Hoe kunnen we hier ooit uitkomen.
Ik wil zoo graag een 3de kindje, en praten hier wekelijks over. Mijn man wil gewoon geen kinderen meer (geeft aan dat het misschien over een aantal jaar anders is, maar verwacht van niet) en ik heb het er zo zwaar mee 
Wil zo graag een manier vinden om het te kunnen accepteren. Ik ben zo dolblij met mijn meiden, maar nog zoveel liefde over voor nog een kindje. Het voelt voor mij gewoon niet compleet, soms zie ik mijn meiden spelen en denk ik echt dat hoort nog een kindje bij . Kom je hierover heen, kan ik het ooit accepteren ?
Benieuwd of andere moeders hier ervaring mee hebben ??
inmiddels ook de voortplantingsdrang hier aangekomen! komt vast omdat onze kinderen twee zijn! :)
dan kriebelt het toch wel weer…
Maaaaar… door de afmattende periode en nog dat het weer de kop op steekt met die ellendige oren… zie ik nu nog geen kindje zitten, aangezien de kans op een kind met weer koemelkintollerantie groot is, aangezien de oudste en de tweede het hebben gehad en dat elke volgende het erger zal krijgen in combi met de vele miskramen hoeft het nu nog ff niet.
Ik geniet daarom dubbelop van het kleintje van mijn zusje. Ze moet regelmatig weg en ik pas dus regelmatig op. We doen ook wel kindje ruil, zij de mijne ik de hare! en onze oudste mag kiezen, bij mama blijven met de baby of mee. Ik vind dat ik daar wel veel liefde in kwijt kan. Lekker tuttelen en rond hobbelen, maar toch de rust snachtst nog krijgen dieik nog wel nodig heb om alles aan te kunnen dagelijks.
Zo doet mijn schoonzus dat idd ook, Konijn, die twijfelde ook nog best lang, en zei dan: geef jouw jongste af en toe maar een dagje aan mij, dan kan ik lekker de hele dag tutten, en daarna ben ik er weer klaar mee
Wel lastig he, Romata. Ik ben heel blij dat wij allebei gewoon alles open houden. Komt die drang weer, dan is het prima, komt ie nooit meer, is het ook helemaal goed. We weten ondertussen ook dat die gevoelens niet bij beiden tegelijk komen, maar ook daar vinden we tot nu toe wel weer een weg in.
Is het niet mogelijk om het nog open te houden? Volgens mij ben je nog niet zo oud toch dat het ‘haast’ heeft? En je jongste is nog niet zo oud, misschien komt het nog? Of zit dat er echt niet meer in?
Moeilijk joh :hug:
Ik kan je niet echt advies geven, herken het wel. Ik wilde al veeel eerder een vierde als mijn man, en op het laatst kon ik er echt zo verdrietig van worden. En toen opeens, draaide hij toch bij. Het hoefde nog steeds niet zomnodig voor hem maar het leek hem wel gewoon leuk en hij zag hoe groot mijj verlangen was… Dus zijn we er voor gegaan.
Mandy, het lijkt me erg moeilijk. Bij ons was Wessel een verrassing. Ik wilde wel een derde, Sander niet maar ik merkte wel dat het geen gesloten boek was. Ik denk dat je er het beste over kunt blijven praten, aangeven dat voor k
Jou jullie gezin niet compleet is. Heb je al eens gevraagd waarom hij het niet ziet zitten? Jullie hebben het natuurlijk niet makkelijk met J dus ik kan het me can zijn kant wel voorstellen. Misschien dw nadruk leggen op hoe anders het met T was/is.
hoi Romata,
Misschien ga ik iets heel raars zeggen (dan mag je dat zeggen) maar heb je wel eens gedacht aan pleegzorg.
Ik wilde zelf heel graag kinderen, maar helaas is dat niet gelukt. Wij doen sinds een jaar crisispleegzorg en dat bevalt ons erg goed. We hebben nu een meisje in huis van 17 maanden.
je hebt allerlei soorten pleegzorg.
Je zegt dat je nog ruimte over hebt in je hart en dat is net wat een pleegkind nodig heeft.
Ik snap je wens overigens maar al te goed hoor, het is niet daar ik daaraan voorbij wil gaan, maar misschien is dit iets waarmee je die ruimte in je hart iets kunt vullen…
groetjes Suzanne
Konijn: Ik denk als ik op een klein beebje zou passen met enige regelmaat dat mijn verlangen nog erger zal worden.
Littlewonder: We zijn indd nog best jong, 26 en 29 heeft in principe geen haast.
Maar wil ook weer geen 5 jaar leeftijdsverschil tussen mijn jongste willen.
Tedski: Dat is ook een reden van mijn man, we hebben met onze jongste indd een rotbabytijd gehad. En hij geeft ook aan dat hij dat niet nog eens zou trekken. Maja je weet natuurlijk nooit of dit nog een keer zal gebeuren. En daarbij ik ben thuisblijfmoeder, en het is de bedoeling als alle kindjes naar school gaan ik partime ga werken (en als we nu aan een kindje beginnen zal het weer jaren duren voordat ik kan gaan werken). We kunnen echt wel inleveren, meiden dragen vaak merkkleding, duren jassen/ meerdere dure schoenen etc. Ik wil daar best op inleveren. Babykamer hebben we, kinderwagen wil ik niet, voor een 3de hebben we alleen kleertjes nodig 
Daarbij vind mijn man het een heel groot punt dat niet alle kindjes een eigen slaapkamer hebben, en onze meiden dus op 1 kamer moeten slapen. Maar slaapkamer van T is groot genoeg om 2 bedden/kasten/bureau’s etc op te plaatsen. Maar zelf heeft hij jaren met zijn broer op 1 kamer geslapen en dat vond hij echt een hel ! Zolder verbouwen hebben we nu gewoon geen geld voor, als de meiden meer privacy willen tegen die tijd als ze naar school gaan, hebben we in die jaren kunnen sparen voor een zolderverbouwing.
Suzanne: Dat vind ik helemaal niet gek…!! Dat heb ik ook aangegeven, als je dat geen kind meer wil, waarom niet het traject in gaan voor pleegkinderen. Maar dat ziet hij ook totaal niet zitten.
Oh meid… Ik kan je geen tips geven. Bij ons is het nooit een discussie geweest. We wilden beiden heel graag een gezin met 3 kindjes en zoals je weet is Jorrit een cadeautje… Ik wil je wel gewoon even een virtuele knuffel geven. Kan me voorstellen dat je er verdrietig van wordt. Hoop dat jullie er uit komen!
hoi Romata,
wat jammer dat je man dat niet wilt. Mag ik vragen watvoor bezwaren hij heeft dan? Hij mag mij anders wel een keer bellen. Ik kan heel enthousiast zijn 
:mrgreen:
groetjes Suzanne
p.s. dat neemt niks weg van je wens voor een derde net zo sterk kan zijn als de wens voor een eerste.
Oei herkenbaar. Ik ben net 4 maanden geleden bevallen en echt hier rammelt het aan alle kanten. :silenced: Bij mijn man rammelt er echt niets… 8)
Probeer ook uit alle macht alle kanten te bekijken. Ik snap dat mijn man het ongelofelijk moeilijk vind. Het traject vooraf al om te beginnen. Zelf ga ik relatief fluitend een IVF door maar voor mijn man is de punctie bv erger dan voor mijzelf. Daarbij is het bij ons thuis letterlijk zo dat ieder uur dat hij niet kan werken er voor dat uur geen inkomen binnenkomt. Zwangerschappen vind hij mss nog wel ‘enger’ dan mij gezien onze voorgeschiedenis. Bevallen is ook zoiets lastigs voor mijn man iig. Hij moet er maar naast zitten en toekijken…klinkt relatief makkelijk maar is vreselijk moeilijk.
Monetair het eerste jaar kost het ons amper wat, kinderwagen staat hier in goeie staat nog, wiegje en ledikant hebben we, kinderkleertjes ook nog een beste voorraad. Dus we hoeven zo ongeveer alleen maar luiers te kopen want de BV is ook gratis. Dus dat is geen argument hier in de discussie (die overigens totaal nog niet speelt hoor want ik heb het er maar niet over omdat ik er zelf nog niet zo zwaar mee heb) maar ik snap mijn man iig wel qua waarom het voor hem niet zo hoeft. Ben wel gezegend met 2 kerngezonde, makkelijke en gezellige knullen. Maar of een volgende beeb ook zo makkelijk en kerngezond zal zijn is ook altijd maar de vraag. Tzt zal ik het er nog eens met mijn man over hebben, wel relatief ‘vrijblijvend’ in de zin dat het voor mij nog geen afgesloten hoofdstuk is maar ook geen halszaak is. De wens is heel groot, het plaatje in mijn hoofd was vroeger ook altijd een gezin met 3 kids maar na alles wat we hebben meegemaakt zitten er toch ook in mijn hoofd dingen die nog meespelen en waar ik zelf nog wat mee worstel (als in zou ik dat nou wel moeten doen? Heb toch eigenlijk 3 kids? Wat gaat het met mijn gezondheid doen nog een zwangerschap? En hier speelt leeftijd wel mee, mijn man is dit jaar 42 geworden en ikzelf 35 dus als dan …mijn man ziet zichzelf al gepensioneerd met nog een puber in huis geen plaatje dat aan zijn ideaalbeeld voldoet)
De enige manier om eruit te komen is heeeeeel veel praten, allebei alle argumenten op tafel leggen maar vooral ook gevoelens die erbij komen. Tegen gevoelens kun je geen tegenargumenten op tafel gooien maar het kan wel helpen elkaars ‘kant’ te zien en te begrijpen, al heb je ook kans dat jullie er echt niet uitkomen in de zin dat jouw wens onvervuld zal blijven. Praten is nooit een garantie dat jullie het eens zullen worden iets dat je altijd voor ogen zult hebben en waar je mss qua gevoel een invulling aan moet geven; wat als je man echt geen derde kindje zou willen?)
Nu ja lang verhaal en niet te vergelijken maar het speelt hier wel al speelt het nog niet echt voor mijn man en op dit moment nog niet per direct voor mijzelf enkel in gedachten dat praten moet later nog eens volgen :shifty: .
@suzanne26 wrote:
hoi Romata,
Misschien ga ik iets heel raars zeggen (dan mag je dat zeggen) maar heb je wel eens gedacht aan pleegzorg.
Ik wilde zelf heel graag kinderen, maar helaas is dat niet gelukt. Wij doen sinds een jaar crisispleegzorg en dat bevalt ons erg goed. We hebben nu een meisje in huis van 17 maanden.
je hebt allerlei soorten pleegzorg.
Je zegt dat je nog ruimte over hebt in je hart en dat is net wat een pleegkind nodig heeft.
Ik snap je wens overigens maar al te goed hoor, het is niet daar ik daaraan voorbij wil gaan, maar misschien is dit iets waarmee je die ruimte in je hart iets kunt vullen…
groetjes Suzanne
Helemaal top dat je anderen stimuleert! Pleegouders zijn zo hard nodig…
…pas wel op met mensen die nog een kinderwens hebben; het kindje wordt nooit (ok…'zelden…) jouw kindje, en je krijgt de ouders er gratis bij. Realiseer je dat veel aankomende pleegouders zich er niet bewust van zijn dat je soms een kind waar je om geeft toch een weekend naar ouders stuurt die niet echt goed voor hem of haar zijn.
On topic;
Romata, ships zeg… :hug: Ik heb geen idee hoe je het op kan lossen…kan je man vertellen waarom hij niet wil? Misschien kom je er dan achter of er nog een ruimte is die het bespreekbaar maakt…
En verder, je hebt idd nog tijd dus wellicht wordt over een tijdje ‘waarom wel’ toch nog ‘waarom niet’.
Ik wil ook graag een derde, maar wij hebben er afspraken over gemaakt (nl wat langer wachten, totdat de oudste allebei uit de luiers zijn en (bijna) naar school gaan, zodat ik alle tijd heb voor een laatste cadeautje. En tot die tijd deal ik met mijn rammelende eierstokken :roll:
Dat is dan een voordeel van jong moeder worden…
zooooo herkenbaar.
Mijn man wil ook niet meer en hij wil er ook niet over praten, maar het zit zo diep bij mij. Dit weekend hebben we een heel heftig gesrek gehad waardoor hij eindelijke begrijpt hoe ik me voel. niet dat dit meteen iets aan de uitkomst verandert, maar hij werd voorheen altijd boos als ik er over wilde praten. Ik heb hem gezegd dat het mijn droom is. Het is altijd mijn droom geweest meer kinderen te hebben. nu heb ik een dochter en een stiefzoon, maar mijn stiefzoon zou gewoon nooit mijn kind zijn, omdat hij al een moedder heeft. En tussen hen zou ik nooit komen. Dat geeft een natuurlijke afstand.
Ik heb hem gezegd dat elke keer als iemand verteld zwanger te zijn, mijn hart breek, dat ik elke keer als ik een bevalling zie op tv moet huilen, dat elke kinderwagen met een pasgeboren baby me pijn doen en dat ik vol angst wacht op de dag dat mijn zusje gaat vertellen dat ze een tweede verwacht.
Hij heeft een burn-out en dat maakt dat hij het echt niet trekt, maar hij gaat wel 100% voor zijn droom, nl. zijn muziek. Ik sta daar helemaal achter, maar ik vind het zo oneerlijk.
Ik heb hem wel uitgelegd wat ik voel. “Stel je voor dat jij jouw droom nooit zal waarmaken, ook al weet je dat het wel mogelijk is, maar gewoon omdat het niet mag. Hoe zou jij je voelen? en vermenigvuldig dat eens met 10.”
Ik wordt volgende maand 38 en ik wordt er zo onrustig van. Mijn tijd begint te dringen.
Hij zei, als je het zo graag wil, wil je dan wel met mij door en niet met een man die wel een 3de wil. Nouja, dat is natuurlijk geen keuze wat mij betreft. Ik ben gek op mijn man en bovendien zijn we een gezin uit je stapt niet zomaar uit een gezin. Dat begreep hij wel.
Ik heb ontzettend gehuild en uiteindelijk snapt hij eindelijk hoe diep het zit en hoeveel pijn het doet als hij zegt dat hij het echt echt echt nooit meer wil. En stiekem blijf ik hopen. Misschien over een jaar?
Het financiele aspect speelt ook wel enigszins mee. We moeten dan een andere grotere auto en daar hebben we nu geen geld voor. Aan de andere kant, als we 2 jaar niet op vakantie gaan, is die auto er zo. En aangezien mijn zwangerschappen niet vanzelf gaan, kan het best nog 1 jaar duren voordat ik zwanger ben. Tel daar 9 maanden bij op. Genoeg tijd om te sparen. En… zo zei ik tegen hem. Dan kunnen we ook een busje kopen met dubbele cabine. Handig voor de band :mrgreen:
oeps. sorry voor alle spel en type fouten. De woorden vlogen uit mijn vingers. Maar de strekking is duidelijk denk ik.
Hier was het zelfde… Mijn man vond 2 kids ook wel genoeg … En was daar ook best stellig in… Ik had de zwangerschap van m ook daarom als laatste zwangerschap beleefd… Maar hij wist hoe graag ik nog wel een 3de wou en wou mij ook erg gelukkig zien … Toen heeft hij over zijn hart gestreken en mij nog een kindje gegeven… Maar het blijkt dat er nog een kindje heel graag bij ons wil zijn dus mag ik nu het geluk van 2 kindjes erbij dragen…
inge, wat een goed nieuws zeg! Ik had jou getrokken met het Sinterklaas lootjes trekken en weet nog dat de kogel wat je man betreft toen net door de kerk was. Maar 2 kindertjes, wow, dat is wel heel mooi zeg. Gefeliciteerd!
Ik denk dat het verlangen nooit weg gaat, maar je leert het te accepteren, en je gaat voor de volle 1000% alle liefde die je in je hebt geven aan je 2 prachtige dochters.
En als ze eenmaal zo groot zijn als die van mij kriebelt het vast nog steeds, maar zie je er ook wel weer de voordelen van in.
Zoals je leest is hier hetzelfde gebeurt. Een hele pittige 2e baby gekregen waar we 2 jaar lang ziekenhuis in en uit moesten, en manlief die absoluut geen 3e kindje meer wil.
Lang heb ik er verdriet over gehad, maar besefte me altijd wel dat je er altijd samen voor moet kiezen, en dat bracht mij dan wel weer rust.
Ik hoop dat jullie er samen uitkomen. Ik weet dat de wens voor een 3e net zo sterk kan zijn als voor een 1e kindje!
@Lily2006 wrote:
@suzanne26 wrote:hoi Romata,
Misschien ga ik iets heel raars zeggen (dan mag je dat zeggen) maar heb je wel eens gedacht aan pleegzorg.
Ik wilde zelf heel graag kinderen, maar helaas is dat niet gelukt. Wij doen sinds een jaar crisispleegzorg en dat bevalt ons erg goed. We hebben nu een meisje in huis van 17 maanden.
je hebt allerlei soorten pleegzorg.
Je zegt dat je nog ruimte over hebt in je hart en dat is net wat een pleegkind nodig heeft.
Ik snap je wens overigens maar al te goed hoor, het is niet daar ik daaraan voorbij wil gaan, maar misschien is dit iets waarmee je die ruimte in je hart iets kunt vullen…
groetjes Suzanne
Helemaal top dat je anderen stimuleert! Pleegouders zijn zo hard nodig…
…pas wel op met mensen die nog een kinderwens hebben; het kindje wordt nooit (ok…'zelden…) jouw kindje, en je krijgt de ouders er gratis bij. Realiseer je dat veel aankomende pleegouders zich er niet bewust van zijn dat je soms een kind waar je om geeft toch een weekend naar ouders stuurt die niet echt goed voor hem of haar zijn. "
en dat is precies wat mij (nog) tegenhoudt.
ik betwijfel sterk of ik dat zou kunnen loslaten, als je weet dat een kindje terug gaat naar een slechte situatie en je mag er niks aan doen…
ik zou het niet trekken denk ik…
on topic: dit is zo’n moeilijk onderwerp. de wensen en angsten van beide ‘partijen’ zijn even gegrond. veel blijven praten en inleven in elkaar. dat is het enige dat je kunt doen denk ik.
hier is het laatste woord ook nog niet gevallen. de angst, het medisch traject, de zorgen die Rhiannon noemt zijn heel herkenbaar. dat gaat nooit meer over.
(al denkt de omgeving dat we ‘gewoon’ nu klaar zijn :silenced: )
Heel veel praten
Hier hebben we het er heel veel over gehad waarom wel waarom niet eenderde
En toen er allbij mee eens zijn dat we het bij 2 kindjes zouden houden. Maar dat ik het er altijd over mocht hebben als het weer even kriebelt.
E toen terug van vakantie bleek ik gewoon zwanger te zijn ondanks voorbehoedsmiddelen.
Dus toch anders gelopen dan we Bedacht hadden
Heel veel sterkte
@marisca77 wrote:
Heel veel praten
Hier hebben we het er heel veel over gehad waarom wel waarom niet eenderde
En toen er allbij mee eens zijn dat we het bij 2 kindjes zouden houden. Maar dat ik het er altijd over mocht hebben als het weer even kriebelt.
E toen terug van vakantie bleek ik gewoon zwanger te zijn ondanks voorbehoedsmiddelen.
Dus toch anders gelopen dan we Bedacht hadden
Heel veel sterkte
Weet je dat dit ook wel ergens een stiekeme hoop van mij is. Maarja, de combinatie moeilijk zwanger worden zonder hormonen behandeling en een spiraal zal er niet voor gaan zorgen dat ik spontaan zwanger wordt ben ik bang.
Ik hoop gewoon zo dat die k.t burn-out (sorry hoor) van mijn man eens verdwijnt en dat hij weer zijn energieke zelf wordt en dat hij dan het mooie en leuke van een 3de gaat inzien in plaats alleen de bezwaren (zijn leven staat een beetje in het teken van: moeilijk, moe, futloos, gefrustreerd en sip).
(en dat graag voor mijn 40ste)Rhode, wat fijn dat je je er in hebt kunnen berusten.
Romata, meis, ik hoop zo dat je man nog bijstelt. Gelukkig heb je nog wat jaren de tijd, maar ik snap ook wel dat je niet een groot gat tussen een eventuele derde en je jongste meisje wilt. Nu zou inderdaad wat leeftijd van de kinderen betreft een ideaal moment zijn. Tussen nu en 1 jaar zwanger worden zou inderdaad wel ideaal zijn.
Aan de ene kant herken ik de kriebels, en diep gekoesterde gevoelens wel.
Ik zag mijzelf altijd als mama van 3. Mocht dit uitkomen, maar ik had wel in mijn achterhoofd ‘’ 2 is ook leuk ‘’…
Maar toen ontmoette ik mijn man… en de wetenschap dat hij al een zoon had en ‘’ maar ‘’ 2 kinderen wilden.
Wij kregen samen de oudste, en eigenlijk was het dus ‘’ Klaar ‘’ voor mijn man.
We hadden gepraat, heb hem verteld hoe ik er in stond.
(Hij was papa van 2 wilden niet meer, ik wilde een tweede, hij ziet zijn oudste niet, maar de wens had niet anders geweest als dat wel zo was, maar ik heb hem verteld dat hij er dan wel 2 had, maar ik niet, ik geen ‘’ mama’’ kon zijn voor zijn oudste als hij hem ooit weer zou zien, we waren het eindelijk eens, maar wilden wachten, werd onverwacht zwanger van de jongste.)
Anyway, bovenstaande niets te maken met jou, maar ik ‘’ moest ‘’ mij instellen dat een 3e niet zou komen. Ik wist dit voor ik zwanger was van de jongste.
Ik heb het kunnen accepteren, hoe moeilijk dat ook was.
Inmiddels zie ik mijzelf als mama van 2. Maar het blijft wel kriebelen… maar ik weet ‘’ vaak ‘’ niet of dit kriebelt om dat ik een zwangerschap geweldig vind (qua schopjes) het bevallen echt een kick vond… en de babytijd zucht…
Of dat het kriebelt om ook nog de dreumestijd, peutertijd, etc. door te maken.
(vind het leuke tijden, maar de eerste paar dagen vind ik echt geweldig van een baby)
Dat is wel het overdenken waard vind ik.