Ik vind het zo jammer. Mijn dochtertje van ruim 4 jaar kan haar kleine zusje van 10 maanden niet uitstaan.
Ze moet helemaal niks van haar hebben.
Alle keren dat haar zusje toenadering zoekt (en dat gebeurt heel erg veel) wordt er standaard gereageerd met; “nou! weg! ik wil niet dat ze me aanraakt mamma!!!”
Ze mag niet met het speelgoed spelen (speelgoed dat eigenlijk eerst van haar was, maar dat nu voor haar jongere zusje is sinds ze er al jarenlang niet meer naar omkeek)
Af en toe vind ik het echt heel erg zielig. Want elke keer wijst ze haar zusje af. Het gekke is dat de kleine meid het niet opgeeft en toch maar toenadering blijft zoeken.
Elke keer als haar grote zus de kamer in komt verschijnt er een glimlach van oor tot oor op haar gezichtje. Ik begrijp daar niks van, ze heeft zelden tot nooit een vriendelijk woord of gebaar van haar zusje gekregen.
Wat mij wel opvalt is dat ze wel goed op haar jonge zusje let. Als ze een te klein speelgoedje oid in haar handjes (lees; mondje) heeft, komt ze meteen in paniek naar mij toe rennen om mij te waarschuwen.
Anders stikt ze strakjes mamma, zegt ze dan.
Ik blijf haar enorm de lucht in prijzen als ze dit doet.
Ik weet ook wel waarom ze dat doet.
Ze doet het voor ons.
Ze weet dat wij het heel erg belangrijk vinden dat haar niks overkomt.
Ik heb haar eens een keertje verteld dat ze mij en haar vader verdrietig maakt als ze zo lelijk tegen haar zusje doet.
Dat wij nu twee dochtertjes hebben waar wij allebei even veel van houden. Meestal doet ze dan even leuk, maar dat doet ze dan ook overduidelijk om ons een plezier te doen.
Lang houdt ze het in ieder geval niet vol.
We hebben altijd opgelet om de weegschaal in evenwicht te houden als het om aandacht geven gaat.
Maar ondanks alle moeite zien we nauwelijks rendement.
Ik hoor van een aantal mensen dat het wel bij zal trekken tegen de tijd dat ze wat meer met haar zusje kan gaan spelen. Ze heeft nu ook niet zoveel aan haar kleine zusje.
Maar ik twijfel… ze is heel erg stellig in het uitkiezen van vriendinnetjes.
Als ze iemand niet leuk of aardig vind, dan kan die persoon nog zo haar best doen… ze zal hem of haar nooit leuk vinden.
Ik ben toch wel een beetje bang dat het zo zal blijven…
Het breekt mijn hart als ik af en toe zie hoe ze haar kleine zusje behandeld. Juist omdat die zo volhardend lief tegen haar doet. Ze wil zo graag contact met haar grote zus.
Heeft iemand dit soort ervaringen ook gehad? En is het goed gekomen?
Jeetje wat naar lijkt me dat joh, zo’n kleintje geeft er toch ook geen aanleiding voor om steeds zo’n boze reactie uit te lokken.
Ik herken wel een beetje; hier kunnen ze bij tijd en wijlen heel weinig van elkaar verdragen, alles is verkeerd en vooral niet te dichtbij, in de eigen ruimte komen zeg maar.
In zo’n periode doe ik wat extra gezamelijke dingen en juist iets minder 1 op 1.
Misschien is dat ook bij jullie te doen, bijv in een kringetje gaan zitten en zing/klapspelletjes doen met elkaar, iets waarbij je oudste ziet dat het ook gezellig kan zijn met haar zusje.
En bij het naar bed brengen, samen op bed zitten en voorgelezen worden, elkaar een kusje geven. Als je daar een gewoonte van kan maken gaat het misschien ook wat beter.
