Wat zou jij doen? Psych gesproken

Ik zit al vanaf augustus thuis met een ppd. Al die tijd ging het met Sem ook echt voor geen meter. Sinds een paar weken gaat het ietsje beter met hem en voel ik me ook wel wat beter. Met ietsje beter bedoel ik dat ik niet meer hele dagen met hem rondloop, hij zich wat beter kan vermaken. Maar hij heeft nog een aantal dagen per week dat hij veel buikpijn heeft en alleen maar de hele dag kan jengelen en huilen. Hem in bed leggen kan 9 van de 10 keer nog steeds niet zomaar omdat hij dan ergens last van heeft (waarschijnlijk reflux en darmpjes) en alleen rechtop (dus op de arm) in slaap kan vallen.



Nou was ik gisteren bij de psych en de arbo-arts wil van hem weten hoe hij denkt over reïntegratie en per wanneer. De psych wilde het laten liggen tot ons volgende gesprek, maar ik kan pas weer op 3 december bij hem terecht, hij dacht om per 1 december weer voor een paar uurtjes te gaan beginnen. Ik heb daar nog eens over nagedacht en ik weet dat ik natuurlijk weer zal moeten gaan beginnen, maar voor nu zie ik het gewoon nog niet zitten (en ik weet dat het nog een paar maanden weg is). Ik ben nog iedere nacht een paar keer met Sem in de weer, omdat hij nog iedere nacht huilend wakke wordt met buikkrampen, hij krijgt om 23.00 uur een fles en is om 6.30 uur al weer wakker, dus van nachtrust blijft erg weinig over. Ik heb 2 dagen in de week de tijd voor mezelf dan zijn de jongens op het kdv en dat heb ik echt nodig om even bij te slapen en in huis wat dingen te doen (of naar de psych te gaan). Bovendien zit ik te wachten op de uitslag van een DNA-onderzoek naar genetische borstkanker (mijn moeder is daaraan overleden, mijn oma heeft het en haar moeder had het ook) en dat verwacht ik volgende maand te krijgen. De kans dat daar iets uit komt is niet zo heel groot, maar ik moet er natuurlijk wel rekening mee houden.



Eigenlijk vind ik dus dat ik na bijna een half jaar alleen maar met Sem rondgelopen te hebben, zkh in en uit, veel zorgen en stress nog wel wat tijd mag hebben en nodig heb voor mezelf. (Ik heb dagelijks hoofdpijn dat zegt wel genoeg denk ik.) En eigenlijk zou ik het fijn vinden om dan gewoon dit jaar nog thuis te blijven en dan vanaf volgend jaar weer voor een paar uurtjes te gaan beginnen.



Nou moet ik er eerlijk bij zeggen dat ik het ook niet heel erg meer naar mijn zin had op mijn werk en mijn bedoeling was om tijdens mijn verlof te gaan sollliciteren maar dat is dus wat anders gelopen. Dat heb ik ook tegen de psych gezegd, op mijn werk verwachten ze dat je er voor 100% bent, privé dingen willen ze eigenlijk weinig van weten, ik zit vaak dagen alleen zodat ik me niet zomaar ziek kan melden of thuis kan blijven als er wat met de jongens is. Dat wil ik niet meer en die verantwoordelijkheden wil ik voorlopig ook nog niet hebben zolang het met Sem nog niet helemaal goed is, ik wil gewoon naar huis kunnen als het met hem niet goed gaat. Daar komt bij dat er altijd heel veel stress is en zowel de psych als de arbo hebben zoiets van dan ga je dingen archiveren of zo, maar daar bestaat mijn werk niet uit, ik ben secretaresse op een advocatenkantoor en ik typ voornamelijk bandjes uit met juridische stukken. Die moeten altijd gisteren op de rechtbank zijn en ik werk voor een advocaat (waar niemand anders voor wil werken, dus dat zegt genoeg) die alles meteen de deur uit wil en altijd aan je bureau staat te briesen en stressen. Ik ben bang dat ze me daarin niet goed (genoeg) gaan begeleiden en dat dat in combinatie met hoe het thuis gaat voornamelijk thuis verkeerd uitpakt…



Is het raar om nu tegen de psych te zeggen dat ik liever per januari wil gaan proberen te reïntegreren? Met alle stress van de feestdagen achter me, de uitslag van het onderzoek achter me, Sem die inmiddels weer een paar maandjes ouder is, en misschien al kan zitten en minder hoeft te liggen en dus minder klachten heeft, en gewoon nog even wat extra tijd voor mij?



