Hallo allemaal,
Helaas hebben zowel mijn partner als ik de nodige dingen meegemaakt vroeger waardoor we beiden niet uitblinken in zelfvertrouwen.
Zelf ben ik vrij onzeker en kan me niet goed ontspannen in een groep.
Als ik eenmaal mensen ken gaat het wel maar nieuwe contacten maken of sociaal met onbekenden omgaan is voor mij erg moeilijk.
Nu zou ik op zich wel graag kinderen willen maar we willen allebei absoluut niet dat onze kinderen dezelfde soort jeugd krijgen.
Tuurlijk kunnen we in huis de kinderen een liefdevolle plek geven maar de buitenwereld heb je geen grip op. Zeker bij mij heeft pestgedrag op school de nodige schade aangericht…
Als je zelf niet echt zelfvertrouwen hebt, hoe zorg je er dan voor dat jou kind dat wel krijgt?
Kan je voorkomen dat een kind gepest wordt (denk het niet) en als dat gebeurd, hoe ga je daar dan mee om?
(ikzelf heb vooral ervaren hoe het niet moet)
Is karakter eigenlijk iets erfelijks?
(we zijn allebei van huis uit wel wat onzeker)
Buffy
Ik en mijn vriend hebben om deze reden besloten dat het kind al heel vroeg op een vechtsport gaat (karate… niet zo zeer vecht als wel mentaal), zodat hij voor zich zelf kan opkomen mocht hij net als ons gepest worden op school…
Of dit effect heb weet ik natuurlijk niet, maar hoop van wel natuurlijk want dat gepest is voor geen enkel kind leuk en kan nare gevolgen hebben zoals je zei onzekerheid ed.
Dank je wel voor je reactie Dynasty.
Zat zelf inderdaad ook aan een zelf-verdeding sport of zo…
En naar een creche… moet waarschijnlijk toch wel omdat ik nog niet zeker weet of we full time iemand thuis kunnen laten zijn maar ookal zou het niet hoeven zou ik het denk ik toch wel doen voor 1 dag(deel) in de week of zo… gewoon om wat sociale vaardigheden te leren.
Heb geen idee of dat helpt hoor want zowel mijn partner als ik zijn thuis opgegroeid met een moeder die gewoon altijd thuis was.
Pesten is iets heel verschrikkelijks, als mijn kindje in situaties komt als ik heb gezeten ga ik me denk ik heel schuldig voelen. Dat gun ik niemand en daar zet ik zeker geen kinderen voor op de wereld. Maar ja, dat kan je niet voorspellen he…
Buffy
@buffy wrote:
Dank je wel voor je reactie Dynasty.
Zat zelf inderdaad ook aan een zelf-verdeding sport of zo…
En naar een creche… moet waarschijnlijk toch wel omdat ik nog niet zeker weet of we full time iemand thuis kunnen laten zijn maar ookal zou het niet hoeven zou ik het denk ik toch wel doen voor 1 dag(deel) in de week of zo… gewoon om wat sociale vaardigheden te leren.
Heb geen idee of dat helpt hoor want zowel mijn partner als ik zijn thuis opgegroeid met een moeder die gewoon altijd thuis was.
Pesten is iets heel verschrikkelijks, als mijn kindje in situaties komt als ik heb gezeten ga ik me denk ik heel schuldig voelen. Dat gun ik niemand en daar zet ik zeker geen kinderen voor op de wereld. Maar ja, dat kan je niet voorspellen he…
Buffy
Daar wil ik hem juist niet op zetten mijn ouders hebben altijd 40uur in de week gewerkt dus ik moest wel naar crech, overblijven KDV noem maar op… vond het zelf allemaal erg naar want door dat heb ik het gevoel dat ik wel wat gemist heb…ik hoor vaak verhalen van dat moeders als je thuis kwam uit school klaar zat met een kopje thee oid… dat ken ik helemaal niet
Full time lijkt me inderdaad ook niet goed.
Maar als je altijd thuis bent geweest groei je in de 1e jaren op binnen het gezin en de gezinsleden.
Pas later (in mijn geval pas bij de kleuterschool) kom je dan opeens in aanraking met leeftijdsgenootjes.
Persoonlijk gok ik dat een kindje in de 1e 4 jaar heel veel leert en ontwikkeld op het gebied van sociale vaardigheden. Dat gaat alleen een beetje lastig als er weinig of geen leeftijdsgenootjes zijn thuis of in de buurt…
Misschien maakt ie al vriendjes op de creche en gaat die vriendschap mee naar de peuterspeelzaal en de kleuterschool.
Weet niet hoor, ik zit te gokken naar wat als mijn ouders dit of dat anders hadden gedaan…
In ons geval zal ik op zijn minst 4 van de 7 dagen per week thuis zijn, de overige 3 weet ik nu nog niet helemaal zeker of ik dat vrij kan spelen of niet.
Maar stel dat ik ze vrij kan spelen waar ik wel op hoop, dan zou je er dus niet voor kiezen om het kindje 1 dag(deel) in de week naar een creche te doen? (als ik ze niet kan vrijspelen is er geen keus natuurlijk)
Buffy
Allereerst een knuffel, ik ken je gevoel. :hug: :hug: :hug:
Maar de beste manier om je kindje zelfvertrouwen mee te geven is het zelf te hebben…Want jij bent de voorbeeldrol, samen met je partner. En dat betekent natuurlijk niet dat je ineens een sociaal feestbeest moet zijn, maar komt erop neer jezelf volledig accepteren zoals je bent, met je onzekerheden. Als je erg onzeker bent, dan kan het misschien een idee zijn om aan je zelfvertrouwen te werken, daar zijn verschillende manieren voor.4
Onzekerheid zit ook in een karakter, maar is op zich geen probleem. Het probleem zit erin of je het accepteert of niet dat het bij je hoort…
Pesten kun je idd nauwelijks voorkomen. Maar je kunt je kind wel begeleiden in hoe het ermee om kan gaan, mocht het je kind gebeuren.
Ik vind het goed dat je er zo over nadenkt, ik ben van mening dat onzekerheid geen reden mag zijn om niet aan kinderen te beginnen, want dan had ik ook niet op de wereld gestaan. En ik heb echt een hele lieve moeder.
Wil je je kind zelfvertrouwen geven, begin bij dan bij jezelf, en dan kom je al een heel eind :thumbup: !
Herkenbaar, nou ja…hier is het meer mijn familie die hier bang voor is…heb zelf ook geen leuk verleden en daardoor de nodige probleempjes…
Had zelfs ruzie met mijn zus want die is bang dat het kind …blablabla…ik heb zoiets van…ik heb een man, (die wel een normale jeugd heeft gehad) en het zal heus wel goedkomen hoor…
Zal heus niet altijd even makkelijk zijn, maar dat is voor elke ouder…
Bedankt voor de reacties.
Ik ben inderdaad een beetje bang dat ik niet echt het goede voorbeeld kan geven qua sociale contacten. Op zich gaat het nu best goed hoor met ons, en met de mensen die ik ken kan ik prima sociaal omgaan alleen nieuwe mensen, groepen e.d. da’s lastig.
Heb er wel aan zitten denken wat nou als ons kindje toch gepest wordt, hoe ga je dat dan begeleiden? Ik weet wel dat mijn ouders niet snapten wat het is, hoe je daar mee om gaat en hoe diep het mij raakte.
Wij weten allebei wat het is en kunnen daardoor in elk geval hopelijk het kind opvangen met begrip en hopelijk een goede veilige basis geven.
Maar als ik denk aan wat ik echt zou kunnen doen, welke tips hadden mij vroeger geholpen? Ik weet het eigenlijk niet. Weet alleen dat de tips die ik kreeg niet hebben geholpen… (nou ja, van de wal in de sloot)
We willen ons kind juist op laten groeien tot een stabiel persoon met zelfvertrouwen, dat die niet hoeft te worstelen met de dingen waar wij wel mee zitten.
Ik heb een sterke kinderwens dus soms gooi ik alle twijfels overboord, tuurlijk komt het goed en gaat het ons gewoon lukken want ik wil zo graag.
Maar aan de andere kant is het natuurlijk wel te laat als het later toch niet gaat lukken zoals ik nu graag voor het kindje wil.
Heb mezelf voorgenomen het kind in elk geval wel een zo sociaal mogelijk leventje te geven want sociale vaardigheden leer je door ze toe te passen.
Zonder andere kinderen kan hij/zij niet leren hoe je ermee om moet gaan. Ben er alleen nog niet goed uit hoe ik dat in de praktijk vorm moet gaan geven…
Buffy
@Soleil wrote:
Allereerst een knuffel, ik ken je gevoel. :hug: :hug: :hug:
Maar de beste manier om je kindje zelfvertrouwen mee te geven is het zelf te hebben…Want jij bent de voorbeeldrol, samen met je partner. En dat betekent natuurlijk niet dat je ineens een sociaal feestbeest moet zijn, maar komt erop neer jezelf volledig accepteren zoals je bent, met je onzekerheden. Als je erg onzeker bent, dan kan het misschien een idee zijn om aan je zelfvertrouwen te werken, daar zijn verschillende manieren voor.4
Onzekerheid zit ook in een karakter, maar is op zich geen probleem. Het probleem zit erin of je het accepteert of niet dat het bij je hoort…
Pesten kun je idd nauwelijks voorkomen. Maar je kunt je kind wel begeleiden in hoe het ermee om kan gaan, mocht het je kind gebeuren.
Ik vind het goed dat je er zo over nadenkt, ik ben van mening dat onzekerheid geen reden mag zijn om niet aan kinderen te beginnen, want dan had ik ook niet op de wereld gestaan. En ik heb echt een hele lieve moeder.
Wil je je kind zelfvertrouwen geven, begin bij dan bij jezelf, en dan kom je al een heel eind :thumbup: !
Helemaal mee eens!
Ik ben ook 5 jaar gepest.
Van begin groep 8 t/m examens in vierde klas op het vbo.
De dag dat de vlag buiten mocht met mijn schooltas er aan was voor mij een (soort) bevrijdingsdag!
Maar het heeft me ook wel een beetje gemaakt wie ik nu ben.
Zorgzaam en inlevingsvermogen.
Jij zal er ook wel door gevormd zijn, dat is altijd zo.
Maar je kind heeft liefde en vooral veel liefde nodig!
En ik denk dat als je er nu al zo diep over nadenkt, dat dat al genoeg zegt over hoe zorgzaam je bent.
Dat komt wel goed meid…
Je moet je kind(eren) niet gaan beperken of dwingen op een vechtsport te gaan.
Kijk maar welke kant ze zelf op gaan en je kan volgens mij niet meer dan begeleiden. Sturen en beperken doen hun leeftijdgenoten wel.
Volg je kind in zijn/haar interesses en praat er over als je een keuze of gedrag minder fijn vind. Geef ze het gevoel dat je ze vertrouwd.
Bij ons thuis was alles bespreekbaar… :thumbup:
Maar nogmaals liefde is naar mijn idee het woord!
Het feit dat je de vraag stelt, zegt al genoeg :thumbup: Dat maakt je al een goede ouder :thumbup:
Ik ben zelf kind van een ouder met een slechte jeugd. Echt een hele nare… Mijn man heeft zelf een slechte jeugd gehad en is ook erg onzeker, dus in die zin herken ik je verhaal.
Maar ik zeg tegen hem ook altijd: Jij weet juist hoe NIET Moet.
Het vertrouwen moet groeien. Niet het vertrouwen in jezelf, maar ook het vertrouwen in je kind, dat hij/zij het allemaal wel aan kan.
meid, het feit dat je daar nu mee bezig bent is al een heel goeie stap in de richting. het word je denk ik duidelijk dat jullie toch wel heel graag een gezinnetje willen. Als dat kindje er komt, lees ik uit je verhaal dat jullie hem/haar met veel liefde en geborgenheid zullen verwelkomen. Of je kindje gepest gaat worden, weet je nooit, je zult misschien wel eerder signalen herkennen. Bovendien, als ik even voor mezelf kan spreken, je wordt een tijgerin als het je kind betreft en zult met alles wat in je zit een oplossing voor het probleem zoeken.
Het feit dat je vindt dat jullie niet zo’n feestbeesten zijn (even heel zwart-wit gezegd) doet er niet toe. Je gaat dadelijk vanzelf in een molentje van contacten (mede-zwangeren, mede-moeders0, zodat het wat makkelijker wordt, je hebt immers iets gemeen, en dat praat wat makkelijker.
Ook ik ben vroeger heel erg gepest op de lagere school en heb daarin zowel van mijn ouders als van de leerkrachten totaal geen steun gehad, ik praatte er nooit over, maar ze moeten het toch gemerkt hebben (denk ik nu…) Iemand anders schreef al, het vormt je, ook al zal het altijd een zwakke plek blijven (die heel nare mensen nog steeds weten te vinden), maar nu ik ouder ben, ben ik een stuk zekerder geworden.
beetje warrige post geloof ik, maar het raakte me wat je schreef en ik wilde je even een hart onder de riem steken :hug:
Bedankt voor alle lieve reacties.
Het pesten heeft inderdaad zo zijn sporen nagelaten, al heb ik er ook veel levenslessen uit gehaald.
Ik denk wel dat ik de signalen op kan vangen mocht ons kindje dergelijke situaties krijgen, als kind verander je erdoor. Dat moet een ouder toch zien?
Mijn ouders wisten het wel hoor, hielpen me op hun manier ook alleen werkte dat nu niet bepaald positief voor mij.
Wat dat betreft weet ik hoe het niet moet.
Door alle lieve en warme reacties hier weet ik zeker dat het ons gaat lukken. Zorgzaam en liefdevol zijn we zeker, op dat gebied zal het kind niets te kort komen.
Buffy
Lieve Buffy,
Een kindje krijgt zelfvetrouwen door een liefdevolle, toegewijde opvoeding, zorgzame ouders, positieve aandacht, complimentjes, bevestiging, de ruimte krijgen om te zijn wie het is, waardering, oprechte interesse en het gevoel welkom en geliefd te zijn. Als jullie dat zelf hebben moeten missen, weet je hoe belangrijk dat is en zul je er juist alles aan doen om het je kindje wel te geven en dan kan je je toch geen betere ouders wensen?
Sterkte met je beslissing! :-*