Ja, ik herken het en ja, het is goed gekomen min of meer 
Kaylee moest ook echt niets van Jayden hebben. En dat ging ver hoor, ze ging hem ook stiekem pijn doen als ze dacht dat ik t niet zag en zo.
En Jayden? Jayden vond (vindt) Kaylee geweldig. Eerst volgde hij haar met zijn ogen, maar van t moment hij een beetje kon tijgeren, kroop hij haar overal achterna. En zij ging met opzet rennen, weglopen, op zijn handjes staan, hem wegduwen of gewoon straal negeren. Vooral het straal negeren was vaste kost hier.
Maar nu… Eigenlijk sinds Jayden zelf wat meer kan, naar psz gaat, goed begint te praten. En ook een beetje dezelfde dingen leuk vindt als Kaylee (zoals kleuren, duplo, puzzelen) spelen ze toch wat vaker samen. Samen liedje zingen, tikkertje spelen, dat zie ik ze nu ook wel eens doen. Nu ze wat meer raakvlakken beginnen te krijgen eigenlijk.
Ik was ook bang dat het nooit goed zou komen, af en toe deed ze gewoon zo ontzettend gemeen tegen hem (ik heb er volgens mij toendertijd ook nog een topic over geopend :think: ). Maar nu gaat het dus wel beter.
O en weet je wat ook wel geholpen heeft… Dat Jayden voor zichzelf begon op te komen. Er is een tijd geweest dat ze hem alles afpakte, straal negeerde, gewoon pijn deed, wegduwde. En Jayden? Die deed niks. Die liet alles maar gebeuren. Maar toen hij begon te lopen en iets later ook gewoon dingen terug begon te doen, dacht ze opeens “hmmm ik kan dus niet alles meer maken”
Maar dat heeft dus jammer genoeg wel geduurd tot Jayden een jaar of 2 was 
Heb het nog even terug gezocht, dit was mijn topic:
http://kindjeopkomstforum.nl/viewtopic.php?t=68526&highlight=
En Jayden was toen een maand of 9… Kaylee zal net 3 geweest zijn.
Hoi Vicky, ik heb je bericht uit 2008 gelezen en alle tips.
De tips kende ik al.
Ik heb voordat de kleine geboren zou worden een heleboel gelezen over dit onderwerp, zodat we goed wisten hoe we het aan zouden moeten pakken.
We zijn ook heel erg bewust veel aandacht aan haar blijven geven toen haar zusje er eenmaal was.
Ook regelmatig één op één tijd met pappa of mamma. Een dagje naar het zwembad of de dierentuin. Of gewoon lekker samen knutselen.
We betrekken haar ook bij haar zusje. Als haar kleine zusje weer zo lief naar haar lacht zeggen we vaak: “kijk nou, zo lief lacht ze alleen tegen jou” En daar is geen woord van overdreven…
Naar papa, mama, opa’s, oma’s wordt vol overgaven gelachen. Maar zodra ze haar grote zus ziet gaat haar gezichtje helemaal stralen.
Ook al moet ik toegeven dat ik de laatste tijd merk dat het minder wordt en dat ik haar wel een bedenkelijk zie kijken.
Maar zodra we haar op haar vriendelijk lachende zusje wijzen, staat haar gezichtje op onweer en gaat ze ruzie met ons zoeken.
Alles is dan ineens stom. Haar zusje, wij, het spel dat ze doet, noem maar op.
We hebben in het verleden erg opgelet niet helemaal “los” te gaan in ons enthousiasme over de pasgeboren baby. Dat bewaarden we voor de dagen dat haar grote zus er niet bij was. Maar de jaloerse blikken komen zelfs al als ik de baby een kusje of een knuffel geef.
Ik wordt er zelf ook een beetje dwars van.
Ik merk dat ik af en toe echt een beetje nijdig op de oudste wordt als ze het ons weer belet om aandacht aan de baby te geven.
