Hoi dames, ik wordt deze maand 40 en ben moeder van een dochtertje van bijna 4. Mijn vriend wilde tot op heden geen 3e kindje meer (heeft 1 zoon bij een exvrouw). Maar ik verlangde heel erg altijd naar een 2e. Nu gaf hij van het weekend aan nog wel een kindje erbij te willen, terwijl ik mij dus al 4 jaar erbij neergelegd had dat er geen meer kwam. Maar nu slaat bij mij de twijfel toe, ben ik niet te oud, kan ik het wel aan, weer in de luiers en flessen, hoe groot is de kans op een gehandicapt kindje enz… Aan de andere kant wil ik het wel heel graag, ook voor mijn dochtertje die nu zo alleen op groeit en ook voor later als wij er niet meer zijn, heeft ze iig nog een broer of zus. (haar halfbroer groeit ze niet echt mee op ziet ze maar eens in de 2 weken en heeft een leeftijdsverschil van 8 jaar waardoor de band tussen hun niet zo groot is) En ik vind zwanger zijn een hele mooie en fijne gebeurtenis. Zon kleintje brengt weer heel wat bijdschap in het leven en geniet van zon hummeltje.
Mijn vraag is dan ook: wat vinden jullie ervan? Misschien kan ik uit jullie meningen wat halen waardoor voor mij de beslissing wat makkelijker wordt. Heb ook nog nooit de babyspullen weg gedaan, dus dat heb ik ook nog allemaal wat financieel weer scheelt. Dus wat is jullie idee hier over?
Brandt maar los zou ik zeggen. 
Ik ben heel eerlijk… de overweging voor mij zou vooral liggen op het fysieke gedeelte, het wordt toch allemaal een stuk zwaarder, afgezien van het feit dat het al moeilijker zal lukken om zwanger te raken, en het risico dat er een handicap zal ontstaan bij het kindje… Daarnaast denk ik ook aan het leeftijdsverschil tussen moeder en kind. Op het moment dat je daadwerkelijk zwanger zou worden en het kindje wordt geboren, ben je op zijn minst toch al 41… Tegen de tijd dat het kind in de puberteit terecht komt, ben je toch al richting 60… Een vriendinnetje van mij vroeger had ook van die ‘oude’ ouders, en dat had een behoorlijke weerslag op haar leven. Wellicht ook iets om over na te denken.
Maar als je al die overwegingen hebt gedaan, en je komt toch op positief uit, ga ervoor… jouw geluk staat tenslotte voorop… 
:-*
Hoi Sarina,
spannend idee hoor nog een kindje erbij. Ik heb op ja gestemd (dûh :mrgreen: ) en niet omdat ik ook al 40 ben…maar omdat ik vooral vind dat het afhangt van hoe je gezin in elkaar zit (jongere kids, tieners, tweede relatie, nog geen kids etc) maar bovenal hoe je zelf lichamelijk in elkaar steekt. Veel dames hebben geen keuze en door medische zaken worden ze niet zwanger en anderen hebben misschien lang getwijfeld (bij twijfel is geen kinderen vaak verstandiger) of door andere omstandigheden het moeder worden uitgesteld.
Leeftijd is maar heel relatief (ja makkelijk praten als nog geeneens 30er 8) ) maar zo is het deels wel. Als je stevig in je schoenen staat, en dat sta je met 40 vaak meer dan met 20 hoe je het ook wend of keert, en je kunt je ook wapenen tegen de soms vervelende uitspraken die er helaas ongetwijfeld zullen zijn…is er maar 1 ding te zeggen; GO FOR IT
En dan is er nog maar 1 ding natuurlijk hopelijk gaat het lukken en ik weet niet of je bij je dochter al voor alle mogelijke testen bent gegaan, maar voor die keuze kom je nu natuurlijk weer te staan. Succes met je keuze!
