Sinds een paar weken is Matthijs bang voor spoken!!!
Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet…
Moet ik hem vertellen dat spoken niet bestaan??
Moet ik de spoken samen met hem wegjagen??
Ziet hij echt iets en is hij terecht angstig???
Vind het erg lastig en heb geen idee wat juist is.
Afgelopen week vraagt hij bij het slapengaan…mama, pook wegjagen??
dan kijkt hij strak langs me heen, staart en vraagt…“wat is dat mama??”"
Nou dan gaan de rillingen over mijn rug…
Mijn zoon heeft die fase ook heel erg gehad, ik had speciale “anti-spokenspray”
men mene een oude spuitfles en haalt het etiket eraf, dan een nieuw anti-spoken etiket erop plakken, water met een drupje geurende olie erin voor het ik ruik het ook effect en klaar is je spray!
Dit heeft hem in elk geval goed geholpen om weer te kunnen slapen!
wat een creatief idee! :thumbup:
Die ga ik onthouden! Ik zou het zeker proberen, spokenspray! :mrgreen:
Gaan we hier even een busje SPOKENspray regelen…
Hoop maar dat het helpt, vind het zo zielig…(dat angstige koppie en mama die er ook bang van wordt :oops: )
als jij vindt of denkt dat spoken bestaan dan kun je zo’n spray wel maken.
Persoonlijk zou ik heel erg duidelijk maken dat ze niet bestaan en dat je er dus ook niet bang voor hoeft te zijn. Anna Sofie had ook zo’n fase, en we zijn er heel kort in geweest; ze bestaan niet en je hoeft dus ook niet bang te zijn. Toevallig was dat Bassie en Adriaan liedje van Spoken bestaan niet in die tijd op tv en dat hielp wel mee 
Ik ben net van mening dat je een kind niet moet ontkennen in haar of zijn angsten. Zeker als je normaal ook creatief met je kind omgaat, kun je het beste de spoken “verjagen”. Het kind voelt zich serieus genomen en de spoken zijn weg! Als je verder nooit spelletjes of fantasietjes met kinderen doet dan heeft dat natuurlijk geen zin, dan komt het maar raar over, dat spoken weg jagen, haha.
Maar ik hou er ook rekening mee dat het kind wel degelijk dingen ziet. Kinderen staan veel meer open voor spirituele dingen en het is bekend dat kinderen vaker geesten zien. Daar moet je ze dan zéker niet in ontkennen. Zo gebeurde vanmorgen nog iets frappants. Toen Arwen wakker was, is ze bij mij in bed komen liggen (hubbie was net weg naar het werk). Op een gegeven moment zegt ze: “klopklop”. Ik: “wie is daar?”. Zegt ze…: “opa Nol!” (mijn overleden vader dus). Ik: “huh?.. waar is opa Nol dan?.. daar?” en ik wijs naar de richting waar ze kijkt. Zegt ze: “nee, daar, en wijst iets meer naar rechts.” Ik weer: “is opa Nol daar?” en wijs naar waar zij wees. Zij: “nee, daar” en wijst nu naar de nadere kant van de kamer. Even later zegt ze: “opa Nol weg”. :? :? :? :? Ik vond dit wel heel apart… Overigens merkte ik zelf ook als mijn vader bij me was, door bv. zijn geur te ruiken of ineens rillingen te krijgen, maar dat heb ik al heel lang niet meer gehad, en nu dus ook niet… Maar tja… apart dit… kan het niet anders noemen…
ben het heel erg met Trying eens,
of je nu zelf gelooft in spoken of niet,
ik ben ook erg van het erkennen van angsten.
(iedereen is wel ergens bang voor,
dat mag ook).
Daarom vind ik het ook zo moeilijk te bepalen of wegjagen de juiste methode was!!
Ik weet niet of ik erin geloof, ben er bang van en wil er eigenlijk niet in geloven…(spreek mezelf lekker tegen heb ik wel door)
Maar denk ook dat kleine kinderen dingen kunnen zien die wij niet kunnen, omdat wij ons er voor afsluiten…
Dus volgens mij ben ik angstiger dan mijn zoontje hier in het verhaal!!
