Bij de eerste niet, bij de tweede zei ik al een paar dagen voordat ik kon testen dat dat niet eens nodig was, ik wist het gewoon, ik voelde het aan mijn borsten en banden!
alle 3 de keren geen idee
Bij beide wist ik het in de wachtweek al ja :inlove:
Bij 4 van de 6 zwangerschappen voelde ik het al een paar dagen na mijn eisprong dat het raak was :thumbup: Onze 1e zoon is door de pil heen gesneakt en achteraf heb ik het bij hem ook wel eerder gevoeld, maar toen de signalen niet als dusdanig geïnterpreteerd (manlief wel maar die hield ik voor gek dat dat niet kon omdat ik de pil slikte :doh: ). Een zwangerschap is alleen een positieve test en wat verschijnselen geweest, dat was tijdens de BV periode van Jonathan en toen zat ik aan de minipil, dus geen idee hoe het toen was. Bij de 2 laatste keren wist ik het dus ook al een dag of 3 na de bevruchting, maar bij de eerste had ik ook gelijk een “niet goed gevoel”… Eerst een goede echo gehad, maar met 12 weken bleek het kindje het toch niet meer te doen 
Ik heb dat al die tijd dus ook goed aangevoeld. De laatste keer (23 juli ma met 8,2 wkn) voelde het eerst heel goed, maar met iets meer dan 6 weken verdwenen ineens alle verschijnselen en kreeg ik weer dat unheimische gevoel over me. Ik heb toen ook gebeld om mijn echo te vervroegen en daaruit bleek al dat het niet goed was
Dus ja ik kan wel zeggen dat ik redelijk goed alles aanvoel…
bij de eerste (jeetje, dat klinkt best cool 8) ) voelde ik het behoorlijk snel na de bevruchting. Alles voelde zo anders, dat móést wel een zwangerschap zijn.
Nu was ik er veel meer mee bezig, maar voelde ik er juist niks van. Zelfs na de test heeft het nog aardig lang geduurd voordat ik het gevoel had zwanger te zijn.
Hier wisselend…
Bij het kindje voor Aniek " wist" ik met 3 weken al wel dat ik zwanger moest zijn… maar ik was heeeeel bezorgd, top op het idiote af.
Was bang om te snel op mijn brommer te rijden vanwege het trillen en wilde niet naar een bruiloft omdat de band zo hard zou spelen en dat was vast niet goed…
Mijn schoonmoeder zei toen al… meid, wat ben je bezorgd, voelt het niet goed soms?
Uiteindelijk hadden we met 9 weken een goede echo, met 16 weken voelde het ineens niet tof, ik had naar gedroomd en wilde perse dat ze een echo zou maken. Toen bleek het kindje met 9 weken en 3 dagen, dus 3 dagen! na de eerste echo al gestopt te zijn met leven…
Achteraf heb ik dat dus " geweten" want die idiote bezorgheid heb ik alleen steeds gehad bij miskramen.
Bij Aniek zei ik meteen… dit kindje komt er wel en het is een meisje.
Bij Peter ontdekte ik pas met 9 weken dat ik zwanger was… we waren zo druk met van alles dat ik er gewoon niet mee bezig was.
Wel wist ik meteen dat het goed was en toen manlief zei dat hij wel graag nog een dochter wilde zei ik " heb jij pech, dit is een jongen."
Bij Mies was ik er heel dik mee bezig, uiteindelijk een posi test, maar was raar gegaan en dus direct een echo en toen stuurden ze me door naar het zkh voor curretage.
Maar ik wilde niet en heb heel dwars gezegd dat ik wilde wachten tot januari. Ik moest het zelf maar weten, maar er was echt niks.
In januari bleek ik echter 8 weken zwanger met kloppend hartje.
Vk heeft haar excuses gemaakt en ik was zooo blij met een sterke intuitie.
