En ik vind van wel 
Als je goed kijkt, zie je dat kinderen dingen meestal eerst dingen voorzichtig
proberen en als ze het onder de knie krijgen dat ze dan wat zelfverzekerder
worden. En dan moet je als ouder zorgen (leren) dat het niet gepast
is op de trap plotseling naar beneden te springen.
Maar het vraagt wel even loslaten, zodat het kind zelf (onder toezicht) kan
aangeven wat het kan.
Straks gaat je oudste naar de basisschool, dan mogen ze ook klimmen
en klauteren in hoge rekken. Dan ben je er ook niet bij. En ook dan zie
je (ik heb kleuterklassen gehad) dat kinderen zelf bepalen tot hoever ze
kunnen en durven.
Je schrijft een bladzijde terug dat jij trappen zelf doodeng vindt, bang bent
voor ongelukken. En dat is wat ik bedoel. Als je altijd het handje van het
kind vasthoudt, zal het niet leren goed trappen te lopen.
Als ouder ben je idd verantwoordelijk voor je kinds veiligheid, maar boven
op je kind zitten vind ik echt het andere uiterste.
Ik ken een volwassene die nu nog last heeft van een moeder die altijd maar
riep: ‘oe pas op, niet doen dat is gevaarlijk, oe kijk nou uit, water is eng, alles is eng.’
Ik zelf probeer een middenweg te bewandelen: niet geheel vrij, maar ook
niet te gebonden aan mij.
De kinderen gaan hier allebei zelfstandig de trap op en af zonder dat ik erbij ben. Vanaf dat ze ruim 2 zijn.
Ik merk ook dat als ik er bij ben, er voor of erachter loop dat vooral de oudste meer de neiging heeft om te donderjagen. Ze waant zich dan veiliger, wil dan gaan springen enzo.
Alleen is ze veel voorzichtiger.
volgens mij ben ik hier dan echt een uitzondering.
Want Y.ouri gaat niet alleen de trap op en ook niet alleen af.
hij loopt wel zelf, maar ik blijf erbij.
wij hebben een gladde trap. en hij is altijd met van alles bezig, behalve met opletten waar hij moet lopen.
@alex wrote:
De kinderen gaan hier allebei zelfstandig de trap op en af zonder dat ik erbij ben. Vanaf dat ze ruim 2 zijn.
Ik merk ook dat als ik er bij ben, er voor of erachter loop dat vooral de oudste meer de neiging heeft om te donderjagen. Ze waant zich dan veiliger, wil dan gaan springen enzo.
Alleen is ze veel voorzichtiger.
ja, dat merk ik ook bij jolijn, precies hetzelfde, maar als ze alleen is, doet ze echt heel rustig.
(maar ja, ik moet er ook eerlijk bijzeggen dat ik een beetje kriegel werd dat zelfs toen ik nog zwanger was, mensen al begonnen over de trap in de woonkamer ‘daar moet je wel een hekje voor zetten hoor en ook aan de achterkant’ plus (maar dat is weer wat anders) ‘ik zou de vijver maar dichtgooien he’.) Dus we hebben geen traphekje, maar haar wel traplopen geleerd en we hebben nog steeds een vijver, maar houden haar in de gaten. En natuurlijk zal je mij nooit horen zeggen dat ‘mij dat niet zal overkomen’, maar ik ga er nog steeds van uit dat ze maar beter bekend kan zijn met de gevaren)
@Kroes wrote:
En ik vind van wel
Als je goed kijkt, zie je dat kinderen dingen meestal eerst dingen voorzichtig
proberen en als ze het onder de knie krijgen dat ze dan wat zelfverzekerder
worden. En dan moet je als ouder zorgen (leren) dat het niet gepast
is op de trap plotseling naar beneden te springen.
Maar het vraagt wel even loslaten, zodat het kind zelf (onder toezicht) kan
aangeven wat het kan.
Straks gaat je oudste naar de basisschool, dan mogen ze ook klimmen
en klauteren in hoge rekken. Dan ben je er ook niet bij. En ook dan zie
je (ik heb kleuterklassen gehad) dat kinderen zelf bepalen tot hoever ze
kunnen en durven.
Je schrijft een bladzijde terug dat jij trappen zelf doodeng vindt, bang bent
voor ongelukken. En dat is wat ik bedoel. Als je altijd het handje van het
kind vasthoudt, zal het niet leren goed trappen te lopen.
Als ouder ben je idd verantwoordelijk voor je kinds veiligheid, maar boven
op je kind zitten vind ik echt het andere uiterste.
Ik ken een volwassene die nu nog last heeft van een moeder die altijd maar
riep: ‘oe pas op, niet doen dat is gevaarlijk, oe kijk nou uit, water is eng, alles is eng.’
Ik zelf probeer een middenweg te bewandelen: niet geheel vrij, maar ook
niet te gebonden aan mij.
Als je mijn eerdere reactie goed hebt gelezen, gaat mijn oudste dochter wel zelf de trap op en af…maar niet alleen er is wel iemand bij. Over handje vasthouden heb ik niks gezegt…
Meestal gaat Anne naar boven of beneden als ik erbij ben, gewoon om het feit dat ze boven niks te zoeken heeft als ik beneden ben en omgekeerd. Toch af en toe als ze bv een ongelukje heeft gehad gaat ze zelf de trap op om schone kleren aan te doen en komt ze weer beneden. Of als papa al beneden is en ik ben me nog aan het omkleden, gaat ze al naar beneden. Dit gaat al tijden zo, maar dat komt omdat we kunnen inschatten wat ze wel en niet kan. Anne ging de trap al op voordat ze kon lopen.
@Janet76 wrote:
@Kroes wrote:En ik vind van wel
Als je goed kijkt, zie je dat kinderen dingen meestal eerst dingen voorzichtig
proberen en als ze het onder de knie krijgen dat ze dan wat zelfverzekerder
worden. En dan moet je als ouder zorgen (leren) dat het niet gepast
is op de trap plotseling naar beneden te springen.
Maar het vraagt wel even loslaten, zodat het kind zelf (onder toezicht) kan
aangeven wat het kan.
Straks gaat je oudste naar de basisschool, dan mogen ze ook klimmen
en klauteren in hoge rekken. Dan ben je er ook niet bij. En ook dan zie
je (ik heb kleuterklassen gehad) dat kinderen zelf bepalen tot hoever ze
kunnen en durven.
Je schrijft een bladzijde terug dat jij trappen zelf doodeng vindt, bang bent
voor ongelukken. En dat is wat ik bedoel. Als je altijd het handje van het
kind vasthoudt, zal het niet leren goed trappen te lopen.
Als ouder ben je idd verantwoordelijk voor je kinds veiligheid, maar boven
op je kind zitten vind ik echt het andere uiterste.
Ik ken een volwassene die nu nog last heeft van een moeder die altijd maar
riep: ‘oe pas op, niet doen dat is gevaarlijk, oe kijk nou uit, water is eng, alles is eng.’
Ik zelf probeer een middenweg te bewandelen: niet geheel vrij, maar ook
niet te gebonden aan mij.
Als je mijn eerdere reactie goed hebt gelezen, gaat mijn oudste dochter wel zelf de trap op en af…maar niet alleen er is wel iemand bij. Over handje vasthouden heb ik niks gezegt…
Typerend dat je nu alleen dat zinnetje eruit haalt.
Laat ik het zo zeggen: als een kind onder begeleiding (wel of geen handje) alleen de trap
op en af kan, kan hij het ook zonder begeleiding.
Zoals ik hier in dit topic lees, kunnen de meeste kinderen ergens tussen
de 2 en 3 op een gegeven moment alleen de trap op en af.
@Barbara wrote:
@alex wrote:De kinderen gaan hier allebei zelfstandig de trap op en af zonder dat ik erbij ben. Vanaf dat ze ruim 2 zijn.
Ik merk ook dat als ik er bij ben, er voor of erachter loop dat vooral de oudste meer de neiging heeft om te donderjagen. Ze waant zich dan veiliger, wil dan gaan springen enzo.
Alleen is ze veel voorzichtiger.
ja, dat merk ik ook bij jolijn, precies hetzelfde, maar als ze alleen is, doet ze echt heel rustig.
(maar ja, ik moet er ook eerlijk bijzeggen dat ik een beetje kriegel werd dat zelfs toen ik nog zwanger was, mensen al begonnen over de trap in de woonkamer ‘daar moet je wel een hekje voor zetten hoor en ook aan de achterkant’ plus (maar dat is weer wat anders) ‘ik zou de vijver maar dichtgooien he’.) Dus we hebben geen traphekje, maar haar wel traplopen geleerd en we hebben nog steeds een vijver, maar houden haar in de gaten. En natuurlijk zal je mij nooit horen zeggen dat ‘mij dat niet zal overkomen’, maar ik ga er nog steeds van uit dat ze maar beter bekend kan zijn met de gevaren)
amen!
Laatst was Olivia aan t spelen aan tafel mét waxinelichtje ergens in de
buurt (op veilige afstand). Iemand (noem maar geen namen
) verplaatstedit kaarsje en zei ook nog tegen mij dat het toch wel erg gevaarlijk was.
Pardon. Ik zat er zelf naast en ik beslis zelf wel wat gevaarlijk is. Ik heb
liever dat ze onder mijn toezicht leert dat kaarsen heet en dus gevaarlijk
zijn, dan dat ze op een onbewaakt ogenblik bedenkt dat kaarsen wel
erg interessant zijn.
En ze weet dat kaarsen heet zijn, net zoals ze niet op het aanrecht mag klimmen,
niet bij het gasfornuis mag komen en ook niet aan papa’s dure stereo-installatie plus cd’s mag komen.
p.s. ik ben nu 10 minuten boven en Olivia is al 3x op en neer geweest om
iets te halen.
wij hebben zelf geen trap (appartement) mischa kan wel trap op en af lopen, bij opa en oma doet ie dat nl. maar altijd onder begeleiding…
loopt natuurlijk niet dagelijks trap.
Wat is hier een leuke discussie ontstaan
Ik denk dat elk kind anders is en dat je ook zeker naar je kind moet kijken. Ook denk ik dat er een verschil is tussen jongens en meisjes.
De mijne is in ieder geval een rauwdauwer (hoe schrijf je dat?!)
Ik heb dan nu ook nog niet zo’n goed gevoel bijvoorbeeld over het naar beneden lopen. We hebben daar een knik in de trap en missen daar ook nog een stukje leuning. Daarbij is de trap glad en omdat Joost op elk ogenblik afgeleid kan worden omdat hij ineens weer iets bedenkt, geef ik hem daar zeker nog een handje bij.
Omhoog lopen doet hij zelf, loop er nu nog altijd achter.
De tip om wat meer afstand te nemen vind ik een hele goede! Ben dat meteen gaan toepassen vandaag. Hij vond het wel een beetje raar “mama, kom!”. :mrgreen: Maar dat ging prima.
En het feit dat vallen van de trap iedereen wel eens doet, pas ik zelf toch liever niet toe. Joost valt al vaak genoeg van al zijn geklauter met tanden door zijn lip en blauwe knieën als gevolg. Volgens mij leert hij daar genoeg van. Ik vind dat ook zeker belangrijk dat hij leert vallen en opstaan. Heb nooit deurbeschermers en hoekbeschermers geplaatst. Maar ik vind de trap echt veel te gevaarlijk. Voor je het weet, breekt hij zijn arm/been of erger…
@Kroes wrote:
Straks gaat je oudste naar de basisschool, dan mogen ze ook klimmen
en klauteren in hoge rekken. Dan ben je er ook niet bij. En ook dan zie
je (ik heb kleuterklassen gehad) dat kinderen zelf bepalen tot hoever ze
kunnen en durven.
Maar dan zijn kinderen toch weer een stukje ouder?!
En ik denk dat ze dan ook weer beter kunnen inschatten wat wel en niet gevaarlijk is. Soort van "levenservaring" :mrgreen:
Ik zeg ook niet dat een kind van 2 1/2 net zoveel kan en durft als een
4-jarige, maar wel dat ze vaak net zoveel doen als ze zelf kunnen en durven. Op eigen niveau dus.
En wanneer bepaal je dan dat je je kind moet ‘loslaten’?
Als het 4 is dan kan het wel? Maar als het tot dan toe nogal aan t
handje is meegenomen (figuurlijk gesproken) dan kun je niet verwachten
dat de 4-jarige dan het wel alleen kan.
Het blijft allemaal heel subjectief, ieder kind is anders, iedere ouder
doet het anders … maar voor mij is het belangrijk dat ik Olivia volg. En dat
zij niet in mijn angsten wordt opgevoed.
(behalve dan op het ijs gaan, want ik ben zelf bang om te vallen :mrgreen: )
Mooi stukje. Ben het er ook mee eens.
Qua traplopen hebben ze het over een dreumes. Een kind van 3
is geen dreumes. Bij peuter staat dat je dingen beter
goed kan aanleren, omdat ze toch doen wat ze willen 
Je ziet in het stukje goed dat ze rekening houden met de leeftijd. Een
peuter moet je niet als een dreumes/ baby behandelen want ze kunnen
andere dingen. Net zoals je van een baby niet kan verwachten dat ze
de planten niet in hun mond stoppen.
En in het verkeer ben ik erg voorzichtig, wat dat betreft denk ik dat
zelfs een 8-jarige nog onbesuisd kan zijn als hij aan t spelen is.
ik herken wel veel in het stukje.
Vooral die onhandelbare periode tussen 1-2 als straffen nog geen zin heeft maar ze wel overal aan/op en in :mrgreen: zitten :roll: .
Gek werd ik ervan.
Ik merk nu inderdaad dat ze zelf beter in gaat schatten wat wel en niet kan. Daarom ben ik nu ook begonnen met onderaan de trap blijven staan.
Maar ik durf haar zelf nog niet maar haar gang te laten gaan hoor!
Zij leert hier genoeg van (ik vind niet dat ik haar zo belemmer ) en het moment dat ik in de kamer blijf zitten komt vanzelf.
Ik denk ook dat er een groot verschil is tussen 3 en 4.
En met een klimrek buiten sta ik er nu onder en laat ze zich er doorheen vallen als ze niet meer durft.
Natuurlijk moet je je kind niet klein houden maar ik denk niet dat hier maar één regel is. Kinderen en ouders verschillen en dat is prima toch .
Nog even over dat stukje: dit gaat alleen over kinderen, maar situaties inschatten waar mogelijk gevaar dreigt, blijft trouwens voor volwassenen ook nog vaak moelijk hoor!
Joost leert overigens wel zeker van ervaringen (vallen en opstaan) maar stoot zich toch nog steeds wel eens aan dezelfde steen.
Zijn enthousiasme en zijn nog niet geheel ontwikkelde motoriek spelen daar zeker een rol bij. Ik ben erg blij dat ik als moeder daar op kan inspelen.
Ik denk ook zeker dat opvoeden daar o.a. om draait. Loslaten en bijsturen. En dat leer je niet uit een boekje.
Maar goed. Ik zal later vast heus wel eens te horen krijgen dat hij nooit wat van mij mocht. En hij zal vast wel wat littekentjes over houden omdat ik hem te makkelijk liet gaan. Als je de excessen maar voorkomt, je er zelf goed bij voelt en je ziet dat je kind er goed op reageert.
@Pé wrote:
@Kroes wrote:
Straks gaat je oudste naar de basisschool, dan mogen ze ook klimmen
en klauteren in hoge rekken. Dan ben je er ook niet bij. En ook dan zie
je (ik heb kleuterklassen gehad) dat kinderen zelf bepalen tot hoever ze
kunnen en durven.
Maar dan zijn kinderen toch weer een stukje ouder?!
En ik denk dat ze dan ook weer beter kunnen inschatten wat wel en niet gevaarlijk is. Soort van "levenservaring" :mrgreen:
Dat had mijn stukje tekst kunnen zijn, helemaal mee eens dus :thumbup: En ik ben daar dan wel niet bij, maar wel een juf of meester.
Tja wanneer liep ze alleen de trap af…geen idee meer.
Iets van een half jaar ofzo?
Ik ben er mee gaan oefenen toen ik zwanger raakte van Sven.
Vond dat wel nodig aangezien ik ook met een baby de trap
af zou meoten dan.
Maar ze gaat zelf omhoog en zelf naar beneden. Vaak ben ik erbij
(dan loop ik voor haar) maar ook vaak niet. Dan gaat ze boven
even wat pakken ofzo.