Pete begint pas sinds een maand met zijn broertjes te spelen, eigenlijk sinds ze kunnen lopen, maar of dat ermee te maken heeft? Daarvoor was hij veel alleen aan het spelen aan de eettafel, zoals kleuren of duplo of auto’s. Nu gaan ze allemaal op een loopauto of samen bouwen met duplo en dat soort dingen.
Nu moet ik wel zeggen dat Pete nooit heeft gezegd dat hij zijn broertjes niet leuk vindt, maar ik merk dus wel dat hij meer met ze kan nu ze ouder worden.
Mijn oudste moet niks van de middelste hebben… de jongste vind ze echter geweldig. Nu is het ook een stuk karakter, want de middelste laat zich niks vertellen, terwijl de jongste alles doet wat er gezegd wordt.
De liefde komt hier echt van een kant, want als de grootste naar school is, hebben we een heel verdrietig jongetje… heel bijzonder :mrgreen:
Gisteravond weer…
Na het eten gingen we nog even met de bal rollen in een kringetje van 3. De jongste meid ging helemaal uit haar dak van plezier. Gillen van het lachen en maar vol adoratie naar de oudste blijven kijken.
En opeens ging die bij mij zitten, ik wil niet bij haar zitten mamma.
Waarom dan niet? Vroeg ik. We zijn zo leuk aan het spelen…
Ik wil niet naar haar rollen, ik vind haar niet lief mamma.
Als de jongste haar voeten aanraakt, of haar handje op haar arm legt gaat er een schok door haar heen en gaat ze ergens anders zitten.
Ik ben er niet over uit wat die schrikreactie tweeg brengt. Angst, of afschuw…
Maar ze moet echt niks van haar hebben…
Ik vind het zo jammer.
Omdat ik mijn vinger er niet op kan leggen waarom.
en haar steeds met voorbeelden laten nadenken over wat haar keuzes betekenen?
Peter heeft ook enorm moeite gehad met Michel… die kon pas na 10 dagen uberhaupt in de wieg kijken.
Alles wat bij Mies weg kwam vond hij vies… hij ging kokhalzen en had echt een hekel aan zijn broertje.
Mies moet mij met rust laten was de meest gehoorde kreet die we hier hoorden.
Heel verdrietig.
Tot ik het echt ontzettend beu was en tegen hem begon te zeggen dat ik WEL van mies hield en gek op hem was en ik Michel toch echt niet ging verkopen omdat hij Mies niet zo leuk vond.
Ik ben hem steeds gaan uitleggen dat hij mijn hart niet hoeft te delen met mies omdat er bij elk kindje wat 9 maanden in mijn buik groeide ook in 9 maanden tijd een stukje extra aan mijn hart groeide vol liefde voor dat kindje en dat peter dus altijd zijn eigen stukje zou hebben.
We zijn hem lijstjes laten maken, hij benoemen, wij tekenen en schrijven… wat vind je dan WEL leuk aan je broer?
Heel langzaam zag je zijn houding veranderen, het weten dat wat hij ook vond, zijn broertje nimmer meer weg zou gaan en dat het echt niet betekende dat wij niet van hem hielden enz… en nu? nu is Mies 2 en peter bijna 5 en zei hij van de week tegen de moeder van een vriendje op school dat Michel zijn beste vriend was…
Dus ja… het kan veranderen, maar soms moet je daar als ouder ook enorm voor knokken en niet alle gedrag accepteren.
We zeiden bijvoorbeeld echt wel eens als hij zei " mama ik vind Michel niet lief, je moet hem in de box doen" " Wat vervelend voor je Peter, maar mama gaat hem niet in de box doen, hij is net zoveel kindje van mama als dat jij dat bent en je leert maar met hem omgaan, hij gaat nooit meer weg"
Dan stond hij wel eens te stampvoeten van drift en boosheid en daar werd hij dan gewoon voor gestraft hoor… ga maar naar je kamer en kom maar weer beneden als je rustiger bent.