Ik wil niet dat hij denkt dat mama hem niet serieus neemt of denkt dat hij jokt…
lastig dit zeg!! :think:
@minniemouse wrote:
Ik wil niet dat hij denkt dat mama hem niet serieus neemt of denkt dat hij jokt…
lastig dit zeg!! :think:
volgens mij is het niet zo lastig
want je geeft hierboven zelf het antwoord eigenlijk al :mrgreen:
mocht het doorslaan naar gedrag (bijvoorbeeld dat het wegjaagspelletje zó leuk wordt, dat het dwangmatig wordt dat ie dat soort dingen zegt) dan kun je het misschien makkelijk weer ombuigen door er een maximum aan te verbinden: 1 x per dag spoken wegjagen is wel genoeg.
en als het teveel doorslaat naar ongewoon (misschien moet ik het buitengewoon noemen) zien van dingen en spoken,
dan zou je er eens met iemand over kunnen praten.
ik denk overigens zelf dat kinderen erg open staan, ze allemaal een soort zesde zintuig hebben, waar wij onszelf voor hebben afgesloten.
zelfde als dieren, die zien en horen ook veel meer.
hoeft niet iets engs te zijn, ik vind het meer mooi, dat ze dat zo hebben.
hoe komt ie trouwens aan het woord spook?
Tyg heeft het wel heel vaak over opa (weet niet of ik dat verhaal van die kast ooit eens heb verteld)… opa is er dus helemaal niet meer, hij heeft hem nooit gekend, maar heeft het wel heel vaak over hem, alsof hij hem ziet.
Wat ik wilde zeggen: hij benoemt het niet als spook
Oh maar ik heb die angst wel erkend. Wij zijn enorm van het meegaan met fantasie, maar dan wel in de dingen die werkelijk zijn. Ik geloof niet in spoken en dan ga ik dat niet bevestigen. Dat ze bang was, daar ging ik absoluut in mee.
Mijn manier van serieus nemen is dan om het zo op te lossen.
Toen Anne dit kreeg, heb ik nooit gereageerd dat het niet bestaat…ook heb ik niet gereageerd alsof het iets engs is. Ik begon meteen met vragen aan haar dat het wel een lief spook moet zijn als ie speciaal naar haar toe komt en dat als ze niet wilt dat ie er is ze maar Daaag moet zeggen en moet zwaaien. Nu ‘speelt’ het spook weleens met ons mee. Ze is er dus niet bang van. Af en toe als ik boven aan het strijken ben (het spook ‘bestaat’ alleen boven) dan komt Anne aan en zegt ze: Mama en spook is er weer, het heeft geld voor je en een beus (beurs). Dan neem ik dat aan en zeg dank je wel en dan gaan we weer verder waar we gebleven waren. Toen ze er net over had en s nachts weleens wakker werd heb ik haar een paar keer extra erop geattendeerd dat ze dan maar moet zeggen dat ie weggaat of dat ie anders lekker bij haar wilt liggen en het was snel ‘over’. Ook heeft ze het weleens over een krokodil (van het liedje op een klein smal bruggetje…lalala)…dan maak ik er een spelletje van: jaaaa ik kom in je billetje bijten…en ze is het alweer vergeten.
Zo kan het dus ook. Ik zou nooit ontkennen dat wat ze ziet er niet is. Ik heb trouwens ook eens gelezen dat dat niet goed zou zijn. Dus gaan we lekker met haar mee naar fantasieland 
Kirsten zit er momenteel ook middenin. Niet in spoken, maar in pinguins en draken. Lopen we in de stad en Kirsten maar rennen (mama de pinguins komen pikken). Ik zeg dan: mama jaagt ze weg/ heeft ze al weggejaagd of iets dergelijks. En dan is het meestal wel weer goed.
Ik vind het ook moeilijk omm er goed mee om te gaan, maar meestal is ze wel tevreden als ik zeg dat ik ze wegjaag.
Negeren doe ik ook niet.
Jesse is bang voor bromfietsen.
Elke avond moeten we even controleren of alle bromfietsen wel weg zijn in de gang (want daar komt het geluid vandaan als hij ze hort van buiten).
Zie niet in waarom je dat bij spoken anders zou moeten aanpakken.
Spoken en monsters kunen ook erg reeel zijn voor een kind, aangezien ze vaak in boekjes en tekenfilms voorkomen.
@mamavankirsten wrote:
Kirsten zit er momenteel ook middenin. Niet in spoken, maar in pinguins en draken. Lopen we in de stad en Kirsten maar rennen (mama de pinguins komen pikken). Ik zeg dan: mama jaagt ze weg/ heeft ze al weggejaagd of iets dergelijks. En dan is het meestal wel weer goed.
Ik vind het ook moeilijk omm er goed mee om te gaan, maar meestal is ze wel tevreden als ik zeg dat ik ze wegjaag.
Negeren doe ik ook niet.
pinguins… hoe komt ze er op joh…
Tygo hier werd toevallig gister huilend wakker…
wat er was?
“groen!”
zo heeft ie ook weleens “rood” gedroomd
ik snap er echt niks van, maar hij is echt helemaal overstuur dan.
ach goss, tygo!!!
