Hallo,
Onze oudste dochter is Extra gevoelig (ook wel hooggevoelig genoemd), wordt hier voor begeleid etc. Een stuk gaat heel goed, maar we blijven ons zorgen maken.
Al vanaf de geboorte is zij enorm onrustig, wijk niet van haar rust en regelmaat af, dan is het helemaal mis.
Ze kan gerust een uur met ons kleuren, is ondertussen snel afgeleid, zit niet stil. Een ander moment is ze met 2 tellen klaar en vliegt van het een naar het ander.
Als we haar bestraffen en er later over willen praten lijkt het soms volledig langs haar heen te gaan. Wanneer wij haar een vraag willen stellen geeft ze een antwoord voor we klaar zijn, praat overal doorheen etc.
Ze is ontzettend wiebelig! Kan moeilijk stil zitten.
Kan onwijs druk zijn en zo ineens omslaan.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ja een groot stuk hoort bij haar leeftijd, maar onze zorgen werden vanmiddag wel erg bevestigd:
Mam, ik ben zo bang dat niemand meer met me wil spelen omdat ik soms zo ontzettend druk ben en me zo druk voel.
Slik…
Mijn man en ik keken elkaar aan, we moeten hier wat mee maar wat en waar en hoe?
Vorige heb ik een gesprek met de juf gehad mbt haar hs en op school gaat het best goed.
Alleen wel veel friemelen.
Zal haar mogen nog eens vragen of het bewegen en onrust ook in de klas opvallend is.
Als jullie dit lezen, hebben jullie dan tips? Wat denken jullie waar we moeten beginnen?
Oeihh meiss dat is wel even slikken dat je dochter met zo’n opmerking komt.
Helaas geen tip voor jullie. Maar wel even een dikke knuffel :hug: :-*
Jeetje, dat is niet niks. Uit dat ene zinnetje wat ze zei blijkt dat ze er zelf dus veel hinder van ondervindt.
De eerste stap om nu te zetten? Geen ervaring, maar ik vermoed langs jouw huisarts en gelijk door laten sturen naar een kinderarts.
Sterkte, heb het te doen met jullie meid.
Je verteld dat ze al wordt begeleid…hoe gaat dat? En door wie wordt ze begeleidt?
Misschien kan je met die persoon hierover praten? En inderdaad vragen of ze ook druk is in de klas of op het schoolplein?
Misschien kan je aan je dochter vragen wat zij denkt dat zou helpen om het rustig in haar hoofdje en lijf te krijgen.
ze wordt begeleid door Intraverte (zie het web) voor het gevoeligheid etc.
Op zich gaat dat goed.
Ze heeft dagen dan gaat het heel goed, maar het lijkt of het opgespaard wordt en dan komt het als een bom eruit.
Ze wil graag dat wij iemand zoeken die haar kan helpen.
ze wil alleen geen prik :mrgreen:
Toen ik de juf vroeg of zij bepaalde dingen in de klas zag, vond ze het moeilijk aan te geven of dat nou met haar HS of eventueel andere dingen te maken zou hebben.
Ze gaat het met de intern begeleider bespreken en ik wordt gebeld over welke stappen we kunnen nemen.
Ik vind dit echt moeilijk hoor!
Ik herken wel zeker wat dingen met J.asper,
ook toen hij 6 jaar was, begon het een beetje door te dringen,
mama ik ben anders he?
Danm breek je even als moeder…
Maar goed klinkt zo stom,
maar naar mate ze ouder worden leren ze er mee omgaan…
Wat hier heeft geholpen,
en zelfvertrouwen heeft gegeven is, sporten !
J.asper ging naar een rolhockey club, en later nu dus naar een waterschouting,
wel speciaal voor kinderen met autisme, en andere bijzondere dingen…
:-* en een knuffel…
Hoi Gab,
Als ik je stukje goed verantwoord is er bij Jasper een diagnose gesteld?
Brigitte viel vanaf groep 1 al op door druk en 'vervelend’gedrag etc.
Uiteindelijk is zij half groep 2 behandeld voor Hooggevoeligheid en onzeker.
Het gaat best goed hoor, maar als ze ‘vol’ raakt dan is het gewoon helemaal mis.
En dat gebeurde het weekend weer en we moeten nu gewoon wat doen!
Ze zit op sport sinds kort (naast zwemles) en vind dat leuk, maar daar zijn veel kinderen, veel indrukken en als ze dan thuis is een stuiterbal er niets bij.
Dus ja ze weet nu hoe ze in een groep het beste haar gevoel kan onderdrukken maar het komt er hoe dan ook uit.
jep, hier ook eigenlijk al in de peuterspeelzaal,
vroeg de juf al of we jasper wilde laten onderzoeken,
hij flapperde met zijn handen, liep heel houterig, kon geen min stilzitten,
en speelde het liefst alleen…
En overgevoelig
Toen hij 5 jaar was, zijn de onderzoeken gestart,
maar wel met een voorlopige diagnose…
Dit ivm zijn leeftijd…
Nu is hij 10, en het gaat heel erg goed,
hij kan emoties tonen en zien,
en barst van de zelfvertrouwen…
Maar het was een lange en moeilijke weg hoor,
wij als ouders moeten soms toegeven, dat ons kind toch anders is…
Veel geduld… en soms nog steeds :oops:
Ik moet wel zeggen dat Jasper nu aan de ritalin zit,
en echt met sprongen vooruit is gegaan…
Ook mbt het sporten, mijnheer mocht gewoon naar het nederlands rolhockey team… :thumbup:
Ik heb wel altijd gezegd dat ik juist op de leeftijd van 6 jaar het moeilijkste vond.
7 jaar ook nog…
Maar nu hij 10 jaar is, snapt hij alles beter,
tenminste dat is mijn gevoel dan 
Welke diagnose is er bij hem gesteld dan?
En hoe is dat in gang gezet?
Ism school?
Hee meis, heb je vanmorgen al gesproken, maar nog even een dikke knuffel!!
:hug: :hug: :hug:
En je weet me te vinden he!!
Jasper heeft de diagnose PDD-NOS…
Maar ik zeg heel eerlijk, soms lijkt het meer op asperge ivm zijn overgevoeligheid…
Hij zit er eigenlijk tussen in.
In werking helemaal zelf gedaan,
Via de huisarts, school, en later stichting Mee,
de voorlopige diagnose is gesteld door het GGzE
en een nieuwe IQ test laten doen,
Hij zit nu op een cluster 4 school,
waa hij speciale training Tom-Tom training, en sofa traing.
Dit voor de sociale en emotiole gedrag.
Maar op school gewoon goed aankaarten,
als je een voorlopige diagnose hebt kun je een rugzakje aanvragen,
zodat ze op school een extra begeleiding kunnen geven…
Maar als je vragen hebt mag het ook via een PB hoor…
Ik ben zo blij dat hij nu op de juiste school zit,
en het was een enorm lang traject…
Wat het rugzakje en diagnose betreft, zal het niet makkelijk worden.
HS is namelijk wel bewezen en onderbouwd,maar geen stoornis!
Het is kort gezegd een (sterk) karaktereigenschap.
Grof gezegd is een HSK geboren aangeboren eigenschap dus) met een te sterk ontwikkelt zenuwstelsel,dat o.a. effect heeft op de zintuigen,pijnprikkels,emoties,enz.enz. Alles staat natuurlijk wel in verband met elkaar. Een kind wat zoveel meer ziet,voelt en oppikt,dan wij niet-hsp) ons kunnen voorstellen, raakt veel sneller uit balans en van slag,dan bij ‘normale’ kinderen. Het gedrag daarna valt op, de prikkel die het veroorzaakt ziet niemand.
Als ze het dan een ‘stoornis’ willen noemen,dan zit het meer in de hoek van een regulatie’stoornis’,maar het grote verschil is wel dat een HSK informatie i.p.v. niet kan verwerken, TE grondig verwerkt.
De meeste gedragingen die een HS kind vertoont,die als 'probleem’gedrag gezien zouden kunnen worden,dat is ten gevolgen van onbegrip en onwetendheid van de omgeving. Juiste benadering en rekening houden met behoeften help je een kind al zo veel verder mee. Een volle,drukke klas en een schoolsysteem die verwachtingen heeft van een kind zijn heel normaal,maar voor een HSK een enorme grote drempel. Teveel prikkels.
Dan gaat zo’n kind gedrag vertonen,wat overeenkomt met dat van kinderen met een stoornis.
Een ‘diagnose’ kan gesteld worden,maar zal vaak niet meteen erkend worden als zijnde een stoornis,aandoening of persoonlijkheidsstoornis.
Toch mag je best van een school verwachten dat ze (net als kinderen met adhd, add of autisme) de benadering van het kind aanpassen.
Voor een rugzakje,weet ik niet of je daar wel ver mee gaat komen als je kind kort gezegd niets mankeert. Bepaalde vaardigheden, zijn eerder te sterk aanwezig,dan helemaal niet.
Dit is wat ik op basis van alles wat ik tot zover heb gehoord en gelezen. Heb me wel lang afgevraagd wat het verschil dan is met bijv. autisme en add, e.d.,maar ook daar blijkt wel degelijk een zichtbaar verschil in te zitten. Waar een kind met een verwerkingsstoornis zich dingen aan moet leren, zal een HSK zich dingen af moeten leren (terugtrekken,rust zoeken, keuzes maken, grenzen aangeven, duidelijkheid vragen,enz.).
Ik vind dit een heel mooi,duidelijk filmpje,over hoe een kind zich voelt op school en om probeert te gaan met haar ‘beperking’ (t.o.v. andere kinderen). Hier zie je ook wat de school wel doet om in haar behoeften tegemoet te komen.
Bedenk wel dat dit meisje oud genoeg is zelf te beseffen waar haar grenzen liggen, jongere kinderen zullen er eerder door druk gedrag op reageren.
Ik zou niet weten aan welke richting we moeten denken…
@Ingrid28 wrote:
Ik zou niet weten aan welke richting we moeten denken…
Is er met jullie wel eens gesproken over kinder-therapie?
De kindertherapeut geeft bijvoorbeeld gerichte ondersteuning bij: het vergroten van het zelfvertrouwen, (faal)angsten, gedragsproblemen, depressiviteit, overgang naar de brugklas of nieuwe school, hoogsensitiviteit, slaapproblemen, verliesverwerking, nieuwetijdsverschijnselen, echtscheidings perikelen, adhd, autisme verwante stoornissen, pesten of gepest worden, onverklaarbare buik- of hoofdpijn, internetverslaving en (liefdes)verdriet. Of andere situaties waarin de ontwikkeling minder vanzelf gaat. Telkens weer laten kinderen zien, dat ze met een steuntje in de rug, in staat zijn om hun eigen waarden en innerlijke kracht te (her)vinden.
“De therapie is integratief. Dat wil zeggen dat gebruik gemaakt wordt van verschillende psychologische theorieën, modellen en methodieken, zoals ontspanningsoefeningen,speltherapie,cognitieve gedragstherapie, visualisaties, mindfulness, gesprekstechnieken, oplossingsgerichte therapie of rollenspel. Het kind met zijn of haar klacht en belevingswereld staat centraal en er wordt vanuit diverse invalshoeken met het kind en de klacht gewerkt. M. geeft counseling/coaching of therapie aan kinderen van 4-12 jaar en aan jongeren van 13-18 jaar. Bij counseling/coaching gaat het om kortdurende, individuele, oplossingsgerichte begeleiding. Het verschil met therapie zit in de duur en intensiteit van de behandeling.”
Jo.as is net gestart, verwezen door de medisch psychologe.
