Hoi meiden…
Heb even getwijfeld of ik het hier wel neer moet zetten…
Maar mijn beste vriendin is zwanger. Super leuk natuurlijk, maar ik heb echt het idee dat ze het niet echt wil ofzo… 
Ze is al over de helft en weet het geslacht en voelt de kleine…
Maar ze is zo afstandelijk erover, ze is er totaal niet vol van en wil er gewoon niet over praten. Terwijl de papa een grijns heeft van oor tot oor!
Ik vind dat pijnlijk maar maak me vooral zorgen over haar en de baby…
Zou dit een voorbode kunnen zijn van post natale depressie?
En hoe zou ik hiermee om moeten gaan… Ik zie haar meermaals per week en heb haar overladen met cadeaus in het begin waar ze zelfs boos om werd…
Iemand ooit iets soortgelijks meegemaakt??[/b]
Tsja, het is zo persoonlijk. De zit helemaal in de zevende hemel en wil het liefst elke dag wel van de daken willen schreeuwen. De ander heeft dat niet.
In mijn familie zijn ze ook zo verschillend. Ik was echt blij. :inlove: toen ik zwanger was. Een zus van mij is helemaal gek op haar kinderen, op haar zwangerschap niet.
Overladen met cadeaus, hmm dat zou voor mij ook niet hoeven. Zou ik ook niet prettig vinden.
Je zou haar partner kunnen vragen hoe hij het ziet?
Ik zou het even naar je vriendin voorleggen, het is immers je beste vriendin? Vraag haar gewoon hoe het gaat, hoe ze zich voelt, waar ze mee bezig is.
Het kan inderdaad een depressie zijn, dan kan ook tijdens de zwangerschap al. Hopelijk wil ze er dan iets over kwijt.
Maar sommige vrouwen kruipen echt in hun coconnetje en wille niet gestoord worden. Ik had in ieder geval tijdens mijn zwangerschappen, oog-en oorkleppen op, ik merkte helemaal niets van wat er in mijn omgeving gebeurde en het interesseerde me ook niet :oops:
Nou ik was ook geen happy zwangere. Ik wilde dolgraag een kindje, maar het zwanger zijn op zich vond ik helemaal niks! Ik zat mezelf erbij in de weg, mijn lichaam voelde niet als het mijne en van ongevraagde adviezen werd ik helemaal gek. Dat mensen steeds mijn buik wilden zien of eraan wilden zitten vond ik ook niets.
En ik had ook geen behoefte om erover te praten. Het enigste wat ik leuk vond is dat ik hem op den duur voelde bewegen, dat vond ik wel gezellig. Maar verder hoefde het voor mij niet zo, dat zwanger zijn.
Dus niet iedereen is hetzelfde. En bij mij was het zeker geen depressie ofzo.
Ik was wel happy, maar te ziek om happy te zijn… Denk dat je de stap moet nemen om er over te gaan praten met haar.
Bedankt voor jullie reacties!
Het opent wel mijn ogen dat er blijkbaar meer vrouwen zijn die in zichzelf zijn tijdens een zwangerschap en niet zo deelzaam.
Ik heb wel geprobeerd erover te praten maar eerst was het ja als ik de 12 weken voorbij ben dan… Toen was het ja ik wacht eerst op de uitslag van de nekplooimeting en dan… Toen wilde ze eerst het geslacht weten en dan… Nou nu weet ze dat alles goed is en wat het wordt… Is ze nog steeds niet happy…
Haar partner geeft ook aan dat hij in haar ogen niks goed kan doen en hij durft amper nog wat te zeggen omdat ze dan sjaggo wordt…
Zijn dat hormonen ofzo?
Ik herken haar echt niet meer, vind dat moeilijk!
En twijfel nu of ik wel een surprise babyshower moet organiseren…
Misschien is ze erg onzeker en angstig of het allemaal wel goed zal gaan en kan ze er daarom niet van genieten, of is ze bang er van te genieten omdat dat de teleurstelling zou vergroten in het geval dat het fout zou gaan.
Hormonen zullen er vast ook een rol bij spelen.
Maar ik zou je gedachten gewoon een keer met haar delen en haar ook ruimte geven dat het ook ok is om negatieve gedachten te uiten.