Zo wordt Matthijs dus ook heel vaak wakker, maar wil verder geen antwoord geven waarover hij dan gedroomd heeft.
Het spokenverhaal is voordat hij gaat slapen…
Sinds ik hier het tpoic heb gestart is het woord SPOOK hier niet meer gevallen…zou het nu ineens over zijn???
Gekke kiddies ook he??? (ik heb er nog steeds de kriebels van :shifty: )
En uiteraard had ik vorig bericht nooit moeten schrijven, want het was diezelfde nacht weer bal…
Mijn vriend is uiteindelijk bij hem in de kamer gaan zitten en heeft gevraagd waar dat spook dan was…
Eerst leek het erop dat de schaduw een probleem was…(dus lampje verplaatst)
even later weer…dus vriend weer in de kamer, lamp uit zoals normaal en de vraag gesteld…
Dus matthijs wijst in de hoek een ""spook’’ aan die zich volgens hem verplaatste naar het speelhoekje!!!
Manlief kreeg er de rillingen van en heeft het spook dus maar weggejaagd :shifty:
Vannacht weer drama, maar dit keer geen spookverhaal gehoord…
Nu probeerde hij met allerlei smoezen bij ons in bed te kruipen, van auw in de buik tot een slokje water tot een liedje dat nog gezongen moest worden…
Ik slaap er zo slecht van, voel me er ziek van echt!! Wil niet dat mijn kind bang, maar weet nog steeds niet wat ik er mee moet…
VAn de week (en vanmorgen) was er in Sesamstraat iets over spoken. 2 gekleurde spoken zweven door beeld met een bijbehorend liedje…
Zou hij dat soms zover door laten gaan in de fantasie!!??
Onsamenhangend verhaal geworden, i know…maar ik zit er even doorheen vanwege slaapgebrek en weetikniet… :oops:
minnie, ik denk dat je voor matthijs het verhaal moet erkennen, dus meegaan in de fantasie. spokenspray en verhaal van tis een lief spook doet je niets etc.
wat jezelf betreft zou je moeten uitmaken wat je zelf met de spoken/geesten wilt.
een buuv van mij ziet dus wel meer dan de ‘normale’ mens (om het zo maar te zeggen) en die zegt ook, ik maak onderscheidt tussen spoken en geesten. spoken zijn fantasiefiguren uit tekenfilms(sesamstraat) en geesten de overleden personen.
vooral niet zeggen dat ze niet bestaan.
misscchien is ie aan het uitdagen, dat ie bij jullie in bed wil, wat jalours op je dikke buik etc… yeline probeert het slapen ook wel te rekken, maar hier geen spoken. wel drinken liedje etc…maar dan consequent blijven…
misschien heb je er iets aan meis, succes!
en anders iemand raadplegen die meer van dit soort dingen weet.
heeft ie het alleen snachts en niet overdag?
Hier zitten we in de Spiderman fase. Overal waar hij schawuw ziet is Spiderman geweest. Eerst vond hij dat eng en moest hij weg.
Maar ik ga altijd mee in zijn verhaal over Spiderman. Zeg altijd dat ik het heel knap vind dat Spiderman over het plafon kan lopen en zo. Nou dat vind hij dan geweldig.
Ook zeg ik altijd dat Spiderman niet eng is een ook niet gemeen.
Dus als hij nu schaduws ziet dan vind hij dat alleen maar stoer want dan is volgens hem Spiderman weer geweest.
Freggel, hij heeft dus overdag nergens last van. Gaat gewoon op zijn kamer spelen. (ook smorgens als het donker nog is)
Daarom weet ik ook niet of het echt is of fantasie…
Het probleem hier is denk ik MOI!! Ik ben doodsbang voor dat soort dingen en wil er niets, maar dan ook niets van weten, zien, horen, voelen of noem maar op.
Nu laat hij mij onbewust weer angstig worden en ben ik bang van mijn eigen kind!! :oops:
Lynda, dus bij jullie een spidermanfase??? Klinkt goed hoe jullie het oplossen!!! Wij proberen het nu ook over die boeg te gooien. Dat matthijs moet zeggen dat het spook weg moet gaan, dat ie niet wil spelen oid…
Afgelopen 2 nachten dus geen"“spook”" hier, maar nu weer met andere smoezen proberen bij ons in bed te komen…(alhoewel dat spokengedoe was toen wij nog beneden waren en er dan normaal nooit wat was met hem)
Ik word er echt beroerd van…bah…hoop dat het snel overgaat.
Hij mag overal fantasieen ed over hebben, dan ga ik hem helpen, maar dit… :shifty: