Omdat het met Sem niet lekker loopt en ik me al sinds hij er is niet lekker in mijn vel voel ben ik bij een psych terecht gekomen. De eerste psych waar ik kwam vond dat ik een ppd heb, zij stopte echter bij die praktijk en ik werd overgedragen aan haar collega. Een maand geleden zat ik er helemaal doorheen en heb hem gebeld dat ik misschien maar aan de medicatie moest, dat ik het niet meer trok. Ik kon bij hem alleen op woensdag terecht en dan nog kon hij vaak niet zodat ik vaak eens in de maand terecht kon. Hij kon op dat moment niks voor me doen vond hij en ik moest de volgende afspraak maar afwachten. Ik vond dat niet kunnen en ben i.o.m. de ha naar een andere psych gegaan. De ha blijft maar roepen dat ik oververmoeid ben, dat ik niet depressief ben, en het eerste wat de psych zei toen ik binnenkwam was dat ik er goed uitzie voor iemand die oververmoeid is (ik heb helaas geen wallen). Weer heb ik uitgelegd dat ik me depressief voel, ik ben niet oververmoeid, ik ben inmiddels gewend aan de gebroken nachten en als het met Sem goed gaat, moet ik 1x per nacht uit bed voor een flesje, dat heb ik bij Jim ook een jaar lang gedaan. Ik kan de situatie soms gewoon niet aan waar ik in zit, Sem die hele dagen kan huilen, niet getroost wil of kan worden, veel pijn heeft, dat is zo frustrerend en het vreet energie. Als hij zo’n dag heeft ben ik boos op alles en iedereen om me heen, dus ook op hem en Jim, kan ik het geduld niet opbrengen om hem te troosten of iets met Jim te doen. Ik ben altijd lusteloos, heb nergens zin in, hang maar op de bank, mijn huishouden laat ik versloffen of alles met de franse slag, het kan me niks meer schelen en zo ben ik niet. Soms heb ik goede dagen en dan ga ik lekker aan de poets om de volgende dag weer in een dip te zakken en het somber in te zien.
Gisteren was ik voor mijn tweede afspraak bij de nieuwe psych en daar kwam ook een psychiater bij. Op maandag kan ik mijn kids nergens kwijt, dus moesten ze mee, dat heb ik aangegeven toen de afspraken gemaakt werden, ik kan op dinsdag, woensdag en vrijdag, maar daar was voor nu even geen andere mogelijkheid dan op maandag. De psychiater gisteren irriteerde zich aan het feit dat mijn kids erbij waren, wil me graag nog een keer zien en eventueel medicijnen voorschrijven maar dan zonder kids. Hij kan alleen op maandag of volgende week woensdag, maar dan zit ik al met Sem in het WKZ omdat ze darmonderzoeken gaan doen. Hij nam me eigenlijk kwallijk dat ik niemand heb die op maandag op mijn kids kan passen en vond dat ik te weinig moeite deed, terwijl ik net had uitgelegd dat alle familie ver weg woont, wij oorspronkelijk hier niet vandaan komen, dus weinig mensen hier kennen, en dat de familie sowieso niet heel hard voor ons loopt, ik moest maar wat beter mijn best doen van hem. Volgende week woensdag moet ik dan maar voor of na het zkh bezoek met Sem komen, maar ik weet niet wat daaruit gaat komen, en ik wil niet twee van die zware afspraken op een dag gaan plannen eigenlijk. Dat vond hij ook maar raar van me geloof ik. Ik heb dus duidelijk aangegeven bij het maken van de afspraak dat ik nooit op maandag en donderdag kan i.v.m. de kids, de andere dagen wel, dat was geen probleem en nu wordt dat gewoon bijna tegen me gebruikt! Bovendien willen ze de hele familie er bij gaan betrekken omdat ik teleurgesteld ben in het gebrek aan hulp en belangstelling. Als ze al niet gewoon bij mij op visite kunnen komen op een doordeweekse dag, waarom zouden ze dan naar een psych gaan? Kunnen ze daar de bezorgde mensen uit gaan hangen, want dat doen ze wel. Bovendien wil ik dat ook niet eens! Ik heb dat nu eindelijk achter me gelaten, er zit nog wel boosheid, maar ik ben er echt klaar mee! Dan wil ik het niet weer opnieuw op gaan rakelen. Dat ik dat niet wil irriteerde hem ook, hij denkt dat ik niet geholpen wil worden. Ik wil alleen geholpen worden met de situatie waar ik me nu in bevind, een moeilijk kind en de gevoelens waar ik mee worstel, niet meer niet minder. Ze hoeven mijn leven niet voor me te ontleden, het ging goed tot dat Sem geboren werd, en misschien had ik me als het met hem goed was gegaan wel net zo gevoeld, dan had niemand zo moeilijk gedaan. Ik voel me al depressief sinds hij een week oud is, al voordat we wisten dat hij iets mankeerde, dat lijkt iedereen te negeren.