(Ik wilde het kort houden maar het is nog een heel verhaal :oops: )

Ik zou het gewoon zeggen hoor. Ik heb dat ook wel gedaan en er is altijd begrip voor me geweest als ik aangaf dat ik er nog niet aan toe was.

Ik kon dan ook wel arbeidstherapeutisch gaan werken, maar op een bepaald moment was dat zelfs teveel voor me. Ik heb uitgelegd hoe en wat en toen was het verder geen probleem.

Als ik het zo lees, ben je echt nog niet klaar om weer aan de slag te gaan (zeg ik nadat ik ruim 8 maanden thuis heb gezeten na burn out).



reintegreren doe je pas weer als je energie niveau enigzins op 0 of bij voorkeur in de +/+ zit… niet zoals bij jou nog in de -/- ! de klachten die je hebt wijzen erop dat je er nog niet helemaal bent en de kans dat dit binnen 4 weken helemaal is omgeslagen lijkt mij (als leek) klein. Januari lijkt me reeëler…



Zou het gewoon bespreken, ook wat het met je doet, het waarom etc.

Lijkt mij dat er wel een mouw aan te passen is. Ze hebben er nl. ook niets aan als je in Februari weer thuis zit omdat je er toch niet klaar voor bleek te zijn.



Heel veel succes met je gesprekken!

Suus, gewoon doen, je kan beter iets later beginnen dan te vroeg, want dan zit je zo weer thuis. Elke dag hoofdpijn geeft al aan dat je er nu hoe dan ook nog niet aan toe bent en misschien in januari wel weer, maar ook daarbij zou ik een slag om de arm houden, je weet nooit hoe het gaat :-* . En je gezondheid is echt belangrijker hoor.

Antwoord op je vraag: zou dat gewoon zo aangeven. Jij kunt beste beoordelen wat je aankan, en die ene maand maakt voor je werkgever ook niet uit.



Wat verder nog in mij opkwam: is de reden dat Sem in het ziekenhuis heeft gelegen ook z’n krampen, of iets anders? Ik zeg dat omdat ik zelf ervaring heb met denken dat m’n kind ergens last van dat en daarom wakker was, terwijl achteraf het gewoon gewenning was en hij alleen maar vermoeider werd omdát ik altijd met hem liep…

Omdat ik de situatie van Sem niet ken, kan ik dat dus niet beoordelen, maar jij wel…

Als het zo kan zijn dat het gewoon gewenning is, probeer hem dan eens gewoon te laten huilen. Het wakker worden kan dan zomaar na één of twee (helse, want het is vreselijk je kind te laten huilen :frowning: ) over zijn!

Nikki Sem is opgenomen omdat hij al sinds 3 weken slecht dronk, afviel en spuugde en spuitluiers (van kv) had. Hij werd dus bestempeld als een huilbeeb en is daarom opgenomen geweest. Daar zijn ze er achter gekomen dat hij waarschijnlijk een kma had en na testen is dat er ook echt uitgekomen. Dat is ook de reden dat hij krampen had. Die darmen blijft hij last van houden en wat daar de reden van is kan niemand me vertellen, hij wordt nu behandeld met meds voor niet aangetoonde reflux en krijgt een drankje waardoor zijn voeding sneller van zijn maag naar darmen moet gaan. Er zit voor mijn gevoel ergens bij maag en darmen iets niet lekker maar wat… als het echt niet beter wordt heeft de ka twee maanden geleden wel gezegd dat er dan slik- en contrastfoto’s gemaakt worden.



Het is dus helaas geen gewenning, laten huilen werkt niet, daar wordt hij echt hysterisch van hij huilt echt gewoon omdat hij pijn heeft, ligt met zijn benen in de lucht, laat windjes en je hoort die buik echt tekeer gaan…

Beter ‘goed’ reintegreren dan half toch?

Mijn man heeft het gehad, die is te snel weer begonnen 2 jaar geleden (wat jij al aangeeft ondanks hoofdpijnen etc) en hoppa terugval. Daarna alsnog weer een tijd uit de running geweest en toen eerst aan zichzelf gewerkt (via MW), energie opgedaan (wat zeg ik, wij zijn er samen ook even tussenuit geweest om op adem te komen) en toen met hernieuwde moed, energie en zonder hoofdpijnen weer therapeutisch begonnen. :thumbup:



Het resultaat van die 2e keer reintegreren is dat hij nu nog steeds fulltime aan het werk is en met een goed gevoel iig kan terugkijken op de arbo-arts die zijn reintegratie begeleidde. En niet te vergeten met een beter gevoel over zichzelf. Jezelf zien ‘falen’ (ondanks dat het dat echt niet is hoor! Je lijf is er nl nog niet aantoe om weer FT te werken!) motiveert niet en voelt bagger. :oops:



Heel veel succes en ook voor Sem! :thumbup:

Tante Soesa, duidelijk verhaal, en héél vervelend voor jullie! Dikke :hug: voor de nachten dus, en ik sluit me helemaal aan bij Rhiannon…

Geef het aan dat je er echt nog niet aan toe bent. Ze hebben er bij de arbo en op je werk niets aan dat je begint en meteen het niet aan kan. Die extra tijd thuis kan net dat duwtje in je rug zijn om in het nieuwe jaar te gaan beginnen met langzaam opbouwen van werken.



Reïntegratie is gewoon zwaar. Zelf ben ik begonnen met 2 maal 2 uur in de week op arbeidstherapeutische basis (ik had een zware depressie door mijn zwangerschappen en de geboorten van mijn 2 zonen). Dat was januari van dit jaar. Per 1 september ben ik pas voor het eerst weer 8 uur op een dag gaan werken. De arbo-arts wilde veel sneller, maar dat was voor mij niet haalbaar en daar werd gelukkig ook naar geluisterd.

Nee gewoon aangeven! Je laat iig zien dat je wil en dan maar januari… Ze zullen daar echt niet moeilijk over doen… Ik zit beetje in zelfde schuitje als jij… Maar gewoon open en eerlijk zijn, en je zult zien dat ze met je meewerken…



Sterkte meis :hug:

Nou heb net de psych gebeld en hij laat het liggen tot 3 december. Maar het gesprek zit me toch niet lekker eigenlijk… Ik heb namelijk ook aangegeven dat ik dagen heb dat alles me echt te veel is en ik niks van de jongens kan velen, vandaag is weer zo’n dag. Sem jengelt Jim jengelt, Sem kan de slaap weer niet vatten en ik moet dan echt mijn best doen om rustig te blijven en hem niet in bed of de box te gooien (echt gooien dus). Ik weet dat dat niet kan dat besef heb ik gelukkig, maar ik voel me daar heel rot over. Ook dat ik dan zoveel tegen Jim aan het mopperen, ben voor het jochie blij dat hij 3 dagen naar het kdv kan want zo’n chagrijnige mama is toch niet leuk. Hij wil daar nu niks mee doen, wil het laten staan voor ons gesprek op 3 december, omdat het met Sem wat beter gaat en die wat vaker goede dagen heeft, wat ook thuis weer wat meer rust geeft, maar zo gauw het dan wat minder gaat komt het bij mij dus dubbel zo hard aan en voel ik me nog rotter. Misschien is de tijd gekomen dat ik dan iets van medicatie moet gaan slikken om me beter te voelen? Hij vindt van niet en wil het de komende maand aankijken omdat ik eigenlijk liever geen medicatie wil(de) omdat ik bang ben dan niet meer scherp en alert te kunnen zijn.



Deze man heeft dus totaal geen idee hoe het is om in zo’n situatie als die van mij te zitten, heeft zelf geen kinderen, vindt het gek dat er tussen hub en mij spanningen zijn door alles wat er (is) gebeurt dus ik voel me niet echt begrepen (heb ook niet het idee dat hij vaker vrouwen als patiënt heeft die een ppd hebben). Aan de andere kant weet hij op bepaalde punten wel de spijker op zijn kop te slaan. Ik weet dus niet of ik bij hem moet blijven of een andere psych moet zoeken, zeker omdat ik dus eerst bij een collega van hem was maar die is gestopt en heeft mij dus aan hem overgedragen (dit wist ik van te voren, maar anders kon ik pas na een paar maanden terecht). Eigenlijk zit ik me af te vragen of er geen psychologen zijn die gespecialiseerd zijn in een ppd…

@Tante Soesa wrote:

