Uit een ICSI-poging hebben wij in 2007 een mooie dochter gekregen. Zo’n mazzel, niet alleen dat het de eerste keer raak was, maar ze is ook lief, leuk, makkelijk. Nu zijn mijn vriend en ik allebei 39. We staan klaar voor poging nummer twee, maar staan enorm in dubio. Of eigenlijk, ik sta enorm in dubio. Mijn vriend ziet het niet zitten maar merkt aan mij dat ik enorm twijfel. En waarom? Een gevoel. Ik zou zo graag nog een brusje voor onze dochter willen. Haar niet alleen op de wereld laten zijn als wij er niet meer zijn. Eén voelt zo ‘onaf’ (sorry als ik nu iemand voor het hoofd, dit is mijn gevoel). Verder zou het me geweldig lijken nog een keer het hele proces door te gaan (mits het ons is gegeven dat het nog een keer lukt, da’s ook nog een grote maar) en zo’n kleine hummel in mijn armen houden. Maar er zijn een heleboel tegens die mijn vriend heeft aangedragen waar ik niet zomaar omheen kan. We zijn best wel ‘oud’, dus wat meer risico’s. Ons huis is niet al te groot, dus we zullen de hele zolder moeten verbouwen. We hebben nu zo’n mazzel met Lissa, moeten we het lot tarten? Voegt het iets toe? Trekken we het financieel (nu is het af en toe al best krap, maar we redden ons).
Ik word helemaal gek, mede gezien de tijdsdruk. De knoop was eigenlijk doorgehakt door mijn vriend, maar hij vindt het egoistisch als hij er alleen zo over beslist en wil van mij graag horen wat ik wil. Maar ik hink dus op twee gedachten, of liever, wordt heen en weer geslingerd tussen verstand en gevoel. Help. Ik hoef geen pasklare antwoorden, maar visies op het verhaal wat ik net heb getikt wat mij misschien helpt bij het bepalen van mijn keuze. Ik heb even geen andere klankborden, vandaar dat ik het zo doe. Ik was bezig met een voor en tegenlijstje, maar ik kon bij ‘voor’ alleen mijn gevoel kwijt en bij tegens de waslijst van mijn vriend waar ik het ook wel mee eens ben.
Wat een lastig pakket heb je daar zeg! Ik kan je natuurlijk niet zeggen wat te doen…maar misschien een aanvulling voor je ‘voors’ lijstje:
- je dochter heeft een maatje, een leeftijdgenootje waarmee ze opgroeit.
- het leeftijdverschil zal nu niet zo groot zijn dus zal je dochter veel aan een brusje hebben en
- nu kan het nog. Als je straks spijt krijgt lukt het misschien niet meer?
- misschien een iets akeligere voor; als jullie later oud zijn (en dat moment komt voor jullie ongeveer 10 jaar eerder dan de gemiddelde kersverse ouders), en misschien komen te overlijden dan is het fijn als je dochter een broer of zus heeft…
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar je voors lijstje is in elk geval wat langer geworden. Ik lees dat je tegen lijstje al wel genoeg punten heeft…wie weet heeft hier een kokker nog een nuttige aanvulling of een nuttig antwoord…ik wil jou/jullie in elk geval veel wijsheid wensen bij het nemen van een besluit. :hug:
Dank je wel voor je inbreng! De laatste had ik ook al genoemd idd, je moet er toch rekening mee houden, alhoewel een broer of zus ook niet zaligmakend is.
Zijn er nog meer mensen die hun visie hier op los willen laten?
wij zijn ook bezig voor een tweede.
Ik ben dus ook al 39 en mn hub 45.
Maar wij hebben dus besloten om er toch voor te gaan(dit komt ook dat we nu in die mmm zitten).
Het zal misschien financieel krapper worden,maar dat zien we dan wel weer.
Qua wonen zijn we er al een paar jaar overuit,we gaan verhuizen.
Weet niet of je hier iets aan hebt.
Ik wil je verder veel wijsheid wensen met de keuze die je gaat maken.
Oja,ook het feit dat onze dochter niet helemaal alleen achter blijft later speelde ook mee.
Mijn insteek…
Vraag het alleen aan je hart.
Omstandigheden veranderen.
Alissa is NU makkelijk, maar zal ze dat ook zijn als ze 4 is? of 6? of 8?
Elke leeftijd heeft zijn eigen fases en kinderen kunnen makkelijke kleuters zijn maar onuitstaanbare 8 jarigen.
Kinderen kunnen huilbaby’s zijn maar te lieve en sociale kinderen van 7.
Ouderschap is vol onzekerheid en wat je nu hebt, wil niet altijd de garantie zijn voor de toekomst.
Stel dat een 2e een huilbaby blijkt (been there, done that, ons Peter was een huilbaby en heeft gezondheidsproblemen) dan nog zijn ze niet eeuwig baby en wellicht is het in karakter wel het leukste kind wat je je kan voorstellen ( Ons Peter is de grootste knuffelkont en mega sociaal, helpen en leergierig, de juffen van de psz zijn echt gek met hem)
Gezondheid… tja ook dat is relatief. Ik ken genoeg gezinnen die gezonde kinderen kregen, maar die nu toch kinderen hebben met 1 of ander probleem als het op gezondheid aankomt. Het leven bied gewoon geen garanties.
Financien, ook zoiets. Als je het echt niet redt om in de basisbehoeften te voorzien en het vooruitzicht voor de toekomst is niet veel beter, dan zou ik dat meewegen.
Maar als je gewoon iets minder bedeelt bent als een ander en de toekomst wellicht wel beter kan zijn, dan kan je je afvragen of je in beter tijden straks geen spijt zou krijgen van het niet hebben gekregen van een 2e kindje nu…
Ik heb het nu best goed, maar als mijn man morgen zijn werk verliest dan kan dat heel anders zijn en dan toch hebben we al 3 kinderen… dat is ook zo een onzekere levensfactor die je wel kan proberen in te zien, maar omstandigheden veranderen en dat weet je gewoon niet van te voren.
Leeftijd… er zijn zat mama’s op Kok die rond hun 40e moeder zijn geworden van een gezond kind.
Zelfs wel wat bekende Nederlanders (fiona Heering kreeg haar laatste begin vorig jaar dacht ik en was al 43) Tegenwoordig is de begeleiding heel prima. Ze kunnen van alles testen. Het enige kan zijn dat je zeker weet geen zwangerschap te kunnen beeindigen bij slecht bericht en dan dus een extra risico te lopen… maar dat weet je enkel zelf.
En de romslomp… moet je weer door de MMM als je nog een kindje wil?
Het blijft moeilijk denk ik… voor elk argument is wel iets te verzinnen, uiteindelijk moet je gevoel je vertellen wat wijsheid is en wat je echt wil.
Knuf en veel kracht bij het nemen van je beslissing :-*
Ik ga mee met Cell.
Wat wil jÃj graag? Ga je spijt krijgen als je het niet op zn minst probeert?
Hoe graag wil je het?
Al het andere kan idd zo veranderen.
Dank jullie wel! Hart en verstand zijn in balans nu. Als ik mijn hart laat spreken, roept mijn verstand nee en als ik mijn verstand laat spreken, roept mijn hart ja. Ik moet een antwoord voor morgen hebben, omdat we dan het ziekenhuis moeten bellen of we alles door laten gaan. Ik ga nog mijn zus bellen en een vriendin en langzaam voel ik dat ik tot een antwoord kom. Mijn grens ligt gewoon bij 40 jaar voor mezelf en als ik nu door zou gaan ben ik 40 als de 2e wordt geboren (als alles al lukt, zoals ik zei). De eerste zwangerschap was niet makkelijk, voor zowel mij als mijn vriend niet en hij moet het ook allemaal trekken, daarom weegt zijn mening ook zwaar mee. Bovendien is er nu ook onze dochter en die wil ik niet tekort doen.