Door deze verschillende vormen van therapie (speltherapie, ontspanningstherapie,e.d.) kan ze inspelen op diverse aspecten.
Vaak zijn ze erg bekend met kinderen die bepaald gedrag vertonen,zonder dat daar een directe (medische of psychische) aanleiding voor is. Zoals bovenstaand te lezen, o.a. echtscheidingen, problemen met verwerken van gebeurtenissen,maar ook voor HS kinderen.
Zoals de therapaut van Jo zei “Je kan zijn karakter niet veranderen,maar wel hem leren er mee om te gaan, eerder signalen herkennen en aangeven en sterker in zijn schoenen te staan”.
De sterkte emoties zitten er en blijven er,maar nu leren uiten op een geaccepteerde manier.
Zijn erg benieuwd wat er over een tijdje uit gaat komen. Wie weet komt ze met hele nieuwe conclusies,maar vanuit de intake en vragenlijst kwam HS weer duidelijk naar voren.
Jo vind het erg leuk en heel erg fijn dat hij weer een plekje heeft waar de volledige aandacht krijgt en serieus genomen word.
Wij zijn er niet bij,wat best wel eng is,maar Jo gaat er vrolijk naar binnen en komt vrolijk naar buiten met leuke verhalen.
Er is medisch nog nooit naar haar gekeken
@Ingrid28 wrote:
Er is medisch nog nooit naar haar gekeken
Dat is lastig. Je kan de vraag altijd neerleggen,bij de mensen waar ze nu begeleiding van krijgt.
Jo kampt veel met psychosomatische klachten (zoals dagelijks hoofdpijn), uiteraard is dat wel onderzocht,maar geen medische verklaring anders dan spanning.
Toen Jo bijna 4 werd, kwamen we bij de kinderarts terecht. Na een korte periode middelen (hij hield zelf grote hoeveelheden ontlasting op), liep het weer spaak (erger zelfs) en kwamen we weer terug. Sinds die tijd (tot sept. dit jaar) liep hij bij de kinderarts,die wel bepaalde dingen medisch heeft proberen te weerleggen (zoals de oorzaak van de hoofdpijnen).
Hij heeft Jo vorig jaar verwezen naar de medisch psycholoog als aanvulling op zijn begeleiding ivm vermoeden HS en mogelijk bovengemidd. begaafd.
Psycho heeft hem kort geobserveerd (een aantal weken) en erkende de conclusie van de arts,maar Jo vertoonde nog geen zorgelijke signalen en wij trokken het nog wel.
1 jaar later (dit jaar) trokken wij het dus niet meer. De kinderarts is sinds sept. gestopt,omdat het lichamelijke onder controle is (wij zitten er bovenop en Jo begint mee te werken). Zijn wel op ons verzoek weer aangemeld bij de psych. Die heeft ons in sept. verwezen naar therapie.
Daar zitten we nu. Kort gezegd, ook niet volledig onderzocht,maar kennelijk genoeg signalen om hier aan te denken.
Psych wilde vorig jaar wel een IQ test doen,ivm aanwijzingen hoge intelligentie,maar leeftijd speelt een grote rol.
Nu nog steeds. Hoeft van ons ook niet,maar therapeut neemt het mee in haar behandeling. Mocht het nodig zijn verwijst ze terug en komt er alsnog onderzoek. Psych belt binnenkort weer om de vorderingen te horen.
Je moet als ouder maar vertrouwen op de hulp en aanwijzingen. Ondertussen zoek ik ook door,wat wij kunnen doen. Ben erg benieuwd.
Je mag altijd contact opnemen met zo’n therapeute voor een vrijblijvend gesprek. Zelfs na intake mag je nog afhaken.
Ze kunnen ook contact opnemen met andere behandelaars (ook met school) om alsnog door te verwijzen voor onderzoek.
Misschien weten de mensen waar ze nu loopt wel wat er mogelijk is.
Blijft wel lastig…dat herken ik wel…
We moeten morgen naar de huisarts.
