Ik denk dat je jezelf niet zielig moet vinden, maar dat je juist blij moet zijn dat ze jou en Thomas afgelopen maanden zo geholpen heeft!!
Net als met het beeldscherm…wees blij dat je er een krijgt…en als die ander die je nu hebt het bij jou ook niet deed…heel erg jammer dan, maar het is toch onwijs lief van haar dat ze aan je denkt!!
Beetje positiever en dankbaarder zou in mijn ogen niet verkeerd zijn!!
Ik ben het hier mee eens…
Vind het eigenlijk wat verwend zoals je reageert. Ik krijg een beetje het gevoel, na het lezen van een aantal reacties van jou in de verschillende topics laatste tijd dat je je zelf op de een of andere manier vaker ‘zielig’ vind en dat mensen altijd maar rekening moeten houden met jou (is de ondertoon die voortkomt uit je postings).
Kan zijn dat je dat ook overbrengt op TH. Maak het jezelf niet zo moeilijk meid. Wellicht is het toch verstandig om eens te kijken of je je levenswijze/overtuiging die je nastreeft ook mee kan geven aan je kinderen zonder bijv. de vrije school. Lijkt mij voor alle partijen beter om een school dichterbij te zoeken.
Misschien dat je leven dan iets minder 'moeilijk’kan worden en een ieder beter in zijn velletje komt.
Is niet vervelend bedoelt, maar ik voelde dat ik dit eens moest uiten omdat ik bovenstaand gevoel vaker krijg.
Dus neem het me niet kwalijk. Het is uit goede wil geschreven.
Je kunt niet even je kind naar school brengen, vriendjes wonen waarschijnlijk niet in de buurt om mee te spelen, als er iets is sta je niet 123 op het schoolplein (zeker niet als je moet fietsen of met de bus moet)…
Tjeej, voor mij zou het reden genoeg zijn om nu nog een andere school te zoeken voordat hij kleuter-af is…
dit dacht ik ook meteen toen ik het las :shock:
ik vind eerlijk gezegd dat als je een school zover weg kiest en geen auto/rijbewijs hebt dat niet echt een goede combi…
en tuurlijk is het dan heel fijn als je dan iemand vind waar je mee mee kunt rijden, maar dat is dan wel een gunst en niet iets wat je zomaar mag verwachten.
ik zou me nogal bezwaard voelen eerlijk gezegd om altijd met een ander mee te moeten rijden
als het nou om de beurt was…
Maar ik hoop dat je een oplossing vind!!
ik vraag me af, als je op de fiets gaat en een uur onderweg bent, dan heb je tussendoor toch haast nergens tijd voor?
ben je net thuis en dan moet je haast alweer op de fiets naar school…
Na het lezen van je stukje dacht ik ook direct:ik zou niet zo afhankelijk willen zijn van een ander.
Ik snap heel goed dat je het fijn vind om bij familie in de buurt te wonen,maar familie is niet verplicht om te zien,en school is wel verplicht.
Ik zou dan liever dichter bij school wonen en de fietstocht maken ALS JIJ DAAR ZIN IN HEBT om je familie te zien.Ik moet er niet aan denken om als het vriest 2 kinderen stil in een kar te laten zitten.Die worden niet warm van het fietsen he?
En als de juf belt dat thomas ziek is geworden?moet je eerst een uur fietsen.
Daarbij denk ik ook dat je het nieuws van het niet meer mogen meerijden luchtig zou kunnen overbrengen.
Als je het hem verteld zoals jij je nu voelt,kan ik me voorstellen dat ie ontroostbaar zal zijn.
Nu was ik eigenlijk helemaal niet van plan om me te gaan verantwoorden, maar omdat ik nu toch het gevoel krijg dat iedereen met een bepaald beeld naar me kijkt wil ik het toch gaan doen.
De titel van dit topic was misschien een beetje slecht gekozen, zo letterlijk bedoelde ik het namelijk niet.
Soms heb je even zo’n moment dat je iets van je hart moet en dan ben je even, een minuut of 5, heel zielig. Hier kom ik straks nog even op terug.
Ik kwam hier niet voor advies over de schoolkeuze. Ik heb er heel erg bewust voor gekozen en ik weet óók wat het met zich mee brengt, het is niet zo dat ik met harde wind, regen, sneeuw en kou op de fiets ga zitten. Er gaat gelukkig ook een bus van ons dorpje naar de stad. Die stopt vlak bij school. Mocht er nood aan de man zijn, mocht Thomas ziek zijn of als er iets extreems aan de hand zijn dan is iedereen in staat om te helpen, dan zou ik binnen een kwartier bij Thomas op school kunnen zijn. Ook dan ben ik afhankelijk uiteraard, maar ik heb het dan ook over noodsituaties. Klasgenootjes wonen wel verder ja, de meesten wonen wel in en rondom A.ssen, maar er zitten ook andere klasgenootjes die van ver komen. Bij elkaar spelen moet goed afgesproken worden van te voren maar dat gebeurt goed onderling dus zijn er helemaal geen problemen daarmee.
Mijn rijbewijs halen dat wil en ga ik ook zeker doen en staat op de planning. Maar die heb ik niet zomaar en ik moet er ook voor sparen, gezien ik net verhuist ben, is daar vrij veel spaargeld aan opgegaan, maar ik ben er zeker mee bezig. Ik wil gaan studeren en werken, en dan zal ik sowieso naar de stad moeten.
Ik vind het bijzonder dat mensen menen dat er in meer posts van mij duidelijk wordt dat ik mezelf ‘zielig vind’. Zoals ik al zei is het een kwestie van even je ei kwijt moeten en dan is het ook klaar.
Het is echt niet zo dat ik de hele dag huilend op de bank zit en Thomas en SL daar tegen aan lopen te kijken.
Hoe ik de dingen hier neer zet, wil nog niet zeggen dat ik ook letterlijk zó in het leven sta. Ik ben over het algemeen vrij relaxed en zie meestal ook de humor overal van in. Poespas bij Thomas werkt niet en dus krijgt hij daar niks van mee, en dan bedoel ik ook helemaal niets. Tuurlijk ben ik wel eens moe en chagrijnig, en dat merkt hij op, maar dat gaat op een hele normale manier.
Ik heb gisterenavond Thomas verteld dat we niet meer kunnen meerijden met M. (waar dit hele topic uiteindelijk over gaat). Ik heb gewoon verteld dat we weer met de bus en fiets gaan. Hij vond het wel ok, maar dan moesten we gauw weer eens bij M. spelen. Dat we niet meer s’ochtends mee kunnen rijden is niet dat we elkaar nooit meer zien, maar dat was even het punt waar ik mee zat; hoe ga ik de confrontatie weer aan, en vooral omdat M. het zelf ook moeilijk vond om mij er over te mailen.
Ook vind ik het niet leuk dat er zo simpeltjes gereageerd wordt over dat Thomas niet zo makkelijk is.
Tuurlijk heeft ieder kind het wel eens moeilijk en zo bedoelde ik het ook echt niet.
Thomas heeft hoogstwaarschijnlijk PTSS (posttraumatische stress-stoornis), hij gaat binnekort beginnen met (spel)therapie hiervoor. Hij is ontzettend bezig met een verwerkingsproces en ondertussen wel het bij blijven met zijn leeftijdsgenootjes, de sociale ontwikkeling.
Misschien ben ik ‘overbeschermd’ maar omdat hij hier zo mee bezig is en hij nog altijd denkt/voelt dat het zÃjn schuld is dat zijn papa er niet is, wil ik hem uit alle macht beschermen om weer een soort bevestiging te krijgen. En dan is mijn reactie overgevoelig, en ben ik even in ‘paniek’. Maar na het schrijven van zoiets dan ben ik het kwijt en kunnen we weer goed verder. Zonder dat Thomas of Sarah Louise daar uberhaupt iets van merken.
Tuurlijk ben ik dankbaar voor de dingen die M. voor ons doet, ik probeerde (misschien op een verkeerde manier) een beeld te schetsen van; hoe snel ze omschakelt, hoe gauw ze inhaakt, afhaakt en weer verder gaat. Niets ten nadele aan haar, want verder is het een schat van een vrouw, maar soms voel je je even teleurgesteld en is alles groter dan dat het is. Ik kan dat ook evengoed weer loslaten als ik het maar even kwijt kan. Misschien is het hier dan niet de goeie plek daarvoor.
Ik bedoel dit berichtje afsluitend aan dit topic en niet om alsnog een discussie op te wakkeren, gewoon een uitleg over dit geheel.
Wel bedankt natuurlijk voor de goedbedoelde adviezen en het nadenken over de situatie.
Ik begrijp je terleurstelling, je was/bent zo onafhankelijk geweest, je kon Thomas per fiets of met de bus naar school brengen, en er zal ongetwijfeld niets veranderd zijn waarom je dat nu niet kan.
Misschien (ik ken Thomas natuurlijk niet.) vind Thomas het ook wel weer even prettig, maar dat zal je pas weten als je daadwerkelijk weer (door weer en wind.) naar school fiets/met de bus gaat.
Maar je bent er ‘gewend’ aan geraakt, even verwend met weg brengen, even geen regen in je gezicht, geen gezeul met bussen… even … gewoon met de auto, niets moeten… en niet absurd vroeg weg, logisch dat als
M. ineens zegt van ; Ik doe het niet meer.
Dat jij dan ineens heb van :o .
1 de reden, je begrijpt het, maar overleg had wel even makkelijker geweest, had jij je voor kunnen bereiden, en omdat je even ‘verwend’ was met de auto is het even omschakelen terug naar de fiets.
En dan ook nog door het rot weer heen die er a.k maanden voor de deur staan :hug:
klinkt vast als spuit elf, maar al eens gedacht over een brommer?
Een wat ouder type snorbrommer bijvoorbeeld. Rijdt 20 km per uur, je hebt vaak een gewone bagagedrager en er zijn wel zitjes te vinden die geschikt zijn voor op een brommer.
Ik heb pas 2 jaar mijn rijbewijs en ik deed voordien heel veel op de fiets en verdere stukken op de brommer.
Ging perfect, is best aan te komen voor een leuk bedrag en het scheelt een hoop tijd. :thumbup:
Goh, dan zou een electrische ondersteunde fiets met fietskar wel wat zijn…
Ik herken wel het gevoel dat je zo afhankelijk bent van anderen als er iets op afstand. Idd reden om toch mijn rijbewijs te halen. Maar dat is geen appeltje eitje en rete duur… het heeft mij inclusief 4 examens 4000 euro gekost.
Als je voor een fietskar gaat, houdt er dan rekening mee dat je extra rolweerstand hebt en het echt wel zwaarder fietst dan zonder.
Harde banden zijn een must, maar nu Michel kan zitten gebruik ik liever een dik skipak straks in de winter en een speciaal bobike regenscherm wat over het windscherm heen past.
Zo zit hij droog.
Voor het kind achterop hebben we een goed kinderregenpak.
Doe dat liever want ben dan wendbaarder dan met kar.
Ik twijfel nog over wel of niet wegdoen, anders zou ik bijna zeggen dat ik nog wel een mooie kidcar heb.
.