We snappen er niets van. Onze zoon van dik 3,5, bijna 4 probeert ons zo te dwingen om vanalles te doen. ‘Mamma moet mij aankleden, jij moet mijn onderbroek omhoog doen, ik wil de deur opendoen, die ene lamp wil ik wel aan, maar als jij mij een verhaaltje voorleest, dan moet die lamp uit!’ Vanalles. Wat ik ook doe; met een grapje eromheen draaien of ‘nee, dat doe ik niet’ zeggen en vervolgens negeren of benoemen dat hij zo geen grote jongen is en dus zo niet groot genoeg word om een motor te kopen (want die heefthij bij opa gezien en dat is wel zo stoer :inlove: ). Het enige wat wel eens werkt is chantage(je krijgt geen snoepje of verhaaltje straks) maar dat voelt ook niet altijd goed. Ook bij aanblijvend gezeur en bijgehorend gedrag (aan mij trekken ofalles watik doe tegen proberen te houden) op de strafplek zetten, wil maar niet lukken. We hadden een heel mooi systeem, niet luisteren, op de trap of naar bed. En die werkte. Zo’n anderhalf jaar geleden begonnen we ermee, maar tegenwoordig lukt het mij niet meer om hem (of met wel heeeel veel geduld) op de strafplek te houden. Als hij eraf kwam, zonder iets te zeggen, oppakken en terugzetten. Ik kijk hem dan zelfs niet aan. Maar dat kan zo een uur duren. De eerste twee keer, anderhalf jaar geleden, duurde miss ook zo lang, maar ik heb het inmiddels al tig keer weer een uur over gedaan. En dan hysterischschreeuwen elke keer… :x
Of dit nou normaal peutergedrag is, dus…
Het is trouwens niet de hele dag zo, maar wel vaak bij de verzorgingsmomenten.
Heeel normaal peutergedrag.
Mama moet mij op bed leggen, en als ik haar op bed leg dan wil ze opeens papa (maar daar doen we niet aan mee)
Of persee een nachtlampje aan willen en midden in de nacht moet ie dan opeens persee uit.
Papa moet mij aankleden en helemaal over de toeren gaan als ik het doe. En zo kan ik wel tig dingen opnoemen. Het begint nu zelfs bij mijn jongste al, wil dan persee dat ik haar uit de eetstoel haal en als het even niet kan omdat ik bezig ben en papa doet het, gaat ze stunten om terug in de stoel te gaan zitten en wil ze dat ik haar eruit haal en dat soort dingen.
Zal er absoluut niet voor straffen. Bij mijn jongste gaan we er wel vaak in mee, als ik haar uit bad wil halen en mijn man onze oudste, en ze willen het anders vind ik dat ook prima. Maar als mijn man met onze jongste bezig is en ik kleed de oudste aan en ze blijft maar drammen dat ze ook door papa wil worden aangekleed dan is dat jammer. Of als mijn jongste zit te huilen omdat mijn man persee haar luier moet doen ofzo, dan zeg ik bijvoorbeeld: Zal mama jou eens komen kietelen, of dan mag ze een pampertje uitkiezen etc, even uit dat moment halen en vaak is het dan gewoon goed. Probeer er gewoon een beetje een weg in te vinden.
Maar terwijl ik de jongste aankleed, trekt de oudste mij omver (als ik op m’n hurken zit) of trekt aan mijn kleren of springt weer het bad in en zet de kraan weer aan, want ’ ik wil nog spelen!!!’ . Hoe reageer je dan?
Een alternatief bieden? Iets proberen van; jij bent al zo groot jij kunt vast al jezelf afdrogen! Inspelen op het gevoel dat er zo’n enorm (overdrijven mag 
) leeftijdsverschil is. Geen zin om af te drogen? Wel om te spelen? Prima ga je vast naar je kamer om te spelen en als mama klaar is kom je helpen met aankleden (tegen die tijd is ie ws al bijna droog :mrgreen: ). Of de volgorde omgooien, de jongste met badjas klaarzetten tegen het afkoelen, de oudste afdrogen en aankleden zodat ie vast kan gaan spelen en daarna de jongste. Qua leeftijd is hij al wel toe aan een krullen, kruisjes of stickerkalender. Grabbelton met kleinigheidjes (dat kunnen zelfs doosjes met rozijntjes zijn in kadopapier) en bij 5 of 10 kruisjes, krullen oid mag hij grabbelen. Het principe zal hij snel genoeg doorhebben. En het grootste voordeel ervan is dat het bij elk stukje gedrag kan helpen, dus het afdrogen maar ook het niet willen blijven zitten op zijn strafplek.
