Alle regels overboord
Je kent het vast wel. Regels, waar je je aan moet houden. Wij hebben geschreven en ongeschreven regels. We hebben er mee leren leven dat we er aan moeten voldoen, dat we erbij stil staan dat die regels er niet voor niets zijn.
Zo ook voor baby’s. Men neme het Consultatiebureau. De meeste consultatiebureaus hebben ongeschreven regels voor baby’s. Zo mogen ze niet te snel groeien, maar ook niet te langzaam, want stel je voor dat je niet een gemiddeld kindje hebt. Baby’s mogen niet meer drinken dan zij zeggen. Dus je kindje moet maar wachten op zijn eten. Probeer het te rekken, noemen ze dat.
Maar… eten wij ook niet gewoon als wij honger hebben? Baby’s moeten in hun eigen bedje liggen, zelf leren in slaap te vallen. En als je daarvoor je baby een half uur moet laten huilen, so be it. Daar leren ze van, wordt er gezegd. Want zo moet het volgens de ongeschreven regels. Maar slapen wij ook niet gewoon hoe laat wij willen? En slapen wij ook niet liever met onze partner dan alleen?
Ik heb dus zo’n kindje. Zo eentje die niet zelf in slaap valt, die niet langer dan 45 min slaapt per keer en vervolgens 3 uur wakker is. Zo’n kindje wat heel graag lichamelijk contact heeft om in slaap te kunnen vallen en anders slaapt hij niet.
Er werd gezegd, laat je kindje huilen, dan valt hij vanzelf in slaap. Ja, uiteraard valt hij in slaap. Hij is dan doodop van het huilen. Maar is dit wel de goede manier? Is het echt nodig om je kindje te laten huilen alleen maar omdat hij niet alleen wil zijn? Ik heb het geprobeerd, het druisde enorm tegen mijn gevoel in, maar proberen kan geen kwaad. Toch?
Heb het wel geteld 2 dagen volgehouden. Ik kan het niet. Je kind bewust laten huilen, dat is niets voor mij. Bij sommige gezinnen kan het wel werken, maar hier niet. Niet voor mij en niet voor mijn zoon. Hoe schuldig heb ik me gevoeld. Eens, maar nooit meer. En natuurlijk, hij mag huilen, en af en toe moet hij gewoon even wachten, maar niet met het slapen. Of ik of papa is bij hem als hij gaat slapen. En als hij niet in zijn eigen bedje wilt slapen, dan komt hij in onze armen in ons bed slapen. Hij wil gewoon niet alleen zijn. En geef hem eens ongelijk. Als wij als volwassenen al ergens diep van binnen niet alleen willen zijn.
Stel je eens voor dat je een baby bent. Je bent 9 maanden lang bij je moeder, lekker warm, altijd geluid, altijd samen. En dan ineens is daar die koude wereld waarin je geworpen wordt, moet je ineens jezelf warm houden, ineens heb je een raar gevoel in je buik wat steeds erger wordt, je herkent het niet zeker? Nee, want je bent 9 maanden lang geen hongergevoel gehad omdat je altijd automatisch voorzien werd van eten. Dan na het eten. Weer zo’n raar gevoel in je buik, wat is dit dan? Het wordt erger en erger, je gaat bewegen, maar het helpt niet. Nee, lieve schat, dit zijn krampen. Ik kan nog bladzijdes vol schrijven over alle nieuwe dingen die je als baby meemaakt, maar ik denk dat men de strekking al begrijpt.
Dus ik geef mijn kind wat hij nodig heeft. Lichamelijk contact, tot vervelens toe. En als ik het even niet kan geven of opbrengen, dan is papa daar voor hem.
Mijn kind heeft de eerste weken naast mij tegen mijn blote borst aan geslapen, de hele nacht. Wat is daar verkeerd aan? Wordt hij daar slechter van? Ik geloof er niets van. Uiteraard moet je wel de nodige maatregelen treffen en de, ja hoor daar zijn ze weer, regels in acht nemen. Want je wilt natuurlijk niet dat je dalijk je kindje kwijt bent.