Maar ik heb het nooit opgegeven en vind het ook geen zielig gedrag, meer slim gedrag en enigzins manipulerend. Ws weet zij heeeel goed dat ze jou er mee heeft en ws doe je wat elke moeder zou doen en ik in het begin ook deed… nog meer aandacht geven aan je dreinende oudste omdat je je steeds afvraagt of je dan toch ergens iets over het hoofd hebt gezien.
Ik dacht echt… jemig, zou ik dan toch meer aandacht aan mies hebben gegeven dan aan Peet?
En dat overcompenseerde ik dan weer (onbewust deels) wat hem weer aanleiding gaf om nog meer van dat " ik vind mies stom" gedrag te vertonen.
Hier is het wel echt goedgekomen en nu met Suus heeft hij mij gevraagd… " heb je weer een stukje bij je hart aan mama?"
" Gaat Suus nu ook nooit meer weg?"
Antwoord gegeven en klaar… hij vind zijn babyzus nu al prima…
Hebben nu nog wel regelmatig gesprekken met de oudsten waarbij we aangeven dat ze hun broers en zussen niet persee aardig hoeven te vinden, maar dat ze wel bij elkaar zijn en blijven totdat ze voor zichzelf kunnen zorgen en dat ze dus toch moeten leren met elkaar om te gaan.
Ik leef niet met het utopie dat broers en zussen persee van elkaar moeten houden puur omdat ze broer en zus zijn.
Het zijn gewoon mensen met karakter en karakters kunnen botsen.
Ik heb ook verteld dat de baby ook een kindje van mamma is. En dat ik als moeder erg verdrietig wordt al iemand lelijk tegen mijn kindjes is. Dat ik ook verdrietig ben als iemand haar pijn doet, maar dus ook als zij lelijk tegen haar zusje doet.
Meestal is ze dan eventjes weer heel erg lief. Maar dat duurt maar kort.
Ik zit het meest in over die schok die door haar lijf gaat als haar zusje haar aanraakt.
Pas geleden zat ze tv te kijken en die lieve, lieve, lieve kleine dreutel tijgerde in haar richting en keek met haar liefste gezichtje naar haar. Toen legde ze haar handje op haar voet en die blik die ze terug kreeg was zo erg
Ze reageerde alsof er een slang of een vreselijk monster aan haar voeten zat. Met een schok trok ze haar been weg en daarna liep ze meteen met een grote omweg naar de andere kant van de salontafel.
Ik vind het zo erg voor haar kleine zusje. Die wil zo vreselijk graag contact met haar grote zus
Het lijkt af en toe alsof ze bang voor haar is :think: maar het kan ook afschuw zijn… in ieder geval is het in beide gevallen erg naar.
Ik vrees dat ik er verder niet veel mee kan.
Ik knuffelde in het verleden met de jongste een stuk minder dan met de oudste. Het was altijd knuffelen met in mijn achterhoofd de wetenschap dat er jaloerse blikken waren van de oudste. Ik haastte mij dan daarna om haar ook positieve aandacht te geven.
Ik ben daar nu mee gestopt. Ik doe hiermee de jongste tekort (en mijzelf)
Dan maar jaloers… ik kan er verder ook niks meer aan doen.
Ik vertel haar meerdere keren per dag hoeveel ik van haar hou. Wij zijn een kroel en knuffel familie. 
Mee dan dat kan ik niet doen.
In hoevere kunnen karakters al zo vroeg botsen? Ze moest al niks meer van haar hebben toen ze ongeveer 2 maanden oud was.
in hoeverre kunnen karakters botsen…
Tja… ons Peter is een jongetje met een zeer complex ikje…
Hij zit nu al een poosje in het traject GGZ en onderzoeken naar zijn gedrag. Heel onvoorspelbaar gedrag, impulsief, druk, onderzoekend, kwebbelkont, weinig lichamelijk uit eigen beweging… het knuffelen laat hij toe omdat hij weet dat het MIJ blij maakt, voor hem hoeft het niet.
Hij is vaak met ingewikkelde materie bezig en reageert nergens echt " standaard" op en met standaard bedoel ik dan zoals te verwachten zou zijn bij een kind van die leeftijd.
Tot op heden is de uitkomst net zo complex als Peter zelf.
Hij is hoogintelligent, vertoond ook trekjes die passen bij adhd en hoogsensitiviteit en tevens heeft hij autistische trekjes die passen bij het beeld van asperger.
Niet weg te labelen dus onder 1 iets.
Maar ik weet dus wel dat hij met name moeite had met Mies (en nog wel hoor) omdat Mies hem zoveel prikkels gaf.
Als baby huilde hij wel eens en daar kan Peter niet tegen. Hij gaf mondjes melk over en daar walgde Peter van, hij had scherpe nageltjes en waaide zijn armpjes ongecontroleert in de rondte en raakte dus wel eens peter zijn armen of wang met zo’n scherp nageltje.
Dan nog stinkende poepluiers, vieze melkflessen en doekjes in huis, een mama die liep te kroelen met dat vieze schreeuwende stinkende mormel…
Hij was niet jaloers zoals jaloers omschreven word, maar hij vond dat babietje gewoon echt vies en walgde ervan en derhalve snapte hij niet wat wij met die baby moesten.
Peter heeft wel eens echt overgegeven van walging omdat Mies overgaf terwijl hij naast mij zat en dus ook een druppel op zijn mouw kreeg.
Ook heeft hij wel eens geprobeert met een kussen zijn babybroertje te smoren :silenced: Dat was echt heel erg, we schrokken ons rot.
Waarom? " ik kan dat spuug niet zien!" en dus had hij er een kussen op geduwd zodat hij het niet zou zien.
Geen onwil, maar wel veel onmacht.
Voor hem nog veeeel sneuer dan voor Mies want wij kunnen wel contact hebben met mies en hem aandacht geven.
We weten nu dat Peter zintuigelijk erg snel overprikkeld is, hij kan ook walgen van aanrakingen als hij ze niet verwacht en knuffelen met ons kan hij alleen als we het aangeven en hij " de knop" even om kan zetten.
Als ik hem zo ineens uit t niets zou knuffelen, dan vind hij dat net zo walgelijk als dat een ander hem aanraakt.
Peter krijgt dus nu sensomotorische intergratie therapie.
Hem leren dat aanrakingen helemaal niet meteen een ramp zijn.
Dat contact met anderen bij het leven hoort enz.
Ik lees bij jou dochter toch ook wel dingen waarvan ik denk… niet helemaal zoals het zou moeten zijn.
Het kan zijn dat ze echt walgt van haar zusje, maar dan wellicht omdat het bij haar reacties oproept die ze niet aangenaam vind.
Ik zou als ouder denk ik wel de behoefte hebben er eens over te praten met een kinderpsycholoog. Dingen zijn soms anders dan ze lijken te zijn.
Joh Cell, ik lees nu een heleboelk dingen die erg overeen komen met mijn dochtertje.
Ze wil niet gezoend worden en knuffelen is ook zeldzaam.
Bij mij doet ze het het allermeeste, maar pappa “mag” haar maar heel af en toe knufflen of zoenen.
En de opa’s en oma’s komen er bekaaid af, de kroeltjes die zij hebben gekregen sinds haar geboorte zijn op twee handen te tellen.
Vroeger werd er moeilijk over gedaan en probeerden ze haar om te kopen met snoepjes ed. Daar heb ik een stokje voor gestoken. Dat vind ik zo erg, om kroeltjes te kopen…
Nu ze het opgegeven hebben komt ze wel eens bij hun zitten. Juist omdat het zo zeldzaam is maakt dat deze momenten heel speciaal.
Wij kennen ons dochtertje als een heel erg lief meisje, maar mensne die haar niet zo erg goed kennen zijn minder gecharmeerd van haar.
