Ja, ik kan het ook wel tegen mezelf zeggen, maar we worden hier een beetje wanhopig. :?
Probleem? Slapen. Een tijdje terug gaf Leonie nog heel lief aan wanneer ze wilde slapen. Ze werd wat jengelig, en zodra je haar oppakte begon ze in haar oogjes te wrijven, te zwaaien, ‘dada’ te zeggen. Kortom: lieve mama, wil je me naar bed brengen, want ik ben moe. :inlove:
Nu… Ze dreint en jammert eigenlijk gedurende de hele dag (ok, ze is ook wel momenten lief aan het spelen, maar dreinen is niet meer alleen verbonden met moe zijn en slapen). Als we dan aan haar vragen of ze wil slapen zegt ze ‘neeeeej’ (o, leuk dat woord :lol: ). Op een gegeven moment wordt het echt te gek, en beslissen wij voor haar dat ze gaat slapen. We brengen haar naar bed met altijd hetzelfde ritueeltje, ze slaapt nog 1 keer overdag en 's avonds als ze moe is. Maar… mooi niet dat ze gaat slapen!
Er is geen touw aan vast te knopen: wachten tot ze écht doodmoe is, veel energie laten verbruiken (lopen :inlove: ), wachten tot ze aangeeft dat ze wil slapen (doet ze nooooit meer), op gezette tijden naar bed brengen, laten jammeren in bed, direct uit bed halen en verder laten spelen, noem maar op. We weten het niet meer en worden er zelf gewoon chagrijnig van :roll: . Elke keer die strijd (ze gaat ook echt de strijd aan, gooit zich op de grond, krabt en slaat, laat zich uit je armen vallen op de gekste momenten).
Mijn gevoel zegt: ze kan nog niet met woorden aangeven wat ze wil, kon ze maar praten.
Johan’s gevoel zegt: een strak schema invoeren (wat weer geheel tegen mijn gevoel indruist).
Dan heb ik het nog niet over de gebroken nachten gehad. Leonie heeft nachten gehad dat ze om een uur of 12 weer klaarwakker was. Het enige dat dan hielp: uit bed halen, bij ons in bed laten spelen, wachten tot ze weer begon te dreinen en weer in bed stoppen. :?
Poeh, even van me afschrijven hoor… ik merk dat het me gaat frustreren dat ik niet met woorden met haar kan communiceren. Ja, ik kan wel wat zeggen, maar ik heb lang niet altijd het idee dat ze me begrijpt en zij kan mij ook niet met woorden uitleggen wat ZIJ vindt. Lastig hoor! (of ben ik nu aan het zeuren? :shifty: )
Als ik tegen je zou zeggen dat je aan het zeuren bent, zou ik van mezelf ook vinden dat ik aan het zeuren ben… 
Nou ja, het is voor ons een heel bekend verhaal dus, Juul doet het alleen al vanaf een maand of elf.
Hoeveel uren we wel niet hebben doorgebracht met naast haar bedje op de grond zitten tot ze eindelijk in slaap viel en hoeveel uren we 's nachts op hebben gezeten…
Ik heb nu pas het idee dat het wat minder wordt, maar dat is pas nadat we hebben besloten dat ze lekker tussen ons in mag slapen als ze daar behoefte aan heeft. Afgelopen nacht hebben we op deze manier zelfs door mogen slapen en dat is voor Juul uitzonderlijk. De nachten dat we door hebben mogen slapen in Juul’s leven, zijn nog steeds op twee handen (en vooruit, twee voeten) te tellen.
Dus, ik hoop dat het een fase is en dat hij hier heel snel afgelopen is!!
Ik denk dat Johan’s gevoel het antwoord al geeft… strak schema gaan invoeren. En dat hoeft echt niet een 24-uurs planning te zijn, maar voer het dan standaard in na bijv. het avondeten.
Je avondeten is je uitgangspunt, en dat werkt toe tot het gaan slapen. En dat gaan slapen is altijd even laat. Bijv. 7 uur.
Wij waren ook altijd structuurloos en Anna Sofie kon daar toen ze wat ouder werd minder goed tegen. Het brak haar gewoon op en dat lees ik in jouw verhaal ook een beetje.
Wat hielp was dus het invoeren van structuur.
En als ze eens enorm huilde en we kwamen er niet achter wat er was, dan gingen we het voor haar invullen.
Hele gekke dingen soms: hoe vond je het dat we je wat later bij de oppas ophaalden? (en dan begon ze te bleren en dan was dat het antwoord)
Voor het slapen gaan spraken we altijd de dag met haar door, ik benoemde alles wat we hadden gedaan en zij reageerde wel met knikken etc.
Succes, en nogmaals, als je niet met woorden dingen duidelijk krijgt naar je kind toe, dat bereik je dus wél met structuur… Want dan weet een kind waar ze aan toe is.
structuur wat indruist tegen gevoel, heel herkenbaar, maar ik geloof er niet in dat je dat aan een kind over kan laten. Dat is in ieder geval onze ervaring na een structuurloos aantal jaren :mrgreen:
Misschien eerder voer voor discussie trouwens.
HERKENBAAR!!!
Wij zitten op dit moment met hetzelfde probleem.
Tot nu toe heeft nog niets geholpen, laten huilen, erbij blijven zitten, nachtlampje aan.
Zodra we haar op bed liggen is het afgelopen weken alleen maar hysterisch krijsen.
Vannacht heeft ze voor het eerst, na een half uurtje hysterisch doen, de rest van de nacht redelijk rustig doorgeslapen.
Ik lees dus graag mee met alle meningen!
En Biebels, heel heel heel veel sterkte :-* want het valt echt niet mee, zo’n periode…
Ik zal mijn eigen antwoord even geven: het is een fase (of het WAS een fase) :mrgreen: Het is nu (AFKLOPPEN) weer over, haar karakter veranderen we niet, maar ze valt in ieder geval weer gewoon in slaap.
(dit schrijf ik om 20.05, je weet natuurlijk niet dat over krap 4 uurtjes zal zijn :shifty: )
Oei, riskant om dat op oudejaarsavond te schrijven, hahaha!
Maar fijn dat het weer goed gaat. Hier ook, ze mag tegenwoordig bij ons in bed slapen en na twee jaar onderbroken nachten (inclusief zwangerschap) doet dat me heel goed! :thumbup: Ik begin weer een beetje Cynthia te worden… :mrgreen:
owww ik :thumbup: :thumbup: dat het goed gaat vannacht…en dan nog een heleboel andere nachten :shifty: :dance: :-*
Nou, dan hoop ik dat het voor jullie ook fijne nachten gaan worden Cynthia en Guusje! :mrgreen: :-*