We zullen alle opvallende feiten er neerleggen en ook haar haar verhaal laten doen.
Het is niet goed voor haar zo.
@Ingrid28 wrote:
We moeten morgen naar de huisarts.
We zullen alle opvallende feiten er neerleggen en ook haar haar verhaal laten doen.
Het is niet goed voor haar zo.
Ik denk dat jullie een goede stap zetten door eerst naar de huisarts te gaan, zelf heb ik moeite met allerlei vormen van therapien zonder dat een kind onderzocht is.
@rijstkorrel wrote:
@Ingrid28 wrote:We moeten morgen naar de huisarts.
We zullen alle opvallende feiten er neerleggen en ook haar haar verhaal laten doen.
Het is niet goed voor haar zo.
Ik denk dat jullie een goede stap zetten door eerst naar de huisarts te gaan, zelf heb ik moeite met allerlei vormen van therapien zonder dat een kind onderzocht is.
Dat is het ergste, dat je kind zelf aan gaat geven dat ze zich er niet goed onder voelt. Veel succes morgen, goed dat je haar laat praten,dat doet vaak veel meer dan als wij als ouders zorgen neerleggen.
Rijstkorrel. Ben het deels met je eens,maar het is natuurlijk niet zomaar een vorm van therapie. Het is gewoon kindertherapie en in ons geval is hij wel degelijk onderzocht,maar niet door de psychische molen gegaan zogezegd.
Daar was immers geen aanleiding voor. Wat je dan krijgt is dat een kind wat al enorm veel moeite met vreemden heeft, zich tegenover allemaal zogenaamde onderzoekers erg defensief opstelt (voelt zich niet veilig,dus stress, heeft de arts diverse malen aan den lijve ondervonden), omwille van een geforceerde diagnose allemaal onderzoeken moet ondergaan,omdat nou eenmaal op papier moet komen te staan,dat een kind bepaalde stoornissen NIET heeft. Er waren kennelijk voldoende signalen om bij voorbaat bepaalde stoornissen (zoals autisme,add,ect.) al uit te sluiten. Wat moet je dan nog onderzoeken?
Dan blijft over; een kind met een bijzonder mooi en sterk karakter, goede intelligentie,die gewoon uit balans is,omdat zijn sociaal-emotionele ontwikkeling en cognitieve ontwikkeling totaal niet in balans is.
Zo’n kind loopt tegen een hoop spanningen en stress aan,die je niet weg kan nemen (de maatschappij en hoe zij met je kind omgaan). Wat je wel kan doen is je kind helpen en leren hoe daarmee om te gaan.
Ik begrijp dat je niet te snel zomaar wat moet gaan proberen, niet zomaar het alternatieve circuit in moet duiken en kijken waar het schip strand.
Jo is doorverwezen i.v.m. onze hulpvraag. Hem zomaar even laten onderzoeken is een enorme belasting voor hem. Dan moet je wel heel zeker weten dat er meer speelt. Daar is de therapeute voor,die kan dat signaleren. Therapie klinkt misschien als behandeling of schaven aan een kind,maar dat is het zeker niet. Opzet is juist om hem niet te veranderen,maar duidelijkheid krijgen en ons handvatten te geven. Jo heeft maanden gevraagd,waarom hij niet meer naar de speelkamer mocht. Hij voelde zich daar fijn en begrepen. Hij ervaart het niet als belasting,maar als even een uurtje praten en spelen met iemand die hem wel begrijpt. Wie weet wat hij daar allemaal neerlegt,wat hij ons misschien niet durft te zeggen. Klinkt eng,maar liever zo,dan alles inhouden.
Ik denk dat het goed is als Ingrid de vraag in ieder geval neerlegt. Wat er ook uit gaat komen. Snap de frustratie in ieder geval helemaal.
Ergens blijft er in je achterhoofd een stemmetje,dat zich af blijft vragen of we niet iets over het hoofd zien.