Hoi allemaal,
Nou, gisteren dacht ik het even, maar niks hoor! Nog altijd niet bevallen dus (ben nu 40wk 3 dagen)…
Intussen gaan alle lichamelijke klachten gewoon door en ik ben toch een partij chagrijnig! Al een hele tijd niet echt lekker in mn vel, maar sinds een paar dagen is het echt niet meer te doen.
Ik heb er zelf niet zo heel veel last van (ook best wel lekker om gewoon kwaad te zijn en te grommen…) mar voor mn omgeving is het echt niet leuk meer :oops:
Mijn man doet ontzettend zn best voor me en kan heel veel hebben, die schat, maar nu merk ik dat het hem ook echt te veel begint te worden en ook mn dochter moet het vaak ontzien… en dan hou ik me dus nog in als ik bij hen ben :oops:
Heeft iemand tips om die laatste dagen wat minder chaggie door te komen? Want dit wordt wel een beetje onhoudbaar… morgen weer naar de vk, zou zij hier iets mee kunnen denken jullie? Het komt toch vast wel vaker voor…?
Geen tips maar wel herkenning!
Ik zou op dit moment eigenlijk het liefst alleen op een eilandje zitten zonder vriend en kind en zonder dat er iets ‘moet’. Niet aardig van me maar het is even niet anders…
Ik zou niet weten wat de vk zou kunnen doen :think: Ik ben bang dat ze zegt dat je toch je tijd uit moet zitten.
Sterkte :hug:
tja, ik ben bevallen met 40+3 en daarvoor ook al dagen chaggie! Kon er niets aan doen en ben veel gaan computeren en ps2-en om maar niemand tot last te zijn… De baby komt wanneer hij/zij komt en je kunt er verder weinig aan doen.
of je gelooft de bakerpraatjes en drinkt liters bitter lemon en eet kilo’s ananassen! :mrgreen:
gelukkig is het bij mij inmiddels weer weg! (vind ik :mrgreen: )
succes
liefs
daffie
heeyz meid… wat vervelend voor je zelf en je omgeving…
denk dat het idd uitzitten is en probeer je zelf tijdens zo’n sjaggie aanval af te zonderen…
ook hier heel veel herkenning… mijn vriend is zo lief en doet alles voor me en nog loop ik te brommen en te snauwen…
die arme schat… zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten…
Ik ken het…sinds vorige week ongeveer!
Ben het liefst thuis, heb geen zin meer om naar buiten te gaan. Andere andere kant grommen dat er niks te doen is…
Netjes aankleden kost moeite…loop het liefst in trainingsbroek en fleecetrui. Mijn bijnaam is nu GROMMIE…dus dat zegt genoeg denk ik.
En de kleine wil er gewoon NIET uit!
Lichamelijk voel ik me overigens nog prima (naar omstandigheden dan he 8) )
Afgelopen vrijdag heeft de dokter aangeboden om te toucheren (39 weken), hij deed het liever niet omdat ik officieel nog geen 40 weken was. Ik heb het aanbod daarom ook afgeslagen, maar nu SPIJT SPIJT SPIJT.
Helaas ook geen tips maar herkenning.
Vanmorgen gooide mijn dochter uit nijd (omat ze iets niet mocht van mij) een glas op de grond.
Ik ben toen heeeeel erg boos op haar geworden, natuurlijk ook omdat het gevaarlijk is.
Toen ze ook nog eens van de bank kwam terwijl ik de stofzuiger aan het pakken was ben ik nog harder uitgevallen.
Ze begreep hoe menes het was en bleef als een zielig vogeltje op de bank liggen.
Daar voel ik me dan achteraf zo ontzettend rot over!!! Ik heb echt ff een potje zitten janken.
We hebben het uitgepraat en goedgemaakt.
Het is daarna wel veel beter gegaan.
We hebben koekjes gebakken en ze gaat zo ff naar bed.
Het enige dat voor mij helpt is alles wat ik ook maar enigszins vermakelijk vind op dvd opnemen, en bekijken (lekker op bed onder het dekbed, met een pot thee) als Delta op bed ligt of als ze de deur uit is.
Ik heb gelukkig 2 vriendinnen en 2 stel (schoon-)ouders die de laatste tijd vaak langskomen om met haar te spelen of ergens mee naar toe te nemen, plus dat ze op woe en vrj nog steeds naar het KDV gaat.
