Dag mensen,
Ik ben nieuw hier en driftig op zoek naar iemand die wellicht hetzelfde ervaart als ik…of tenminste iets wat erop lijkt.
Nadat we besloten hebben voor kinderen te gaan is het direct gelukt! Ik voelde ook vrijwel direct dat het gelukt was. Omdat ik zo dankbaar was dat het het geval was heb ik me meteen ingeschreven bij moeders voor moeders omdat ik me wel terdege bewust ben dat het niet iedereen zo makkelijk vergaat, ik voelde me goed en blij en keek uit naar een nieuwe fase in mijn leven! :vlinder:
Totdat ik 5 weken zwanger was.(Ben nu 10 weken) Ik begon me steeds minder blij te voelen en steeds meer te snauwen en in mezelf gekeerd te raken. Mijn partner en ik herkende dit gedrag meteen. Want tijdens mijn pilgebruik (11 jaar lang) had ik dit gedrag ook 2 weken per maand heel hevig. Het ongelukkig voelen, huilen, overal druk om maken, mezelf niet zijn, niet normaal kunnen functioneren op mijn werk. In september ben ik gestopt met de pil en toen ben ik in november tot de conclusie gekomen samen met de huisarts dat ik beter niet meer aan de pil kan gaan. Ik was echt gelukkig en overdonderd over het feit hoe het leven kan zijn. (niet overdreven) gewoon echt heerlijk zalig gelukkig en blij en kon de dingen heel goed relativeren. Ik had het gevoel dat de wereld aan mijn voeten lag!
Nu dus niet meer, ik zit in een diepe hormonale dip! Ik hou het allemaal vol, en weet waardoor het komt. Het enige wat niet lukt is werken. Ik kan s’nachts niet slapen , huil , ben misselijk, hoofdpijn en voel me vreselijk instabiel en belabberd als ik er alleen maar aan denk aan het feit dat ik naar mijn werk moet.
Ik denk zelf dat het komt doordat ik niet ‘normaal’ functioneer’ en dat van mezelf niet kan accepteren.En ook dat er iets van me verwacht wordt wat ik totaal niet waar kan maken. Ik heb alles geprobeerd van minder werken tot rustig aan doen. Ik voel me er niet goed bij.
En dat b;lijkt wel want op mijn werk krijg ik rugp[ijn, val bijna flauw, hoofpijn en braken na het middageten en ochtendeten.Pas op vrijdagmiddag denk ik: Morgen kan ik slapen en eten wanneer ik wil en rustig aan doen en is er niemand die iets van me verwacht. En kan ik rusten en slapen. Want oww wat ben ik moe moe moe moe…(geen bloedarmoede) En op zondag begint het weer!
Het liefste zou ik dus gewoon thuisblijven en omgaan met de situatie lukt dan aardig.
Ik heb me nu (na 5 weken ploeteren) ziekgemeld. Ga vanmiddag langs de verloskundige en vragen wat zij ervan vindt. Het lijkt mij dat ik over de hormoonspiegel heen moet misschien dat het minder gaat worden. Maar tot die tijd wil ik zo NIET werken…hoop straks op begrip.
Ik voel me ook steeds schuldig over het feit dat ik hierover klaag. Maar het is niet om uit te hoduen en dat drukmaken kan toch nooit goed zijn voor het vruchtje!?
Lieve groetjes… 
hormonen doen rare dingen met je lijf en hoofd, ik word niet snauwerig maar lakoniek :roll: het boeit me geen bal meer allemaal totdat de dat rare vat vol is en ik ontplof.
dit heb ik standaard rond de menstruatie en … tijdens zwangerschappen :shifty:
mocht ik ooit nog een keer zwanger raken weet ik dat het normaal is voor mij , maar iedereen reageert anders dus.
de 1 word een feeks :mrgreen:
de ander een sereen engeltje er is niks maar dan ook niks aan te doen , het weten van jezelf is al een hele stap zo kan je een beetje beter nadenken voordat je iets zegt of doet en verder … is het gewoon 9 maanden doorbijten :mrgreen:
Ik herken je hormoonproblemen tijdens de pil, gelukkig had ik er geen
last van tijdens de zwangerschap (al was t tuurlijk erger dan normaal).
De eerste fase van de zwangerschap is ook erg vermoeiend, ik kon
wel de hele dag slapen. Dat ging gelukkig over en toen voelde ik mij ook
veel beter. Ik hoop voor je dat je ook beter gaat voelen als je niet meer
zo moe bent. Meestal kun je dan andere dingen ook beter aan.
Heb je gesproken met je leidinggevende? Als je t aangeeft, dan kan er
ook meer begrip zijn voor jouw situatie.
En halve dagen gaan werken? En verder heel simpel; als t niet gaat, dan
gaat t niet. Een werkgever heeft er niks aan als je instort, toch?
sterkte :hug:
Wat fijn dat er mensen reageren op mijn geklaag! :thumbup:
Ik ben gedetacheerd bij een uitzendorganisatie, heb twee maanden geleden een jaarcontract gekregen en was daar heel gelukkig mee want het werk is superleuk (normaal gesproken dan)
Halve dagen heb ik geprobeerd, maar dat heeft hetzelfde effect als hele dagen. En inderdaad niemand heeft er iets aan als ik instort. Volgens mij ben ik nu al goed onderweg.
Wat een drama ook, ik wil dat anders gaat worden!!!
En over leuke dingen praten…hoop dat het einde snel in zicht is…
Ik heb hetzelfde gehad en een geweldige gynaecoloog getroffen die me compleet begreep en me met medicatie heeft ondersteund. Ga praten en zoek steun! Er kan meer dan je denkt!