Vanaf het moment dat ik alle regels met betrekking tot het “opvoeden” van je baby overboord heb gegooid, leef ik een stuk gemakkelijker, een stuk fijner en een heel stuk rustiger. We sliepen 's nachts, we kwamen aan onze rust toe. Mijn kind heeft honger? Ik geef hem eten, waarom niet? Van borstvoeding kan je nooit genoeg geven, dus gewoon geven. Niet slapen overdag, dan niet. Ik kan hem niet dwingen. Ok, ik moet toegeven, 's avonds kan hij niet in slaap vallen omdat hij maar 45 min per keer slaapt. Maar hoe zou ik dat anders krijgen? Niet, want we hebben alles geprobeerd. Het enige wat werkt bij ons is ALLE REGELS OVERBOORD.
Dus dat doen we. En ondertussen hoopt het Consultatiebureau dat het ooit een gemiddeld kindje wordt die hun regels in acht neemt.
Groot gelijk hoor meid.
Kinderen opvoeden gaat nu eenmaal niet volgens een ‘boekje’.
Evy heeft altijd bv op verzoek gehad en slaapt lekker tussen ons in als ze niet lekker is . Scheelt een hoop stress !
Kinderen kan je niet opvoeden uit een boekje, je voedt je kinderen op naar gevoel! :thumbup:
Groot gelijk heb je! goed omschreven!
Ik heb altijd gedaan waar ik me goed bij voel en niet gedaan wat volgens het consultatie bureau toch echt het best zou zijn.
Ik heb mijn kinderen ook niet laten huilen tot ze er van in slaap vielen, en nu ook niet bij mijn vierde. Ze valt alleen in slaap aan de ‘tiet’ en dus niet uit haar zelf of in haar bedje maar lekker bij mij.
Ik had het er laatst over met de wijkverpleegkundige en zij is heel begripvol. Zij zei zelfs, er zijn culturen waar de babies de hele dag bij moeder zijn en dat wij hier in het westen nou bedacht hebben dat ze in een eigen bedje moeten. Heel verrassend voor mij dat ze dat zei als wijkverpleegkundige van het CB maar wel heel erg waar natuurlijk.
Ik vind dat je moet doen waar je je als ouder goed bij voelt, dat werkt volgens mij het allerbeste!
wat heb je dat mooi omschreven
Mooi geschreven en héél herkenbaar! (vooral dat overdag bijna niet slapen en veel lichaamscontact willen maar hem eigenlijk moeten laten huilen van het cb, heb het ook 1 dag gedaan nou echt, ik was nog meer doodop dan dat ik anders was!)
Deb wat heb je dat mooi omschreven
gewoon doen wat jij het beste lijkt voor jullie en Levy :hug: :hug:
Go Debbie
een moederhart weet het best :thumbup:
Klinkt precies zoals wij het ook doen en ons CB hanteert gelukkig dezelfde (ongeschreven) regel, dus hier geen frustraties 
Prachtig geschreven :thumbup: . Precies zoals waar ik me ook het lekkerste bij voel . Hier ook een moeilijke slaper die lekker het liefst bij mama tegen de buik slaapt. Ik voel me er prima bij en de baby ook…
mooi omschreven debbie :thumbup:
Zo enorm waar wat je schrijft. :thumbup: :thumbup: Mom know’s best!
:-*
ik vond jou stukje echt ZO geweldig echt heel mooi omschreven
:-*
Herken het helemaal, eventjes laten huilen ok maar 3 uur lang echt niet dus. En net zoals voedingen, moet ik hem dan laten uithongeren want zo voelt dat idd aan. Wij eten idd ook wanneer we honger hebben. Het is heel mooi beschreven :thumbup:
Een moeder weet toch zelf het beste wat haar kind nodig heeft? Dus lekker de regels overboord laten en niet teveel vertellen bij het consultatiebureau!