Heb toen eerst 17 weken gedacht dat een meisje was, maar ineens zei ik… ik weet t niet zo, ik denk ineens een jongen eigelijk… en t was ook een jochie.
Nu met Suus wist ik niks… ik ben enorm overvallen door de zwangerschap en was echt overallll onzeker over.
Wel zei ik met 7 weken… nou… hebben wij pech (zo ervaarde ik dat TOEN) dit kindje blijft wel degelijk plakken.
En ik zei wel met 16 weken dat ik echt dacht aan een meid, heb toen ook meidenrompertjes gekocht.
Ik denk wel dat veel vrouwen allerlei signalen hebben, maar dat niet iedereen ze altijd op pikt… ik in elk geval niet… het wisselde heel erg.
Ja ik wist het,
Tot 3x toe kreeg tijdens het vrijen al een ingeving “deze keer is het raak” bij alledrie de keren bleek dit ook echt het geval.
Daarbij wist ook bij alledrie aan voor gevoel welk geslacht en ook hier 3x gelijk gekregen :inlove:
@Cell wrote:
Heb toen eerst 17 weken gedacht dat een meisje was, maar ineens zei ik… ik weet t niet zo, ik denk ineens een jongen eigelijk… en t was ook een jochie.
Dat had ik bij de jongste ook! Eerste weken echt gedacht dat het een meis zou zijn en idd rond de 17 weken... nee volgens mij is het een knul. En dat bleek dus idd zo te zijn :lol:
Het was de derde termijn dat ik hormomen (puregon) gebruikte. Ik ging op controle voor een follikelmeting, en deze was na een week al groot genoeg gegroeid (de eerste 2 keren duurde het resp. 2 en 3 weken). Kreeg ook een echo - foto’s van het follikel mee.
Ik weet niet, maar vanaf dat moment had ik het gewoon het gevoel dat het deze maand raak zou zijn. Ik had een heel relaxed en goed gevoel, terwijl het eitje nog niet eens gesprongen en bevrucht was…
Ook na de eisprong voelde ik me heel postief en 2 weken later had ik een positieve test in mijn handden. Had ook een heel sterk gevoel dat het een meisje was, of was dat gewoon “wishfull thinking”. Ik weet het niet, maar het is in ieder geval wel een meisje!!
Morgen ben ik uitgerekend!!!
Ikke beide keren niet hoor.
Bij ons ventje deed ik 2 dagen na m’n NOD een test “zodat ik wist waar ik aan toe was” (er van uitgaande dat hij negatief was :wall: ) en “anders zat ik er maar op te wachten”.
Bleek ie positief te zijn, ik was echt helemaal hyper :inlove:
Heb de 1e 2 weken nog gezegd dat ik me prima voelde, helemaal niet zwanger… nouja, toen week 6 begon ben ik misselijk geworden en boven het toilet gaan hangen… en vanaf week 16 kwam ik er pas weer vanaf :sick: :sick:
Bij dit spruitje was ik al veel sneller zwanger dan ik gedacht had (ik dacht van; de vorige keer duurde het een half jaar, dus nu ga ik daar ook gemakshalve van uit).
Ben 1x uit mezelf ongi geworden en de maand erop had ik niet eens echt goed bijgehouden wanneer mijn NOD was. Dus was al 5 dagen overtijd toen ik ineens besefte dat ik al 5 dagen overtijd was 
En wederom een positieve test!
Ook hier niks gevoeld, pas vanaf de 6e week weer :sick: (gelukkig niet zo erg als de 1e x… en gelukkig nu weer beter!)
Ook heb ik nooit een sterk gevoel gehad bij ons ventje over het geslacht.
Heb ik bij deze ook (nog) niet. Ik weet alleen de meisjesnaam al…
Groetjes, Marieke
@marieke_dm wrote:
Ook heb ik nooit een sterk gevoel gehad bij ons ventje over het geslacht.
Heb ik bij deze ook (nog) niet. Ik weet alleen de meisjesnaam al…
dan is het vast een jongetje :lol:
(bij de eerste 3 hadden wij altijd wel een meisjesnaam, maar die jongensnaam he… iedereen zei: oh dan is het vast een meisje! Nou niet dus :mrgreen: Dus ik roep nu altijd het tegenovergestelde ‘weet je de meisjesnaam al… oh dan is het vast een jongen!’)
Haha… tsja, het zou zo maar kunnen… nog even geduld 
Weet je ook al echt een meisjesnaam? Wij hebben dezelfde als de 1e keer :D. Zo mooi :thumbup:
Ik had juist bij allebei de zwangerschappen de cyclus ervoor het gevoel zwanger te zijn! Toen dat dus niet zo was, dacht ik de volgende cyclus “het zal wel weer niet” en toen was het beide keren raak.
bij dana heb ik de innesteling gevoeld, ook al zeggen sommigen dat het niet kan, ik voelde een flinke steek en dacht “zou dat het zijn?”
En bij elin moest ik van de gyn mijn lichaam de kans geven (had pco), ik had totaal geen vertrouwen.
Ik weet nog dat ik op een gegeven moment op de bank plofte en dacht “als ik niet beter zou weten zou ik denken dat ik mijn bloed aan het delen ben met iemand, maar ja ik weet wel beter, dat kan helemaal niet” (zo energieloos voelde ik me).
Een paar weken later bleek ik dus idd zwanger!
Ik had direct na uhhhhmmm… oke… de conceptie het gevoel “het zou zomaar deze keer raak kunnen zijn”…
Mijn man dacht hetzelfde.
en ja… was ook zo dus.
Ben maar 1 x zwanger geweest dus verder geen vergelijking.
Ik wist niet dat ik zwanger was, maar omdat ik toen heel regelmatig was, wist ik het met 2 dagen overtijd eigenlijk wel zeker.
Wat het geslacht was, wist ik ook zeker, een meisje zou het worden. De meisjesnaam hadden we ook al op de dag dat de zwangerschapstest positief aangaf. Met de echo wilden we het niet weten, en toen ‘het’ geboren was, was het absoluut een knul En kreeg hij dus de naam waar we enorm veel discussie over hadden, en die uiteindelijk het compromis was geworden (en die we nu helemaal bij hem vinden passen )
Dus ik ga op dat gebied nooit meer van mijn gevoel uit
Ook hier voelde ik het… al durfde ik eigenlijk niet hardop te zeggen dat ik het voelde. Maar bij beide zwangerschappen heb ik bijvoorbeeld ook voor NOD getest, terwijl ik dat anders nooit deed… maar nu waren de gevoelens zó sterk, dat ik het gewoon niet kon laten om te testen… en jawel, 2 streepjes! :mrgreen: (En dat terwijl ik zeker bij de 1e zwangerschap van tevoren eigenlijk geen hoop had, ik zou de cyclus daarna namelijk met medicatie beginnen.)
Overigens de eerste keer niet gevoeld dat het fout zat…
En niet gevoeld dat het een tweeling was.
De tweede keer wel gevoeld dat het een eenling was trouwens… het voelde allemaal zo anders dan de eerste keer…
Nooit wat gemerkt…
Bij Lars wist ik het gelijk. Mijn lijf veranderde heel snel en ik voelde me anders.
Nu heb ik er helemaal niks van gemerkt. Het is dat de test positief aangaf, anders had ik het niet geloofd.
@marieke_dm wrote:
Haha… tsja, het zou zo maar kunnen… nog even geduld
Weet je ook al echt een meisjesnaam? Wij hebben dezelfde als de 1e keer :D. Zo mooi :thumbup:
deze keer weten we dus geen meisjesnaam… heb een lijst van 12 namen inmiddels. DE meisjesnaam is voor mij niet meer DE meisjesnaam… naam heeft het 7 jaar volgehouden en is nu van nr 1 gevallen :o . Jongensnaam zijn wij dan wel al helemaal uit :thumbup: