We hebben een heel erg lief dochtertje van 4,5 jaar die heel veel aandacht op eist / nodig heeft.
Heel veel bevestiging ook. Vind je mijn tekening mooi worden mama (als er net drie strepen op staan :roll: ) kijk eens ik sta op mijn kop. Luister ik spreek engels! enz enz enz… de hele dag gaat dat zo door.
Meestal kan ik dan met haar afspreken dat mama even wil lezen en dat ik kom kijken naar de vorderingen als de grote wijzer van de klok “daar” staat.
Maar tijdens het eten weet ik eventjes geen raad mee. Vandaag is ze bij opa en oma logeren. We hebben ZO HEERLIJK gegeten. Haar kleine zusje kreeg eindelijk een keertje aandacht en er vielen af en toe van die ontspannende stiltes.
Normaal krijg ik nauwelijks zelf een hap naar binnen omdat ik de jongste eten geef, de oudste haar eten naar binnen probeer te coachen en haar met haar billen op de stoel probeer te houden en de hele tijd antwoord aan het geven ben op de vreemdste vragen.
Vandaag is het opeens heel duidelijk geworden dat dit echt moet veranderen.
Het is er langzaam ingeslopen dat het eten een stressvole gebeurtenis is.
Maar allemaal verplicht stil zijn tijdens het eten vind ik ook zo ongezellig. Ik wil juist graag horen hoe iedereen zijn dag verlopen is.
Maar wel dat iedereen aan de beurt komt en niet dat je constant onderbroken wordt en gehaast gaat eten en praten vanwege een kleine dwingeland die de aandacht opeist.
Hoe regelen jullie dit?
Hebben jullie tips?
Voor het eten zou ik echt gewoon gaan afspreken dat ze stil moet zijn. Als dat goed gaat, kun je kleine gesprekjes gaan opbouwen, haar leren dat zij op haar beurt ook mag kletsen, maar ik zou echt even beginnen met stilte.
En als je het gaat proberen, met haar eindigen, want ws gaat het mondje niet meer dicht als het eenmaal open mag 
Zo leert ze ook dat ze kan luisteren naar de verhalen van een ander.
Als ik het zo lees lijkt me dat voor je meisje zelf ook heerlijk, even rust in het koppetje. Een mooi kaarsje aansteken en wij zeggen dan een spreuk, maar je kan natuurlijk ook gewoon eet smakelijk zeggen (wij geven elkaar dan een hand, maken zo een kring aan tafel). Dit geeft echt een heel duidelijk startmoment van de maaltijd en zoveel rust.
Je sluit de maaltijd dan ook weer duidelijk af.
@Lune wrote:
Voor het eten zou ik echt gewoon gaan afspreken dat ze stil moet zijn. Als dat goed gaat, kun je kleine gesprekjes gaan opbouwen, haar leren dat zij op haar beurt ook mag kletsen, maar ik zou echt even beginnen met stilte.
En als je het gaat proberen, met haar eindigen, want ws gaat het mondje niet meer dicht als het eenmaal open mag
Als ik het zo lees lijkt me dat voor je meisje zelf ook heerlijk, even rust in het koppetje. Een mooi kaarsje aansteken en wij zeggen dan een spreuk, maar je kan natuurlijk ook gewoon eet smakelijk zeggen (wij geven elkaar dan een hand, maken zo een kring aan tafel). Dit geeft echt een heel duidelijk startmoment van de maaltijd en zoveel rust.
Je sluit de maaltijd dan ook weer duidelijk af.
Toevallig dat je het over een duidelijk startmoment hebt Lune… mijn dochtertje zei afgelopen week toevallig tegen ons dat we vergeten waren “eet smakelijk” te zeggen…
Dat doen we nooit :oops:
Afgesproken, zeiden mijn man en ik, dat doen we voortaan. Wij prezen haar omdat ze helemaal gelijk had. Waarna we na het eten weer terecht werden gewezen omdat we niet hadden gezegd; "“ik hoop dat jullie gesmaakt hebben” …“en…dat is niet zo netjes van jullie hè…” :mrgreen: :mrgreen:
We hebben haar maar niet verbeterd… ze keek zo trots dat ze ons weer op de vingers kon tikken
Zo worden wij dus opgevoed door onze kinderen
…en vragen wij nu voortaan elkaar na het eten of we hebben gesmaakt Maar ik vraag mij af hoe dat gaat vallen bij onze druif, als zij haar mondje dicht moet houden en wij praten…
Maar ik denk dat je gelijk hebt dat we het vanaf niks op moeten gaan bouwen.
Afbouwen lukt denk ik niet… :think:
Dat is ook veel minder duidelijk denk ik, afbouwen.
Ik zou dan om het haar makkelijk te maken zelf ook beginnen met flinke stiltes, niet teveel geklets.
Grappig dat ze dat zo zei, maar ook kenmerkend! het is wel echt iets waar kinderen behoefte aan hebben. Ik merk ook bij ons dat de maaltijd dan rustiger verloopt (ik sla het nu in de vakantie met name 's middags vaak over en dan is het echt rommelig en chaotischer)
Het lijkt alsof je het over mijn dochter hebt :shock:
Die is vandaag ook weg, en komt als het goed is straks terug, maar wat een rust aan tafel…
Dat kwettertje gaat continue open, is het niet om iets te vertellen, dan is het wel
om iets te vragen (ehm mama…waarom zijn wolken eigenlijk wit :roll: :mrgreen: ) Soms
denk ik wel eens dat ze gewoon iets wil zeggen of vragen juist om aandacht te krijgen…en omdat ze dat zo vaak doet ben ik juist zo blij met de stiltes als ze even geconcentreerd bezig is :silenced:
Helemaal stil aan tafel lukt bij ons niet. Wij hebben wel een duidelijk start moment, en een duidelijk einde, dus daar ligt het niet aan.
Ach…eigenlijk geniet ik wel van dat getetter, maar als ze dan een tijdje weg is merk je pas wat een onrust het geeft…
Dubbel gevoel dus…
hhihihihi ik kan er wel om lachen
maar kan me voorstellen dat het soms dood vermoeiend is
misschien een idee om een wekkertje te zetten en als die af gaat dat het haar beurt weer is om te praten?
zodat iedereen een kans heeft om te praten
en dan opbouwen ofzo… ik weet het niet hoor
maar ik denk dat ik dat zelf zo zou doen
tygo kletst eigenlijk weinig onder het eten
maar het is ook wel de leeftijd van… waarom? en …hoe kan dat?
of misschien uit school een kwebbel momentje inlassen (30 min. ofzo? is dat lang of kort? ) zodat ze ff al haar vragen kan stellen en gebeurtenissen kan bespreken met een bekertje drinken en wat lekkers
en dan zou ik ook weer de wekker zetten zodat het duidelijk is dat de tijd voorbij is en dat ze dan iets voor haarzelf gaat doen
Herken het ritueeltje alleen van het kletsen voor het slapengaan…de een kwekt door de ander heen en wacht niet op zijn beurt…
Heb (tot mijn eigen verbazing) op een gegeven moment gegrepen naar iets wat op school bekend is bij zo…
de STOPLICHT!
Heel duidelijk tegen de een zeggen dat hij op zijn beurt moet wachten en niet mag praten zolang het stoplicht rood is! Andersom zodra je met de ander bezig bent duidelijk terugkaatsen naar nr. 1 dat het stoplicht voor hem nu rood is…(hoefde er niet eens een echt stoplicht bij te gebruiken).
Hoe dan ook…het werkte…na enkele dagen namen ze beide hun eigen beurt en was even een korte herinnering genoeg…
Het zijn soms fases…maar irritant is het wel. Zeker omdat de oudste ons enorm overdraagt (idd met veeeeeeeel vragen,kwesties,enz.).
Hij praat veel en vaak en vraagt heeeeeel veel…
Hij krijgt ook antwoord,maar daar zijn duidelijke momenten voor…iig niet zodra de ander aan het woord is. Eten is nooit een issue…behalve dan dat de jongste nogal dwingend reageert als de oudste door hem heen kwekt…onderling lossen ze het vaak op en ander is een seintje van ons genoeg…
Je zou bijna gaan denken aan het vinger opsteken,maar dat is ook nogal een extreem ding…zijn immers geen schooljuffen toch?
Als ze verder aan bovenstaand netjes meewerken willen wij ook wel eens wat dingen door de vingers zien…probeer het gewiebel dan een beetje te negeren…choose your battles denk ik dan maar…
(Bij de oudste zijn het ook issues waar hij niets aan kan doen…als hij verder zijn best doet en wij erkennen dat hij weer veel vragen heeft en er later antwoord op krijgt bijv. na het eten even het internet op duiken om het op te zoeken,dan werkt dat prima bij hem…).
o dat is ook wel een goeie :think:
Ik heb niet zozeer tips voor je kleine kwek. Hoewel ik dit wel herken, Bo is hier ook de opperkwek, maar eigenlijk ervaar ik dat 9 van de 10 keer niet als lastig. Maar meer in de richting van de ‘‘logistiek’’ zeg maar.
Misschien kun je iets aanpassen in de tafelschikking? Wie zit waar en zijn dat wel de handigste plekken om iedereen aandacht te geven?
Bij ons zit de jongste dus heel bewust tussen pappa en mamma in (op de kop van de tafel) zodat we haar niet uit het oog verliezen. Bo is ook zo’n kwek en Nikkie is veel stiller. Toen we Nikkie naast mijn man hadden gezet (Bo zit naast mij), merkte ik dat we haar minder aandacht gaven, omdat ze (letterlijk) meer in een hoekje zat. Ze is meteen weer terug verhuisd.
Ik lees ook dat je zelf nauwelijks aan eten toekomt omdat je o.a. je jongste eten geeft. Kun je haar niet zelf laten eten, de kleintjes komen vaak al een heel eind (en vinden het vaak nog leuk ook!) Dat scheelt voor jou al een taak.
Hier was het ook zo’n toer om Bo op d’r stoel te houden. Toen hebben we ingevoerd dat ze mag helpen met het pakken van het toetje, ALS ze de rest van de maaltijd blijft zitten. Nu heeft ze dus toch even haar loopmomentje. Ik weet niet of dit wat is voor je dochter, maar Bo vindt het geweldig om te helpen en dus gaat dit best goed.
Succes ermee