Ik heb al wat rondgezocht op het forum, maar kon er verder niet zoveel over vinden, dus toch mijn vraag hier even.
Vanochtend bracht ik Jula en Finn naar het kinderdagverblijf en ineens word ik door de leidster aangesproken over hoeveel Jula thuis praat. Ik weet dat ze op de kinderopvang erg rustig is, weinig zegt en niet erg voor zichzelf opkomt. Maar thuis praat ze juist veel, zingt liedjes, lees verhaaltjes voor op haar manier en wil ze juist dat de dingen precies zo gaan zoals zij wil en dat laat ze ook wel merken. Wij proberen er juist om te denken dat we daar niet altijd in meegaan.
Er zit dus een groot verschil tussen Jula thuis en Jula op de kinderopvang. Het is een heel lief meisje, niet snel driftig, luistert goed en als ze iets doet wat niet mag en je wordt een beetje boos, dan is ze al snel van slag.
Maar nu willen ze op de kinderopvang meer aan haar weerbaarheid werken. Onder andere door met de lunch naast haar te zitten zodat ze de kans krijgt te zeggen dat ze nog een broodje wil. Anders eet ze haar broodje op en zegt ze vervolgens niets, terwijl ze best een tweede broodje lust. En dus beter op haar te letten en te stimuleren te zeggen wat er is als ze bijvoorbeeld stilletjes in een hoekje gaat staan.
Ze gaat overigens met heel veel plezier naar de kinderopvang, ze gaat er huppelend naar toe. Wel trekt ze of naar de kleinere kinderen toe of naar de hele rustige kindjes.
Wat de leidster nog tegen mij zei toen ik opmerkte dat ik me er wat meer in zou verdiepen (want omdat ik weet hoe Jula is op de kinderopvang, maak ik me al best zorgen als ze straks als ze vier is naar school gaat), was dat wij ook wat minder ‘kinderlijk’ tegen haar moesten praten. Toen ik vroeg wat ze bedoelde, kon ze dat niet zo goed uitleggen (ik had mss ook meer door moeten vragen, maar het overviel me nogal). We waken er juist altijd erg voor om ‘gewoon’ tegen onze kinderen te praten, dus de woorden gebruiken zoals ze zijn en niet alternatieven bedenken of in babytaal te praten.
Wat we wel doen, is naar de buitenwereld toe af en toe een handje helpen met praten. Dus een beginnetje maken met een zin omdat Jula anders niets durft te zeggen. Daar kan ik me wel in vinden, dat we dat niet meer moeten doen. Maar ik hou er niet zo van om over Jula te praten als ze er bij is en dan heb ik liever dat ze zelf ‘meepraat’ zeg maar.
Al met al vind ik het best lastig en zou ik mijn meisje zo graag willen helpen wat weerbaarder te worden, want dit kan ze later altijd tegenkomen natuurlijk. Kan er wel van 
, want ze is zo lief maar daardoor ook zo kwetsbaar. Terwijl ze thuis echt wel voor zichzelf opkomt.
Herkent iemand dit en heeft iemand tips om er nu al beter mee om te kunnen gaan? Wat kunnen wij doen, hoe kunnen wij er mee omgaan (wat wel lastig is, omdat ze thuis niet zo is namelijk). En hoe haar het beste voorbereiden op school. Ze kijkt daar al wel erg naar uit, we wandelen er regelmatig langs en dan zegt ze ook ‘als ik vier ben ga ik naar de basisschool’. Ze gaat naar een Jenaplanschool waarvan ik hoop dat juist deze school haar ook stimuleert in haar weerbaarheid.
Herkenbaar?
Ik heb eigenlijk niet direct een tip maar herken wel een deel van je verhaal.
Mijn zoontje praat honderuit maar op de speelzaal laat hij zich ook snel “wegdrukken”. Vooral in grotere groepen zeg maar, als hij met weinig kindjes is dan is er niets aan de hand maar dit weekend waren we in een grote hele drukke speeltuin en dan speelt hij gewoon niet omdat het hem te druk aan zijn oren is.
Weet niet of dat voor jouw kindje ook geld of dat het idd duidelijk weerbaarheid is.
Ik zou als ik jou was een afspraak op het kdv maken met de leiding als je dochtertje er niet bij is zodat je eens rustig erover kan praten en kan uitleggen hoe ze thuis is en dat je er wel mee zit en mss samen met hun een soort van plannetje kan maken.
Succes in ieder geval, moeilijk altijd he, want we willen allemaal dat de kids doen “zoals we het verwachten”, maar dat is niet altijd zo.
Natas