Allereerst weet ik niet of dit topic hier goed staat, maar ik wist echt even niet waar het bij moest.
Onze dochter heeft enorme problemen met haar zelfvertrouwen.
Ondanks dat ze op school goed kan meekomen (op spelling na), heeft zij het idee dat ze niets kan, ze durft dingen niet omdat ze bang is dat ze ze niet kan.
Ze is zo onzeker dat ze denkt dat ze niets kan, dat ze vast blijft zitten, waardoor ze op school zich slecht concentreren kan, waardoor ze dus meer fouten maakt, waardoor ze dus bevestigd wordt in haar inbeelding dat ze het niet kan.
Hoe doorbreek ik dit, want ik vind het zo erg. Waar kan ik zelf aan werken om haar zelfvertrouwen te verhogen. Ze wil nu zelfs niet meer sporten omdat ze zegt dat ze dat toch niet kan.
Na 2 dagen op school zegt ze al dat ze vast blijft zitten, omdat ze de slechtste van de klas is. Dit vind ik zo erg.
Voor haar concentratieproblemen en nog andere kenmerken past ze in de categorie ADD, maar daarvoor moeten we naar de psychiater, die kan dat diagnostiseren.
Wie heeft er tips, ervaringen, geruststellende woorden, anything?
Phoe… heel moeilijk!!!
Geen tips tot nu toe, zou het niet weten hoe je het aan moet pakken maar
wil je heel veel succes en sterkte wensen en ik hoop dat er iemand komt met raad en advies!!!
:hug:
Over ADD kan ik helaas niks zeggen, maar er is een ADD/ADHD groep in het contact forum waar misschien iemand zit die je raad kan geven?
Misschien heeft ze een hobby waar ze heel veel plezier aan heeft. Iets wat ze jou kan leren. Als ze ziet dat jij iets van haar leert, voelt ze zich misschien iets sterker in haar abiliteiten?
Ik weet niet wat je zou kunnen doen behalve haar vaak prijzen en aanmoedigen. Misschien een beetje aandringen dat ze een sport gaat proberen? Ze hoeft niet in alles goed te zijn. 1 ding kan al een hoop goede moed geven. Zwemmen of turnen of zelfs scouting.
Heel veel sterkte met je meisje. Als moeder is het hart brekend om te kind zo klein te zien.
:hug:
heb je al een gesprek met de leerkrachten gehad ?
ik zou eerst de diagnose afwachten, en daarna via de school een rugzakje aanvragen, zodat ze extra begeleiding kan krijgen…
en idd sporten is een goede optie, hier hebben wij met jasper echt vooruitgang mee gezien…
:hug:
Ik had vroeger hetzelfde probleem…faalangst en heel weinig zelfvertouwen… Nu denk ik dat er wel meer had kunnen gebeuren om dat beter te krijgen, maar dat wijt ik eigenlijk aan mijn moeder… :silenced:
Maar goed, dat terzijde, heeft de basisschool waar ik op zat aan mijn ouders geadviseerd om mij op een sport als judo of paardrijden te doen, dus een individuele sport (in een team krijg je al gauw dat je je gaat vergelijken en niet meekomt met de groep, althans dat risico loop je en dat is natuurlijk helemaal funest als je al weinig zelfvertouwen hebt). Mijn ouders hebben me op paardrijden gedaan, en daar bleek ik erg goed in te zijn, en dát is het hem nou juist wat je moet zien te vinden, een sport (of hobby) die zij leuk vindt en ook talent voor blijkt te hebben, het geeft je als kind zo’n goed gevoel als je dan iets bereikt! In mijn geval van paardrijden (kreeg op gegeven moment mijn eigen pony) voel je je gewoon zo goed als je dingen bereikt met je pony en daar complimenten over krijgt! Dan denk je, hey maar dit kan ik dus goed!
Wat betreft op school, ik denk dat je in gesprek moet gaan met haar leerkracht, misschien is tijdelijke 1 op 1 begeleiding wel heel goed, dan ‘faalt’ ze niet tegenover al haar klasgenootjes en hoeft ze zich niet te schamen of iets, maar kan ze het er samen met haar juf/meester over hebben.
Zwaar voor je, en helemaal voor je meisje… :hug:
Hi,
Bedankt voor jullie lieve woorden.
Mijn meisje zit op judo, en dat ging in het begin goed, maar nu heeft ze dus weer het idee in haar hoofd dat ze niet zo goed is als anderen, dat ze steeds de slechtste is (is niet zo). Haar judoleraar is nog behoorlijk jong, en heeft ondanks dat ik hem dat steeds vraag om haar complimentjes te geven, of een beetje te prijzen als ze het goed doet, nog steeds niet in de gaten hoe dat werkt bij haar.
Daardoor wil ze er niet meer naartoe.
Paardrijden heb ik ook aan gedacht, lijkt me ook goed voor haar, contact met dieren.
Waar ze wel heel blij van wordt, is circusles. Dat doet ze sinds vorig jaar, daar gaat het niet om competitie, maar om samen werken aan een voorstelling, ze heeft het daar enorm naar haar zin.
Gelukkig gaan ze op school nu voor de jubileumweek ook circusvoorstelling geven, ik hoop dat de juf haar daarin een extra taak geeft, of haar om advies vraagt ofzo, daar groeien kinderen enorm van.
Oh, niet echt handig die judoleraar…terwijl je het al vaker aangegeven hebt dus… :roll:
Kan je misschien niet een gesprek aangaan met de juf w.b. die voorstelling? Zodat zij op de hoogte is bedoel ik, dan kan ze er ook rekening mee houden natuurlijk.
Och hemel meisje, dat is naar.
Voor jou als mama te zien ( en voo rpapa wellicht ook )
Maar voor haar is het vreselijk vermoeiend …
I
Is er op school al wel aan gedacht ? Aangegeven bij de juf of meester ? Soms hebben ze mensen op school die er op in kunnen gaan op spelenderwijs extra aandacht geven,
veeel complimenteren…
heeel veel stikkers geven bijv bij een goede opdracht.
Enorm enthousiast zijn bij iets goeds ,
Maar dat zal je wel al doen denk ik , is vaak eerste stap.
Bij de ggd ( of is het ggz) kun je ook hulp vragen, hoeft ze niet perse mee,
maar als ouder kan je zelf je "probleem"vraag neerleggen om raad en advies…
Heel veel succes en sterkte in deze. Zelf heb ik het ook gehad en heb helaas geen begeleding gehad, dat heb ik gemist omdat mijn moeder het niet oppikte.
Ik ben blij te lezen dat je je inzet voor je dochtertje, alleen dat is voor later al heel fijn voor haar , en nu zal ze het ongetwijfeld merken.
Ow 1 tip ? toch nog,… niet wegwijfen haar angst
Als ze bijv zegt: Ik kan het niet… niet zeggen ja tuurlijk kan je het wel, toon begrip en geef een beetje toe…
Bijv door te zeggen :
Neee nu mischien lukt het nog niet… maar ms over een poosje wel kom we gaan oefenen… lukt het niet , jammer dan, maar als het lukt ! Een dikke 10 voor jou !!
…bij mij zeiden ze altijd: kom op tuurlijk kan je het , doe niet zo dom, je weet het wel, je bent niet de domste… ik verlangde eig begrip,
zo van je bent niet de mooiste misschien , maar wel de grappigste, dus een ombuiging van mijn idee naar enn andere.
Heel veel succes meid :-* lieve mama :thumbup:
Het zoontje van een vriendin van mij heeft ook zo’n last van faalangst
en zelfvertrouwen. Echt heel sneu voor zo’n kleintje. Hij praat heel
zacht en durft niets nieuws uit angst het “toch niet te kunnen”. 
Bij
haar hielp het om eens te gaan praten met school. De lerares vertelde
trouwens ook dat complimenten soms juist niet helpen, omdat ze te
vaak worden gegeven. Dan verliezen ze hun waarde en werken juist
contra. Niet dat dat in jullie geval zo hoeft te zijn hoor, maar ik dacht ik
zeg het toch even. 
Bij haar zoon heeft uiteindelijk therapie goed
geholpen.
Ik was als kind ook behoorlijk faalangstig. En (ik las het ook al bij Nefarious)
bij mij heeft scouting echt supergoed geholpen. Je leert daar zoveel; samenwerken,
zelfredzaamheid, oplossingen bedenken, ruzies uitpraten, angsten overwinnen, met je
verlies omgaan, maar ook een sportieve winnaar te zijn. En… Het werd ook gewoon
geaccepteerd als je in sommige dingen niet zo goed was. “Je kan nou eenmaal niet
in alles even goed zijn.” zei mijn akela altijd. En als je dan in discussie ging dat
je niks goed kon… Kreeg je een hele lijst opgenoemd met alles waar je wel goed in
was (echt alles!!! :mrgreen: Soms liet hij iedereen uit de groep iets opnoemen wat zij
vonden dat jij goed deed! :oops: 
)
Je werkt er samen, groepjes vormen werd echt niet geaccepteerd, niemand viel
buiten de boot, iedereens idee werd serieus genomen, je lachtte elkaar niet uit,
hielp elkaar dingen leren. De begeleiders die ik had waren super.
Kortom het was een fijne, veilige groep mensen en kinderen die mij
enorm hebben geholpen het beste uit mezelf te halen en daardoor
leerde ik steeds meer op mezelf bouwen. Ik voelde mij daar echt thuis.
Dit hoeft natuurlijk niet bij elke scoutinggroep zo te zijn, maar over het
algemeen hebben ze wel allemaal dezelfde instelling.
Nou, het is best een heel verhaal geworden… :oops:
Ik hoop dat je dit probleem snel kunt oplossen, want dit is echt niet fijn
voor je meissie, maar ook voor jou als moeder. :hug: Het breekt je
hart als je kind zich zo rot voelt. Lieverd, echt het komt allemaal goed,
maar het heeft even tijd nodig en hard werken in sommige gevallen.
Heel veel sterkte meid en je doet je best. Daar ligt het niet aan.
Liefs
Hé wat moeilijk! :hug:
Ik kan je verder geen practische tips geven, maar kwam wel twee boeken over faalangst/(geen) zelfvertrouwen hebben tegen:
Ik kan dit niet (zegt mijn kind) Omgaan met faalangst bij kinderen
door Marc Litière
Geef je kind meer zelfvertrouwen 150 praktische adviezen om een positief zelfbeeld mee te geven
door Silvana Clark
en een boek over add:
ADD - Onzichtbare obstakels Zoeken naar omwegen
door Karin Windt (zij heeft ook een website)
Maar vooral wil ik jou en jullie heel veel sterkte wensen en hoop dat jullie snel de hulp vinden die haar kan helpen!
Wat moet het moeilijk zijn en je verdriet doen om je meisje zo te zien :hug: !
Bedankt voor de tips, ik heb er echt steun aan, ook aan de lieve woorden, het doet me echt goed.
:-* bedankt.
ik heb de boeken die hierin als tip staan allemaal gevonden in de bibliotheek, dus ga ik me er eens extra in verdiepen.
Beetje late reactie,
Ik heb zelf ook wel eens geinformeerd over hoe het zelfvertrouwen van een kind te vergroten en idd, sporten als judo en mee laten helpen in huis en dan veel complimenten geven werd dan als antwoord gegeven. Niet dat ik er aan toe kom om dat te doen.
Verder weet ik uit de kennissenkring dat haar zoon moeilijkheden had om in openbaar te spreken, hij blijkt een lichte vorm van Asperger te hebben, niet om je wat aan te praten, maar richt je pijlen niet alleen op ADD/ADHD.
Overigen was ik zelf als kind ook heel onzeker en verlegen, zat letterlijk en figuurlijk onder moeders rokken (herinner me zelfs de geur nog) en werk nu in een commerciele functie waarbij ik veel klantcontact heb en op een afdeling met veel collega’s.
Ben nog steeds onzeker, maar kan het meestal achteraf relativeren.