Ik heb gisteren meerdere malen aangegeven dat het enige wat ik wil is iets (en volgens mij kan dat nu alleen met medicatie) waardoor ik me wat rustiger voel als ik halve dagen of nachten met een ontroostbaar kind loop te sjouwen. Ik wil gewoon de hele situatie wat beter aan kunnen en zelf kan ik dat niet meer. Waarom moet dat nou zo moeilijk zijn? Ik ken zoveel mensen die voor dit soort dingen bij hun ha terecht kunnen, waarom wil de mijne me dan niet helpen? Ze heeft Oxazepam voorgeschreven voor tijdelijk maar daar heb ik niks aan. Haar oplossing was Sem dan maar op te laten nemen zodat ik een paar nachtjes kan slapen omdat ik oververmoeid ben. De ka werkt daar overigens niet aan mee, want daar heb ik het mee besproken. Daar heb ik niks aan, dat verandert niks aan de situatie zoals die is, pas als Sem zich beter voelt kan ik wat meer aan mezelf gaan denken en pas dan kan ik me beter gaan voelen, tot die tijd denk ik dat ik gewoon wat hulp nodig heb.
Mijn schoonzus heeft twee keer zitten huilen bij haar ha en heeft ad voorgeschreven gekregen en heeft een ppd terwijl ze de boel gewoon voor de gek zit te houden omdat ze niet wil gaan werken! Waarom wordt het mij zo moeilijk gemaakt? Ik heb het gevoel dat ik overal tegen gesloten deuren moet trappen, ook in alles rond Sem, waarom luisteren de heren en dames medici niet meer naar wat patiënten te vertellen hebben en lijken ze alles te negeren?
Och meid…echt…ik heb plaatsvervangende woede eeeeecht! My god wat een *sshole!!!
Ik heb gelezen hoe zwaar je het hebt en ik heb er een aantal maanden zelf in gezeten en ik kan me niet voorstellen dat je er nog in zit. Mens wat ben jij sterk!! Echt ik werd toen al gillend gek en onze kindjes zijn even oud.
Onthou jij bent sterk en jij hebt NU hulp nodig. Dus flikker die psych aan de kant en kijk of je een andere kan vinden die wel naar je luisterd. Ventileer je woede even lekker tegen de HA. ELKE DAG!!!elke dag moet je denken"oe moet ff bellen naar de HA"…tot hij gek van jou wordt en ziet hoe zwaar je het hebt!
man man man wat ben ik boos zeg.
:hug: :hug: :hug:
Meid wat een ellende… :hug:
Ik sluit me aan bij wat Samara zegt, ik zou niet eens bij die instantie verder gaan want ze willen je duidelijk niet snappen…
Misschien een hulpverlener zoeken in een andere plaats (dichtbij je woonplaats natuurlijk), ik denk zelf eerder aan een particulier gevestigde psych i.p.v. een riagg-achtige instantie. Nadeel daarvan is wel dat je volgens mij de consulten zelf voor moet schieten maar je verzekering zal het wel (voor een gedeelte) vergoeden. Je zou ook een coach/counselor kunnen overwegen. Zij graven niet in je verleden maar zijn er meer op gericht je problemen in het nu aan te pakken, het is wat praktischer zeg maar.
En misschien dat een natuurarts/voetreflexmasseuse/acupuncturist/homeopaath ook iets voor je kan doen zodat je in ieder geval iets meer in balans komt zodat je je lichamelijk en geestelijk ook wat beter gaat voelen. Je gaat je vaak al wat beter voelen als je energie in je lijf wat beter stroomt (blokkades worden opgelost als het ware, ik heb hier in het verleden baat bij gehad).
En ik zou geen energie meer in je familie steken, dat kost je alleen maar energie die je zelf hard nodig hebt. Ze zullen toch niet veranderen vrees ik.
Hopelijk vind je gauw de juiste hulp… 
Heel veel sterkte… :hug: :hug:
Wat vervelend dat je je zo rot voelt.
Is Sem bij een kinderarts onder begeleiding?
Vaak werken kinderartsen ook samen met (kinder)psychologen. Deze begeleiden ook ouders die een huilbaby hebben oid.
Bij ons in het ziekenhuis is dat in ieder geval wel zo.
Misschien heb je anders wel iets aan maatschappelijk werk.
Als ik je zo hoor, heb je moeite met de dingen thuis, die op een dag allemaal gedaan moeten worden. Misschien kan zo iemand je wel helpen om betere structuur te krijgen waardoor je je al rustiger gaat voelen.
Heb je steun aan je man?
Ik mis hem een beetje in het verhaal. Kun je met hem bespreken wie wát doet op een dag?
Nou meid, heel veel sterkte :hug:
Het lijkt me zwaar voor je, als ik je verhaal zo lees.
Ik mis hem een beetje in het verhaal. Kun je met hem bespreken wie wát doet op een dag? quote]
Mijn man is ook even overspannen thuis geweest, hij heeft ADHD en is destijds omdat we zwanger wilden worden met de medicatie gestopt. Hij slikte Ritalin en voelde zich daar niet lekker bij (is na een aantal uur uitgewerkt dus golvende beweging) en had aangegeven toen het hier zo onrustig werd iets anders te willen, het ging zonder medicatie tot dat moment gewoon goed. Dat liep een beetje moeilijk de psych was het dossier kwijt en ze wilden dat hij aan allerlei praatgroepjes mee ging doen (speciaal psychiatrisch centrum waar hij kwam). Dit is eigenlijk helemaal gericht op mensen die in de WAO zitten, veel ADHD-ers werken niet of minder, en mijn man heeft gewoon een volledige baan en een druk gezinsleven nu, hij wilde dat dus niet en heeft aangegeven gewoon andere medicatie te willen, daar is het toen op vast gelopen, omdat hij al genoeg aan zijn hoofd had heeft hij dat even stop gezet, het werd hem allemaal te veel, de ha is hiervan op de hoogte, maar ook hier is haar begeleiding niet erg goed, want schijnbaar kan iedere psychiater gewoon concerta voorschrijven voor mijn man omdat er een officiële diagnose is. Van ellende is hij weer gaan werken, de onrust thuis kon hij niet aan als hij hier de hele dag was nu kan hij het wel aardig hebben. Hij houdt zich voornamelijk met huishoudelijke dingen en Jim bezig, hij neemt Sem wel van me over en doet ook wel dingen met hem, maar als die onrustig wordt wordt hub dat ook en dat voelt Sem heel erg goed aan en wordt dan nog onrustiger dan zit ik met een gestresste man en een kind wat overstuur is, dat werkt dus niet. Dus de zorg voor Sem komt grotendeels op mij neer als het niet goed gaat.
Het klinkt alsof we in een soap beland zijn, het begint gewoon ongeloofwaardig te klinken, als ik een buitenstaander was zou ik het volgens mij niet eens meer allemaal geloven, alles en iedereen lijkt tegen te werken, alles kost zoveel tijd en de trajecten zijn zo lang, er lijkt gewoon geen einde aan te komen en dat maakt het voor mij allemaal nog moeilijker, ik kan dat maar moeilijk accepteren, ik houd van een beetje vaart in de dingen maar iedereen lijkt tijd zat te hebben helaas...
ik denk dat het belangrijkste is dat je een psych(ik neem aan dat je een loog of psycho-therapeut bedoelt) treft die met je meedenkt, en op zijn minst je klachten serieus neemt. En dat doet deze beste meneer naar mijn idee niet, althans, jij hebt niet het gevoel bij hem dat hij je serieus neemt en met jou meedenkt. Ik zou dus (weer) vragen om een andere, omdat het zichtbaar niet klikt tussen jullie. Ik had dat bij mijn vorige behandelaar ook, en ik heb dat laten lopen, omdat ik toch naar een andere vestiging ging, maar anders had ik zeker een andere gevraagd.
Het gaat om vertrouwen, en als het op het eerste gezicht al niet klikt, moet jij daar dan je hele ziel en zaligheid bloot gaan leggen? Ik zou eht aangeven,en als hij je niet serieus neemt, gewoon eens de teamleider proberen te spreken te krijgen… want zo kom je ook geen steek verder… Succes meis!!! :hug:
Suus een dikke :hug: :hug: :hug: meid.
Ik zou inderdaad als je straks in het WKZ bent toch eens vragen of hun iets hebben van een psych ofzoiets. En dat die toch meer begrip voor je tonen, want waar je nu zit is niet echt je plek en kom je er niet uit denk ik.
Groetjes en heel veel sterkte ermee.
Liefs van Dijanka