Romata; Ik herken je gevoelens heel erg goed. Ik heb gisteren nog een enorme jankbui gehad. :oops:
Alleen hebben wij deze “discussie” (voor zover je het zo kan noemen) met een vierde kindje. Ik zou echt heel erg graag nog een kindje erbij willen, mijn man heeft altijd laten weten ook wel een groot gezin te willen hebben.
Een jaar na de geboorte van onze jongste begonnen bij mij de kriebels alweer, nu hoeft het voor mij echt niet nu meteen, maar ik wil wel zekerheid dat we op één lijn zitten.
Helaas was er bij mijn hub geen discussie over mogelijk, want na maanden vaag reageren kwam eruit dat hij er helemaal geen kinderen meer bij wilde.
Maar hij blijft dubbele en tegenstrijdige signalen afgeven en daar wordt ik gek van. Ik heb dagen zoals gisteren dat ik gewoon echt depri ben, ik voel me gewoon soort van bedonderd ofzo, omdat hij me zo lang aan ‘het lijntje’ heeft gehouden.
Ik doe echt heel erg mijn best om het een plekje te geven, maar ik heb het er erg moeilijk mee. Erover praten kan ik niet met hub, want hij lijkt totaal niet te begrijpen dat dit voor mij nog steeds een gevoelig onderwerp is.
Ik kan je geen tips geven, maar herken het verlangen wel. :hug:
Elisaatje: Ik maak elke week wel een opmerking en vaak ook elke week weer dezelfde discussie. Doet me elke keer weer pijn om ‘afgewezen’ te worden. Mijn man heeft ook vaak zoiets: Daar gaaan we weer !! Vind het ook wel sneu, ik blijf ook maar doorgaan, hoop echt dat ik het een tijdje kan laten rusten.
Meisje: Weet indd dat jij ook nog een kinderwens hebt en dat het voor hubbie niet meer hoeft 
:-*
Ik vind dit wel een goede trouwens, die ga ik er hier ook eens ingooien: "Stel je voor dat jij jouw droom nooit zal waarmaken, ook al weet je dat het wel mogelijk is, maar gewoon omdat het niet mag. Hoe zou jij je voelen? en vermenigvuldig dat eens met 10.
Sweet-love: Het gaat hier echt om alles: een pasgeborene in huis/borst, zo’n kleintje in de draagdoek etc. Maar nog liever wil ik nog een persoontje erbij in ons gezin, mijn gezin is echt pas compleet als er nog een kindje mee eet aan tafel.
Heb het de laatste dagen erg zwaar, blijf er maar over piekeren en overal zie ik schattige baby’s. Schoonzusje is ook zwanger, en vanmorgen even gekeken bij de prenatal tussen al die kleine kleertjes :inlove: . Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er hier nooit geen babytje meer komt…
Hier ook een dilemma geweest.
Met nadruk geweest, wij hebben lang getwijfeld, een onrustige babytijd gehad van de tweede en direct daarna begon de rollercoaster. Eerst, nee, nooit meer. Dit heeft me 2 jaar van mij leven gekost om alles te verwerken, incluus een vette depressie. Daarna begon het misschien…misschien…wel.niet, wel niet.
Nu ben ik sinds maanden weer een beetje op de been en voor mij is het ja, maar…
Ik ben nogal praktisch. Financieel, ruimte, opvang,en mijn fibro. Allemaal nadelen. Maar dat hart he…dat schreeuwt nog…
Toen kwam mijn man voor mij als donderslag. Ik wil niet meer, definitief, klaar, ik kan niet meer, een derde voor mij niet.
Boos was ik, woest. Verdrietig…ik zag mijn “misschien toch!” in een gat lazeren. Verdrietig heb ik een nacht gehuild. Daarna hebben we gepraat. Over wat we willen, wat we de kinderen willen bieden,hoe dat eruit moet zien, hoe we de toekomst zien. En na al die jaren van wegcijferen en nu een opbaring van zelfstandigheid van de kids, gaan we ook aan ONS denken. WIJ, wat wij willen. Als gezin en samen.
Je moet voor elkaars dromen gaan, tuurlijk, Maar alleen in volle overgave van de ander, die het net zo hard wil als jij omdat het je partner is die het graag wil. Dan vind ik het niet realistisch om te zeggen, oké, jij mag je droom waarmaken maar ik vind het lullig dat je de mijne niet wil waarmaken…Daarbij is de strekking van een kinderwens/droom, nogal vergaand.
Ik heb mijn droom laten varen. Ter wille van mijn gezin, mijn man en ook wel gezondheid, al is dat in mijn ogen bijzaak. En het valt moeilijk, weten dat er nooit een derde kindje van ons aan tafel zal zitten. Maar ik kijk ook verder…voor mij zal een derde, ook een wens naar een vierde betekenen. Want ik bruis van de liefde. Die ga ik nu steken in alle andere dingen die ik de moeite waard vind. Ik ben bijna 30, de oudste is 5.5. Het is goed zo. Wel met heel veel pijn in mijn hart, maar ook dankbaarheid voor wat ik al heb. En dan hoop ik…dat ik nooit spijt ga krijgen. Maar in de wetenschap, dat wij in elke situatie voor het gezin en elkaar kiezen.
Maar moeilijk, ja, dat is het wel.
Reat; Allereerst heb ik bewondering voor je! Dat je je droom kunt laten varen en ook weet waar je het voor doet.
Mijn man heeft alles op zijn kop gezet. Was ik begin van de week nog intens verdrietig omdat ik een ‘off day’ had en hij niet eens aan me vroeg waarom… Hebben we dinsdagavond een heel erg goed gesprek gehad.
Het leek er even op dat het weer ruzie zou worden, maar ik heb hem toen duidelijk gemaakt dat ik hier helemaal geen ruzie over wil met hem, maar mijn verdriet wilde kunnen uiten en dat hij me op z’n minst kon steunen.
Dat vervolgde zich dus in een heel erg goed gesprek, eentje die we eigenlijk nooit eerder hebben gevoerd omdat hij alles meteen van tafel veegde.
Woensdagavond vertelde hij me dat ons gesprek indruk heeft gemaakt op hem en dat hij eigenlijk heel graag nog een kindje erbij zou willen, maar dat hij altijd alleen maar problemen zag.
Ik zie ook wel problemen, maar problemen die zeker in de toekomst zijn op te lossen.
We weten nog niet precies wanneer, maar tzt willen dus uiteindelijk voor een vierde kindje gaan. Hoe raar kan het lopen…
Romata wat moeilijk zeg… je geeft aan dat je eventueel geen 5 jaar verschil zou willen hebben tussen de kinderen. Ik heb Jorre gekregen toen Fenna naar School ging, en moet zeggen ik vind het soms pittig (omdat hij overal mee heen moet, streetdance, zwemles, school enz) maar aan de andere kant heb ik heerlijk de tijd met hem als de dames op school zijn.
Het rare is dat het volgens mij altijd wel een beetje blijft kriebelen , zelf bij mij… en ik heb heel wat nare ervaringen gehad met mijn bevallingen en ik magook absoluut niet meer zwanger worden en toch voelt dat soms raar … Want hoe hard ik ook schreeuwde geen 4e… heb ik nog steeds die drang wel… ik heb het daarom ookerg moeilijk dat de gyn deze beslissing heeft gemaakt en niet ik…
ik hoop voor jou dat je man misschien nog een keer overstag gaat. Maar 5 jaar verschil hoeft niet een heel groot probleem te zijn :-*
5 jaar verschil hoeft inderdaad geen probleem te zijn. Zie mijn voorbeeld. L is nu 7 en Noortje 2. Dat gaat prima. Maar ik begrijp Romata ook wel hoor. Nu zit je nog in de kleine kinderen, in een bepaalde modus zeg maar. En Romata geeft aan ook weer te willen werken als de kinderen op school zitten, en dat duurt natuurlijk wel lang als een eventuele 3de zou komen al J 4 is.