt
MIjn adres krijg je hoor, jullie zijn welkom. :-* weet je hé :hug:
hmmm. twijfel, twijfel. Hoor ik hier ook bij?
We gaan het hele ivf-traject nog in…of niet…helemaal afhankelijk van het gesprek dat we nog gaan hebben met de oncoloog.
Ik heb er geen vertrouwen meer in, ik ben bang om risico’s met mijn gezondheid te nemen.
Zit er steeds vaker aan te denken om de boel maar weg te laten halen, dan is het over en uit en kan het niet meer…en dan…??? Niet een keus die je zomaar maakt. Dus mocht de oncoloog mij gerust kunnen stellen dan zullen we er voor gaan…anders dus niet.
Maar hoe dan ook, ik heb echt niet meer het idee dat het nog zal gaan lukken en na 4,5 jaar zitten we ook weer in een ander proces en staat het niet meer zo op de voorgrond. Raar he?
Kan er juist soms enorm van geniten van alle vrijheid die we hebben en we toch kunnen ‘doen en laten’, wat we willen.
Maar is dat een houding om het aan te kunnen?
Natuurlijk zou ik heel graag een kindje van Marcel en mij willen…denk al niet eens meer verder dan aan 1kindje. Maar zou nu eindelijk ook wel es weten of het er nog in zit of niet.
Gevoelsmatig dus niet. Ga er elke maand van uit dat ik weer ongesteld wordt en raak er amper meer van van slag. Wist het al wel…
Wat een ellende! Schrijf hier op KOK ook niet vaak meer mee.
Weet ook niet waar ik thuis hoor, zeg maar.
Kan me er niet toe zetten om actief bij het ivf gebeuren mee te schrijven. Heb het daar erg moeilijk mee dat we hier misschien dus ook mee moeten starten. Ik vind het echt moeten! We hebben een keus, maar ook weer niet.
25 augustus voor intake en 1 sept. naar de oncoloog, dan zullen we een keus moeten maken. Via de natuurlijke weg zal het ook niet gaan gebeuren, die kans is inmiddels zo klein geworden. pfff.
En stiekem zitten we alweer een 2e vakantie! (we zijn net weer 2 weken terug!) te plannen. In september nog 1,5 week vrij kunnen regelen…heerlijk weer de auto inladen en gaan!
Dikke knuffel voor jullie!
Natas, ik heb ook weleens op Freya aangemeld, maar dat is lang geleden toen we aan het begin van het traject stonden. Toen vond ik het maar eng allemaal, al die verhalen…
Ik zal nog eens een kijkje nemen.
Ineke, dat ervaren wij ook zo. Nemen we afstand om onzelf te beschermen of omdat we er echt in groeien…?
Weet je, we laten alles op ons afkomen en proberen te genieten van wat we wel hebben.
Ook heftig om zo geleefd worden. De keuze moeten maken lijkt me zo moeilijk. Je wilt die keuze niet op HET moment moeten maken. Wij hebben toen niet anders gekund door omstandigheden (niet medisch), wie weet waren wij anders ook nog bezig geweest Daardoor kan ik me er makkelijker bij neerleggen denk ik…
Nicje, weet je nog dat we een tijd geleden elkaars boeken lazen? Toen had ik zo’n boek van ‘alles heeft een reden’, na mijn miskraam.
Kon er weinig mee en heb hem toen aan Bianca geschonken.
Maar nu… als ik terug kijk, die 1e miskraam was natuurlijk heel moeilijk maar daardoor kwamen we er de 2e keer wel achter (door een vroege echo) dat het in mijn eileider zat! (en we er net op tijd bij waren) Vervolgens mochten we als snel het medisch traject in. (waarom het toen tussendoor nog een keer mis moest gaan kan ik nog steeds niet vatten) maar goed.
Als ik het medisch traject niet in was gegaan waren die tumoren niet ontdekt…en nu zijn ze tot 3x toe verwijderd en blijf ik nog proberen om zwanger te worden.
Zou die ziekte een teken zijn dat we er mee moeten stoppen? Waarom gaan we maar door en hebben we de neiging om risico’s te nemen?
Zo voelt het soms.
Ook wij zijn samen heel gelukkig en hebben het heel fijn. Toen ik even dacht dat ik misschien wel heeeel ernstig ziek zou zijn. nou dan ga je wel relativeren en is mijn gezondheid extra belangrijk geworden.
wat betreft Freya, ik ben er vrijwilligster voor en dat geeft me voldoening. En ik vind het toch wel prettig om het tijdschrift dat je krijgt te lezen en zoveel herkenning ook weer te vinden op allerlei gebieden.
ineke , ik heb je rewactie nog niet gelezen , ga ik nog doen hoor,
weet je wat ik zo verdrietig vind?
dat het ook dezelfde namen zijn die terugkomen… doet me best pijn, nic ineke en ik ,
miepel en carenza ken ik minder goed,als ik carenza haar reactie lees net zo moeilijk,
maar t raakt me vreselijk diep.
Knuffel voor iederéén hier,
ineke ik lees de reacties nog hoormag zag je naam en dacht :shock:
kus voor jou :-*
Bedankt hoor, en ook voor jou!
Hoi Ineke dank je wel,
ik heb jou reacties ook gelezen. Ik wist niet dat je vrijwilliger was voor freya.
Ik heb me er ooit ook eens bij aangemeld. dat was in een periode dat ik nog samen met André was. Ik kon er weinig, op de 1 of t andere manier was het niet mijn ding.
Dit heb ik ook nu ik mee typ op het forum bij http://www.endometriose.nl
Ik heb er geen feeling mee…
Wat doe je zo ongeveer er voor Ineke ?
Wat betreft het boekje wat je noemt: dat heb ik destijds ook weer doorgezonden, ik heb het niet gelezen. Telkens als ik hem open sloeg bekroop mij een naar gevoel. Als of ik zoekende was naar een excuus , als of dat boekej het zou rechtvaardigen dat het steeds mis ging , of ik er dan ineens rust door krijgen zou… nou mijn optimisme vloog weg als ik een vluchte blik wierp in het boek…
Maar het gebaar em toen gekregen te hebben deed me 1000X wel wat…
Wat betreft het geen je schrijft :
Kan er juist soms enorm van geniten van alle vrijheid die we hebben en we toch kunnen 'doen en laten', wat we willen.
Maar is dat een houding om het aan te kunnen?
Het is denk ik, ook idd een manier van bescherming. Zelfbescherming en in mijn geval, ook een uitting naar de buitenwereld.
Zo van : "zie je wel dat ik ook gelukkig kan zijn zonder mama te zijn?"
Als of ik dat anderen wijs wil maken.. of me zelf of anderen ergens van moet overtuigen.. geen idee of dit ook bij jullie speelt.
Maar ik moet wel zeggen dat ik nu werkelijk kan genieten nu een thuis heb,
maar zoals gsteren zit ik bij de huisarts , een vervanger. Dé vervanger die 1,5 uur bij mij en André was ten tijde van de uitdrijving van de miskraam.. en hij zei me gisteren dat hij het nog op zijn netvlies heeft staan hoe hij me aantrof, me hielp en de overweging hoe en wat me het vruchtje gingen doen.. hij zei ik vergeet dat nooit weer.. dan doet me dat wel wat.. en moet ike ven slikken, dat heet in mijn ogen begaandheid.
Je ziet dat het velreden je altijd blijft volgen, of er nu wel of geen kindje is gekomen, en welk besluit je ook neemt of zal nemen.
Of het een reden heeft ? Ik heb geen idee.. soms denk ik toch weer wel.
Hoe gek ook, het boekje wou ik niet lezen, kon ik niet. Maar nu zie ik wel eens dingen of ervaar ik iets en dan voel ik er een reden bij, achteraf vaak.. en dan is het ook prima kan ik relativeren en snap ik het , heel gek.
Ik heb nog steeds nu iets van , ik hoef niet zo nodig mama te zijn, en blijf volop genieten van Wendy ...
Ja, dat boek…ik kon hem ook niet lezen. Misschien moet je in een bepaalde fase van verwerking zijn ofzo voordat je er iets mee kunt?
Kon toen ook absoluut niet snappen dat zoiets afschuwelijks een reden kon hebben…
Wat jij zegt richting de buitenwereld. Ik denk dat het vooral voor mijzelf is, mijn buitenwereld probeert me/ons nog steeds hoop in te praten en praten vaak alsof het allemaal goed zal komen.
Maar we zijn echt wel gelukkig. Heb ook wel eens gelezen dat het hebben van kinderen je niet extra gelukkig zou maken. Toch zou het voor ons zeker nog een enorm stuk geluk toevoegen…
Maar nogmaals, probeer echt van de momenten te genieten. Een vrije dag, een lekker zonnetje, lekker uit eten etc. etc. (en ja, ook de intimiteit!!!)
Fijn dat je lekker weer een plek voor jezelf hebt!
liefs
Ineke
Even thee halen hoor, water kookt…
Zo. Je vroeg me nog naar freya. Ik schrijf artikelen voor het magazine. Soms vanuit me zelf en soms ‘in opdracht’, heb laatst een professor geintervieuwt over ivf en de benadering van de artsen etc. interessant. Moest er wel eerst een proefschrift van 360 blz. in het ENGELS voor lezen, haha.
Mijn laatste colum heeft ook in het magazine gestaan.
Nou, geniet van het tikken van de regen op je raam terwijl je lekker knus binnen zit.
oh ja, 19 sept. is er een fertifair. Daar staat ook een stand over endometriose. kijk maar even op hun site. www punt freya punt nl
Hey Ineke , dank je wel :-*
Maar nogmaals, probeer echt van de momenten te genieten. Een vrije dag, een lekker zonnetje, lekker uit eten etc. etc. (en ja, ook de intimiteit!!!)
Fijn dat je lekker weer een plek voor jezelf hebt!
Genieten doe ik zo erg , dat wil je niet weten, of misschien juist wel. Ik denk dat zoals jij eens in je column schreef op KoK.. je geniet ineens van bijv een bloem of ik meen dat jij destijds schreef over een zwaan met nestje? :think:
Ik heb dat ook , ik geniet van zulke kleine dingen ( meerkoetfamilie voor de deur) Wendy en haar leventje, de hond als ik die bij me heb, fotos van alle kid's die ik om me heen mag hebbe, kontakt met vriende, dagjes weg.. het krijgt zo veel waarde. Zo veer meer als dat ik wellicht jaren terug had kunnen betekenen.
Het is zo belangrijk dit in je op te nemen en van te genieten.
Mijn mening is ook dat sommige mensen te weinig zien echt ervaren wat ze om hen heen hebben.
Wat betreft freya , wat knap van je dat je je zo kunt inzetten zeg.
Netjes hoor. Ik zal er misschien weer eens een kijkje nemen.
MOmenteel schrijf ik mee bij endometriose site, omdat ik er zoveel vragen over had.
En hier op Kok niet naar mijn idee voldoende info over te vinden was.
Daar krijg ik iets meer inzicht in de aandoening.
Knuffel voor jou :thumbup: top van je inzet.
Die inzet valt wel mee hoor, vind het leuk om te doen.
Fijn ook dat je kunt genieten. Denk dat dit de meeste mensen pas lukt wanneer ze hebben meegemaakt dat niet alles vanzelfsprekend is? Of misschien komt het ook wel gewoon omdat we ouder worden, hahaha. en er andere dingen belangrijk worden.
Nou, ga zo naar mijn werk. Weer proberen om de mensen daar weer wat gelukkiger te maken…
liefs
Ineke
Nicje, alles oke met jou? We hebben je topic bijna overgenomen!
Haha
Ja hoor, ik ben druk met mijn gordijnen :roll:
Stomme machine wil niet wat ik wil…
Ik merk dat wij ook weer meer genieten van kleine dingen. Deden we al zoveel mogelijk, maar bleek niet altijd even makkelijk te zijn.
Ik geloof eigenlijk ook wel dat alles een reden heeft. Misschien niet zo zwaar als het lijkt, maar ik denk wel dat het heel belangrijk is om uit vervelende gebeurtenissen het beste te halen.
Om te proberen het om te zetten naar iets positiefs.
(zoals bij jou Ineke met het ontdekken van die tumoren)
Ik heb erg veel over mezelf geleerd. Ik heb geleerd dat ik heel sterk ben, dat ik veel meer aankan dan ik zelf altijd dacht.
Grappig hoe dat werkt, maar ook heel fijn!!
Ik ga me weer boos maken om de machine :roll: :lol: