Wij hebben een geweldig zoontje van net 3 jaar. Het is een pittig mannetje maar we hebben hem nu redelijk in de tang dus het is heel gezellig bij ons thuis. Ik roep al 1,5 jaar dat ik zeker geen 2de erbij wil omdat dat niet past bij onze levensstijl en dat ik geen zin meer heb in onzekere tijden (zo bekijk ik een zwangerschap en babytijd).
In januari begon ik trek te krijgen in nog een kindje. Dit gevoel was na 2/3 weken weer helemaal weggezonken en moest ik niet meer denken aan nog een kindje erbij.
Ik moet nu bekennen dat mijn gevoel weer opspeelt. Dit omdat ik toch wel inzie dat het ook heel gezellig kan zijn om er nog een persoontje bij te hebben. We hebben nog een stoel over aan de eettafel, een plekje over in de auto en een kamer over.
Al met al zou je dan denken hup ga ervoor. Maar ik zit met enorm veel twijfels. Even voorop gesteld. ALS er al een 2de komt, dan gebeurt dit pas in 2010 of later. Wij willen eerst verhuizen en ik wil een baan hebben. Dus het wordt sowieso nog even uitgesteld als we het al willen.
Wij hebben nogal een bezig leventje. We zijn veel een vaak op pad en zijn veel bij vrienden te vinden. Ik ben dus bang dat wij alledrie weer erg veel moeten inleveren voor een kindje de eerste 2 jaar van zijn/haar leventje. Het meest vervelende vind ik als mijn zoontje moet inleveren voor zijn broertje of zusje. Ik wil juist dat het een meerwaarde voor hem is.
Ook ben ik bang voor mijn gevoelens tijdens de zwangerschap. Ik was bij mijn zoontje erg wisselvallig en voelde me helemaal niet happy door alle veranderingen in mijn hormoonhuishouding. De bevalling was een hele mooie, dus dat is het punt niet.
De babytijd was zwaar. Ik kijk terug op een tijd van stress en vermoeidheid. Ik wilde mijn zoontje koste wat het kost lang borstvoeding geven. En eigenlijk vond ik het een verademing dat hij met 10 maanden aangaf dat hij niet meer wilde. Ik wilde alles veel te perfect doen en achteraf gezien leverde dit mij alleen een berg stress op.
Mijn zoontje kwam tot 1,5 jaar elke nacht. We hebben dus een vermoeiende tijd achter de rug en ik ben ontzettend bang dat de geschiedenis zich herhaald.
Nu moet ik heel eerlijk toegeven dat wij een tijd lang niet consequent genoeg zijn geweest en dit ook meehielp aan het slaapprobleem en het gedrag van ons zoontje. Ondanks dat ben ik angstig voor herhaling.
Hoe is het bij jullie verlopen van 1 naar 2? Was het makkelijker en voelde je je zekerder? En hebben jullie over het algemeen weer veel moeten inleveren?
Voor ons was die keus wel makkelijker. Ik heb het juist realxter ervaren. Omdat je al weet hoe het bij de eerste is. Je weet al veel.
Ik denk dat de keus van een derde kindje wel moeilijker is. Maar dat kan voor iedereen anders zijn ja. Voor ons is die keus wel moeilijker.
OP financieel gebied. Weer die babytijd terwijl het nu makkelijker word etc.
Ja een derde kindje lijkt me helemaal een moeilijke keus. 2 lijkt me nog wel overzichtelijk en 3 is weer net 1 teveel. Voor mij dan tenminste.
Alleen ik zie toch erg op tegen de babytijd. Je bent weer enorm beperkt. En eigenlijk vind ik baby’s helemaal niet zo leuk. Ik vind ze pas leuk worden als ze gaan lopen en een beetje praten. En ik vind het een beetje vreemd om een kindje te krijgen terwijl je geen zin hebt in een zwangerschap en babytijd.
Nou ik vind dat niet vreemd hoor. Hebben er wel meer ja.
Dat heb ik nu trouwens ook wel. Alweer die babytijd. Als we er nog eentje nemen dan. Nu is het makkelijk. En het word steeds leuker. Ja en er zijn dan ook mindere dingen die erbij horen. Dat is ook met de babytijd zo.
Bij ons houdt de financiele tegen en de oppas etc.Bij een tweede heb je al moeilijk oppas.laat staan bij een derde. Weer die oma,s opassen terwijl het nu makkelijk is. Kun je wel kinderdagverblijf doen. Maar dan moeten ze alledrie vind ik. Zou dan niet eerlijk zijn dat die ene wel er heen moet en de ander niet. Maar dat vind ik dat .Dat gevoel heb ik er dan bij.
Qua babytijd…euhm ik denk dat ong 80% van de mannen de babytijd geen bal aan vinden bv. Al dat gepruts, gebep over babykleertjes, hormonale stoornissen, hun ‘vrouw/vriendin/minnares’ missen…om het nog maar niet te hebben over de slapeloze nachten en het gehuil ‘zonder dat ze kunnen zeggen wat ze willen’ 
Dus al met al heel herkenbaar denk ik.
Maar een kindje is natuurlijk meer dan alleen die relatief korte babytijd. Dus als je je wel een voorstelling kunt maken van de peuterpubertijd, het kleuteren, het gezellig beginnen met kletsen, de opluchting van die eerste volle nacht met rust en slaap. Heerlijk toch! :mrgreen:
Menig vrouw is ws haast jaloers op je want die vinden juist de babytijd zo enorm leuk en schattig en dan gaat het zo snel voorbij.
Poeh lastige keuzen, en al helemaal als je voor een ander moet gaan denken 
Ik zou denken: wat zijn die eerste twee jaar nou op een heel mensenleven? Ik hou eigenlijk ook niet zo van baby’s, vind kinderen veel leuker als ze kunnen lopen en praten. Ik zie er ook best tegenop om die eerste tijd na de geboorte weinig tijd te hebben voor andere dingen, het ‘geleefd worden’ zeg maar. Maar een keuze om kinderen te krijgen gaat natuurlijk verder als een baby krijgen (als het goed is…).
Je geeft zelf al aan dat je veel geleerd hebt de eerste keer, en dat je dingen ziet die anders of beter zouden kunnen. Je kunt nooit voorspellen hoe je kind als baby is, maar het hoeft natuurlijk niet per sé te gaan zoals de eerste keer. En dan nog gaat die lastige tijd ook weer voorbij.
En je wilt dat je zoontje er niet voor in hoeft te leveren. Ikzelf denk dat het voor hem alleen maar een extra rijkdom is om een broertje of zusje te hebben. Niet alleen in de kindertijd, maar ook later als ze volwassen zijn (ok, soms hebben broers/zussen later geen contact meer, maar ik denk ik de meeste gevallen toch wel). En je zoontje zal inderdaad de aandacht van jou moeten delen, maar zelfs dat is denk ik een toegevoegde waarde
Maar ik kan me ook goed voorstellen dat je er tegenop ziet om ‘opnieuw’ van voor af aan te beginnen, zeker als je nog een jaar of twee wilt wachten. Je zoon gaat dan al naar de basisschool, en dan krijg je ineens weer de intensieve zorg voor een baby erbij. Maar als ik je verhaal lees, en de punten zie waardoor je je bedenkingen hebt, dan krijg ik er het gevoel bij dat je eigenlijk wel zou willen, maar tegen een paar praktische dingen opziet. En ik denk dat als het ‘alleen’ dat is wat je tegenhoudt, die lege stoel aan tafel en in de auto er steeds leger uit gaat zien…
maar nogmaals, ik lees alleen jouw verhaal op papier, en kan natuurlijk niet in jouw hoofd kijken of voelen wat jij voelt…
Succes met je keuze maken! (oh, en als je toch nog een paar jaar wilt wachten, waarom dan nu al kiezen? Misschien dat je tegen 2010 vanzelf het antwoord wel weet). :hug:
Drella je hebt volkomen gelijk. Het opnieuw beginnen vind ik nog niet eens zo’n grote ramp. Er zijn alleen een paar dingen waar ik tegenaan loop.
Toch denk ik dat ik er op de duur wel voor ga kiezen. Vandaag liep ik al helemaal verliefd de prenatal in en keek voor een leuke bugaboo kinderwagen. Ik bekeek kleine kleertjes en smolt weer helemaal. Zo zie je maar dat ook dat vast goedkomt.
Hoi!
Nou in ieder geval goed dat je er zo over nadenkt en het zeker wil weten (voor zover dat mogelijk is natuurlijk…)
Ik kan je alleen maar mijn eigen ervaring vertellen.
Wij wilden eigenlijk geen kinderen… toen begon het te kriebelen en kregen we 3,5 jaar geleden Demi. Nou dat was prima te doen! We konden nog redelijk onze eigen gang gaan en we waren echt dolblij met ons meiske.
We waren er toen van overtuigd dat we het daarbij zouden laten.
En toch begon het weer te kriebelen… twijfels… ja/nee/ja/nee etc.
Laat maar, het is goed zo? Blij dat de babytijd achter de rug was (Demi was een huilbaby) en dat ze wat meer zelfstandig was.
Maar toch… alleen is ook maar alleen. Wat bij ons ook meespeelde was het feit dat mijn man geen ouders meer heeft, en ik mijn vader in 2005 ben verloren. Toen kwam ik er wel achter dat familie belangrijk is.
Natuurlijk weet je niet zeker of de band tussen broers/zussen oké is of wordt, maar je hebt in principe iemand om op terug te vallen mocht dat nodig zijn.
Tja, toen zei mijn man: dan kunnen we het maar beter meteen doen en niet langer wachten. Tussen Demi en Nena zit 2,5 jaar.
Ja, het is weer terug bij af met een baby! Maar geloof me, de ene is de andere niet (Nena was zeker geen huilbaby!) Een tweede is veel gemakkelijker omdat je toch wat meer weet van de handleiding…
Aan de andere kant, ook weer wennen, ja 's nachts eruit en een heel erg afhankelijk mensje.
Maar het is ook weer genieten! En nu (zie banner) kan ik zeggen: een jaar vliegt voorbij!!
Extra kosten zijn er volgens mij nauwelijks, of nou ja, bij ons dan maar dat komt natuurlijk ook omdat ik 2 meiden heb.
Ik zou het zo weer doen, sterker nog, ik zou als ik het voor het zeggen zou hebben zelfs voor een iets kleiner leeftijdsverschil gaan.
Nu hebben wij een soort van tropenjaren, maar dadelijk als ze allebei naar school gaan dan gaan we ook echt een andere fase in.
Ik kan je alleen maar aanraden om af te gaan op je gevoel, geloof me, als die kleine er eenmaal is dan komt het allemaal goed!
succes!
gr
muts
ik begrijp je twijfel ook wel. wij hebben ook 1 kind en zij vrij makkelijk en uithuizig…
als je een 2e krijgt wordt het toch allemaal wat lastiger.
OOk financieel gezien wordt het toch ff zwaarder.
Ondanks alles hebben wij toch de keuze gemaakt dat we graag een 2e willen. Zlef heb ik nu heel erg het gevoel dat een 2e mijn gezinnetje compleet maakt en dat ik voor mijn dochter ook wel erg leuk zou vinden. Tuurlijk moet zij er op aandacht op inleveren maar ze krijgt er inderdaad ook iets moois voor terug. Denk niet dat zij er in het algemeen op achteruit zal gaan.
Gelukkig heb je nog ff om te beslissen maar denk inderdaad dat je tegen die tijd voor jezelf de beslissing al gemaakt heb!!
Succes met beslissen
Ik denk dat ik er al uit ben. In 2010 ( als het wil lukken ) wordt ons gezinnetje gezellig uitgebreid met nog een kleine. Ik ben toch wel redelijk om en heb dingen op een rij gezet die ik anders zou doen bij een 2de. Ik heb nu ook wat meer vertrouwen in mezelf en denk dat ik nóg stabieler ben voor een baby op dit moment dan 3 jaar geleden.
Ik ben gisteren de grote prenatal in Rotterdam binnengelopen om te kijken wat voor gevoel dit bij me opriep. Ik keek verliefd naar de kleertjes en heb zelfs al een nieuwe kinderwagen uitgezocht. Ja, ik denk dat dat allemaal wel goed gaat komen!
MvJayden, haha wilde mn verhaal ook doen maar je bent er al uit lees ik
Ook wij wisten een tijd niet of wel een 2e kindje wilde. Het eerste jaar is erg zwaar geweest, onze relatie heeft behoorlijk onder druk gestaan, Kelso was erg onrustig de eerste maanden. Na 1 jr is de rust weergekeerd in huis en een paar maanden geleden was ik ongepland zwanger geworden. Die zwschap is mis gegaan en dat was voor ons 2tjes de ommekeer. We wilde allebei heel graag nog een kindje. Ik heb er alle vertrouwen in dat door de ervaring wij het deze keer beter mee om kunnen gaan. En we genieten nu zo ontzettend van ons mannetje :inlove: Heerlijk vind ik het idee dat er strakjes nog een dreumesje door het huis drentelt. Ok, eerst is het een klein babytje maar ook daar kijk ik zowaar naar uit (terwijl ik nooit baby´s interessant heb gevonden).
Hoi,
Gelukkig ben je er al uit voor jezelf. Een tweede is zo leuk. Wessel is zo lief voor zijn zusje en ze kunnen nu al samen spelen. Natuurlijk moet je de aandacht verdelen maar je krijgt met twee kinderen ook zoveel liefde terug. En als jij wilt wachten tot 2010 dan gaat je oudste ook al naar school dus dan heb je overdag ook alle aandacht voor de baby.
Britt is ook een super vrolijk en makkelijk kind. Zij sliep al door met 4 weken.
Nog even over de borstvoeding. IK heb met Wessel ook borstvoeding gegeven, maar wessel deed meestal een uur over 1 voeding en dat werd mij teveel. MIjn moeder zag dat ik er aan onder door ging dus ben ik daarmee gestopt. Ik wilde ook langer borstvoeding geven maar ik was op. Dus denk dan echt aan je zelf.
Bij Britt heb ik bewust geen borstvoeding gegeven omdat Wessel in die tijd vreselijk aanhankelijk was naar mij. Hij is een gevoelig kind.
groet Anita
Hoi hoi,
Wij hebben ook veel nadenkwerk gehad om te kiezen voor wel of geen tweede. Bij ons eerste kindje een moeilijke zwangerschap gehad. Veel ziekenhuis bezoeken en kregen te horen dat we moesten rekenen op een vroeggeboorte (+/- 30 wkn). Toch hebben we het volgehouden t/m week 36. Dus heel netjes al met al.
Graag zou ik willen dat Iris een zusje of broertje krijgt maar of het allemaal gaat lukken is natuurlijk een tweede. We weten in ieder geval waar we aan beginnen. De kans op namelijk een moeilijke zwangerschap is precies zoals bij de eerste.
@MvJayden wrote:
Ja een derde kindje lijkt me helemaal een moeilijke keus. 2 lijkt me nog wel overzichtelijk en 3 is weer net 1 teveel. Voor mij dan tenminste.
Alleen ik zie toch erg op tegen de babytijd. Je bent weer enorm beperkt. En eigenlijk vind ik baby’s helemaal niet zo leuk. Ik vind ze pas leuk worden als ze gaan lopen en een beetje praten. En ik vind het een beetje vreemd om een kindje te krijgen terwijl je geen zin hebt in een zwangerschap en babytijd.
Heel herkenbaar hoor! Ik ben ook absoluut geen baby-mama, maar ik ben van mening dat een kind een broertje of zusje moet hebben. 1 kind is maar zo alleen. Nogmaals: dit is puur MIJN mening…
Wat ik wel heb onderschat, is het enorme georganiseer met twee kleintjes. Bij ons is 1 en 1 geen 2, maar 1 en 1 is 5. Ik vind het hebben van twee kleintjes behoorlijk zwaar. Achteraf had ik iets meer leeftijdverschil willen hebben, maar goed, een zwangerschap plan je niet. Ik vind het dus erg verstandig van je dat je nog even wilt wachten. Zodra Jayden op school zit, heb jij wat meer tijd om van een eventueel tweede kindje te genieten. Ik zou het dus zeker overwegen, want naast dat het soms zwaar is, is het ook wel erg leuk om te zien hoe die twee met elkaar spelen en knuffelen.
Ons gezin is overigens wel compleet met een zoon en dochter. Ik zou drie kinderen ook te veel vinden. Ik heb erg veel bewondering voor moeders met grote gezinnen. Ik zou gillend gek worden.
Ben benieuwd of je uiteindelijk voor een tweede gaat. Wat wil je partner overigens? Lijkt me niet onbelangrijk…