Tja en als er iemand hier van de trap valt ben ik het :shifty:
Ik, ga met Sven op m’n arm achterstevoren de trap af
nadat ik in november een vreselijke smakker met Sven in m’n
armen heb gemaakt. Hij had niks…ik had heeel veel auw…
@Janet76 wrote:
@Pé wrote:@Kroes wrote:
Straks gaat je oudste naar de basisschool, dan mogen ze ook klimmen
en klauteren in hoge rekken. Dan ben je er ook niet bij. En ook dan zie
je (ik heb kleuterklassen gehad) dat kinderen zelf bepalen tot hoever ze
kunnen en durven.
Maar dan zijn kinderen toch weer een stukje ouder?!
En ik denk dat ze dan ook weer beter kunnen inschatten wat wel en niet gevaarlijk is. Soort van "levenservaring" :mrgreen:
Dat had mijn stukje tekst kunnen zijn, helemaal mee eens dus :thumbup: En ik ben daar dan wel niet bij, maar wel een juf of meester.
dave klimt ook al gewoon HELEMAAL ALLEEN in die klimmerrekken hoor
als hij het durft...dan mag hij het van mij proberen... in eerste instantie blijf ik erbij... en als ik zie dat hij het kan dan ga ik op een afstandje staan/zitten kijken hoe hij geniet van deze nieuw geworven vrijheid...
en ik zie dan zijn zelfvertrouwen groeien :inlove: :thumbup:
dat deed hij al toen hij net 2 was...
ik ben het met Kroes eens....
als een kind het wilt proberen waarom niet?
bijv ik las dat iemand niet haar kindje alleen de trap op durfte te laten gaan uit angst dat het het armpje/ beentje kon breken...
dat kan overal hoor... dave was op het gras aan het spelen, toen er een mol bedacht dat een gaatje wel leuk stond op dat grasveldje... dave stapt erin en valt.. hup pols gebroken...
wat is er nu gevaarlijk aan op het gras spelen.....niets toch, en toch gebeurde het...
wat ik ermee wil zeggen is dat het overal kan gebeuren... en dat we niet te voorzichtig moeten zijn....want ook dat heeft zijn nadelen.
als een kind niets mag leren, leert het ook niet zelfstandig zijn.
en als een kind niet het vertrouwen van zijn ouders krijgt... leert het ook geen vertrouwen in zichzelf krijgen...
nu zeg ik niet dat je hup je kind bij de trap moet neerzetten...
maar oefenen.. elke dag een stukje meer 'loslaten' is goed voor jullie alle twee.
En er is niets moeilijker dan loslaten :mrgreen:
@Janet76 wrote:
@Pé wrote:@Kroes wrote:
Straks gaat je oudste naar de basisschool, dan mogen ze ook klimmen
en klauteren in hoge rekken. Dan ben je er ook niet bij. En ook dan zie
je (ik heb kleuterklassen gehad) dat kinderen zelf bepalen tot hoever ze
kunnen en durven.
Maar dan zijn kinderen toch weer een stukje ouder?!
En ik denk dat ze dan ook weer beter kunnen inschatten wat wel en niet gevaarlijk is. Soort van "levenservaring" :mrgreen:
Dat had mijn stukje tekst kunnen zijn, helemaal mee eens dus :thumbup: En ik ben daar dan wel niet bij, maar wel een juf of meester.
Nee, maar de juf let niet alleen op jouw kind. Zij let op 25 kinderen. Kinderen
die wild kunnen spelen, óók op klimrekken. En dan kan je kind maar
beter goed voorbereid zijn, zodat hij weet hoe hij zichzelf goed en veilig
kan bewegen.
Ik ben het dus eens met Colle (verrassing :mrgreen: )
Ongelukjes gebeuren op de meest onverwachte momenten en door de
meest stompzinnige dingen. Een speelgoedje wat ergens ligt en je
struikelt erover. Of een molsgaatje in een grasveld.
Laatst gleed Olijf een beetje van een traptree. Maar omdat zij geleerd
heeft (en het ook uitvoert) altijd de leuning vast te houden, viel ze niet.
Ze had zelfs de reactie met haar andere hand ook snel de leuning vast te pakken.
Schrok ik? Tuurlijk! Maar ik heb haar gelijk gezegd dat ze zo slim was
om zich zo goed vast te houden. Ze krijgt idd dan steeds meer zelfvertrouwen.
Ik heb het aan mijn moeder gevraagd. Ik kon / mocht ergens tussen de
2e en 3e ook zelf trap op en af. En wanneer viel ik van de trap? Juist ja,
toen ik 4 was.