Het is een engeltje om te zien. Ik krijg veel opmerkingen hoe mooi de is. Maar ze heeft een heel moeilijk en afstandelijk karakter.
Toch wil ik nog geen hulp gaan zoeken… ze is een slim meisje. Volgens het dagverblijf, waar ze tot haar 4e heeft gezeten, is ze bovengemiddeld intelligent. Erg ouwelijk in haar uitspraken en ook een logica die ik niet vaak bij leeftijdgenoodjes zie.
Maar hoe slim ze ook is, op sociaal gebied is het geen hoogvlieger.
Ik hoop dat wij haar op den duur duidelijk kunnen maken wat haar gedrag voor consequenties heeft.
Haar zusje heeft eens een keertje in het water gepoept toen ze samen in bad zaten. Ik baal daar wel van, want het had zoveel moeite gekost om haar zover te krijgen dat ze toestemde in een gezamelijk badsessie.
Ze had nog nooit eerder in bad gepoept. Zal je net zien dat dat dan gebeurd :roll:
Haar zusje heeft ook een paar keer in haar haar gegrepen, dat deed natuurlijk zeer…
Net weer een driftbui achter de rug. Dan krijst ze, smijt ze met deuren, slaat ze tegen spullen aan (waardoor haar handen pijn doen en ze nog driftiger wordt)
Ik heb nu met haar afgesproken dat ze tot tien telt, net zo lang tot de boze bui over is.
Gut, en vlak daarna werd ze weer boos en daar ging ze hoor. Met een betraand gezichtje en bevend stemmetje ging ze tellen… ik dacht dat ik gek werd van liefde… maar ook een beetje verdrietig gevoel. Ze doet zo haar best… maar het kost haar zoveel moeite.
cell je zoontje peter doet me heel erg aan mijn zoon arian denken qua gedrag,…sorrie is off topic, maar echt totale herkenning, arian is inmiddels 17 en heeft officieel de diagnose asperger syndroom maar is ook niet echt onder 1 noemer te stoppen…
arian was acht toen zn zusje geboren werd,…hij was totaal verliefd op haar maar…als ze heel erg huilde probeerde hij haar mond dicht te houden, daar schrok ik dan ook vreselijk van…hij wilde dan dat t huilen stopte maar deed t niet direct om de baby te schaden…en tsjahij was toch al acht toen…maar toch he dat impulsieve …en niet overzien van je daden…
happy mommy, ik heb er geen ervaring mee maar snap hoe verdrietig je hier van zult worden.
ik heb alles gelezen en zie toch iets van jaloezie, …mama moeten delen met dat andere kindje, en ergens heb ik t gevoel dat je oudste meiske in het begin echt dit gedrag heeft gehad uit jaloezie maar dat het nu misschien zo geconditioneert is geraakt dat ze zo doet dat ze niet anders meer kan…ikkan er volledig naast zitten hoor, maar ik kan me bijna niet voorstellen dat ze echt een hekel heeft aan een baby van tien maanden om diens karakter
ik weet wel dat sommige kinderen andere jongere kinderen gewoon vies vinden om de poep snot en spuugjes die ze produceren…
in elk geval veel sterkte!
Happy mommy,
Ik heb er natuurlijk meer dan 2.
Bij ons begon het gedrag van Peter een enorm stempel te drukken op het hele gezin en met de komst van nog een kindje had ik echt zoiets van…
NU ben ik het beu, er is wat met dat kind en ik weet t niet meer.
We hebben alles al geprobeert en begeleiden hem al met zijden handschoentjes omdat hij overal zo exessief op reageert.
Het ging ons er ook om dat wij als ouders handvatten zouden krijgen, wellicht dat wij onze verwachtingen bij moesten stellen en dat onze manier van doen, hoewel wij overtuigd waren van ons best en de andere kinderen er meer dan goed op reageerden, voor Peter wellicht totaal niet kon werken en wat dan?