Ik merk dat ik het zelf, nu ik zwanger ben, erg vervelend vindt als mensen constant over de baby willen praten, me overladen met goedbedoelde adviezen etc. Waardoor ik ook erg gesloten (op het botte af) kan reageren. Ik ben nog meer dan mijn buik … :roll:
Hoe blij ik ook ben met onze baby :inlove:
Kan ze wel vrolijk/blij/gezellig praten over andere onderwerpen?
Ik zou het haar gewoon vragen 
Ik zou het inderdaad met haar bespreken zonder zelf een oordeel te geven. Misschien heeft ze er een hele goede reden voor die ze niet uit zichzelf durft uit te spreken. Dat neemt de vraagtekens ook weg bij jou.
Ik zou aan de hand van het gesprek bepalen of je wel een babyshower moet organiseren.
Ik zie nu dat het al een aantal weken geleden is, is ze ondertussen al bevallen? En is er een babyshower gekomen?
Hi
Neen ze is nog niet bevallen, pas einde juni.
Heb geprobeerd te praten maar is niet echt iets duidelijks uit gekomen.
Ze is wel erg op drzelf want hoor niet veel meer van dr en ze zit veel thuis in haar eentje als haar vriend is gaan werken.
Ze lijkt wel depri maar als ik vraag dan zegt ze van niet dus ik weet het ook niet probeer het maar los te laten.
Tijdens mijn zwangerschap (en nu nog) ben ik een paar vriendinnen ontgroeid om het zo maar te zeggen.
Ik vond het ook enorm overdreven hoe blij sommige reageerde op mijn zwangerschap (vooral een hele goede vriendin van mij) ze leek wel geobsedeerd (zo kwam het op mij over). Tuurlijk was ik blij maar zoals al eerder beschreven stond er is wel mee dan alleen de baby.
Ik reageerde ook bot op vragen hoe is het met de baby tja zelfde als vorige week? Zeker toen ik de baby nog niet voelde vond ik dat maar een rare vraag meer als goed kan je daar niet op antwoorden (en daarna ja beweegt goed). Ik vond het nietszeggende vragen en ergerde me daar behoorlijk aan (En dat was ook gewoon een hormoonkwestie)
Ik heb gewoon gemerkt dat ik haar ontgroeid ben, zij heeft nog geen kinderen, is er nog niet aan toe (relatie is niet stabiel, hij studeerd nog 5 jaar fulltime, wonen nog thuis etc.) Ze kijkt op tegen mij wil ook graag een leven zoals ik heb en wil dus alleen maar praten over mijn kind en hoe geweldig het is om een kind te hebben.
Maar omdat ze ze zelf niet heeft begrijpt ze het totaal niet (en ook al dacht ik zelf vroeger ook dat ik het wel begreep, het is anders als je zelf kinderen hebt). Het steeds uit moeten leggen van allerlei begrippen als je het er dan wel over hebt vond ik ook gewoon vervelend.
Nu zeg ik natuurlijk niet dat dit bij jullie ook zo is, maar ik kan me wel voorstellen dat ze het ook gewoon over andere onderwerpen wil hebben. Een hoe is het met je? vond ik een fijnere vraag om te horen dan hoe is het met de baby/je buik/je zwangerschap
Dank je voor je reactie Duncky!
Duidelijke uitleg zo… Had niet gedacht dat mensen zo anders over hun zwangerschap kunnen denken/voelen. Ene schreeuwt het van de daken en de ander heeft zo iets van ik ben er ook nog hoor, niet allen de baby…
Sjah logisch dat er meer is dan alleen de baby.
Maar ook over zichzelf, relatie, werk etc is ze niet deelzaam.
Vraag er wel naar! Ze zit gewoon hele dagen alleen thuis. Deuren en ramen dicht. Werkt maar 2 hale dagen in de week en verder alleen de deur uit als ze moet. Kan toch niet gezond zijn? Naast mij gaat ze ook niet echt met mensen om.
En kinderen ja… Mijn eigen zus maakt er een potje van waardoor ik grotendeel voor haar kids zorg samen met mijn vriend. Ze hebben bij mij een slaapkamer. De jongste is net 1. Maar m’n vriendin vraagt daar ook nooit naar. Toont ook nooit interesse en weet gewoon niet hoe ze met kids om moet gaan. Ze lijkt er wel panisch voor! Hoop dat er met haar eigen kind anders gaat zijn!