Tjoh, het is echt zo erg dat mijn hele nek vastloopt van het nadenken en het wikken en wegen. Daarom, nogmaals, bedankt voor het meedenken, het helpt om de dingen in een ander perspectief te zien.
Moeilijk ze Carenza, vooral omdat je aan zo’n tijdslimiet zit. Sjee, lijkt me niet makkelijk. Wat heb je besloten?
gr. Nienke
Ik wil ervoor gaan. Mijn vriend had de hoop dat ik zijn argumenten voldoende motivatie zou vinden om ons gezin als compleet te zien. Ik vreesde er al een beetje voor, maar hij gaf me de indruk ervoor open te staan als mijn wens voor een tweede toch groter bleek te zijn. Helaas niet. Dus de bal ligt nu bij hem, hij wilde er nog een keer over nadenken en hij heeft nog niet besloten. Het is ook zo moeilijk, zo bewust ervoor te moeten kiezen op deze leeftijd. Ik kan niet anders dan afwachten wat hij wil. Ik heb ervoor gekozen na veel dubben en ik kan alleen maar hopen dat hij het ook wil. Mocht hij niet willen, dan blijft er weinig over voor mij om te kiezen. Dan zal ik het een plek moeten geven. Ik probeer me vandaag op mijn werk te concentreren, ik werd vanochtend wakker uit nare dromen met koppijn. Dit vreet energie.
Vraag je vriend om een voor en tegen lijstje te schrijven als jullie NIET voor een 2de gaan. En leg dat naast je voor en tegen lijstje om er WEL voor te gaan. Ik denk dat het gevoel dan zwaarder gaat spelen dan alle ‘nuchtere’ zaken.
Ik hoop dat hij overstag gaat.
Ja, of misschien helpt het om in de toekomst te kijken. Wat als je 60 bent en terugkijkt…wat als…
Nienke
vreemd eigenlijk denk ik nu, dat ik reageer…zo’n tegenstelling met onze situatie (zie onderschrift).
Beetje hele late reactie, maar ik ben ZO blij met mijn zusje…!!!
Mijn ouders hebben veel ruzie gehad, en er zijn meer dingen gebeurd, ben zo blij dat ik niet enig kind ben.
Verder denk ik dat je eerder spijt krijgt van rationele beslissingen dan wanneer je je hart volgt. Zo sta ik in het leven tenminste. Wat niet wil zeggen dat je zomaar alles aan moet gaan zonder na te denken, dat dan weer niet. Maar ja, zoals je al zei, je bent niet de enige die beslist. Sterkte…
Groetjes,
Femke
We gaan ervoor!!!
:dance: Succes :thumbup:
Super! :dance:
Hoi Carenza, Dat is goed nieuws. ik ben zelf ook zo aan het twijfelen geweest. Wij zijn 4 jr lang bezig geweest heb diverse operaties en testen gehad. uiteindelijk was ik na 5x iui zwanger kreeg toen een MK en na de 6e x iui was het raak en was onze zoon in aantocht. Nu is hij bijna 2 jr en ik wilde graag ook nog een 2e gewoon omdat ik het nog een keer wil mee maken (met een 2e weet je veel meer minder onzekerheid denk ik) ook het feit dat als wij er niet meer zijn dat hij niet alleen is (gevoelsmatig fijner vindt ik zelf) maar bij ons ook een grote verbouwing in het verschiet als de 2e er is en blijven peinzen over hoe ik dat allemaal ga doen met 2 kids tegelijk en wil het wel weer lukken om zwanger te raken
wij hebben ook besloten om toch voor een 2e te gaan. ik heb inmiddels een afspraak staan in het zkh hopen zo snel mogelijk te beginnen met iui.
ik moest ook aan de mensen van vroeger denken je ouders, opa’s en oma’s zij kregen ook meerdere kinderen en dat ging ook. De tijd is natuurlijk wel anders nu zeker financieel maar ik denk als er een wil is is er een weg.
suc-6 met zwanger worden
gr marina