Via de huisarts en het voortraject van integrale vroeghulp waar we al vanaf 2006 bij liepen zijn we toen doorgestuurd naar de afdeling Kidz van het jeugd GGZ.
En ik ben enorm blij dat we die stap hebben genomen.
Peter kwam op school niet uit de verf, had een hekel aan school en toch… als hij er was gedroeg hij zich voorbeeldig. Eenmaal thuis moest alles en iedereen het minstens 2 uur ontgelden.
Hij zat dan echt met een dikke grijns speelgoed van Mies af te pakken en hoe harder Mies brulde, hoe mooier hij het vond. Ik vond dat echt bizar gedrag en werd er enorm boos van.
Maar voor hem was een brullende mies beter te behappen dan zijn eigen emotie… hij deed dat dus uit pure frustratie. Niet in staat aan te geven wat zo’n dag school met hem deed.
We zijn nu een hele tijd verder, hij blijkt dus hoogintelligent, maar maakt zich zoooo druk om wat anderen van hem vinden, wil zo graag niet raar gevonden worden en niet worden uitgelachen dat hij op school de ideale leerling is. Hij luisterd, hij doet precies wat gevraagd word en misdraagt zich niet.
Op school zagen ze dus he-le-maal geen probleem.
Nu blijkt dat hij dus onderpresteert, drukker met proberen sociaal aan de verwachting te voldoen dan laten zien wat hij kan en dat kost hem weer zoveel energie dat hij thuis helemaal los gaat in afreageren.
We hebben ook home-video training gekregen en ook dat helpt… het laat ook zien wat wij als ouders WEL goed doen…
En als je weet wat je goed doet, kun je daar meer van doen.
Wat minder goed ging is dan ook duidelijk want dat zie je zelf vaak niet meer. En ook daar kun je dan mee aan de slag.
Ik heb inmiddels al een behoorlijke stap gemaakt als moeder… Makkelijker geworden en minder redeneren vanuit onwil, maar beseffen dat veel onmacht is.
Hij krijgt nu dus ook geen straf meer, straf maakt hem angstig en onzeker.
Hij denkt dan meteen dat we niet meer van hem houden.
Hier dus alleen maar time-out.
Je gaat naar je kamer, niet omdat je straf hebt, maar omdat je dan even tot jezelf kan komen en mama ook.
Dit werkt super bij hem. Maar dan moet je wel af van het idee dat hij " straf verdiend" en er niet mee weg mag komen.
Zo ervaart hij dat zelf namelijk niet.
Het gaat momenteel super met Peter en ik ben erg blij dat ik niet door ben blijven modderen. Het is geen falen he als je hulp inroept. Het siert je juist als je openstaat voor hulp om de situatie te verbeteren.
Ik ben wel moeder, maar geen psycholoog, geen pedagoog enz.
Ik leer terwijl ik maar wat doe, terwijl specialisten vakkennis hebben en doorzoeken en kijken naar andere aspecten.
Het kan jou ook opluchten he om je zorgen te bespreken met iemand die er objectief naar kijkt.
En als je dochter wel met wat issues te maken heeft, hiervoor hulp kan krijgen en daardoor als kind en straks op school goed gaat functioneren… dan is dat toch alleen maar heel goed?
Wij zijn van een oktoberjongen met het advies " hou er maar rekening mee dat Peter gaat doubleren in 2" naar een zoon gegaan die het stukken beter doet en waarvan het GGZ zegt, school moet er alles aan doen om hem door te laten stromen naar groep 3, anders word zijn intellect helemaal niet meer uitgedaagd en raakt hij helemaal gefrustreerd.
Ik ben er echt achtergekomen dat ik niet zomaar kan roepen dat IK mijn kind het beste ken…
Peter laat het achterste van zijn tong zelden zien, dus echt kennen doe ik hem ook niet. :shifty: