onze oudste dochter van 8 is echt verschrikkelijk onzeker
bij alles wat er gebeurd is het meteen kan ik toch niet, of ze willen toch niet dat ik meedoe, en dat soort dingen
ik word er een beetje moedeloos van, het wordt nu zo erg dat ze dus niet meer naar de dansles wil want ik kan het toch niet ze zit sinds vorig jaar bij de showgroep van haar club dus ze kan het echt wel
we moeten haar echt vort overal heen slepen en ze heeft nergens geen zin meer in, alles is stom en iedereen haat ze en ze heeft bij voorbaat al bedacht dat iedereen haar stom vind
erg moeilijk
ik zou haar graag zekerder willen zien maar weet even niet zo goed waar te beginnen meer
ze heeft vorig jaar op school al een sociale vaardigheidstraining gedaan maar hadden niet echt het idee dat ze er wat aan gehad heeft.
ook heeft ze een tijdje bij een SPH’er gelopen vanwege haar diabetes maar daar kwamen we eigenlijk ook niet echt verder.
nu zijn we dus op het punt dat we een altijd boos kind hebben en overal een reden in zoekt om over te mopperen en als wij er niet bij zijn misbruik maakt van haar diabetes door te zeggen dat ze zich niet lekker voelt en dus iets niet hoeft te doen zoals bijv een gymles of dat soort dingen
ik denk als we hier nu niets mee gaan doen dat ze hier nog veel problemen mee gaat krijgen nu ze ouder wordt.
iemand tips ideeen of weet iemand waar ik moet zoeken voor cursussen in die richting
ik weet het even niet zo goed meer
sorry voor het lange verhaal
groetjes tamara
Hier heeft de oudste ontzettende faalangst (zijn we achter gekomen toen we haar lieten testen ivm vermoeden van hoogbegaafdheid) wij zijn toen op zoek gegaan naar een goede psycholoog die we gevonden hebben en die haar er dus echt weer helemaal bovenop geholpen heeft.
Kan je alleen maar aanraden om dit te doen, je krijgt er echt een ander kind voor terug en ook zelf krijg je tips om je kind te helpen.
Ik kan mijn oudste nu ook echt helpen als ze weer in zo’n negatieve gedachte zit en dat is zo fijn voor haar maar ook voor mij.
bedankt voor je antwoord had geen bericht gekregen dat er gereageerd was vandaar deze late reactie
het gaat inmiddels weer een stuk beter ze zit duidelijk lekkerder in haar vel.
we hebben het wederom in het ziekenhuis aangekaart en ook op school
vanuit hier gaan we ook weer verder kijken dus we hopen dat we daar weer mee aan de slag kunnen.
we blijven merken dat we bij zo ongeveer elke handeling moeten zeggen dat het echt goed van haar is. dus dit doen we dan nu ook maar heel erg vaak.
we zullen zien hoe het verder gaat lopen
Ook ik leg mijn probleem even hier neer, in de hoop dat er iemand enigszins advies kan geven.
Om te beginnen heeft Lotte 2 jaar terug ongeveer hulp gehad bij haar faalangst, zowel door MW op school als ook via een buro waar een mevrouw haar in een groep een aantal weken heeft “behandeld”. Haar faalangst is ze na verloop van tijd een heel eind kwijt geraakt gelukkig.
Lotte is een gelukkige meid, loopt thuis erg veel te lachen en is bijna altijd blij. Op school doet ze het goed, paardrijden gaat erg goed, alleen bij korfbal heeft ze het niet zo naar haar zin, daar zijn we mee bezig, maar dat heeft niet direct met dit probleem te maken. Ze is over haar zelf erg negatief (mijn man kan hier goed met haar over praten, want zo is hij min of meer ook). We praten hier regelmatig over, maar ze is nergens trots op wat ze doet, ze doet nooit iets goed en kan niets (in haar ogen natuurlijk, want wij zien dat totaal anders). Het kan altijd beter, dus doet zij het slecht. Ze moest bijvoorbeeld vandaag voor het eerst een proef rijden met ponyrijden. Ze had het goed geoefend en uiteindelijk wint ze de derde prijs (er waren 21 kinderen). Wij waren natuurlijk super trots en wij konden van haar gezicht aflezen dat ze ook heel erg trots was. Maar ja, het had natuurlijk beter gekund, want anders had ze wel de eerste prijs…
Als ik (want tegen mijn man doet ze heel anders en zegt ze dat niet) een beetje boos op haar reageer (en dan weeg ik mijn woorden nog af voor ik iets zeg), krijg ik 9 van de 10 keer te horen “zie je, ik doe toch alles fout�.
Ze zegt er zelf ook verdrietig om te zijn, maar ze zegt niet te kunnen leren om positief te denken en het is niet aan haar verstand te brengen dat we haar wel degelijk op de een of andere manier kunnen helpen om positief over jezelf te denken. “Ik ben zo en ik kan dat niet leren, je kan niet alles leren en ik ben de baas over mezelf�.
Zonder meteen naar een psycholoog te gaan, is er iemand die tips of handreikingen heeft hoe we haar gedachtengang kunnen omzetten van negatief over zichzelf denken naar positief denken?
Alvast bedankt!
Viratine