Ik was dus bijna 36 toen ik zwanger werd van mijn meisje! Mijn vriend had een hersteloperatie gehad en ondanks dat was ik binnen 3 maand zwanger!!! Het is geen garantie natuurlijk maar bij mijn familie zijn alle vrouwen zo maar zwanger, dus eigenlijks ga ik er stiekem vanuit dat het bij deze evt. 2e ook zo vlot zal gaan. Ik was toen 3 maanden te jong voor de testen waar jij het over hebt, maar wel een nekplooiecho gehad. Ben met een keizersnee bevallen, dus zal bij een evt. volgende zwangerschap automatisch naar de gyn moeten voor controlles geloof ik. En als ik zwanger zou raken als ik er voor ga, wil ik eerst de triple test doen. En aan de hand van die uitslagen bepaal ik dan of ik een vlokkentest of punctie laat doen. En wat is oud he, tegenwoordig ben je met 40 niet zo oud als dat je vroeger was, ben een moderne moeder waar alles bij bespreekbaar is, dus als ze gaan puberen zal ik het net zo moeilijk hebben als 1 van 30, denk ik. Wij zitten echt niet over 5 jaar achter de begonias! :lol:
Ik heb op Ja gestemd. Ik was 42 toen ik in verwachting was van Britt.
Ik heb geen leuke zwangerschap gehad, eerste 4 maanden in spanning ivm met de testen en de laatste maand in het ziekenhuis gelegen met het HELLP-syndroom.
Maar ik geniet iedere dag van onze klein meid ! En ik vind je bent zo oud als je je voelt.
Succes.
Annmamarie
tja moeilijk in jou situatie zou ik het denk ik wel doen. maar als ik al twee kinderen zou hebben zoals nu. dan weet ik niet of ik een derde wil als ik 40 zou zijn. ik zou het denk ik niet doen. maar in jou situatie is dat anders. mischien was ik er dan wel voor gegaan. het is uiteindelijk jullie keuze. en als jullie er samen voor wilt gaan moeten jullie het gaan doen.
succes :thumbup:
Ach so dat wist ik niet dat je toen net te ‘jong’ was :oops: Al klinkt het an sich wel leuk natuurlijk dat te ‘jong’ :mrgreen:
Nix mis mee om ervan uit te gaan dat het ditmaal weer snel zou gaan hoor. Je zou je toch instellen op een jaar bv en het is weer met 3 maand raak :shock: ik hoop dat het ook echt zo uit zal komen.
En ja tegenwoordig heb je iig al die triple test (niet zo ingrijpend) en samen met nekplooi heb je al een aardige inschatting.
Je bent zeker weten zo jong (of oud) als je je voelt en heel erg veel hangt ook van je kindje af natuurlijk. Caitlynn is toch ook een redelijk ‘makkelijk’ meisje? En een heel groot voordeel wat je ws al hebt is dat ze al redelijk zelfstandig is met veel dingen. Minder zwaar dan met een kleine bv die nog niet kan lopen en dan nog een baby erbij lijkt me.
Al met al kun je denk ik het beste voor jezelf een soort rijtje voor en nadelen maken oid en het op die manier afwegen min of meer. Kan nooit nauwkeurig natuurlijk want elk kindje is weer een verrassing en wondertje an sich maar je weet een beetje wat je te wachten staat met je voorgaande zwangerschap in je achterhoofd. Laat je nog weten hier of jullie ervoor gaan ja of nee?
Dat laat ik zekers weten, zal toch dan eerst een afspraak bij de gyn moeten maken om het spiraaltje te laten verwijderen als we er voor gaan. Wie weet trouwens hoe snel je na verwijdering van een spiraaltje wel zwanger mag worden?? Mag dat gelijk of moet je wachten?? Ik heb het Mirena spiraaltje met hormonen er in. :?:
Ik denk dat het eraan ligt wat voor persoon jezelf bent.
Als ik naar mijzelf kijk (ik ben nu bijna 36) zal een eventuele tweede ook komen als ik rond de 40 ben, maar ik vind mijzelf dan waarschijnlijk echt niet te oud daarvoor.
Andere zeggen over mij dat ik jong en jeugdig van geest ben. Ook ben ik getrouwd met een man die ruim 6 jaar jonger is als mij en als wij dat zelf niet vertellen, dan denkt iedereen dat wij van gelijke leeftijd zijn of dat ik zelfs iets jonger ben dan hem. (en nee, mijn man ziet er echt niet ouder uit dan dat hij is!!)
Mijn moeder is een nakomertje en werd geboren toen mijn oma 39 was en dat was vlak na de oorlog toen de mensen in die tijd veel sneller ‘oud’ leken, maar mijn oma was ook jong van geest en mijn moeder heeft dan ook nooit het gevoel gehad een oude moeder te hebben. Maar mijn oma gedroeg zich dan ook niet als een ‘oud wijf’.
Ook toen ik in de pubertijd zat gedroeg ze zich tof! Zo moest ik haar eens ophalen van bij de bushalte en ik had toen geen zin om te lopen en pikte ik mijn moeders brommer mee en zonder helm scheurde ik weg.
En wat deed mijn oma die inmiddels dik in de 70 was… die sprong achterop de brommer, ook zonder helm en samen hadden we de grootste lol :lol:
met andere woorden: Je hoeft niet persé een ‘saaie ouwe moeder’ te zijn als je op latere leeftijd kinderen krijgt. Dat ligt aan je aard en karakter ik ken zat ‘jonge moeders’ die zich gedragen als vervelende ouwe wijven. Als ik het dan voor het kiezen had, geef mij dan maar een oudere moeder met een jeugdige inslag :thumbup:
Ik geloof dat je na het verwijderen er gelijk voor kunt gaan. Al wil een gyn natuurlijk altijd voor het berekenen van de uitgerekende datum dat er een cyclus tussen zit…en misschien voor jezelf ook wel prettig? Mirena werkt met de hormonen toch ook in op je baarmoederslijm en zou me kunnen voorstellen dat het prettiger is (mits je cyclus nu niet aanwezig/regelmatig is) zelf ook te weten hoe het gaat lopen. Om het niet te hebben over het herstellen van je baarmoederslijm want dat is toch wel superbelangrijk voor een goeie innesteling. Je kunt altijd even de assistente van je huisarts bellen die weten zulke dingen ook heel vaak.
Ik heb gestemd op Nee.
Ik vind dat ik met 40 jaar een te groot risico loop op een kindje met een handicap.
Verder vind ik het leeftijdverschil tussen ouders en kind dan te groot, ik had zelf ook oude ouders, en ik vond dat heel vervelend. Ik ben bewust een jonge moeder.
Maar iedereen moet voor zichzelf een afweging maken, en ik gun je daarbij natuurlijk alle geluk!
Groetjes Anita
anita daar sluit ik mij helemaal bij aan.
ik ben te bang dat het dan te veel risico met zich mee brengt.
Ik zou het wel doen. Ik ben van mening dat je lichaam zelf aangeeft wat wel en niet kan. Risico’s zijn groter, zou ik wel aandurven. Garantie dat ik met 25 jaar een gezond kind op de wereld zet is er ook niet. (zwanger blijven is tot nu toe nog niet eens gelukt)
ik heb ook nee gestemd met de redenen die andere al hebben aangegeven . mocht ik perongeluk zwanger worden daar beodel ik dus mee door de pil heen etc dan zou ik het zeker niet weg halen puur omdat ik tegen abortus ben .
maar goed ieder geeft hier zijn mening maar je zal toch zelf moeten beslissen en je oordeel niet op een ander laten hangen wat jij doet moet jij beslissen natuurlijk .
als ik 40 ben over 13 1/2 jaar dan geen zwangerschap meer voor me
neemt teveel risico met zich mee ivm afwijkenen
Als je hart en eierstokken schreeuwen om een kind, gewoon doen… Ook al ben je “al” 40…
Je moet voor jezelf wel afwegen of het krijgen van zo’n kadootje op zou wegen tegen een eventueel kindje met beperkingen…
Daar zijn natuurlijk die testen voor ontwikkelt, zodat je nog een keuze hebt mocht het kindje ernstige afwijkingen hebben. (En nu graag niet in deze topic in discussie gaan over wel of niet zon kindje laten geboren worden. Daar is wel een andere topic over.) Ik liep bij mijn 1e kindje al het zogenaamde risico kwa leeftijd, toen was alles prima en stom genoeg denk je dan automatisch dat het nu ook wel los zal lopen. Verder denk IK dat het ook wel iets genetisch bepaald is, tenslotte worden er ook jonge moeders, moeder van een kind met downsyndroom, open ruggetje enz… Waar zou dat dan aanliggen?? IIg niet aan de leeftijd??? Dus garanties op een gezond kindje is er nooit, ongeacht wat voor factor! Als een kind maar gewenst is en lieve ouders en goede zorg krijgt, lijkt me dat de belangrijkste factoren, voor mij dan. :thumbup:
Klopt helemaal zoals altijd krijg je geen garanties maar ik kan ze geen ongelijk geven dat het wel 1 van de grootste onderdelen van de afweging is natuurlijk. Moeders gezondheid en kindjes gezondheid.
Verder is en blijft het een kwestie van wil je het…en als je je goed voelt, je weet dat het lichamelijk mogelijk is en je opgewassen bent idd tegen alle tegenargumenten.
Het is en blijft naar mijn mening toch altijd de keuze van de vrouw. Een man kan wel (nog) een kindje willen maar de vrouw zal toch de hele zwangerschap moeten doen om het maar niet te hebben over de bevalling :silenced: daarbij kunnen ze alleen maar bijstaan en steunen.
Das juist het aparte, hij wilde niet meer kids en ik wel. Heb nooit aangedrongen en in ene kwam hij er mee het toch wel te willen. Ik voel me fysiek niets anders dan 4 jaar geleden. En ja de zwangerschap toen was niet zwaar, op 8 maanden overgeven na dan Alleen de laatste 2 weken kon ik haast niet meer lopen (de kleine lag in stuit) maar dat hebben jonge vrouwen ook lijkt mij zo aan het eind van de zwangerschap.
Ik heb een geplande keizersnee gehad, op eigen keuze. Ze lag met de voetjes in het baarkanaal en dat gaf een hogere kans op complicaties bij de bevalling voor de baby. Dat blijkt ook wel weer aangezien een vriendin onlangs een stuitbevalling heeft gehad en het kindje super benauwd is geweest en dat de baby nu fysiotherapie heeft omdat zijn nekje en sleutelbeen licht beschadigd zijn. Maar zie een stuit heeft dus ook niet smet de moeders leeftijd te maken, zij is nog maar 26!!
Hallo,
Ben sinds een week 40 en ben moeder van 3 kinderen uit mijn eerste huwelijk. Sinds 2 jaar heb ik een relatie en ben ik ondertussen getrouwd met een jondere man zonder kinderen. Zijn wens voor een eigen kindje was heel erg groot en eigenlijk wilde ik ook graag van hem een kindje, temeer ik weet hoe leuk een kind hebben is. Dus wij zijn er voor gegaan, helaas is dat in een jaar tijd 2 x geeindigd in een miskraam. Eigenlijk had ik het hele zwanger worden uit mijn hoofd gezet, maar sinds een aantal weken begint het weer flink te kriebelen en ik heb de beslissing genomen er toch nog 1 x voor te gaan. Man heeeeeelemaal gelukkig Nu maar hopen dat het dit keer wel goed gaat. Ben als het goed is a.k. weekend ‘vruchtbaar’, dus we gaan ervoor hahaha. Vorige 2 keren was ik trouwens ondanks mijn leeftijd heel erg snel zwanger. Eerste keer na 6 maanden, tweede keer meteen 1e keer raak. Dus dat moet wel lukken, nu nog hopen dat het goed blijft gaan.
Om nog even terug te komen op de leeftijd, ik had zelf een erg jonge moeder wat ik heel leuk vond. Zelf werd ik ook relatief jong moeder, 27 mijn eerste. Dus ouder moeder worden vond ik eigenlijk niets. Nog steeds vind ik het wel een bezwaar, maar ik wist toen ook niet dat ik ooit zou scheiden en opnieuw zou trouwen met een man zonder kinderen. Dus ik denk dat je niet zomaar wat kunt roepen, het ligt gewoon helemaal aan de situatie en de persoon.
Groetjes,
Angelique
Rhiannon; heb even je dubbele post verwijderd