Mijn zoontje doet dat de laatste tijd ook. Het hoort erbij, de kids proberen uit te vinden hoe de wereld werk. Kijken of ze het hiermee ook voor elkaar krijgen.
Ik leg N.oah altijd uit waarom iets niet kan of hoe hij het beter kan vragen. Hij zegt soms jij moet mij aankleden. Dan zeg ik niks moet, maar als hij het lief vraagt, ik het wel wil. Dan vraag hij netjes wil je mij aankleden en dan doe ik het en beloon ik hem. Als dit een paar keer achter elkaar gebeurd dan doe ik net alsof ik hem niet hoor en kijk hem aan. Meestal zegt hij dan ow ja wil je mij aankleden als je blieft. Dit is maar 1 voorbeeld hoor.
En soms heeft hij pech, als hij persee wilt dat opa of oma hem eruit haalt ( ik ben alleenstaand dus als wij thuis zijn dan heeft hij geen keuze’ en die willen of kunenn dan niet, dan laat ik hem zitten. Ik geef hem dan de keuze of mama of blijven zitten. Natuurlijk leg ik daarbij wel uit waarom opa of oma het niet-wil.
Ik denk dat het een kwestie is van duidelijkheid en grenzen aangeven. Hij moet leren dat niet alles op zijn manier kan. Welke manier je daarvoor kiest (straffen of alternatieven bieden of praten of een combi) is aan jou.
Liefs Suzanne
heel normaal : mama moet :)
hier nog steeds. Ik herken het wel heel erg hoor, van toen onze dochter zo oud was… moedeloos werd ik er wel eens van!
Als ze zegt: Mama je moet drinken maken voor mij… dan zeg ik: mama… Wil… je drinken voor me maken. Ik wacht altijd tot ze die zin heeft gezegd en dan doe ik het pas.
WE zijn nu zover dat als ze het vraagt op een dwingende toon, ik zeg: Mamma… dat ze het zelf al doet. Veelal doet ze het nu op de vragende manier.
Kan je niet dingen afspreken? als jij de broek aandoet, doe ik je trui aan. Of, wedstrijdje doen, heb jij eerder de broek aan dan… Of werken met een time timer, met een beloning.
Ik benoem niet meer dat ze een grote meid is als ze het zo doet. Onze oudste gaf aan dat ze neit groot wilde zijn, maar liever baby, dan deed mama alles voor haar…
Of eens vragen, waarom wil je dat mama dat doet? misschien kan hij het zo wel zeggen, misschien vind hij dat lekker leuke aankeutelen wel super leuk…
Ja, dat leren hoe je ietsnetjes vraagt, dat lukt ook wel. Maar aanbieden dat ik de trui doe, als hij zelf de broek aandoet…ik zal het eens proberen, maar ik verwacht een stijfkoppig kind datverwacht dat ik toch die broek aan doe… :twisted:
Maar over het algemeen gaan jullie er denk ik iets zachter mee om dan ikverwacht had. Ik heb een beetje zo’n miss ouderwets beeld van opvoeden. Ik vind eigenlijk dat kinderen gewoon moeten luisteren naar wat ik dan op dat moment zeg. Ze mogen best anders vragen, maar daar hoef ik niet in mee te gaan.
Misschien werkt die zachtere aanpak beter. Ik ga het proberen. Hopelijk heb ik verbetering na een week met een gevoel dat ik mij wel 1000 heb aangepast of alternatieven heb bedacht.
Miss dat zo’n beloningskalender idd ook werkt. Ik heb net een paar weken geleden voor het eerst een aftekenkalender voor begin vakantie gemaakt en die ging vrij aardig. 
Eliss hier wordt er ook niet altijd aangepast hoor. Maar wel volgens het idee; pick your battles. Sommige dingen wil ik best doen (in de ochtendspits het aankleden bv) en wanneer we perse op een bepaalde tijd ergens moeten zijn dan gaat het via mijn weg en niet naar de grillen en wensen van zoonlief. Op momenten dat de tijd, het humeur enz het toelaat dan ben ik veel flexibeler. Juist omdat zoonlief dus weet dat wanneer mama zegt dat iets NU op DIE manier moet gebeuren is het voor hem blijkbaar makkelijker om zich dan aan te passen aan MIJN wil en wens. Op de momenten dat ik flexibeler ben dan heeft hij het gevoel dat ook hij bij tijd en wijle invloed heeft. Maar echt er zijn nog heel veel momenten op de dag dat ik echt hardop tot 3 moet tellen (waarbij zoonlief hoe bijdehand na mijn 2e tel al hard roept; VIERRR :silenced: ) om hem bij de les te krijgen. 8)
Tja, we hebben nu vakantie, maar tot 1,5 week geleden draaide onze camping nog. Dus Altijd spits. Tot half sept had ik een superlieve oppas en geen problemen,maar daarna moest ik het zelf gaan doen. Teveel om nu uit te leggen wie wat en hoe, maar als ze s avonds naar bed gingen, wilde ik zosnel mogelijk daarna weer naar de camping om te werken en s ochtends hetzelfde natuurlijk, maar dat is bij iedereen met schoolgaande kinderen of werkende ouders.