Ik voel me wel erg lullig dat ik op dit moment zo’n probleem heb met mijn oudste (terwijl het echt een geweldig kind is), maar ik blijf me maar voorhouden dat het nog hooguit 12 dagen duurt.
Ik ben vanochtend ook uitgevallen tegen mn oudste :oops: omdat ze zooo treuzelde (heb daar ook al en topic over geopend ergens anders op het forum, tips zijn welkom!)… heb ik ook om gehuild. Ik ben ook gewoon zo gestresst om niks!
Nu gaat het wel weer even, we hebben het ook uitgepraat.
De vk heeft vooral gezegd dat ik me lekker niet meer met de buitenwereld moest bezighouden maar gewoon helemaal in mezelf moest gaan zitten.
Dus dat probeer ik dan maar… lekker afsluiten.
Afgelopen vrijdag heeft de dokter aangeboden om te toucheren (39 weken), hij deed het liever niet omdat ik officieel nog geen 40 weken was. Ik heb het aanbod daarom ook afgeslagen, maar nu SPIJT SPIJT SPIJT.
Ik ben bang voor je dat het toch niet had geholpen. Ik heb nu ook al eerder dan bij de vorige zwangerschap geprobeerd het op te wekken maar niks... en de vk stelde vandaag voor te strippen maar we hadden allebei het idee dat dat toch nog te vroeg is. Dit soort maatregelen heeft eigenlijk alleen zin na de 41 weken, omdat een gezonde zwangerschap die nog niet uit zichzelf ophoudt, toch heel moeilijk in beweging te brengen is. Alleen als je lichaam aangeeft dat het al bijna tijd is (dus voorween enzo), kun je het voor de 41 weken proberen op te wekken, anders zul je toch echt tot het allerlaatst moeten wachten...
Als het nodig is (laten we hopen van niet) dan ga ik het wel volgende week nog een keer proberen met voetreflexmassage (heeft vorige keer dus super geholpen- dezelfde nacht bevallen! maar toen was ik ook al over de 41 weken), en evt dan laten strippen. Maar voor de 40 weken zou ik er echt niks van verwachten, de kans is heel klein dat het lukt en je kunt er wel last van krijgen (dat het gaat 'rommelen' maar niet doorzet, dan ben je ook niet echt blij...)
GroeneVrouw, hoe gaat het nu met je?
Nog steeds niks… een volledig ingedaalde baby en nu en dan wat gerommel, maar verder…
Maar behalve dat ik het echt zat ben gaat het wel. Niet meer zo heeeel chaggie in elk geval… Tsja, nog maar maximaal een week… :think: maar elke avond ga ik toch hoopvol naar bed :roll: en word ik 's ochends net zo dik weer wakker :wall:
Gelukkig maar dat je iets minder chaggie bent, maakt het leven toch ietsepietsie makkelijker.
Verder begrijp ik je gevoel helemaal!
Ja ik houd mezelf ook voor dat het nog maximaal 6 dagen gaat duren.
Heb jij dat ook dat je verwacht dat het alleen 's nachts begint?
Dat als je dus wakker wordt zonder weeen het die hele dag niet meer gaat gebeuren?
Oooohhh, wat herkenbaar!!
Vooral ook het uitvallen naar het oudste kind… :oops: En het arme schaap kan het echt niet helpen dat Ãk me zo’n olifant voel die niets meer kan… 
Laatst zat ik aan tafel gewoon een potje te janken toen manlief net de deur uit was en ik me hopeloos in de steek gelaten voelde. Zegt m’n poppetje: Mama beetje huilen? Heb ik haar maar uitgelegd dat ik dat soms ook wel eens doe, maar dat het niet aan haar ligt. Ze lijkt het nog te begrijpen ook, vandaar dat ik het er toch maar bij zeg. Ook als ik naar haar uitval. Ik wil haar ècht niet het gevoel geven dat zij de oorzaak is van mijn humeur! Heb ik straks een babyfluisteraar over de vloer ofzo! Haha! Nee, maar zonder gekheid, het is inderdaad niet leuk voor de omgeving… En ik geef het ook grif toe naar manlief en anderen.