Nou heb net de psych gebeld en hij laat het liggen tot 3 december. Maar het gesprek zit me toch niet lekker eigenlijk… Ik heb namelijk ook aangegeven dat ik dagen heb dat alles me echt te veel is en ik niks van de jongens kan velen, vandaag is weer zo’n dag. Sem jengelt Jim jengelt, Sem kan de slaap weer niet vatten en ik moet dan echt mijn best doen om rustig te blijven en hem niet in bed of de box te gooien (echt gooien dus). Ik weet dat dat niet kan dat besef heb ik gelukkig, maar ik voel me daar heel rot over. Ook dat ik dan zoveel tegen Jim aan het mopperen, ben voor het jochie blij dat hij 3 dagen naar het kdv kan want zo’n chagrijnige mama is toch niet leuk. Hij wil daar nu niks mee doen, wil het laten staan voor ons gesprek op 3 december, omdat het met Sem wat beter gaat en die wat vaker goede dagen heeft, wat ook thuis weer wat meer rust geeft, maar zo gauw het dan wat minder gaat komt het bij mij dus dubbel zo hard aan en voel ik me nog rotter. Misschien is de tijd gekomen dat ik dan iets van medicatie moet gaan slikken om me beter te voelen? Hij vindt van niet en wil het de komende maand aankijken omdat ik eigenlijk liever geen medicatie wil(de) omdat ik bang ben dan niet meer scherp en alert te kunnen zijn.



Deze man heeft dus totaal geen idee hoe het is om in zo’n situatie als die van mij te zitten, heeft zelf geen kinderen, vindt het gek dat er tussen hub en mij spanningen zijn door alles wat er (is) gebeurt dus ik voel me niet echt begrepen (heb ook niet het idee dat hij vaker vrouwen als patiënt heeft die een ppd hebben). Aan de andere kant weet hij op bepaalde punten wel de spijker op zijn kop te slaan. Ik weet dus niet of ik bij hem moet blijven of een andere psych moet zoeken, zeker omdat ik dus eerst bij een collega van hem was maar die is gestopt en heeft mij dus aan hem overgedragen (dit wist ik van te voren, maar anders kon ik pas na een paar maanden terecht). Eigenlijk zit ik me af te vragen of er geen psychologen zijn die gespecialiseerd zijn in een ppd…




Suus, ik zou op zoek gaan naar een andere psych, je moet je prettig voelen door een psych en ook begrepen voelen. Er zijn vast wel psychologen/ psychiaters die gespecialiseerd zijn in ppd :-* .

Volgens mij moeten die er wel zijn Tante Soesa. Zelf heb ik te maken gehad met een sociaal psychologisch verpleegkundige en die zag ik in het begin 2 keer in de week. Zij gaf mj hele simpele “handvaten” om de boel met de kinderen weer aan te kunnen. Misschien kun je gewoon een keer informeren bij een andere psych.? Een soort second opinion.



Wat je nu schrijft over het niets kunnen verdragen van je kinderen en de spanningen met je partner heb ik precies zo gehad! Dus heel herkenbaar. En je kinderen reageren dan weer op jou. Zo zit je op een slechte dag in een vicieuze cirkel :wall: .



Antidepressiva: misschien dat het je wat rust in je hoofd geeft en je emoties wat afvlakt, maar het blijft troep. Je kunt er met name de eerste periode erg ziek van worden en het heeft (jammer genoeg) een aantal weken nodig voor je effecten merkt.

Moet nog even toevoegen dat ik wel bij de psych ben geweest de eerste keer, maar dat het door hem bepaalde behandelingsplan door die sociaal psychiatrisch verpleegkundige werd uitgevoerd en met hem besproken.

probeer je huisarts eens… ik heb hele goeie jij ook hopelijk… mss dat hij je kan helpen aan antidepresiva… wordt tijd vioor beetje rust in je gezinnetje meis…

Misschien interessante links:

http://www.medicinfo.nl/%7B5fe0a97d-144a-41f3-8f18-12f95eb81ce3%7D

http://groups.msn.com/PostnataleDepressie/externadvies.msnw

Rotterdam is voor jou waarschijnlijk wat te ver weg, maar:

http://www.geocities.com/pppsychose/eengitzwartewolk.html

Bedankt meiden jullie zijn lief :-*

Misschien dat je aan deze site ook iets hebt? Hij is sinds de laatste keer dat ik er gekeken heb flink veranderd, maar niettemin hier de link.