We hadden 1 vrije dag in de week en op die dag dacht ik juist de touwtjes strak te houden, zodat we de dag erna hoplijk minder problemen zouden hebben. Maar ik begrijp nu dat ik dan beter hem wat meer vrijheid had kunnen geven, zodat zijn gevoel van eigenwaarde juist kan groeien. Na deze week is onze vakantie voorbij, maar we hebben geen camping meer open. Wel werkzaamheden, maar geen druk meer. Dus hopelijk krijg ik er de komende maanden een ritme in!
Oi das idd altijd spits! Kids zijn echt super radartjes in het oppikken van de druk waar ouders ook last van hebben. En ze kunnen die dan hoppa zo een paar graden verergeren door de kont tegen de krib te gooien. :silenced:
De oppas is dat ieder seizoen tijdens het hoogseizoen? Als er de meeste tijd opgepast werd en daar de opvoedkundige grenzen bepaald zijn is het soms ook lastig dat kids weer terug moeten wennen aan jou als ‘hoofdopvoedkundige’. Houd je regels simpel, strak en consequent. Ik val ws in de categorie luie, lakse, goed genoeg moeder maar simpele dingen als wel of geen jas aan…hey al vallen de mussen dood van het dak en jij wilt een jas aan? Prima je merkt het vanzelf. Andersom idem overigens want liep ik met dikke buik maar het was best koud, meneer wenste geen jas aan. Ik heb de jas meegenomen en hij liep zonder jas. Binnen 5 minuten wilde hij echt wel die jas aan… 8)
En soms houdt ik mijn kids voor de gek. Van buiten zie en merk je totaaaal niet dat ik druk voel om ergens bv op tijd te komen. Zen oefenen…wat je uitstraalt krijg je vaak terug. En meestal is er dan eigenlijk weinig gedoe om ze bv in de jas te krijgen om op tijd de deur uit te gaan.
Maar mss een rare vraag waarom is het zo’n probleem om de meeste tijd hem toch aan te kleden ipv dat hij het zelf doet? Hier doe ik het echt elke dag doordeweek. In het weekend en met het uitkleden hebben we simpelweg meer tijd en kan ik dus ook meer sturen op het dingen zelf doen. Zo voorkom ik dus strijd doordeweek en hij krijgt echt genoeg tijd om dingen toch ook zelf te gaan doen. Mocht hij tzt het andersom willen en zichzelf juist telkens wil aankleden dan veranderen we de strategie weer en ga ik hem minstens een kwartier eerder wakker maken zodat er genoeg tijd voor is.
@Ellisss wrote:
Maar over het algemeen gaan jullie er denk ik iets zachter mee om dan ikverwacht had. Ik heb een beetje zo’n miss ouderwets beeld van opvoeden. Ik vind eigenlijk dat kinderen gewoon moeten luisteren naar wat ik dan op dat moment zeg. Ze mogen best anders vragen, maar daar hoef ik niet in mee te gaan.
Misschien werkt die zachtere aanpak beter. Ik ga het proberen. Hopelijk heb ik verbetering na een week met een gevoel dat ik mij wel 1000 heb aangepast of alternatieven heb bedacht.
Leuk je het hard en zacht opvoeden noemt :) Het is iets waar je je prettig bij voelt. Zelf heb ik heel veel moeite met strijd en probeer ik alles wat maar strijd is te vermijden.
Dat lukt mij vaak op dit manier.
EHm... neeh.. bij ons is echt lang niet alles koek en ei..... hopelijk heb je wat aan onze tips!
Of elke week een element meer aan laten trekken ter beloning? en als het gelukt is elke dag de trui aan te doen, dat hij mag kiezen wat je een keer gaat eten die week erop????
