Ik heb een burnout gehad, als dat niet zo was hadden we liever een kleiner leeftijdsverschil gehad tussen 3e en 4e kindje…Maar het is nu eenmaal zo gelopen en hoe moeilijk het soms ook was, dat verlangen naar een kindje in de ijskast gezet tot ik me echt weer helemaal goed voelde.
Een jaar geleden voelde ik me goed genoeg, een halfjaar geleden voelde ik me weer helemaal de oude. Toch merk ik dat ik bewust dat uurtje voor mezelf op vrije ochtenden blijf aanhouden, dat doet me goed.
En ik maak me toch wel zorgen. Al die hormonen in je lijf, een baby verzorgen wat natuurlijk gewoon intensief is…
Aan de ene kant denk ik appeltje eitje, aan de ander ekant vind ik het ook beangstigend. Ik wil me echt nooit meer zo voelen, er zo niet voor de kinderen zijn…
Overigens lag dat niet aan het verzorgen van de kinderen, meer traumatische ervaring die door een nieuwe ervaring boven kwam zetten en echt accuut verwerkt moest worden wat niet echt goed gaat als er drie kleintjes rondlopen thuis die 24/7 aandacht opeisen.
Zijn er mensen die ook een burnout hebben gehad en daarna nog een kindje kregen?
Ik…
Heb vorig jaar januari een burnout gehad.
Ben toen een aantal maanden echt helemaal “op” geweest en stond een derde eigelijk helemaal niet op mijn planning.
Bij mij was het én 2 banen, van hot naar her fietsen in een bepaald tijdbestek voor beide banen en thuisfront, huishouden en ga zo maar door.
Kon gewoon niet meer langer zo! Was in 6 maanden 15 kilo afgevallen van de stress en al het gesjouw en BAMM! Toen zat ik daar op de bank.
Ben er zonder medicijnen gelukkig, bovenop gekomen hoor dat wel…
Alles begon weer zonniger te worden. En toen was daar mn moedergevoel wat nog graag een kindje wilde… En dat kindje is er gekomen zie je wel… :inlove:
(althans het is er, maar ook nog weer niet) :mrgreen:
Dus… ik zal het ook nooit niet meer zover laten komen als toen en ga eerst aan mn gezin en mezelf denken voor ik weer mn voeten uit de naad laat rennen voor een werkgever!
:thumbup:
Je leert er wel je eigen grenzen goed door kennen he.
Ik ben toen ook gestopt met vrijwilligerswerk en gastouderschap, dat deed ik nl toen nog wel.
Maar je bent er dan best snel weer bovenop gekomen he? Goed hoor!
Hier ben ik wel echt een jaar uit de running geweest zeg maar, godzijdank had mijn man toen een heel flexibele werkgever waardoor hij veel van me over kon nemen. Het heeft bij elkaar denk ik toch wel bijna twee jaar geduurd voor ik me echt weer de oude voelde.
Nou zal dat ook wel te maken hebben met het feit dat ik gewoon door moest rennen met de kinderen thuis en de therapie die ik volgde het in eerste instantie alleen maar zwaarder maakte.
Bedankt voor je reactie.
Ik heb inderdaad al drie kinderen, ze zijn al wat groter dus niet meer zo druk als ik het had toen ik die bo kreeg, ookal komt er nog een kleintje bij. Ik kan heerlijk slapen overdag als ik moe ben enzo, luxe hoor!
Die hormonen, ja, daar ben ik een beetje bang voor.
En de vermoeidheid die er het eerste jaar toch bij hoort, bij elkaar is dat best wel wat. Al denk ik nu dat ik het prima trek hoor, anders zouden we nog wachten, maar toch, je weet het niet zeker he.
Ik heb ruim 3 jaar geleden ook een BO gehad en het heeft 2 jaar geduurd voordat ik hersteld was. Ik heb dus ook zeker 1,5 jaar niet gewerkt en ben bij een psycholoog geweest om er weer bovenop te komen. De kinderwens hebben wij toen ook in de ijskast geparkeerd. Lars is pas geboren toen het weer helemaal goed met me ging, maaaaar… het blijft oppassen. Je leert ervan en je weet waar je op moet letten om het niet weer zover te laten komen. Toch heb ik er vooral het 1e jaar van Lars nog regelmatig last van gehad. Onder invloed van hormonen gebeurde er ook weer veel met me qua stresslevel. Hier komt daarom voorlopig geen 2e.
Ik heb geleerd niet teveel afspraken te maken, kruizen in de agenda te zetten op dagen dat ik echt niks wil. Gewoon lekker met Lars en manlief een pyjamadag wil houden bijvoorbeeld.
Ik heb ook dat momentje voor mezelf nodig om op te laden en aan mezelf te denken. Als het in je mogelijkheden ligt… ga dan 's avonds als manlief thuis is sporten, naar de winkel etc… even all by yourself.
Jij hebt al 3 kinderen toch? Ik denk dat het best goed komt als er een 4e bij komt hoor. Als je maar blijft denken aan wat je hebt geleerd uit die tijd. Blijf allert op de 1e stress-tekenen.