Dan hou je het simpel, klein en ook voor jezelf eenvoudig. Gewoon zeven kruisjes, op elk kruisje kan een stickertje voor de trui... en na de zevende plan je de dag, nahoelang wat hij voor eten kiest hoe dt het beste in te plannen is in jullie week :)
Hier kies ze stevast patat, en aangezien dat vaak in ons weekmenu zit, zeggen we na de tijd dat haar eetkiesdag zaterdag is :)
Fijn al die tips. Het ook een kwestie van creativiteit. En die was bij mij ver te zoeken de afgelopen weken. En Rhiannon, dat hij zich nu zelf moest gaan aankleden van mij, komt omdat ik het idee had dat hij wel erg laat was met het zelf doen. Maar goed, dat is het niet alleen. Ook als ik hem aankleed, dat loopt hij steeds weg, wil ff iets met een speelgoedje doen of iets anders laten zien. En dan kan hij erg dwars gaan doen als ik hem dat verbied. Of ik zeg dat als hij niet blijft staan hij het zelfkan gaandoen,en dan is bijna 9 van de 10 keer bonje. Want hij moet en zal zijn eigen ding doen en vervolgens zet hij het op een schreeuwen omdat ik weg gelopen ben en nietvan plan ben om hem te helpen. Och,zo gezellig. :evil:
Konijn, ik denk dat ik idd maar eens een aftekenbeloonlijst moet gaan maken. Want ook voor onszelf geeft dat structuur. Want van pappa mag hij dit en van mamma dat. En we bouwen de zelfstandigheid stapje voor stapje op.
Oja en die zen… Ik kon dat volgens mij heel goed in het begin van het seizoen, maar het verval sloeg langzamerhand toch in. Ik gan mijnbest doen om mijn zen weer terug te vinden, want ja je hebt gelijk, kinderen voelen druk gelijk aan en vaak doen ze er nog even een schepje bovenop. 
Oi euhm dat afgeleid zijn blijft denk ik nog wel even. Hier is het nog steeds dagelijkse kost hoor. En ieder keer werkt er iets anders om de afleiding voor te zijn, wedstrijdje zo snel mogelijk aankleden zodat er nog 5 minuutjes zijn om te spelen, tekenfilmpje kijken tijdens het aankleden, moppen tappen tijdens het aankleden, soms zelfs ‘rede’ in de zin dat ik zeg dat als hij nu 5 minuutjes meehelpt en niet afgeleid is dat het aankleden echt zo klaar is…teveel om op te noemen. En echt waar er zijn zat 4 jarigen die moeite hebben met bepaalde kleding. De ene dag gaat het ook nog eens beter dan de andere keer. Het enige dat ik wel zeker weet is dat druk en stress omdat het snel moet averechts werkt. Als ze rustig en relaxt kunnen ‘oefenen’ leren ze sneller. :-*
Goed, nu het voorval van gisteren eens proberen te omschrijven, want ik zag geen andere oplossing dan maar straffen,terwijl ik dat nu probeer te voorkomen.
De twee jongens waren wat rebels en uiteindelijk vonden ze de knopjes van de tv. Ik waarschuwde dat ze daarmee niet mochten spelen ‘want dan gaat de tv kapot’. En ze duwden elkaar steeds omver en het werd steeds wilder.
Waarschuwen hielp niet, dus zette ik ze allebei op een andere plek in de woonkamer in de hoop dat ze afgeleid raakten en iets anders gingen doen. De jongste gaf het na twee keer wegzetten op, al huilend, dat wel. Tygo ging maar door en liep steeds terug naar de tv. Het hielp niet om te benoemen dat hij zo een kleine jongen was en niet groot en zo niet een motor kon kopen.
Dus toen maar gewaarschuwd :eh: , ’ als je niet kan luisteren dan breng ik je op de trap’. En dat dus gedaan, want ophouden zat er niet in. Nou. En dat resulteerde dus helemaal in een ongezellige boel, want hij schreeuwde alles bij elkaar en gooide steeds weer de deur open om toch de aandachtva me te trekken. Ik reageerde nauwelijks, zette hem telkens terug op de trap en deed de deur weer dicht. Maar dan heb ik hem nog niet dicht en hij wordt weer open gegooid. En ff later wordter geschopt tegen de deur… Frusterend, want ik wil daar eigenlijk niet op reageren, maar ik wil ook niet dat die deurstuk gaat.
Goede tips?
Niet hopen dat ze afgeleid raken en iets anders gaan doen, maar actief met ze iets anders gaan doen…een spelletje pakken, tekenspullen tevoorschijn toveren…
Hoe meer jij zegt dat het niet mag, hoe leuker het wordt om toch op die manier jouw (negatieve) aandacht te krijgen, maar dat is voor hem toch ook aandacht?
Niet makkelijk…sterkte :hug:
Een tip: vertel hem vooral niet dat hij zo een kleine jongen is en dat hij dan niet iets kan/ag. Maar vertel hem op het moment dat hij wél iets doet dat goed is (al lijkt het ieniemienie klein) wat voor grote jongen het is en dat hij dat toch maar even heel goed kan! Complimenten en belonen werken beter dan straffen over het algemeen. En bied een alternatief aan: stoeien bij de tv mag niet, want dan gaat de tv misschien stuk. Maar jullie mogen wel op de gang stoeien. Vertel ze altijd wat je wel van ze verwacht, niet alleen wat je niet van ze verwacht. Kinderen begrijpen echt niet altijd wat ze dan wel moeten doen.
Ik draai de boodschap vaak om, ik zeg hier tijdens het eten bijvoorbeeld “Y. ga rustig op je stoel zitten. Dat betekent met je benen naar voren, je handen voor je bestek gebruiken en lekker eten.”. Dat werkt vaak goed, al moet ik het soms na een paar minuten weer herhalen.
In het voorbeeld van het stoeien zou je kunnen zeggen dat je het prima vindt dat ze samen spelen, maar dat je graag wil dat het op een andere manier gebeurd. En dan kun je vertellen hoe voor jou het speelgedrag eruit zou zien (in korte zinnen).
Het vergt wat geduld, maar zorgt dat hij in zijn gedachten niet steeds denkt aan wat niet mag, maar aan wat wel mag.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. En het kan even duren, ook kinderen testen altijd even uit of mama hetzelfde blijft of volgende week toch weer zaken anders aanpakt :).
Wat Mandala al aangeeft heb ik hier ook gemerkt. Ik ben gezegend met een kereltje dat heeeeel goed zelf kan spelen. Daardoor vergeet ik soms dat het ook voor hem erg fijn is wanneer mama even 100% aandacht heeft voor hem. Elke dag doe ik dan ook mijn best om 2x een kwartier de volle aandacht te hebben voor hem. Daar kies ik momenten voor dat de kleinste lekker ligt te slapen. Lekker bouwen met Duplo, hamertje tik, memory of electro of als we alletwee moe zijn; heerlijk met zijn tweetjes op de bank een tekenfilmpje kijken met een bakje popcorn erbij. En het is niet alleen voor mijn oudste fijn en goed maar ook voor mama. :inlove:
Stoeien mag maar op de plek die mama aanwijst (meestal ook een teken dat de kids energie over hebben dus soms werkt afleiden of een andere plek aanwijzen niet maar letterlijk de deur uitstappen en even een speeltuintje opzoeken beter daarna is de rust vaak terug en kun je weer doen wat je moet doen), lukt dat niet dan wordt er niet gestoeid. Nee mag niet is een heel duidelijke regel kan niet echt een misverstand over bestaan bij kids. Een alternatief is dan vaak wel fijn, maar het verschilt per kind wat werkt. Als je perse iets MOET doen op dat moment zonder dat je aandacht aan de kids kunt geven; de pedagogisch verantwoorde tv zender met tekenfilmpjes werkt vaak wonderlijk goed. Kun je ze daarna alsnog de energie laten opmaken met een buitenmoment.
Oke, nieuwe uitdaging: hoe houdt je winkelen leuk? We begonnen met schoenen kopen, daarna moesten we een lamp zoeken voor bij Tygo op de kamer… Dus heel tastbaar, maar wel errug vermoeiend. De afspraak dat als ze zich gedroegen we naar de mac zouden gaan, werkte maar even… Dus met een schreeuwend kind achterin naar huis gereden om te lunchen.
Het is meestal gezelig hier hoor, maar deze momenten vind ik echt te frustrerend om ze niet te delen.
Winkelen lukt niet altijd. Is zo afhankelijk van hoe ze hier geslapen hebben en het humeur. Soms werkt het het beste om het kort te houden. Dus niet voor EN de schoenen EN de lamp te gaan maar het over 2 dagen te verdelen. En soms gaat het wel en lukt het om meerdere winkels af te lopen. Toch is het meestal zo dat we echt niet teveel tegelijk moeten plannen. Winkelen is ook niet altijd leuk want tja je bent eigenlijk vooral politie agentje aan het spelen; neeee daar niet aankomen, neee leg terug, neeee we gaan die speelgoedwinkel niet in… hoe leuk zal dat zijn voor kids?